8.Hey Brother

«Hey brother,there's an endless road to rediscover»

"Για τι ήθελες να μου μιλήσεις,Luke;" τον ρώτησα καθώς περπατούσαμε.

"Rain,δεν σε ξέρω καλά,αλλά είσαι ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να μιλήσω αυτή τη στιγμή.."είπε"Πρώτα,η Aur. Τελευταία δεν βγαίνει πολύ μαζί μου,νομίζω πως δεν θέλει να είμαστε μαζί..Δεν έχω πρόβλημα,θα της το ελεγα και εγώ,μάλιστα"

"Μην αγχώνεσαι..Ούτε μαζί μου έχει βγει"

"Ήθελα να σου μιλήσω και για..."φάνηκε σκεπτικός"Για την Daisy"

"Πες μου"τώρα τον κοιτούσα στα μάτια.

"Τις τελευταίες μέρες είναι πολύ χάλια,το πρωί μου έκανε εντύπωση που συμφώνησε να έρθει μαζί μου.Η ψυχολόγος της λέει ότι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε εμείς,να την κάνουμε να συμμετέχει σε περισσότερα πράγματα,να μην την αποκλείουμε από τις δραστηριότητες που κάνουμε,να προσπαθούμε.."

"Μπορώ να κάνω κάτι;"ενδιαφέρθηκα.

"Δεν νομίζω...Απλά χρειαζόμουν κάποιον να μιλήσω, Rain"είπε κάπως θυμωμένα.

Δεν μπορώ να ερμηνεύσω τις τόσο γρήγορες αλλαγές στις εκφράσεις του.Μπορεί να είναι από αμηχανία,ή μπορεί πάλι να είναι όντως αγχωμένος για το μέλλον της αδερφής του. Το ίδιο και εγώ,βέβαια.

Την Daisy την συμπαθούσα πολύ,και όταν πρωτοέμαθα για τους εφιάλτες της,το πρώτο που έκανα ήταν να πάω να της μιλήσω.

Και η απάντηση της ήταν: Κάνεις δεν νοιάζεται,εσύ μια άγνωστη,γιατί σε νοιάζει;

Ήταν ακόμα στην αρχή της κατάθλιψης,τα πράγματα ήταν αρκετά αισιόδοξα,καθώς δεν είχε εμφάνιση αυτοκαταστροφικές διαθέσεις.

Αλλά,όλα έγιναν χειρότερα όταν οι Smith έφυγαν από τη γειτονιά,μαζί με τον γιο τους,με τον οποίο η Daisy είχε αρχίσει να αναπτύσσει μια βαθιά φιλία.

Αν την ρωτούσες για εκείνον,τον Brad,ένα χαμόγελο θα εμφανιζόταν στο πρόσωπο της,θα φωτιζόταν ολόκληρο και θα σου έλεγε πως είναι ο πιο ευγενικός και χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο,πως το μόνο καλό πράγμα που της έχει συμβεί τα τελευταία έξι χρόνια ήταν αυτός.

"Μήπως θα της έκανε καλό να έρθει ο Brad,έστω και για λίγο..." πρότεινα διστακτικά.

"Ο Brad,δεν είναι μόνο για την Dee,ξέρεις...Το πιο πιθανό είναι,να έχει κοπέλα, να ανήκει σε μια παρέα και να την έχει ξεχάσει"εκνευρίστηκε ξανά.

"Δεν πειράζει να προσπαθήσουμε!"επέμενα.

"Έχεις δίκιο,θα τον πάρω τηλέφωνο" έβγαλε το κινητό από την τσέπη του.

"Όχι,έχω μια άλλη ιδέα"τον πρόλαβα"Θα πάμε εμείς εκεί!"

"Τι εννοείς εμείς;" απόρησε.

"Η Daisy,εγώ και εσύ"του απάντησα.

"Να έρθει και η Aur"είπε περισσότερο σαν απαίτηση,παρά σαν ερώτηση.

"Την έχεις για κάποια που θα έκανε 12 ώρες ταξίδι για την καταθλιπτική αδερφή σου;"δήλωσα το προφανές.

"Έχεις δίκιο,θα πάμε εμείς οι τρεις"είπε"Το άλλο σαββατοκύριακο. Μπορούμε να μείνουμε εκεί το Σάββατο,να γυρίσουμε την Κυριακή"

"Ωραία"χαμογέλασα.

"Ευχαριστώ Rain,θα σου το χρωστάω"έκανε το ίδιο.

"Δεν χρειάζεται"

"Rain;"αναστέναξε.

Γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος του,ως απάντηση.

"Πως βλέπεις τον εαυτό σου σε είκοσι χρόνια;"ρώτησε.

Είχα συνηθίσει τις απρόβλεπτες και συνήθως ανόητες ερωτήσεις του.

"Δεν ξέρω,μάλλον θα δουλεύω σε κάποιο από τα αστυνομικά τμήματα εδώ,θα έχω παντρευτεί..και ίσως έχω παιδιά"απάντησα χωρίς να σκεφτώ.

"Δεν εννοώ αυτό..."είπε"Αυτό που θέλω να πω είναι,θα είσαι ευτυχισμένη;"

"Δεν ξέρω"απάντησα.

Όταν επέστρεψα σπίτι,ο Cole και η Jessica ήταν ήδη εκεί.

"Rain!"ο Cole σηκώθηκε, με πλησίασε και τον αγκάλιασα.

"Γειά σου Rain"είπε με την σπαστική φωνή της η Jessica,μόλις ο Cole με άφησε.

"Γειά"μουρμούρισα και κάθισα στον καναπέ.

Δεν άκουγα σχεδόν τίποτα από αυτά που έλεγαν.

"Rain,έλα λίγο μαζί μου,θέλω να σου πω κάτι"

Τον ακολούθησα στην κουζίνα και έκλεισα την πόρτα.

"Τι έγινε;"ρώτησα.

"Η Jessica..."φάνηκε προβληματισμένος.

"Είναι έγκυος;" ρώτησα γελώντας.
"Όχι. Κάτι χειρότερο. Πολύ χειρότερο..." ακουμπησε στον τοίχο και κατέβασε το κεφάλι"Καρκίνο"

Αμέσως,θυμήθηκα τον Brian,το πρώην αγόρι της Aur. Αν μπορείς να θεωρείς "πρώην" κάποιον που...πέθανε.

"Λυπάμαι"ήταν το μόνο που είπα.

Δεν ήθελα να τον βλέπω έτσι,αλλά από την άλλη δεν υπήρχε κάτι που μπορούσα να κάνω.

"Απλά ήθελα να σου ζητήσω να μην της φέρεσαι έτσι..."

Κούνησα το κεφάλι.

[...]

"Rain"η Jessica χτύπησε την πόρτα,αφού είχε ήδη μπει μέσα στο δωμάτιο μου.

"Τι;" σήκωσα το κεφάλι από το βιβλίο και την κοίταξα.

Από τότε που τη γνώρισα,υπερυφανεύεται για τα μαλλιά της...Πόσο χαίρομαι που σε λίγους μήνες θα τα χάσει...!

"Ο Cole μου είπε να σου πω να πάτε μια βόλτα..."πλησίασε"Βέβαια,γρήγορα,γιατί μετά θα βγει μαζί μου!"

[...]

"Και πότε καταλάβατε ότι...ξέρεις,ότι η Jessica έχει...καρκίνο;" ρώτησα διστακτικά.

"Πριν τρεις μήνες. Είχε πάει για κάτι εξετάσεις,σας είχα μιλήσει από το τηλέφωνο για το ότι ήθελε να μπει σε μια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου,και ανακάλυψαν τον όγκο"είπε"Πνεύμονες,το πιο γνωστό αλλά και το δυσκολότερο"

"Εσύ πως αντέδρασες;"

Περπατούσαμε κοντά,και έσφιγγα συνεχώς το μπουφάν πάνω μου.

"Της είπα ότι όλα θα πάνε καλά,ότι θα είναι εντάξει...Προσπάθησα να την πείσω πως θα είμαι μαζί της ότι και να γίνει και πως θα τα περάσουμε όλα μαζί...Αλλά ως πότε θα της λέω ψέματα;Δεν θέλω να την χάσω...Θέλω όσο τίποτα να μείνουμε μαζί,γαμώτο!...Αλλά ξέρω ότι σε μερικούς μήνες,δεν θα είναι δίπλα μου κάθε πρωί,δεν θα γελάει με τα χαζά αστεία μου,δεν θα..."μιλούσε σκυμμένος"Απλά δεν θέλω να τελειώσει,Rain!"

"Προσπάθησε,Cole"τον αγκάλιασα"Μην την αφήσεις να το περάσει μόνη της!"

"Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ!Το υπόσχομαι εδώ,μπροστά σου,ότι θα είμαι μαζί της μέχρι το τέλος...Όσο σύντομα είναι αυτό..."

Τα λόγια του με έκαναν να σκεφτώ...

Μπορείς άραγε να ξέρεις πότε θα τελειώσει κάτι;

Τη μία μέρα θα έχεις τα πάντα,την επόμενη τίποτα.

Και φταις και εσύ για αυτό.

Στη ζωή,αυτό που σου φαίνεται λάθος είναι τελικά το πιο σωστό.Και εσύ; Επιλέγεις τον άλλο δρόμο,εκείνον που σε πληγώνει,που χαλάει το παζλ του εαυτού σου.

Και μετά περιμένεις κάποιον να μαζέψει τα κομμάτια και να τα ενώσει ξανά.

Ποιος όμως,ανόητε,θα νοιαστεί;

Ποιος θα είναι εκεί;

Κανένας.

Ή μάλλον,έτσι πιστεύεις.

Πολλές φορές,αυτοί που σε αγαπούν πραγματικά,περιμένουν.

Κρυμμένοι πίσω από ανείπωτα λόγια,από κρυφά αισθήματα.

Να περιμένουν εσένα,αλλά εσύ να τους αφήνεις εκεί.

Ίσως τελικά έτσι να είναι καλύτερα...