18. It's All In The Game

«Many a tear has to fall but it's all in the game.All in the wonderful game»

Κοίταξα το αυτοκίνητο του Luke να απομακρύνεται.

Για μια στιγμή σκέφτηκα να φύγω,να μην πάω στους Smith.

Ήξερα πως δεν θα ήταν όπως ήταν παλιά.

Προχώρησα διστακτικά,πάτησα το υγρό ακόμα γρασίδι και ανέβηκα τα σκαλάκια.

Το χέρι μου πήγε μόνο του στο κουδούνι και η κυρία Smith σε δευτερόλεπτα βρισκόταν μπροστά μου.

"Γ..γειά σας"είπα και της έδωσα ένα χαμόγελο.

"Daisy!Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!"με αγκάλιασε.

Λάθος διατύπωση. Έπρεπε να πει"Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που δεν πέθανες!". Τέλος πάντων.

"Ποιος είναι;" ρώτησε κάποιος από μέσα.

Ο Brad.

"Ελα,θα χαρείς να την δεις!"

Ο Brad πλησίασε και με κοίταξε.

Δεν έκανε βήμα.

Έκανα εγώ.

"Dayz"μου είχε λείψει ο τρόπος που πρόφερε το παρατσούκλι που μου είχε βγάλει,και είχε περάσει καιρός που τον είχα ακούσει να το λέει.

Τα χέρια του τυλίχτηκαν βιαστικά γύρω από τους ώμους μου. Έβαλα τα δικά μου από κάτω.

"Πέρασε" είπε η μαμά του,που στεκόταν ακόμη εκεί.

"Δεν χρειάζεται"είπε ο Brad"Θα πάμε μια βόλτα. Και το απόγευμα θα πάμε στον αγώνα"

"Σοβαρολογείς;" ενθουσιάστηκα.

"Φυσικά. Όλα για την Dayz μου"

"Είμαστε δεκαέξι,Brad"γέλασα"Δεν είμαστε μωρά"

[...]

"Αυτό είναι το σχολείο μου"έδειξε το μεγάλο κτήριο στην άκρη του δρόμου.

"Είναι πολύ μεγάλο σε σχέση με αυτό του Greenville"διαπίστωσα.

"Ναι. Και που να δεις μέσα"

Μια αμήχανη σιωπή επικράτησε.

"Πως λένε την κοπέλα σου;" ρώτησα.

"Τι;"

"Πως τη λένε την κοπέλα σου;" επανέλαβα.

"Αα,αυτό. Δεν έχω"είπε γελώντας"Εσύ πως τα πας;"

"Ούτε εγώ έχω αγόρι"αναστέναξα.

"Με το...άλλο...πως πάει;"

"Δεν χρειάζεται να φοβάσαι να μου το πεις. Πάει...καλύτερα,πολύ καλύτερα. Μάλιστα,η Irene είπε ότι πρέπει να νιώσω πως με...αγαπάνε. Και ο Luke αποφάσισε να έρθουμε εδώ"χαμογέλασα.

"Καλά έκανες"έκανε το ίδιο"Νόμιζα ότι με είχες ξεχάσει τελείως και πως προχώρησες στη ζωή σου"

"Και εγώ το ίδιο νόμιζα για εσένα,Bradley William Smith"είπα.

"Μη με φωνάζεις με αυτό το απαίσιο όνομα!"

Πάντα μισούσε να τον φωνάζω με το ολόκληρο όνομα του.

"Ποιους υποστηρίζεις;" τον ρώτησα"Τους Lakers ή τους Tigers;"

"Lakers,φυσικά!Εσύ;"

"Και εγώ. Νομίζω ότι η άμυνα των Tigers είναι πολύ αδύναμη. Έχουμε πολλές πιθανότητες να πάρουμε το πρωτάθλημα"

"Ουαου"

"Τι έγινε;"

"Δεν ήξερα ότι έχεις ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο"

[...]

"Έχω μια ζωή!Ναι!Μπορώ!" φώναξα χτυπώντας τον χαρακτήρα του Brad στο παιχνίδι.

"Όχι,δεν το νομίζω!"με χτύπησε και έπεσα.

Δηλαδή η Mahingan έπεσε,όχι εγώ.

"Αυτό είναι άδικο!"άφησα το κοντρόλ και κάθισα στο κρεβάτι.

"Μα, Brad,αυτό είναι άδικο!"φώναξα και κλώτσησα δυνατά την μπάλα που χώθηκε κάτω από ένα αυτοκίνητο.

"Τι λες!Το σουτ ήταν άκυρο,βγήκε έξω από τα όρια!"ο Brad με τη σειρά του φώναξε.

"Μα...μα..."

"Έχασες!Έχασες!"έκανε κύκλους γύρω μου και μου έβγαλε τη γλώσσα"Σε νίκησαα!"

Πήρα το κοντρόλ ξανά στο χέρι μου και με τρία χτυπήματα τον έριξα κάτω.

"You won"έδειξε η οθόνη και ο Brad με κοίταξε.

Σηκώθηκα και άρχισα να τρέχω γύρω του.

"Έχασες! Έχασες!"του φώναξα"Σε νίκησαα!"

Γελάσαμε μαζί.

Αυτή η μέρα ήταν η καλύτερη που είχα περάσει, εδώ και καιρό.

Και θα γινόταν ακόμα καλύτερη.

Και ναι δεν άντεξα,έβαλα και αυτό το κεφάλαιο!

Η Daisy περνάει καλά με τον Brad...συγκινούμαιιι😯😢

Επίσης...σε εσάς τις 3-4 που διαβαζετε...😂ανέβασα μια καινούρια ιστορία,λέγεται Gone Rogue αλλά κεφάλαια θα μπαίνουν κανονικά από τον Φεβρουάριο/Μάρτιο.

Η ιστορία έχει σχέση με τον χορό,και όχι μόνο...😏😉 (γεπ,έχω ήδη στο μυαλό μου το plot twist για το τέλος!)

Αν δεν σας κάνει κόπο,μπορείτε να διαβάσετε την περιγραφή,που είναι απαίσια btw ή και το 1ο κεφάλαιο!

Τα λέμε την Τρίτη,με κεφαλαίο από κάποια..."άγνωστη"😏😈

(γουελ...όχι και τόσο άγνωστη...)

                            ♡♢♡