A
25.Guns,guns,guns[Pt.2]

Πάτησε το γκάζι και παρατήρησε τα δέντρα να φεύγουν πίσω,όσο προχωρούσε.

Έφτασε στην κλινική του Greenville και πάρκαρε λίγο πιο μακριά.

Μόλις μπήκε μέσα,ρωτώντας τους γιατρούς ή τους ασθενείς που κυκλοφορούσαν στο διάδρομο,βρήκε τα δωματίου είχαν τους ασθενείς που ήταν σε κώμα.

Αν είχε την τύχη με το μέρος του,θα έβρισκε γρήγορα κάποιον να σκοτώσει.

Άλλωστε εκεί,οι περισσότεροι ήταν έτοιμοι να πεθάνουν. Αυτός θα τους έκανε τη χάρη να το τελειώσει νωρίτερα...

Αφού σιγουρεύτηκε πως κανείς δεν τον είδε,άνοιξε την πόρτα και μπήκε σε ένα από τα δωμάτια.

Ένας άντρας,ίσως τριάντα με τριάντα πέντε,ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Στο στόμα του,είχαν βάλει κάτι που οδηγούσε σε ένα μηχάνημα,δίπλα του.

Αυτό του έδινε οξυγόνο.

Κοίταξε βιαστικά την καρτέλα:

'Όνομα ασθενή:Ed McBeth'

Δεν ήταν αυτό που χρειαζόταν,αλλά δεν θα υπήρχε πρόβλημα να τον σκότωνε και αυτόν...

Ακούμπησε στον τοίχο,για να σκεφτεί.

Τι στο καλό έκανε;

Έτσι θα της έδειχνε πως νιώθει;

Και...και αν τον μισούσε μετά από αυτό...;

Αλλά,δεν υπήρχε άλλος τρόπος!

Δεν μπορούσε απλά να πάει μπροστά της και να της πει την αλήθεια.

Να της πει πως από εκείνη τη μέρα στο λεωφορείο δεν την έχει βγάλει από το μυαλό του.

Πως και μόνο η σκέψη της τον αλλάζει πραγματικά.

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ.

Να το κάνει;

Να σκοτώσει τους υπόλοιπους;

Να σχηματίσει το όνομα της;

Θα το κάνει.

Βγήκε από το δωμάτιο,κοίταξε δεξιά και έπειτα αριστερά και πέρασε στο διπλανό δωμάτιο.

"Για σένα Rain"

[...]

"Κοίτα τι μου έκανες!"

"Δες,δες πως με κατάντησες"

"Κοίτα με!Εσύ με έκανες έτσι!"

"Εσύ φταις,Dave Franco"

"Εσύ τα έκανες όλα αυτά"

"Κοίτα πως με έκανες"

"Τι σου έκανα εγώ;"

"Κοίτα πως έγινα εξαιτίας σου"

"Εσύ με σκότωσες..."

"Εσύ φταις..."

"Εσύ..."

"Εσύ"

"Εσύ"

"ΕΣΥ!"

"Σταματήστε, γαμώτο!"έπιασε το κεφάλι του,για να διώξει τις εικόνες.

"Dave; Είσαι καλά;"η Vee ήρθε πιο κοντά του.

"Όχι, δεν είμαι..Καθόλου.."

Δεν μπορούσε να της περιγράψει αυτά που είδε.

Είδε τα θύματα του,ένα προς ένα,να τον πλησιάζουν γελώντας και να τον δείχνουν φωνάζοντας του.Είχαν όλες τις πληγές που τους έκανε αυτός.

"Εφιάλτης;"ρώτησε.

"Vee,δεν είχα κλειστά τα μάτια μου..."

"Ωω..."

Απότομα σηκώθηκε από το κρεβάτι και βγήκε έξω.

Για ακόμη μια φορά έβαλε τον θάνατο ανάμεσα στα χείλη του και του έδωσε αυτό που ζητούσε,τη φωτιά.

Ο καπνός απελευθεώθηκε γρήγορα από μέσα του,δημιουργώντας ένα μικρό σύννεφο μπροστά του.

"Περισσότερα στοιχεία ανακαλύπτονται από το αστυνομικό τμήμα του Madison,το οποίο σύμφωνα με έγκυρες πηγές συνεργάζεται με αυτό του Greenville,για τον εντοπισμό του ψυχρού δολοφόνου της περιοχής. Έχουν στη διάθεσή του υλικό από κάμερες των τελευταίων τριών ετών,και τις επόμενες μέρες θα προχωρήσουν στην μελέτη και την ταξινόμηση των στοιχείων. Ελπίζουμε να έχει βρεθεί ο ένοχος ως τις αρχές του νέου έτους. Τώρα προχωράμε στο επόμενο θε--" Η Vee έκλεισε την τηλεόραση.

Η αστυνομία είναι πολύ κοντά στο να τον βρει.

Έβγαλε και ξανάβαλε το τσιγάρο στο στόμα του.

"Ναι;"σήκωσε το τηλέφωνο,που μόλις χτύπησε.

"Αγόρι μου!"

Η μαμά του. Είχε να μιλήσει μαζί της ένα χρόνο.

"Μαμά..."

"Έχετε διακοπές τώρα,εε;"

"Εε...ναι,μαμά"

"Σκεφτόμασταν με τον μπαμπά σου να ερχόσουν από το σπίτι για να κάνουμε γιορτές μαζί!"

"Ναι,φυσικά"

"Τα λέμε τότε,Dave"

Οι γονείς του νόμιζαν πως σπουδάζει νομική. Εδώ και δύο χρόνια δεν έχουν ιδέα τι κάνει.

"Σου ζήτησαν να πας,έτσι;"η Vee βγήκε έξω.

"Ναι,και πρέπει να το παίξω..,ξέρεις,το καλό παιδάκι"πρόφερε τις λέξεις με έναν ειρωνικό τόνο.

"Και πότε φεύγεις;"τον ρώτησε.

"Αύριο πρωί. Πρέπει να προλάβω να αγοράσω και ρούχα,κάτι επίσημο...και έναν χαρτοφύλακα"απάντησε.

"Και εγώ θα φύγω από το ξενοδοχείο"του είπε"Θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο κάποια στιγμή,εντάξει;"

"Καλά"απάντησε ξερά.

"Πάντως δεν μπορώ να σε φανταστώ δικηγόρο" η Vee γέλασε.

"Ούτε εγώ μπορώ να με φανταστώ"έκανε και εκείνος το ίδιο.

Η συμπεριφορά του τελευταία ήταν η επιρροή που είχε η Rain Anderson πάνω του. Χωρίς καν να την βλέπει,χωρίς καν να την ξέρει καλά.

Άρχιζε να νιώθει,και δεν ήταν καθόλου ευχάριστο αυτό...