"Το πες και το 'κανες,έτσι;"το κεφάλι μου γύρισε απότομα σε αυτόν που άνοιξε την πόρτα.

Δεν το πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό!

"Franco!"φώναξε ο Ivan.

O Alan μου έριξε ένα βλέμμα συμπόνιας.Ηταν ο μόνος που είχα την ελπίδα ότι θα βοηθούσε...

"Νόμιζα πως όταν είπες ότι θέλεις την Rain για σένα,εννοούσες πως την θέλεις όντως για σένα .Δεν ήξερα ότι εννοούσες να την απαγάγεις..."γέλασε και μπήκε μέσα.

"Με αυτά τα λεφτά που θα πάρω,θα φροντίσω να μας αδειάσεις τη γωνιά. Μπα μη φοβάσαι δεν θα σε σκοτώσω.Απλά θα σε βοηθήσω να βρεις άλλη δουλειά"

Ο Dave κινήθηκε απότομα,τραβωντας ένα  όπλο από το χακί μπουφάν του.

Τα μάτια του έπεσαν στο άψυχο πλέον σώμα της Aur,όσο τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια μου.

"Ώρα να πληρώσεις,δεν νομίζεις;"έβαλε το όπλο στον κρόταφο του Ivan.

Οι άλλοι τον κοίταξαν στιγμιαία και έβγαλαν τα δικά τους όπλα. Όλοι εκτός από τον Alan.

"Μπάσταρδο Alan,που διάολο είναι το όπλο σου;"φώναξε ο Ivan,με το όπλο του Dave ακόμη στον κρόταφο του.

"Εδώ"το έβγαλε και το τοποθέτησε με δύναμη στην άλλη πλευρά.

Με το ελεύθερο του χέρι,ο Dave σφύριξε. Σε μερικά δεύτερα,η πόρτα άνοιξε ξανά απότομα,και μια μεγάλη  παρέα μπούκαρε στο δωμάτιο.

Ο Alan πρώτος πέταξε το όπλο και οι υπόλοιποι έκαναν το ίδιο,όσο οι άλλοι σήκωναν τα μανίκια τους.

Ωραία,θα παίξουν ξύλο,σκέφτηκα.

"Rain;"η φωνή του Luke ήχησε από δίπλα μου.

Θεέ μου,με όλα αυτά τον είχα ξεχάσει.

Ανάμεσα στους άντρες,παρατήρησα την λεπτή φιγούρα της Chris L. McArthur.

Στεκόταν πίσω τους,σαν να την προστάτευαν.

Ο Alan απέφυγε να την κοιτάξει.

Ο Ivan κοιτούσε με μίσος τα μάτια του Dave,και εκεινος του ανταπέδιδε το βλέμμα.

"Luke,φοβάμαι " είπα χαμηλόφωνα.

"Είμαι εδώ. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι."χαμογέλασε αδύναμα " Ξέρεις κάτι ,Rain;Είμαι ερωτευμένος μαζί σου . Πάντα ήμουν. Όταν φύγουμε από δω μέσα,γάμησε τους όλους και έλα μαζί μου!"

"Luke,δεν είχα ιδέα ότι..."έκανα να μιλήσω.

"Σκάσε!"φώναξε ο Ivan.

Τότε το είδα. Το ένα χερι του Dave ήταν πίσω από την πλάτη του,κρατώντας κλειδιά. Με τα μάτια του μου έκανε νόημα να φύγω.

Εγώ προσπάθησα να του δείξω πως είμαι ακόμα δεμένη και με ένα ακόμη νόημα,όλοι ξεκίνησαν να μαλώνουν.

Οι γροθιές τους και οι κλωτσιές τους δημιουργούσαν φασαρία στο δωμάτιο,μέσα στην οποία ο Alan κατάφερε να πλησιάσει εμένα και τον Luke και να μας λύσει.

"Πάρτε αυτό " είπε και μας έδωσε τα κλειδιά " Το αυτοκίνητο του Franco περιμένει απ ' έξω"

Του έδωσα ένα γρήγορο χαμόγελο και ακολούθησα τον Luke,στην άλλη πλευρά του δωματίου. Από το παράθυρο,έπεσε πρώτα εκείνος.

Προσγειώθηκε στα χέρια του και γέλασε χαμηλόφωνα.

"Κατέβα " σχημάτισαν τα χείλη του και το χαμόγελο του  που τρεμόπαιζε μου έδινε κουράγιο.

[...]

Ούτε εγώ ούτε ο Luke προλάβαμε να κλάψουμε για την Aur. Έτσι τώρα,καθισμένοι στο σκληρό παγκάκι στο πάρκο,αφήσαμε τα δάκρυα μας να κυλήσουν αργά στο πρόσωπο μας.

"Γιατί έγινε αυτό;"ρώτησε ήσυχα ο Luke.

"Δεν έχω ιδέα,Luke"απάντησα.

"Η Aur πλήρωσε για κάτι που δεν έφταιγε " συμπλήρωσε κάποιος και γυρίσαμε απότομα να δούμε.

Μια ψηλή φιγούρα,κάποιος με κάστανα ανοιχτόχρωμα μαλλιά,στεκόταν μπροστά μας.

Δεν μπορούσα να πιστέψω σε αυτό που έβλεπα. Ο Brian,δακρυσμένος και πληγωμένος μας κοιτούσε. Η μπλούζα του είχε μουσκευτεί από μια πληγή κάπου στην κοιλιά,ενώ στο στόμα του είχε ήδη στεγνώσει.

"B-Brian;"σηκώθηκα και έκανα ένα βήμα κοντά του.

"Είσαι η Rain;"ένα αδύναμο χαμόγελο εμφανίστηκε στο ματωμένο του πρόσωπο " Για σένα παραλίγο να σκοτωθεί ο αδερφός μου και ο Franco"

"Τι έγινε τελικά;"ρώτησα με αγωνία.

"Όλοι τους χτύπησαν,ο Ivan είναι σοβαρά αλλά δεν μπορεί να πάει σε νοσοκομείο γιατί θα τον πιάσουν. Ο Franco,από την άλλη, έρχεται να σε βρει,έφαγε μια σφαίρα στο δεξί αλλά δεν νομίζω να τον νοιάζει και τόσο..."απάντησε.

"Bri...αν είσαι ζωντανός...πως...αφού σε είδε να πέφτεις.. Το κώμα..; Πως..;"αδυνατούσα να βάλω τις σκέψεις μου σε λέξεις.

"Δεν είμαι " απάντησε αινιγματικά " Αν θες καμιά φορά έλα αν σε ξεναγήσω εκεί πάνω!"γέλασε με το χαρακτηριστικό γέλιο του.

"Τι διάολο; Μας λες ότι πέθανες,αλλά την ίδια στιγμή είσαι μπροστά μας;"ο Luke ξέσπασε.

"Rain,έλα πρέπει να φύγουμε!Rain,δεν έχουμε χρόνο,έλα!"ο Dave έτρεξε προς το μέρος μας.

"Και...ο...;"

"Θα τον σώσει αυτός ο βλάκας..."απάντησε και μου έπιασε το χέρι σφιχτά.

[...]

"Π - που είμαστε;"άνοιξα τα μάτια μου απότομα.

"Ηρέμησε.Στο σπίτι σου είμαστε,Rain"

Πήγα να σηκωθώ,αλλά ένιωσα το σχοινί στο χέρι μου.

"Ο...ο Luke;"ρώτησα.

"Σπίτι του,από όσο ξέρω"

"Πρέπει να σου μιλήσω"είπα""David John Franco"

"Το...Το ξέρεις;" ρώτησε.

"Ποιο; Ότι σε κυνηγάει η αστυνομία,ότι έχεις σκοτώσει τόσα άτομα εξαιτίας μου,ότι είσαι ένας ψυχοπαθής βλάκας που έχει την εντύπωση πως ξέρει από συναισθήματα;"ξέσπασα "Δεν έχεις μετανιώσει;"

Ο Dave γέλασε και κοίταξε με ένα βλέμμα οίκτου.