23.Paper Thin

«White white walls and hospitals, all of us feel trivial and relative, tentative and waiting For our own white white walls and hospitals»

Ξύπνησα το επόμενο πρωί.

Το κεφάλι μου  πονούσε.

Τα χέρια μου πονούσαν.

Η πληγή στην κοιλιά μου τυλιγόταν από στρώσεις επιδέσμων.

Χθες το βράδυ μου έκαναν ξανά ράμματα,είχαν σχιστεί από μια απότομη κίνηση.

"Μαμά;"άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια,και είδα την μορφή της.

"Ναι,αγάπη μου"με χάιδεψε απαλά στα μαλλιά.

"Ο Luke;"

"Δεν έχω ιδέα,πάντως μου έστειλε μήνυμα ότι έρχεται...Δεν νομίζεις πως ήρθε η στιγμή να μου πεις τον πραγματικό λόγο για όλο αυτό;"ρώτησε.

"Κάποιος με χτύπησε,μαμά. Αυτό μόνο"αποκρίθηκα.

"Και τα χέρια σου; Πες μου ότι δεν προσπαθήσες να κάνεις κακό στον εαυτό σου;"η φωνή της είχε βραχνιάσει.

"Δεν έκανα τίποτα"είπα - για ακόμη μια φορά - ψέματα.

Τα τριαντάφυλλα από χθες,ήταν ακόμη δίπλα στο κρεβάτι. Η κάρτα με είχε προβληματίσει.

Κάποιος ήξερε το παρατσούκλι,ή μήπως ο Brian ήταν ακόμη ζωντανός;

Προσπάθησα να σκεφτώ μήπως με είχε αποκαλέσει έτσι μπροστά σε κάποιον άλλο,αλλά μάταια.

Οι μόνες φορές που με έλεγε Rose,ήταν όταν ήμασταν μόνοι μας.

"Αυτό είναι για σένα. Ξέρω ότι δεν είναι και το καλύτερο δώρο που μπορούσα να σου κάνω αλλά..."

"Ευχαριστώ,Bry.Το λατρεύω!"

"Rosie;"

"Brian;"

"Λένε πως όταν φιλας κάποιον πρέπει να κλείνεις τα μάτια,γιατί τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι εικόνες,αλλά συναισθήματα..."

"Γιατί μου το λ--"

Από την άλλη,αν είναι όντως ζωντανός;

Μπορεί να...

Δεν ξέρω...

Έκλεισα τα μάτια,για να με πάρει ο ύπνος.

Είχα ήδη βαρεθεί το κήρυγμα,καλύτερα ύπνος πάρα αυτό!

[...]

"Aur;"ο Luke ακούμπησε το χέρι του στο δικό μου.

"Luke!"

Έκανα να σηκωθώ αλλά η πληγή έτσουξε ξανά,και το μετάνιωσα.

Η Rain πλησίασε,δεν ήξερα αν αυτό στο βλέμμα της ήταν οίκτος,μίσος ή απλά συμπόνια.

"Το ήξερα πως θα τα καταφέρεις!"ο Luke κάθισε στην καρέκλα δίπλα.

"Ψέματα λέει!"η Rain στάθηκε από πίσω του"Σε όλο το αεροπλάνο με ζάλισε με τον φόβο του μην έχεις πάθει κάτι!"

Επ,τι;

"Ήσασταν μαζί;"ρώτησα.

Θα περίμεναν να ζηλέψω,αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Πρέπει να τους κάνω να νομίζουν ότι με νοιάζει.

"Ναι...όχι...εε...βασικά..."Ο Luke έλεγε μπερδεμένες λέξεις.

"Ναι!"είπε η Rain δυνατά,σαν να ήθελε να μου δείξει κάτι.

Δεν έδωσα σημασία.

"Μπορείς να μου φέρεις καφέ από το κυλικείο,Luke;"του είπε.

"Φυσικά"απάντησε εκείνος.

Ήξερα τι θα γινόταν.

Η Rain θα έκανε την υπεύθυνη και θα άρχιζε να μου λέει για τον Luke, το ποσό άσχημο είναι να τον κοροιδεύω έτσι...

"Λοιπόν;"είπα αμέσως μόλις βγήκε.

"Λοιπόν τι;"

"Δεν θα με βρίσεις; Δεν θα μου πεις ότι είναι λάθος να το κάνω αυτό στον Luke..;"

Γέλασε.

"Πραγματικά είναι λάθος,αλλά αυτό είναι το τελευταίο που με απασχολεί αυτήν τη στιγμή..."

"Rain,πως με φώναζε ο Brian;"ρώτησα.

"Δεν έχω ιδέα. Κάτι σε γλυκό νομίζω..."

"Rose,με φώναζε Rose"της έδειξα την κάρτα από το μπουκέτο,που ήταν δίπλα.

Τη διάβασε δυνατά.

"Πως...;"γούρλωσε τα μάτια της.

"Δεν ξέρω,αλήθεια,δεν ξέρω"

"Κάποιος θέλει να σε κάνει να πιστέψεις πως ο Brian είναι ζωντανός..."συμπέρανε"Δεν νομίζω να το πίστεψες;"

"Όχι βέβαια,Rain!"Γελάσαμε"Εσύ τι έχεις;"

"Με όλα αυτά,δεν είχα προλάβει να σου πω!Την προηγούμενη βδομάδα,γνώρισα κάποιον μέσα στο λεωφορείο. Τον λένε ...Carter και έχει ένα διαμέρισμα στο Madison!"

"Πήρες τηλέφωνο ή κάτι;"

"Όχι!Αυτό είναι το πρόβλημα...Τα μόνα που ξέρω για αυτόν είναι το όνομα και η πόλη του"την ενημέρωσα"Μπορεί να ξαναβρεθούμε τυχαία,πότε δεν ξέρεις"

"Σταμάτα να πιστεύεις στις συμπτώσεις και στη μοίρα!"είπα δυνατά.

Ο Luke μπήκε ξανά,κρατώντας δύο πλαστικά ποτήρια.

"Ήξερε τι καφέ πίνεις;" ρώτησα,αλλά γέλασα.

"Φυσικά!"απάντησε εκείνη"Αύριο θα πάμε σχολείο,έτσι Luke;"

"Ναι,εκτός αν η Aur θέλει να μείνουμε..."

[...]

Κοντεύει...τέσσερις τα ξημερώματα.

Η κυρία από το άλλο κρεβάτι έχει κοιμηθεί εδώ και κάτι ώρες.

Ένα τέταρτο σχεδόν το μόνο που κάνω είναι να παρατηρώ τους άσπρους τοίχους του νοσοκομείου.

"Aur,κοιμάσαι;"η νοσοκόμα Milly μπήκε μέσα πατώντας στις μύτες.

"Όχι"ψυθίρισα.

"Κάποιος άφησε ένα κουτί,λέει το όνομα σου επάνω"το άφησε δίπλα και βγήκε.

Με δυσκολία ανασηκώθηκα και το πήρα στα χέρια μου,που έτρεμαν.

'περαστικά     13/05/2014    5674'

Έκλεισα τα μάτια μου.

13/05/2014

"Ποιος είναι αυτός;"ρώτησα δείχνοντας κάποιον που στεκόταν μερικά μέτρα μακριά μας.

"Τον λένε Brian Slither. Λένε ότι πήρε μεταγραφή στο σχολείο μας για να είναι στην ομάδα ποδοσφαίρου"η Rain δεν πήρε τα μάτια της από πάνω του.

"Γειά"είπα σιγά μόλις πέρασα από κοντά του.

Τον κοίταξα καλύτερα.

Δεν είχε τίποτα ξεχωριστό. Καστανά μαλλιά,κάπως γκρίζα μάτια.
"Γειά σου,μπορείς να μου δείξεις το σχολείο; Θα ήταν καλό αν μπορούσες να βρεις το...το ντουλαπάκι μου..."είπε.

"Φυσικά"χαμογέλασα.

Και από τότε,δεν σταμάτησα να νιώθω αυτά που ένιωθα για αυτόν.

Το ντουλαπάκι του,το 5674,το έχει ο Luke.

Όσο ήταν του Brian, έγραφε 'ιδιοκτησία του Brian Slither'.

Τώρα πια,το όνομα του δεν φαίνεται. Ο Luke έχει χαράξει το δικό του από πάνω.

Έχουν πολλά κοινά.

Η ίδια τρέλα με το ποδόσφαιρο,το ίδιο χαζό χαμόγελο,τα ίδια κρύα αστεία.

Μάλλον ο λόγος που διάλεξα να είμαι μαζί του είναι επειδή πολλά πάνω του μου θυμίζουν τον Brian.

Επέστρεψα στην πραγματικότητα.
Ποιος ήταν αυτός που ήθελε να με πείσει πως ο Brian μου είναι ζωντανός;

Πρώτα το Rose,μετά αυτό...

Ίσως να είναι απλά κάποιος γνωστός του,που έτυχε να ξέρει το παρατσούκλι...;

Δεν έχω ιδέα.

"Κοπελιά;"

Η γυναίκα από το απέναντι κρεβάτι σήκωσε το κεφάλι της από το μαξιλάρι.

"Παρακαλώ;" απάντησα.

"Έρωτας;" ρώτησε.

"Δεν καταλαβαίνω"

"Από αυτό δεν μπορείς να κοιμηθείς; Το αγόρι που ήρθε πριν,εε;"

"Δεν ξέρω αν το ακούσατε,αλλά αυτός που σήμαινε τα πάντα για μένα,πέθανε πέρυσι"

"Ωω"είπε αμέσως"Λυπάμαι πολύ. Από τι;"

"Από καρκίνο"απάντησα και προσπάθησα να κοιμηθώ.

Από καρκίνο στους πνεύμονες,που όπως μου είπε η Rain,έχει και η κοπέλα του αδερφού της.

"Καληνύχτα τώρα"βιάστηκα,γύρισα στο πλάι.

Καληνύχτα και σε σένα,Brian, ψυθίρισα.