9.Psycho Killer

«I can't seem to face up to the facts. I'm tense and nervous and I can't relax. Psycho Killer»

Ξύπνησε μεσημέρι,και το χέρι του πονούσε απίστευτα.

Είχε σκεφτεί να βάλει μια από τις πετσέτες κάτω από το χέρι του ,έτσι το αίμα δεν μούσκεψε το καθαρό,άσπρο σεντόνι του ξενοδοχείου.

Περιποιήθηκε ξανά την πληγή του,και προσπάθησε να το κρατήσει ακίνητο.

Το δωμάτιο ήταν ακατάστατο,παρόλο που είχε περάσει μόνο δύο νύχτες εκεί.

Δεν έκανε κίνηση να συμμαζέψει,γιατί να το κάνει;

Η πόρτα στο δωμάτιο χτύπησε,και αυτός την άνοιξε διστακτικά.

Η Vee,μπήκε μέσα κρατώντας μια μεγάλη βαλίτσα.

"Γειά"την άφησε κάτω"Γιατί είναι λες και χτύπησε τυφώνας εδώ μέσα;"

Έκλεισε την πόρτα πίσω της και προχώρησε στο εσωτερικό του δωματίου,ακροβατώντας πάνω από τα κουτάκια της πίτσας που είχε φάει την προηγούμενη νύχτα,τα άδεια μπουκάλια μπύρας και τα ρούχα του.

"Πότε θα μάθεις να συμπεριφέρεσαι σαν ενήλικας,επιτέλους!Είναι κατάσταση αυτή; Σχεδόν είκοσι χρόνων είσαι, πρέπει να κάνεις και καμιά δουλειά που και που"είπε εκνευρισμένη.

"Superman...μάλιστα..."άφησε ένα γελάκι να ξεφύγει,κοιτώντας ένα από τα πολλά πράγματα που ξάπλωναν στο πάτωμα.

"Ξέρεις,δεν σου ζήτησε κανείς να συμμαζέψεις"έβαλε το χέρι του στην πληγή και σχημάτισε μια έκφραση πόνου.

"Τι έπαθες εκεί;" η Vee άφησε τα ρούχα και τον πλησίασε.

"Τίποτα"απάντησε και έκανε ένα βήμα πίσω.

"Έλα,άσε με να το δω...θα είχα πάρει πτυχίο στην νοσηλευτική αν δεν ήσουν εσύ,άρα κάτι παραπάνω θα ξέρω..."γέλασε ξανά και ακούμπησε απαλά την πληγή.

Έβγαλε αργά τον επίδεσμο που μόνος του είχε βάλει,και κοίταξε προσεκτικά.

"Είναι λίγο πιο βαθύ από όσο νόμιζα..."διαπίστωσε.

"Είναι εντάξει"αποτραβήχτηκε πάλι εκείνος.

"Όπως νομίζεις" επέστρεψε εκεί όπου άφησε τα ρούχα.

[...]

"Πάντως είναι λάθος να κρίνουμε από την αρχή κάποιον,δεν νομίζεις;" είπε η Vee και ανακάθισε στη θέση της.

"Τι σχέση έχει τώρα αυτό;"ρώτησε ο Dave.

"Η ταινία,Dave!Στην ταινία τους έκρινε όλους από τη πρώτη εντύπωση!" η Vee ενοχλήθηκε"Πάλι δεν την έβλεπες,έτσι;"

"Ναι" είπε παραμένοντας σοβαρός και ανέκφραστος"Και πρέπει να φύγω τώρα"

Σηκώθηκε όρθιος και την άφησε πίσω του.

Ώρα για τη δόση του,ώρα για το θύμα της ημέρας.

Δεν είναι σίγουρος για την επιτυχία του αυτήν τη φορά,αφού το χέρι του πονάει σε σημείο να του είναι δύσκολο ακόμη και να κάνει μια απλή κίνηση.

Alex Rogers.

Άλλος ένας από τους εχθρούς του.

[...]

"Franco"έκανε ξαφνιασμένος ο νεαρός,κοιτάζοντας τον από πάνω μέχρι κάτω,ίσως για να σιγουρευτεί πως δεν κινδυνεύει.

"Rogers"απάντησε αυτός με τον ίδιο τόνο.

"Τι δουλειά έχεις εδώ;"ρώτησε και έκανε ένα βήμα πίσω.

"Ξέρεις..."

"Σου ζήτησε κανείς πράγμα; Δεν έχω σκόνη τώρα,έχω μόνο χάπι"στηρίχτηκε στη μηχανή του.

"Όχι,Rogers. Άκουσα απλά ότι είχες μπλεξίματα με την αστυνομία και πως μένεις εδώ μερικές μέρες..."

Ήσυχα,χωρίς να κινήσει υποψίες,έβγαλε το όπλο από το μπουφάν του.

Αν και απολάμβανε να σκοτώνει με το μαχαίρι,είχε κάνει τους πιο μεγάλους φόνους με αυτό,το τραύμα δεν του άφηνε περιθώριο.
"Ξέρεις,είναι κρίμα να πεθάνεις μόνος σου εδώ,λέω να σου κάνω τη χάρη και να μη σε σκοτώσω..."

"Δεν ήξερα ότι είσαι τόσο χάλια ψυχολογικά,εσύ θες ψυχολόγο"γέλασε κάπως χαμηλόφωνα"Ψυχίατρο,μάλλον"

"Άσε μας,Rogers"τον έπιασε και έβαλε το όπλο μέσα στο στόμα του.

Προσπάθησε να ξεφύγει,χτύπησε τα χέρια,τα πόδια,αλλά δεν κατάφερε τίποτα.

Δεν είχε φτιάξει σε κάτι.

Αλλά πλήρωνε τον πόλεμο που επικρατούσε στην ψυχή του Dave Franco.

Πάτησε τη σκανδάλη,χωρίς να το πολυσκεφτεί.

Το αίμα άρχισε να τρέχει με γρήγορο ρυθμό,η σφαίρα σχεδόν τρύπησε το κρανίο του.

Δεν ήταν δύσκολο.

Το γνωστό χαμόγελο,δεν παρέλειψε να κάνει την εμφάνιση του στο χλωμό,παγωμένο από το κρύο,πρόσωπο του καθώς μάζευε το όπλο.

Ακόμη μια φορά,ένιωθε ο δυνατότερος.

Βάζοντας περισσότερη δύναμη στο άλλο του χέρι,μετέφερε το πτώμα στο αυτοκίνητο.

Δεν ήξερε πάρα πολλά από την περιοχή,αλλά σύμφωνα με την ευγενική κυρία στη ρεσεψιόν,δύο χιλιόμετρα έξω από την πόλη υπήρχε ένας χώρος ταφής,νεκροταφείο θα μπορούσες να το πεις.

Του το είπε το πρώτο βράδυ,λίγο πριν ανέβει στο δωμάτιο.Του είπε πως σε εκείνο το σημείο γης,είχαν ταφεί και αργότερα βρεθεί τα πτώματα από τις εγκληματικές πράξεις των τελευταίων δέκα ετών.

Δεν θα πείραζε άλλο ένα,σωστά;

Άρχισε να οδηγεί,αρχικά σιγά,λόγω της ώρας. Όταν τα σπίτια άρχισαν να λιγοστεύουν,πάτησε το γκάζι.

Ζαλίστηκε στιγμιαία αλλά δεν έδωσε σημασία.

Μια σκηνή έπαιζε στο μυαλό του.

"Dave!Κοίτα με!Μπορώ να κάνω χωρίθ βοηθητικέθ"

"Πρόσεχε,μην πέσεις!"

"Δεν πέφτω,είμαι μεγάλη τώλα!"

Ο ήχος του αυτοκινήτου να χτυπάει το ποδήλατο δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό του.

Το άψυχο σώμα της,στην υγρή από την βροχή άσφαλτο,είναι και αυτό χαραγμένο στη μνήμη του.

Είχε δώσει όρκο στον εαυτό του,πως δεν θα έσπαγε.

Μόλις τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα υπολόγισε,άρχισε να ψάχνει για δουλειά,καθώς τα λιγοστά χρήματα που είχε στην τράπεζα,δεν του έφταναν ούτε για τα βασικά.

Ειδικά μετά τον χωρισμό των γονιών του,και τον γάμο της μητέρας του.

Η πρώτη δουλειά που βρήκε,ήταν σε ένα μπαρ. Αλλά παραιτήθηκε σε δύο μήνες,έχανε την αίσθηση του χρόνου.

Έκανε σχεδόν έξι μήνες να πιάσει και πάλι δουλειά,αλλά αυτή τη φορά ήταν πολύ πιο δύσκολη.

Είχε μπλέξει με τον υπόκοσμο,και θα ήταν αδύνατον να ξεφύγει.

Χτύπησε με δύναμη το τιμόνι και έβρισε,προσπαθώντας να διώξει το παρελθόν από την σκέψη του.

Αρκετά είχε περάσει,αλλά δεν ήταν και ο μόνος.

Στη μέση σχεδόν της διαδρομής,παρατήρησε ότι ένα αυτοκίνητο τον ακολουθούσε.

Βγήκε από την κεντρική λωρίδα,και σταμάτησε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου.

Παρατήρησε πως το άλλο αυτοκίνητο μείωσε ταχύτητα.

Κάποιος τον ακολουθούσε.

Μπήκε βιαστικά μέσα στο αυτοκίνητο, και πάτησε πάλι το γκάζι. Αυτή τη φορά πήγε πιο γρήγορα από ποτέ.

Όταν πλέον έχασε από το οπτικό του πεδίο το αυτοκίνητο, και έφτασε στο εκεί που έπρεπε,σταμάτησε ξανά.

Με αργές κινήσεις και αφού κοίταξε δεξιά και αριστερά,μετέφερε το πτώμα.

Τότε όμως,κατάλαβε πως δεν είχε τρόπο να σκάψει.

"Θα το βάλουμε πίσω από τους θάμνους,κανένας δεν θα το δει εκεί. Και αύριο,θα ξαναέρθουμε να το θάψουμε"είπε σαν να μιλούσε σε κάποιον,ενώ ήταν μόνος.

Το έσυρε και έφυγε βιαστικά.

Είχε πάει τέσσερις το πρωί.

Είχε μερικές ώρες μέχρι να ξυπνήσει η Vee,μέχρι τότε έπρεπε να καθαρίσει τον εαυτό του από τα αίματα,να βάλει το όπλο στο κάτω μέρος της βαλίτσας και γενικά να εξαφανίσει τα αποδεικτικά στοιχεία.

Μπορούσε να τα εξαφανίσει όλα,να φανεί λες και ο φόνος δεν διαπραχθεί ποτέ,ακόμη καλύτερα λες και το θύμα δεν υπήρξε ποτέ.

Αλλά αυτή τη φορά ξέχασε το σημαντικότερο.

Το ίδιο το θύμα.