3. Here For The Party

«You know I'm here for the party
And I ain't leaving till they throw me out»

"Έχω αργήσει! Οι γονείς μου θα με σκοτώσουν,Steve!"λέω στο αγόρι που γνώρισα στο πάρτι.

"Ελα,θα σε πάω εγώ" προσφέρεται και μου ανοίγει την πόρτα σε ένα μεγάλο,μαύρο αυτοκίνητο.

"Αυτός δεν είναι ο δρόμος για το σπίτι μου" συμπέρανα όταν τον είδα να στρίβει από έναν χωματόδρομο.

"Το ξέρω,γλύκα" γέλασε

Έκανα να ανοίξω την πόρτα,αλλά πάτησε απότομα το φρένο, με αποτέλεσμα να χτυπήσω το κεφάλι μου μπροστά.

"Δεν.Θα πας.Πουθενά"τόνισε μια-μια τις λέξεις.

"Τι θα μου κάνεις;"

"Τίποτα. Απλά είχα μερικά ακόμη σχέδια,αλλά είπες ότι οι γονείς σου είναι αυστηροί. Θα τους κάνουμε, λοιπόν,να ανησυχήσουν"

"Και ποιος είσαι εσύ που θα με κάνεις ότι θέλεις;"φώναξα"Φεύγω"

Άνοιξα την πόρτα,αλλά την ίδια στιγμή πάτησε γκάζι και βρέθηκα με το μισό μου σώμα έξω από το αυτοκίνητο.

Κρατήθηκα,και αφού κατάφερα να μεινω σταθερή, κάθισα στο κάθισμα και έκλεισα την πόρτα.

"Δεν με ξέρεις!" του είπα

"Εε και;" συνέχισε να γελάει ελαφρά.

Σταμάτησε έξω από ένα μπαρ,ή κάτι που έμοιαζε με μπαρ,τέλος πάντων.

"Δεν μπορείς να μπεις με αυτά τα ρούχα.." κοίταξε το τζιν και το πουκάμισο που φορούσα.

"Αυτό μάλιστα!"αναφώνησε και σήκωσε το ένα του χέρι,δείχνοντας πόλης είχε μια ιδέα.

Τα χέρια του ξεκούμπωσαν τρία από τα κουμπιά στο πάνω μέρος του πουκαμίσου μου.

"Βάλε το πουκάμισο μέσα στο παντελόνι" είπε και αυτή τη φορά γέλασα εγώ.

Δέχομαι συμβουλές μόδας από έναν σχεδόν άγνωστο,ο οποίος εκτός των άλλων,με πήρε χωρίς τη θέληση μου,με έφερε σε ένα μπαρ και θέλει να με βάλει και μέσα!

Γελοίες καταστάσεις!

"Πάμε"

Αφού μίλησε με τον φύλακα,έπιασε το χέρι μου και μπήκαμε.

Ένιωσα κάπως άβολα,γιατί ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σε ένα μέρος σαν και αυτό.

Φυσικά,δεν ήταν ότι δεν έβγαινα καθόλου.

Απλά δεν μου άρεσε να πηγαίνω σε μπαρ.

"Τι θα πιείτε;" ρώτησε κάπως αδιάφορα ο μπάρμαν και κοίταξε προς το μέρος μου.

"Εγώ θε--"

"Βότκα με λεμόνι. Δύο" με διέκοψε

"Δεν πίνω!" φώναξα, εξαιτίας της δυνατής μουσικής.

"Δε με νοιάζει"γινόταν και πάλι ευγενικός,όχι όπως πριν στο αυτοκίνητο"Θα πιεις"

"Τα ποτά σας"Ο μπάρμαν,με επιδεξιότητα έστειλε το ποτήρι προς εμάς,όπως γινόταν στις ταινίες.

Νόμιζα πως θα έπεφτε,και το κράτησα σφιχτά.

Ο Steve,ήπιε λίγο από τη δική του.
"Δοκιμάσε" μου είπε και προσπάθησε να φέρει το ποτήρι στα χείλη μου.

"Δεν θέλωω" παραπονέθηκα εγώ.

"Μήπως θα ήταν καλύτερα αν γινόταν πρώτα...αυτό;" ήρθε κοντά μου και με φίλησε.

Γεύτηκα το αλκοόλ και δεν τον άφησα.

Με την άκρη του ματιού μου,πρόσεξα κάποιον που καθόταν μόνος του,στην άλλη πλευρά.

Άφησα τον Steve,σίγουρη πως θα έβρισκε κάποια να κάνει το ίδιο που έκανε σε εμένα,και πέρασα με δυσκολία ανάμεσα από τον κόσμο,για να συναντήσω εκείνον.

Αλλά,μόλις έφτασα στο μέρος όπου απολάμβανε το ποτό του πριν λίγα λεπτά,δεν τον βρήκα.

Βγήκα έξω,αρχικά για να φύγω.

Όμως,τον είδα,στην άκρη του δρόμου σκυμμένο,και αποφάσισα να τον πλησιάσω.

"Είσαι καλά;" τον ρώτησα

Βγήκε πίσω από κάτι θάμνους και κάθισε δίπλα μου.

"Μάλλον"ήπιε από ένα μπουκάλι μπύρα που κρατούσε στο χέρι.

"Μόλις τα έβγαλες όλα από το πολύ ποτό και πίνεις και άλλο;"

"Ναι,γιατί σε νοιάζει;"είπε χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει καθόλου
"Είμαι η κοπέλα από το λεωφορείο" του είπα

Μόλις το άκουσε,γύρισε και μου έδωσε ένα χαμόγελο.

"H Rain Anderson"διαπίστωσε.

"Ναι.."κοίταξα κάτω αφηρημένα"Εσύ όμως ακόμη δεν μου είπες το όνομα σου"

"Λοιπόν..."αναστέναξε"Ας πούμε ότι με λένε...Carter"

"Τι θα πει ' ας πούμε '; Δε σε λένε κανονικά Carter,δηλαδή;" τον ρώτησα,καθώς τα λόγια του δεν έβγαζαν νόημα.

"Απλά λέγε με Carter"είπε και ήπιε ξανά.

"Εντάξει,Carter"πήρα την μπύρα από τα χέρια του"Τέρμα το ποτό για σήμερα"

"Rain Anderson,γιατί είσαι μόνη σου εδώ;"με ρώτησε,προσπαθώντας μα ξαναπάει πίσω το μπουκάλι"Εννοώ,κάποια σαν εσένα,τέτοια ώρα θα ήταν σπίτι της,θα διάβαζε πιθανόν,ή θα κοιμόταν"

"Μεγάλη ιστορία"άφησα το μπουκάλι δεξιά.

"Εδώ είσαι εσύ;" άκουσα τη φωνή του Steve"Πάμε!Τώρα!"

Με τράβηξε απότομα και ο Carter,σηκώθηκε.

"Rain,σου είναι τίποτα;" με ρώτησε και τον πλησίασε

Τον κοίταξε με μίσος.

"Απάντησε μου!Σου είναι τίποτα;" ύψωσε τη φωνή του.

"Ο--όχι"είπα

Ο Steve, κοίταξέ καλύτερα το πρόσωπο του Carter.

Η έκφραση του,έδειξε πως ξαφνιάστηκε και άρχισε να απομακρύνεται.

"Λοιπόν;" τον κοίταξα ερωτηματικά

"Λοιπόν τι;" είπε με έναν ειρωνικό τόνο.

"Δεν θα μου πεις το μυστικό σου;Ξέρεις,το πως κατάφερες να τον διώξεις τόσο εύκολα.."συνέχισα

"Νομίζω πως είναι καλό να κρατάμε και κάποια πράγματα κρυφά. Λίγο μυστήριο είναι πάντα απαραίτητο" κάθισε πάλι κάτω.

"Διαβάζεις Yorkison;" είπα κάπως χαρούμενη

"Τι;"

"Είπες 'λιγο μυστήριο είναι πάντα απαραίτητο'. Είναι από το βιβλίο «Chasing Footsteps» του Yorkison"του εξήγησα.

"Αα αυτό; Ναι. Έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία" απάντησε.

"Πάντως,δεν μου φαίνεται για κάποιον που διαβάζει,γενικότερα"σχολίασα.

"Τι εννοείς;"

"Δεν μου φαίνεσαι τόσο για τύπο που περνάει την ώρα του διαβάζοντας Αστυνομικά Βιβλία. Και μάλιστα του Yorkison,που είναι μερικά από τα δυσκολότερα βιβλία"εξήγησα πάλι.

"Και όμως" είπε"Και ο Michael είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας. Νομίζω πως κάνει λάθος όμως,δεν σκότωσε ο Louis την Gina. Ο Chuck το έκανε. Αφού βρήκαν το αίμα στα ρούχα του"

"Αλλά ο Chuck έχει άλλοθι"πρόσθεσα εγώ"Μπορεί κάποιος άλλος να βρισκόταν σπίτι του εκείνη τη στιγμή!Μπορεί να ήθελαν να τον κατηγορήσουν για να αποφύγουν αυτοί την κατηγορία"

"Ίσως" είπε και μου έκανε νόημα να σηκωθώ.

"Τι έγινε;"

"Είναι αργά για να είσαι έξω. Θα πάμε σπίτι σου"είπε

"Όταν λες ' θα πάμε '; "ρώτησα"Θα έρθεις και εσύ μαζί μου;"

"Θα σε πάω..Δεν σε πειράζει να με φιλοξενήσεις μια νύχτα,έτσι;"ρώτησε ευγενικά.

"Μπορώ να πάω και μόνη μου..Όσο για το δεύτερο,ούτε να ρο σκέφτεσαι!Είναι ήδη αργά!"

"Εντάξει,άσε με να σε πάω τότε"

"Περίμενε,από που είσαι;" ρώτησα
"Από...παντού" απάντησε αινιγματικά

"Και που μένεις;" ρώτησα για ακόμη μια φορά

"Ξέρεις,εδώ και εκεί"

"Δηλαδή;"

"Καλά,έχω ένα διαμέρισμα στο Madison..." απάντησε

"Και τι κάνεις εδώ;" συνέχισα

"Φτάνει με τις ερωτήσεις!"φώναξε"Αν θες έρχεσαι,αν δεν θες εγώ φεύγω"ανοίγει την πόρτα ενός από τα αυτοκίνητα.

"Περίμενε!Εντάξει! Αλλά έχεις πιει!"

"Βλέπεις να με επηρέασε καθόλου;"

"Όχι"

"Μπες τότε"

Και μπήκα.

Κάτι μου λέει πως ήταν λάθος μου,αλλά ποιος νοιάζεται;

✋✋✋✋

Λοιπόν😅μόλις θυμήθηκα ότι η Eleftheriateenwolf με ταγκαρε...

1) Τι φοβάσαι πιο πολύ;

Τον θάνατο,νομίζω. Γιατί κανείς δεν ξέρει πως θα πεθάνει,ούτε και πότε. Αλλά περισσότερο των θάνατο αγαπημένων μου προσώπων...

2) Είχες κάποτε καμία παράξενη φοβία που τώρα σου φαίνεται ηλιθια;

Μπαα😅

3) Είχες ποτέ στη ζωή σου κάποια εμπειρία που τώρα φοβάσαι να επαναλάβεις;

Οχι :'(

4) Σε τρομάζει το μεταφυσικό;

Μπιτς,αι λοβ ιτ♥_♥ (AHS reference)

5) Πότε ήταν η τελευταία φορά που τρομαξες κάποιον;

Νομίζω χθες😂

Ναι,πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις,ik..😓