6.Killing Machine

«I got no face,no name.I'm just a killing machine. I cut the population down,if you know what I mean»

"Ρώτησα κάτι.."τον πλησίασε κάποιος.

"Chris Paege"το πρόσωπο του σχημάτισε μια έκφραση απορίας και μίσους.

"Λοιπόν,έκτρωμα της κοινωνίας,δεν ήρθα να σου ζητήσω λεφτά,αν νομίζεις κάτι τέτοιο"είπε και κοίταξε δεξιά-αριστερά"Η Liv..."

"Τι έπαθε πάλι αυτή;"ρώτησε αγανακτισμένος.

"Νομίζω έχει αρχίσει να υποψιάζεται το τι δουλειά κάνεις..."

"Και ήρθες τέτοια ώρα μέχρι εδώ,για να μου πεις πως η αδερφή σου έχει υποψιαστεί ότι σκοτώνω κόσμο;"είπε"Ξεκουμπίσου,φεύγω"

"Βασικά...δεν ήρθα μόνο για αυτό" αποκάλυψε"Σου έχω κάτι,μια δουλειά"

"Λέγε"άρχισε να ενδιαφέρεται.

Περισσότερο αίμα,περισσότερος πόνος,περισσότερη ευχαρίστηση.

"Είναι κάποιος που--"

"Να σκοτώσω δεν θες;" ψυθίρισε.

"Ναι,αλλά αυτός ο ίδιος θέλει να τον σκοτώσεις"τον ενημέρωσε.

"Θέλει κάποιος να τον σκοτώσω; Εγώ συγκεκριμένα; Χαίρομαι που έχω αυτήν την τιμή!"γέλασε νευρικά.

"Τώρα όμως!" 

(...)

"Ήρθες;" ρώτησε μια γυναικεία φωνή, γελώντας"Πως θα με σκοτώσεις;"

"Γιατί θες να σε σκοτώσω,Ellen;" έβγαλε το μαχαίρι από την βαλίτσα.

"Δεν θέλω να πεθάνω αργά,θέλω να τελειώνω αμέσως!"το γέλιο της διέκοψαν μερικά δάκρυα,που κύλησαν σιγά σιγά από το δεξί της μάτι.

"Ότι πεις"κοίταξε για σιγουριά τον Chris"Τέλος..."

Έβαλε το μαχαίρι μέσα της,και την χάραξε τρεις φορές στην κοιλιά.Την τέταρτη, λίγο πιο μακριά από την καρδιά.

Και ήταν νεκρή.

Γενικά δεν ήθελε να μαθαίνει πράγματα για το παρελθόν και την ζωή των θυμάτων του,γιατί,όσο και να μην ένιωθε,αν μαθαινε πολλά  για αυτούς,ίσως να μην μπορούσε να τους σκοτώσει.

Έτσι,χωρίς να ρωτήσει και να νοιαστεί παραπάνω,έφυγε χωρίς καν να καθαρίσει το μαχαίρι του.

[...]

Δεν είχε πάει τρεις το μεσημέρι,όταν έφτασε στο Greenville.

Κοντά σε εκείνη.

Δεν ήταν ικανός να ξεχωρίσει τα συναισθήματα. 

Άλλα ένιωθε,άλλα νόμιζε πως νιώθει.

Σταμάτησε το αυτοκίνητο έξω από ένα κτίριο,που έμοιαζε με ξενοδοχείο.

"Ευτυχώς"σκέφτηκε,γιατί δεν μπορούσε να ρισκάρει να τον ανακαλύψουν.

"Γειά σας" είπε μόλις μπήκε μέσα,και έσφιξε στο χέρι του τη βαλίτσα"Θα ήθελα ένα δωμάτιο.Για μια βδομάδα,αν γίνεται"

"Μάλιστα" είπε χαμογελαστά η υπεύθυνη"Θα πάρετε το 503"

Πήρε στο χέρι του το κλειδί,της χαμογέλασε και άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες.

Ευγένεια.

Ίου.

Άνοιξε την πόρτα και άφησε την βαλίτσα στο εσωτερικό της ντουλάπας.

Άφησε τα κουτιά με την πίτσα που είχε πάρει στο δρόμο,και τα κουτάκια μπύρας πάνω στο κομοδίνο.

Εισερχόμενη κλήση "Vee".

Όχι.

Την είχε αφήσει μόνη της.

Τι βλάκας.

"ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΣΑΙ,DAVE;"του φώναξε στο ακουστικό.

"Στο...Greenville"

"ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ;"συνέχισε.

"Σταμάτα να φωνάζεις,γαμώ"εκνευρίστηκε.

"Και τι θες να κάνω;" είπε με ελαφρώς χαμηλότερο τόνο"Οι 17 είναι κάτω. Περιμένουν.Και εσύ τι έκανες; Με άφησες εδώ μόνη μου...Τι θα κάνω τώρα; Για πες μου.."

Ήταν έτοιμη να κλάψει. Η Vee ήταν έτοιμη να κλάψει.

"Που είναι ο σκληρός εαυτός σου,Vee;"την προκάλεσε.

"Πουθενά. Δεν είναι πουθενά. Δεν έχω πειράξει ούτε τρίχα από άνθρωπο. Δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν..." λύγισε"Πότε δεν ήρθα μαζί σου,αυτός ήταν ο λόγος.Δεν ήθελα να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους. Δεν ήθελα να χαίρεσαι με αυτό.Σε πλησίασα ξανά για να σε σώσω.Να σε κάνω να σταματήσεις αυτό το πράγμα...αλλά δεν πέτυχε και αποφάσισα πως το καλύτερο θα ήταν να παραμείνω δίπλα σου.Γιατί ίσως κάποια στιγμή να μάθαινες να νιώθεις ξανά..."

"Vee"εμπόδισε πάλι τα συναισθήματα του από το να βγουν στην επιφάνεια"Μείνε εκεί. Θα φύγουν. Και αύριο θα στείλω κάποιον να σε φέρει εδώ"

"Μπα; Ο δυνατός Dave φοβάται για τη ζωή μου;" γέλασε.

"Ναι ρε Vee...Υποσχέθηκα να σε έχω μαζί μου,να σε προστατεύω"

Του έκλεισε το τηλέφωνο και εκείνος ανακάθισε στο στρώμα.

Να πάει να την βρει;

Δεν είναι έτοιμος να βρεθεί αντιμέτωπος με αυτό που δεν γνωρίζει:τα συναισθήματα.

Αν την δει απλά; Χωρίς να την πλησιάσει;

Απλά να την δει από μακριά...

Πρώτα θα σκοτώσει.

Ποιον;

Εδώ δεν ξέρει κανέναν...

Ή μάλλον...

"Ivan Drews"είπε σιγανά.

Ο Ivan Drews και η παρέα του δεν τα πήγαιναν ποτέ καλά μαζί του.

Όταν ακόμη ήταν στην δική του πόλη,ήταν μια από τις γνωστές συμμορίες της γειτονιάς του. Είχε προσπαθήσει,μάλιστα,να γίνει μέλος τους,αλλά τον είχαν απορρίψει.

Άνοιξε το κουτί από το κομοδίνο και πήρε στα χέρια του μερικά κομμάτια πίτσα.

[...]

"Μπα; Εσύ εδώ;" το πρόσωπο του Ivan σχημάτισε μια έκφραση ειρωνείας.

"Ivan Drews,τι έχεις να πεις πριν το θάνατο σου;" τον πλησίασε.

"Χμ...για να σκεφτώ...το ποσό άχρηστος είσαι,ίσως;"συνέχισε να τον ειρωνεύεται"Δεν μπορείς ούτε ένα όπλο να πάρεις στα χέρια σου!"

"Έτσι λες;" έβγαλε το καθαρό 30άρι του και το ακούμπησε με δύναμη πάνω στον Ivan.

"Πάτα την" του είπε"Θα χάσεις τις πληροφορίες που μπορώ να σου δώσω"

Δεν έδωσε σημασία και συνέχισε να τον απειλεί.

O Ivan,σφύριξε και οι υπόλοιποι έξι εμφανίστηκαν κρατώντας από ένα όπλο.

Ακόμη και να προλάβαινε να σκοτώσει έναν,το αμέσως επόμενο θα ήταν να σκοτώσουν αυτόν. Γιατί ήταν πολλοί και αυτός ένας.

"Τώρα τι έχεις να πεις;" το ειρωνικό χαμόγελο επέστρεψε στο πρόσωπο του Ivan και έκανε τα χαρακτηριστικά του να διακρίνονται  εντονότερα στο σκοτάδι του δωματίου,στο παλιό κτήριο.

"Μαλάκες!" φώναξε και σηκώθηκε απότομα, όταν μια σφαίρα τον βρήκε στο δεξί του μπράτσο.

Έβαλε το χέρι του και ακούμπησε το αίμα,που είχε μουσκέψει την κοντομάνικη μπλούζα του.

Πυροβόλησε τον πιο μικρόσωμο από τα μέλη της συμμορίες και εκείνος έπεσε κάτω,προκαλώντας την προσοχή των άλλων,που έκαναν ένα πηγάδι γύρω του.

"Είσαι καλά,Stew;"ρωτούσαν όσο αυτός απομακρυνόταν. 

'Έβαλε το μπουφάν του, έτσι ώστε το αίμα από το χέρι του να μην κινήσει υποψίες. 

"Γεια σου', είπε η γυναίκα από την ρεσεψιόν όσο εκείνος ανέβαινε βιαστικά τις σκάλες προς το δωμάτιο 503, αγνοώντας την.

Γρήγορα, άνοιξε την βαλίτσα και περιποιήθηκε την πληγή του. 

Ευτυχώς, δεν ήταν βαθιά. 

Κουρασμένος, ξάπλωσε στο κρεβάτι. 

Πήρε το τηλέφωνο στο χέρι του και πληκτρολόγησε έναν αριθμό. 

"Ναι"είπε μια ανδρική φωνή,βραχνά.  

"Αύριο θα φέρεις την Vee στο Greenville"ανακοινώνει στον άνδρα.

"Γιατί εγώ; Εσύ δεν θα έπρεπε να την έχεις πάρει μαζί σου;" παραπονέθηκε.

"Ναι,αλλά τρομοκρατήθηκα εκείνη τη στιγμή και από τη βιασύνη μου,ξεχάστηκα. Μάλιστα,στο δρόμο,παραλίγο να τρακάρω δύο φορές" προσπάθησε να δικαιολογηθεί.

"Μάλιστα..Καλά,αύριο το πρωί θα περάσω από εκεί. Το απόγευμα θα είμαστε στο Greenville,στείλε μου διεύθυνση. Αα,έχω έναν γνωστό εκεί,μπορεί να κάνει το κινητό σου αόρατο στους μπάτσους. Έτσι θα το χρησιμοποιείς ανενόχλητα"

"Οδός;"

"St.Mark's και Wright M. γωνία. Το μαγαζί είναι ένα  δισκοπωλείο με δυσέυρετους δίσκους,στο πίσω μέρος όμως,ο Joe έχει ένα μικρό δωματιάκι με υπολογιστές"

"Ευχαριστώ" κλείνει.

Είναι πολύ κουρασμένος,η πληγή του τσούζει αφάνταστα,και τα μάτια του κλείνουν αυθόρμητα,όσο και να προσπαθεί να τα κρατήσει ανοιχτά.

Αφήνει τον εαυτό του χαλαρό,με το χέρι στο μπράτσο,και τον παίρνει ο ύπνος.

Λίγες ώρες ηρεμίας,μέχρι την επόμενη δολοφονία του.