28.Illusions

"I'm having illusions driving me mad inside. I'm having illusions I'm having illusions fucking me up in my mind"

"Έτοιμος,Dave αγάπη μου;"με ρώτησε.

"Ναι γα-"πήγα να πω πω " Μαμά,ήθελα να πω..."

"Ωραία,έχουν ήδη μαζευτεί κάτω!Κατέβα σιγά σιγά"

"Ναι,φυσικά μητέρα"

Τι σκατά σκέφτονται; Νομίζουν πως ενδιαφέρομαι για τις κωλοκουρτουριάρικες μαλακίες τους;

Το μόνο που με νοιάζει είναι να μην πάθει τίποτα η Rain. Όχι μέχρι να της μιλήσω.

Να της πω τα πάντα,το ποιος είμαι,το πώς νιώθω για αυτήν.

Πως εκείνα τα γαλάζια μάτια της,εκείνος ο απέραντος ωκεανός που δεν έχω το θάρρος να κολυμπήσω μέσα του, εκείνο το χαμόγελο που θέλω τόσο πολύ να δω,κάθε πράγμα σε εκείνη,είναι ο λόγος που θέλω να ζω.

Δεν θέλω πια να ζω για να παίρνω τις ζωές των άλλων,θέλω να ζω για εκείνη .

Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω. Κάτι με τραβάει σε αυτό,κάτι μέσα μου θέλει να πάρω εκδίκηση;

Εκδίκηση για τι;

Δεν έχω ιδέα.

Αν αυτό το κάτι μέσα μου δεν ήθελε να τα κάνω όλα αυτά,τώρα θα σπούδαζα νομική,θα είχα κάποια σαν την Rain δίπλα μου και θα ήμουν ευτυχισμένος.

Τώρα;Είμαι σκατά.

Γαμώτο,ποτέ δεν το ήθελα αυτό...

"Dave;"με φώναξε πάλι από τις σκάλες.

"ΈΡΧΟΜΑΙ" απάντησα.

[...]

"Υπάρχει κανείς εδώ μέσα που έχει παιδιά;"ο πατέρας μου γύρισε και ένευσε στη μητέρα μου.

Εκείνη έφερε ένα κουτί,από όπου ξεχώριζε το λούτρινo που έβαλα το μαχαίρι.

"Μαμά!"είπα σχεδόν δυνατά "στάσου,δεν μπορείς να το δώσεις αυτό!"

"Γιατί..."

Μήπως επειδή έχεις ενοχές?Ότι αν πάρει κάποιος άλλος το μαχαίρι,θα κατηγορηθεί για τα δικά σου σκατά;

"ΣΚΑΣΕ.ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ"

Το κεφάλι μου.

Έβαλα αμέσως τα χέρια μου και ακούμπησα στον μπεζ τοίχο.

"Είσαι καλά,παιδί μου;Τι έγινε;"ανησύχησε και ήρθε δίπλα μου.

"Τίποτα μαμά..."αναστέναξα,κρατώντας ακόμη με τα κρύα χέρια μου το κεφάλι μου "απλά μην πετάξεις αυτό το παιχνίδι..."

"Εντάξει. Εσύ καλύτερα να πας να...εμ...να ξαπλώσεις!"με χάιδεψε.

"Ναι,φυσικά"

Ανέβηκα τις σκάλες μηχανικά. Τα πόδια μου δεν συνεργάζονταν με το μυαλό μου,που ήταν συνέχεια σε εκείνη.

Γρήγορα,άνοιξα τον χαρτοφύλακα. Πάντα είχα μαζί μου μια ζωγραφιά της,όχι δική μου φυσικά.

"Ψάχνεις αυτό;"

Η φωνή ακούστηκε οικεία.

Σήκωσα ελαφρά το κεφάλι μου και τότε είδα.

Ήταν εκεί,μπροστά μου και χαμογελούσε.

Επιτέλους!Θα τα έχανα αν δεν έβλεπα αυτό το χαμόγελο...

"Ωραίο δωμάτιο..."προχώρησε και κράτησε στα χέρια της ένα δίσκο " δίσκο"ακούς ακόμη The Doors;Αυτοί είναι προϊστορικοί!Νομίζω προτιμώ τους Guns 'n' Roses και τους Led Zeppelin..."

"Rain..."σηκώθηκα για να πάω κοντά της " Είσαι στα αλήθεια εδώ μαζί μου;"

"Φυσικά" τα μάτια της έλαμψαν, ηρεμώντας με.

"Μη φύγεις,σε χρειάζομαι...Σε παρακαλώ μη με αφήσεις μόνο..."

"Ηρέμησε, εδώ είμαι..."μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.

Αλλά,μόλις πήγα να την αγγίξω,έφυγε αμέσως από μπροστά μου,σαν να μην ήταν ποτέ εδώ...

Μα ήταν.

Ορκίζομαι,άλλωστε τι άλλο μπορεί να είναι αυτο;

Είχε...το δικό της όμορφο χαμόγελο,τα δικά της βαθιά γαλανά μάτια,τα μαλλιά της - στο χρώμα του χρυσού.

Τι;

Αυτό δεν είναι εγώ, ο Franco...

Είμαι δολοφόνος.

Δο-λο-φό-νος.

Η δουλειά μου είναι να σκοτώνω,όχι να νομίζω ότι ερωτεύομαι.

Πως διάολο να ερωτευτώ εγώ,όταν στο μυαλό μου υπάρχουν μόνο αίματα,μαχαίρια,όπλα,πόνος,άνθρωποι που υποφέρουν...;

Ο έρωτας σε αλλάζει,το γνωρίζεις ήδη αυτό Dave.

Κάποτε ήσουν ερωτευμένος,και εγώ ήμουν...

Η φωνή αυτή μυαλό είναι τελείως άγνωστη,αλλά παραμένει στο κεφάλι μου εδώ και μέρες.

"ΦΥΓΕ"

Ο Isaac Sanders βρισκόταν μπροστά μου,με κάθε τραύμα που του είχα δημιουργήσει...να αιμορραγεί.

"Σου 'λειψα,Franco;"

Δίπλα του,άλλοι που δεν θυμόμουν καν να έχω σκοτώσει,με κοιτούσαν με απέχθεια.

"Κοίτα τι μου έκανες " έλεγαν ο ένας μετά τον άλλο δείχνοντας τις πληγές τους,και το αίμα να μουσκεύει τα ήδη λερωμένα ρούχα τους.

"ΜΑΜΑ"

Ξάπλωσα και έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου.

"Dave μου,είσαι εντάξει τώρα;"άνοιξε την πόρτα και με χάιδεψε στο κεφάλι.

"Καν'τα να φύγουν!Θέλω να-"

"Ηρέμησε,θα σε αφήσω να ξεκουραστείς. Μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας τη δημοπρασία"

"Ευχαριστώ " ψυθίρισα.

Αλλά το τελευταίο που είχα στο μυαλό μου ήταν να μείνω εδώ μέσα.