2.Killing For A Living

« Killing just to live,killing for living,living just to kill... »

Σκεφτόταν όλη μέρα το κορίτσι από το λεωφορείο.

Όμορφη ήταν.

Είχε ήδη ψάξει για αυτήν. Δεν ήταν και δύσκολο,αν σκεφτείς πως ήταν δουλειά του να βρίσκει πληροφορίες για τους άλλους.

Και να τους σκοτώνει.

Αλλά αυτό δεν είχε και τόση σημασία,τώρα.

Η Rain Anderson, εμένε σε μια σχετικά απομακρυσμένη γειτονιά στο Greenvilleμαζί με τους γονείς της και τον μικρό της αδερφό. Πήγαινε στο ιδιωτικό του Greenville, από εκεί την είχε δει να βγαίνει.

Είχε πάει για δουλειά στην πόλη της.

[...]

Μέσα του,όλα πάλευαν χωρίς αποτέλεσμα.

Ήταν τόσο νέος,μα είχε αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του στο να παίρνει τις ζωές των άλλων.

Δεν είναι ανόητο;

Να ζεις για να σκοτώνεις.

Να σκοτώνεις για να ζεις.

Γιατί πια, το αίμα ήταν ο παράδεισος του,η βραχνή  φωνή των θυμάτων,που έσβηνε από τον πόνο,ήταν ο λόγος που ζούσε και η στιγμή που έβαζε το μαχαίρι μέσα τους του έδινε οξυγόνο.

Δεν σκότωνε για τα χρήματα,ούτε καν γιατί τον ανάγκαζαν να σκοτώσει.Ναι,στην αρχή ίσως να το έκανε για αυτό. Δεν είχε και την καλύτερη παιδική ηλικία..Αλλά τώρα,τώρα πια σκοτώνει για άλλο λόγο.

Σκοτώνει για την ευχαρίστηση του.

Δεν μπορεί να περιγράψει το συναίσθημα,αυτό που νιώθει καθώς το καυτό αίμα κυλάει από την πληγή που ο ίδιος δημιούργησε.

Δεν μπορεί να συγκρατήσει το αυτάρεσκο χαμόγελο που σχηματίζεται στο πρόσωπο του κάθε φορά.

Άφησε το μαχαίρι πάνω στο τραπέζι με δύναμη.

Έπλυνε από τα χέρια του το αίμα που είχε στεγνώσει.

Για άλλη μια φορά,τα είχε καταφέρει.

Τα χέρια του, κρύα.

Όπως και η ψυχή του.

Ήξερε ότι όσο και να ξέρει να κρύβεται,όσο και να νομίζει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την σοβαρότητα της κατάστασης,κάποια στιγμή θα τον ανακάλυπταν. Θα φρόντιζε όμως αυτή η στιγμή να μην έρθει σύντομα.

Κάποιος χτύπησε την πόρτα του.

Αυτός έσβησε τα φώτα,και πήγε προς την πόρτα,κρύβοντας ένα από τα όπλα του πίσω από την πλάτη του.

"Άνοιξε!Ξέρω ότι είσαι εκεί" είπε μια φωνή

Η Vee. Τον βοηθούσε σε πολλούς φόνους,ήταν το ίδιο σκληρή με αυτόν. Μερικές φορές, ίσως ακόμα πιο σκληρή.

Άνοιξε την πόρτα και εκείνη μπήκε γρήγορα μέσα.

Πρόσεξε τη σελίδα που ήταν ανοιχτή στον υπολογιστή,με στοιχεία για την Rain.

"Ποια είναι αυτή; Καινούριο θύμα;Τέλεια!" είπε χαρούμενη

"Απλά θέλω να την παρακολουθούμε για λίγο καιρό" της είπε,αποφεύγοντας να αποκαλύψει πολλά.

"Ότι πεις"

Κάθισε στον καναπέ,και εκεινος άναψε πάλι τα φώτα και έκατσε δίπλα της.

"Δεν έχουμε κανέναν σήμερα;" τον ρώτησε

"Ναι, τον Isaac Saunters"

"Μα--"έκανε να πει η Vee

"Δεν με νοιάζει τι γίνεται μεταξύ σας,τι έχει γίνει τέλος πάντων"

"Εντάξει,σκοτώνεις..Αλλά καθόλου συναισθήματα,γαμώτο;!Καθόλου!;Ο Isaac είναι τόσο καλός,είναι το ακριβώς αντίθετο από εμένα. Γι'αυτό είμαι μαζί του. Γιατί χρειαζόμουν κάποιον να μου βγάλει την ευαίσθητη πλευρά μου..Κάποιον να νιώθει!Και εσύ χρειάζεσαι,όλοι χρειαζόμαστε..."του είπε απότομα

"Μου μιλάς για έρωτες και βλακείες; Τι ξέρεις εσύ από αυτά;" της απάντησε και σηκώθηκε με ένταση από τον καναπέ

"Εσύ τι ξέρεις;" έκανε και εκείνη το ίδιο

"Περισσότερα από όσα νομίζεις,Vee"την κοίταξε μέσα στα μάτια,με ένα βλέμμα που δήλωνε περισσότερα από όσα εκείνος ήθελε να δείξει.

"Πολύ καλά. Είσαι μόνος σου"έκανε να φύγει,αλλά το κράτημα του την εμπόδισε.

"Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό"ψυθίρισε στο αυτί της"Θυμήσου την υπόσχεση που έδωσα στη μαμά σου.Είχα πει ότι θα σε προσέχω"

"Ο Dave που ήσουν τότε,δεν έχει καμία σχέση με αυτό το απόβρασμα που είσαι τώρα" έφυγε απότομα από κοντά του.

"Και η Vee που ήσουν εσύ,έχει χαθεί. Μη μου μιλάς εμένα για το ποιος άλλαξε!Η ντροπαλή, καλή μαθήτρια, και θύμα εκφοβισμού Vee,έγινε η σκληρόκαρδη και άψυχη Vee,που σκοτώνει για την πλάκα"την ξαναπλησίασε"Βέβαια,το λες το λες, αλλά δεν σε έχω δει ποτέ στα αλήθεια να σκοτώνεις κάποιον"

"Άσε με!" φώναξε και τον χτύπησε
"Δεν μπορείς να φύγεις.Δεν μπορείς να είσαι εκεί έξω μόνη σου..."

"Εμένα μου λες; Δεν ξέρεις τι μπορώ να κάνω"

"Δείξε μου"την άφησε.

"Αυτό!"τον χτύπησε εκεί που δεν έπρεπε να τον χτυπήσει και εκεινος έπεσε κάτω"Και..αυτό!"πήρε το κλειδί του διαμερίσματος του.

Βγήκε,και τον κλείδωσε μέσα.

"Vee!"φώναξε,σίγουρος ότι θα ήταν έξω"Σε παρακαλώ,άνοιξε μου. Θέλω να σου ζητήσω κάτι!"

"Όχι"αποκρίθηκε εκείνη"Θα φύγω,και θα πετάξω το κλειδί μακριά,για να μη μπορείς να κάνεις τίποτα..Αν φωνάξεις την αστυνομία θα σε πιάσουν,άρα δεν μπορείς να αντιδράσεις. Θα σαπίσεις εκεί μέσα,παρέα με τα όπλα και την ανύπαρκτη καρδιά σου!"

"Μην κάνεις σαν μωρό,Vee"ακούμπησε την πόρτα"Άνοιξε"

"ΟΧΙ"η φωνή της ακούστηκε δυνατότερα από ότι υπολόγιζε.

"Vee"είπε μια ακόμη φορά το όνομα της,αλλά το είπε αλλιώς,πιο γλυκά,όπως τότε.

Και του άνοιξε.

Χωρίς να το σκεφτεί καλά, έκανε κάτι που ήξερε ότι θα εξοργίσει τον Dave.

Τον αγκάλιασε.

Εκείνος,λίγο διστακτικός στην αρχή,προσπάθησε να απομακρυνθεί,αλλά τα παράτησε και αφέθηκε στην αγκαλιά της.

Του είχε λείψει. Πολύ.

Και εκείνης της είχε λείψει.

Αλλά αυτός,δεν είχε συναισθήματα.

Εκτός από εκείνο που ένιωθε όταν σκότωνε.

Δεν μπορούσε να τον εμπιστευτεί.

Παρόλο που τον ήξερε χρόνια,δεν μπορούσε έτσι απλά να τον εμπιστευτεί πάλι.

Ειδικά τώρα.

Ήταν ο πιο σκληρός άνθρωπος που ήξερε.

Ποιος σκοτώνει για να χαίρεται;

Κανείς.

Εκτός από τον εαυτό της και τον Dave.

Όταν τον άφησε,εκείνος έφυγε βιαστικά σε ένα από τα δωμάτια.

Έκλεισε την πόρτα και βγήκε στο μπαλκόνι.

Αυτό που ήθελε να κάνει τώρα ήταν να σκοτώσει ξανά κάποιον.

Γιατί ήταν χάλια ψυχολογικά. Ίσως αυτό να του έφτιαχνε τη διάθεση.

Αλλά ποιον;

Την Vee;

Όσο άκαρδος και να είναι,δεν μπορεί να τη σκοτώσει.

Κάποτε ήταν κάτι ξεχωριστό για αυτόν.

Όταν ήξερε να νιώθει.

Όταν ήξερε να ζει.

Τώρα;

Τώρα δεν ξέρει.

Ούτε να νιώθει,ούτε να ζει.

Και δεν ξέρει ούτε τι σημαίνει η Vee για αυτόν.

Ίσως πάλι και να μη σημαίνει τίποτα.

Έβγαλε το πακέτο από την τσέπη του,και με ένα σπίρτο άναψε το τσιγάρο του.

Μόλις το ακούμπησε στα χείλη του,μια αίσθηση ίδια με εκείνη που είχε όταν σκότωνε,απλώθηκε στο σώμα του.

Έκλεισε τα μάτια του.

[...]

Στο μυαλό του,τα καστανά της  μάτια κοιτάζουν με απορία.

Βάζει βαθιά το μαχαίρι στην κοιλιά του Isaac.  Γελάει νευρικά.

Οι φόνοι. Είναι μια ευχαρίστηση για εκείνον. Νιώθει δυνατός.

«Η δύναμη να προκαλείς πόνο, είναι η μόνη που έχει σημασία. Γιατί αν δεν μπορείς εσύ να προκαλείς πόνο,είσαι απλά ένα αντικείμενο εκείνων που μπορούν»

Και δεν ήθελε ποτέ να είναι αντικείμενο κάποιου.

Κραυγές,σπασμένη φωνή βγαίνει από το στόμα του νεαρού Isaac, μαζί με αίμα.

"Να πεθάνεις μαλάκα!" του φωνάζει και του καρφώνει ξανά το μαχαίρι.

Ο νέος ξεφυσά για τελευταία φορά.

Τον αφήνει μόνο εκεί.

Φεύγει. 

Στο διαμέρισμα του,η Vee,κοιμάται ακόμα από το υπνωτικό που έβαλε στον καφέ της.

Εκείνος, κρύβει το όπλο,στο κλειδωμένο δωμάτιο και βάζει καθημερινά ρούχα.

Παίρνει τα κλειδιά και πηγαίνει στο μπαράκι που συχνάζουν άτομα σαν αυτόν.

Χρειάζεται αλκοόλ.