(Now playing : Having You Near Me by Bugoy Drilon)

--------

Dahan-dahan kong nilingon ang gawi kung saan nanggaling ang malamig at nakakapanindig-balahibong tinig na iyon.

Only to found out that the man, wearing a long black premium coat, black shirt and pants under it.

At ang pangmalakasan nitong hikaw sa kaliwang tenga ay hindi pwedeng hindi din mapansin.

Bagay na nagpalakas lalo sa dating niya. Idagdag pa na mas nakita ko ang malaking pagbabago sa katawan nito. Kung noong pagkikita namin ay maganda at matikas ang kaniyang pangangatawan, ngayon ay dumoble pa yata.

Batid na batid sa pangangatawan nito ang pag-aalaga ng mga Gym equipments. Hindi rin nakaligtas sa aking paningin ang kulay ng buhok nito. Na sa pagkakatanda ko ay medyo brownish iyon ngunit ngayon ay mamula-mula na.

May kung anong bagay ang humaplos sa puso ko nang makita ang taong ito. The man that I have waited for almost a year was now visibly seen right now.

Tipong isang dura na lang, muli ko na siyang mahahawakan. Mayayakap.

Pero may kung anong bagay ang pumipigil sa akin. Nagtatalo ang aking kalooban kung dapat ko bang tanggapin agad ito oras na humingi siya ng tawad sa akin o huwag muna dahil umalis siya na walang sinasabing dahilan!

Nevertheless, I should consider the fact that...I miss this cold-eyed man named Daegon Trevor La Galliene...the father of my daughter Winter Avianna La Galliene.

"G-Gon..." mahinang sambit ko sa pangalan nito, ako lamang ang nakakadinig.

Tumingin ito sa akin na may malalamig na mga mata. Followed after, he made a gait towards my direction wearing an intimidating mien.

Pinanood ko naman ito sa ginagawang paglalakad palapit sa akin. And due to astonishment 'cause he finally showed himself up, I didnʼt make any countenance.

Nang sandaling makalapit siya sa akin, napakurap-kurap ang mga mata ko dahil bigla niya akong...

...hinalikan sa noo sabay sabing,

"Letʼs talk later, my love." he said sweetly. "...deep talk. And yeah, I miss you and I love you. Fuck," he added with a low-tone.

Hindi ko makuhang sumagot agad dala nang matinding pagkawindang dahil sa ginawa nito. Pakiramdam ko ay nakalutang ako sa alapaap dahil matapos halos isang taon, dumampi sa balat ko ang malalambot nitong labi.

N-Nostalgic, goodness.

Hinarap nito ang mga board members. "Mr. Ode, I am Daegon Trevor La Galliene. And I am expecting that you know who I am, right?" he began asking with cold voice.

Wala sa sariling tiningnan ko si Mr. Ode at ang buong board members, na gaya ko, medyo windang din dahil sa biglaang pagpasok ni Gon sa kwartong ito, kalagitnaan ng mainit na usapan.

Mr. Ode looked at Gon with a bit surprised expression. "M-Mr. La Galliene...I didnʼt know that y-youʼre here----"

Gon smirked cooly. "Of course. I didnʼt inform you, Mr. Ode." he cut him and answered in a surly manner.

Mr. Ode gulped. "I-Iʼm sorry, Mr. La Galliene. You just----"

Sa ikatlong pagkakataon pinutol ni Gon ang sasabihin nito. "Donʼt say sorry to me. Say sorry to the CEO. The President of this company. The legal owner of this Financial Market Company, Mr. Ode. The heiress of Del Rava Empire, now." with conviction, Gon ordered.

Kita ko kung paano na-intimidate ang ibang members nang sandaling ipagdiinan ni Gon kung sino ako. Kung paano niya ihayag ang kahalalan ko. Kung paano niya ipabatid sa mga ito ang laki ng halaga ko sa company at...

Sa kaniya.

Gon...

Nang hindi magsalita si Mr. Ode, laking gulat nnag lahat, miski ako nang walang pagdadalawang-isip na binunot ni Gon ang isang 9mm Glock 17 walang alinlangang itinutok kay Mr. Ode, ilang metro mula sa kinatatayuan namin pareho!

Ano ba namang tao 'to?! Kakarating lang---balak na agad pumatay!

Mr. Ode gulped hard with widened eyes. "Mr. La Galliene, drop the gun." mahinahong aniya ngunit hindi naitago ang takot at pangamba na baka iputok ni Gon ang baril.

S-Saan ba galing ang baril nito?! Goodness!

Everybody gasped due to what is currently happening inside this room! May ilan pang napatayo mula sa kani-kanilang mga kinauupuan dahil sa takot kay Gon.

Goodness! Goodness! Goodness!

Alangan man, hinawakan ko ang kamay nitong may hawak ng baril. "G-Gon, w-what are you doing?" pigil ang takot kong tanong.

He did not listened to me nor dare to glance at me. Instead, he locked his eyes at Mr. Ode with gritting teeth.

"Insult other people but never my woman." he remarked.

"Iʼm so sorry, Mr. La Galliene. I-Itʼs just that...just a misunderstanding, please! Drop the gun!" he pled.

Gon then smirked at him. "Insult my woman one last time? I wonʼt think twice to hunt you down just to put bullets in your head." he warned.

Just then, Gon concealed his gun under his long black premium coat and turned his gaze at me. "Keep that in mind, old hag...right, love?" he said and leaned to kissed again my forehead.

G-Goodness...

"Okay! Okay! I-I am sorry! I didnʼt prevented myself from insulting Miss Del Rava, Mr. La Galliene! Why? Because she couldnʼt be hailed as CEO if she doesnʼt know how to handle the business! Oh, come on! This is a serious matter, Mr. La Galliene and I am very much aware you know how the business battle runs!" mahabang litanya ni Mr. Ode, animoʼy sukong-suko na.

Nakaramdam tuloy ako ng kahihiyan. Kasi may point siya. Tama din siya. How can I even manage this business if I am stupid? If I donʼt know how to run this? How?

Nanlumo ako.

Gon looked at me with worries but instead of lending a single care, I faced Mr. Ode. "I-Iʼll try my best, Mr. Ode. Just let me prove myself." saad ko sa mababang tono. "I will do everything just to stay the business running in the longest time." paninindigan ko.

Gon meddled. "And I will be your success, my love."

Hindi ko siya pinansin. Naalala ko kasing galit at nagtatampo nga pala ako sa kaniya. Ang laki ko namang tanga kung tatanggapin ko na lang siya agad? No way.

Matapos-tapos lang itong meeting na ito, ituturing ko siyang hangin sa paligid ko! Grr.

"So, about what is the problem, Mr. Ode? Surely, I could be a great help." tanong ni Gon.

Malamang, kaya niya ipini-presinta ang sarili ngayon ay dahil ayaw niya akong mapahiya at para mapadali siguro ang meeting na ito.

Nagtataka man kung paanong kilala din siya ni Mr. Ode, hindi ko na pinansin pa. Knowing Gon, he works privately and secretly.

Para bang ang dami ko pang dapat na malaman sa tunay na Gon, e.

But because I love him, even his flaws...Iʼm lovinʼ as well.

"Letʼs talk about everything now, because I need to do something that is very important afterwards, tsk."

I know, he wants to talk to me na kaya gusto niyang padaliin ang meeting. Sorry, but I will not let myself entangled with his charms that easy.

Manigas siya!

Mukha namang nakahinga nang maluwag ang mga board members sa tinuran ni Gon kung kayaʼt ang mga nakatayo kanina matapos maglabas ni Gon ng gun ay nagsibalikan sa kani-kanilang upuan. So as Mr. Ode.

Bumalik naman ako sa maayos kong pagkakatindig sa harapan nilang lahat. Si Gon naman ay naupo sa may gitna ng dalawang hanay. Animoʼy siya ang President ng company dahil sa kinauupuan niya at ako naman ay simpleng secretary nito dahil nakatayo lamang ako. Iyon nga lamang, nagpapaliwanag ako sa board members.

Mr. Ode spoke. "So as I was saying Mr. La Galliene, about this Financial Market, specifically, the stock market, wherein the classification were banks, financial service, communication, power and energy, and even holding firms," he enumerated and glanced at me. "How can she handle all of those, huh?"

Muli na naman akong nakaramdam ng hiya. Ngunit, laking gulat ko nang i-defend ako ni Gon mula sa mga baluktot nilang pananaw sa akin. Sa kakayahan ko.

"She can handle all of those. Afterall, Iʼm with her." sagot nito sabay sulyap sa akin. "She can do everything...with me." seryosong sagot nito bago ibalik ang mga malalamig na mata sa board members. "...so no need to insult her."

Kita ko ang simpleng pag-iiwasan ng tingin ng mga board members nang idagdag iyon ni Gon sa sinasabi.

I bit my lip as I simply glanced at Gonʼs handsome side view.

"Proceed." utos nito.

Gusto ko magtaas ng kilay. Makapag-utos kasi ito ay akala mo, siya ang CEO sa aming dalawa! Na akala mo ay isa sa mga nasa linya ng executive position!

Mamaya ka sa akin, Deagon La Galliene.

Nagpatuloy kami sa panel discussion about sa business at mga kaugnay dito. Napag-usapan din dito ang mga monthly report about a certain amount of funds that has been circulating at kung ano-anong pinaglalaanan nito.

Good thing naman at nakaagapay sa akin si Gon habang nagpapaliwanag ako. Habang sinasabi ko ang ilang alam ko. Iyong mga ni-review sa akin ni Attorney Manzano noong nasa Pilipinas pa kami.

At aaminin kong ang solid ni Gon sa mga sagot niya ukol sa mga tanong na ibinabato sa akin ng board members na hindi ko naman magawang sagutin dahil hindi naman lahat alam ko. Limitado lang ang alam ko.

Makalipas ang halos dalawang oras sa pagpapatuloy ng aming meeting ay sa wakas na-satisfied ang mga ito sa sunod-sunod na proclamation ni Gon ng mga guidelines bilang tulong na sa akin since hindi ko naman forte ang pagha-handle ng business na gaya nito ngunit napilitan dahil ito ay pamana ng aking mga namayapang mga magulang.

"This meeting is adjourned." Gon finally ended.

Naging hudyat naman iyon upang isa-isang magsitayuan na ang mga board members sa kaniya-kaniyang upuan at maglabasan nitong pinagdausan ng aming pagpupulong.

Nang makalabas na lahat BMʼs, daglian kong inayos ang mga gamit ko. Not minding Gonʼs cold stares.

I need to get out in here now, goodness!

Matapos kong maligpit ang aking mga gamit at walang lingunang naglakad papalapit sa pinto upang lumabas na din sana kaya lamang ay naging alisto si Gon kung kayaʼt nagawa niyang harangan ang pinto.

"Stay," sambit nito.

Gago yata ito.

I set myself as flint. "Move," utos ko.

"No. Letʼs talk." pilit nito. "Marami tayong dapat na pag-usapan, love."

Hindi ko siya pinakinggan. Instead, I tried to shoved him so I could leave this damn room. But he was eager not to let me out. He even lock the door. "Whatʼs wrong with you?!" I asked, enraged.

He looked at me intently. "Please...stay." he repeated in a sympathetic way.

I let out an amused smirk. "Bakit? Nag-stay ka ba noon nang sabihin kong huwag kang umalis, huh?! Nag-stay ka?! Nag-stay ka?! Hindi naman, 'di ba?! Kaya huwag kang mag-demand diyan! Tabe!" I retorted madly.

His expression gone off. "Sorry kung natagalan ako sa pagbabalik," nasasaktang aniya. "Sorry if I left you..."

I chuckled in a plastic way. "Itʼs okay. Hindi naman kita hinintay, e." I lied. "Who told you that I waited for your comeback, by the way? Pft. Nakakatawa~. Excuse me, Gon. Hindi kita hinintay!" natatawa kunwaring sambit ko.

Nagbaba ito ng tingin. "S-Sorry, love." animoʼy maamong tupang paghingi niya ng tawad.

I remained immovable. "Tumabi ka. Dadaan ako." malamig na utos ko. "Tigilan mo na kakatawag ng love sa akin. Baka hindi ako makapagpigil---ihampas ko saʼyo 'tong laptop."

He did not listened. Instead, isinandal pa niya lalo ang katawan sa pinto para masigurong hindi ako makakalabas. He looked at me again with dreadful eyes. "Mag-usap tayo, Alli. I can explain why I leave, please love?" he pled, gone the matikas and makisig na Gon kanina lamang na nakaharap ng BMʼs.

I shook my head. "Ayoko, Gon. Ayoko na saʼyo. Wala ka ding kwenta." malamig kong turan at nag-iwas ng tingin. "...manloloko ka din. Tabi na diyan,"

Natahimik kaming pareho dahil sa huling tatlong salitang tinuran ko. Gusto kong bawiin ang sinabi ko bigla kaya lamang pinangungunahan ako ng sakit na iniwan niya sa puso ko noon.

My chest tightened upon hearing him suddenly said,

"May nagmamahal na ba saʼyo?" he asked, hurting.

Naibalik ko dito ang aking mga mata. He then held both of my hands and...kissed them.

"G-Gon..." I muttered, almost choking.

"...kung wala ay ako na lang." sabi nito matapos halikan ang aking kamay. "Ako na lang ulit magmamahal saʼyo, love."

Agad kong binawi dito ang pareho kong mga kamay na hawak niya at bahagyang inilayo ang sarili sa kaniya. "A-Ayoko na..." sagot ko bago sapilitang tinabig siya paalis sa pagkakaharang niya sa pinto at dagliang lumabas at nanakbo palayo ng kwartong iyon na may nagkakarambolang puso.

Good thing, hindi niya ako hinabol. Or...kung hindi nga ba? Paano kapag sundan niya ako? Paano kung makita niya ang anak namin? Goodness, hindi pa ako handa!

Sorry Gon, but...you canʼt meet Winter Avianna yet. I wonʼt let you.

Not now.

Kalagitnaan ko ng pagmamaneho pabalik sa bahay na tinutuluyan namin dito sa Churchill, Canada ay hindi nawawaglit sa aking isipan si Gon. Ang biglaan niyang pagdating. Ang muli niyang pagbabalik.

Magkahalong takot at kaba ang nararamdaman ko sa mga posibleng mangyayari, e. Hindi ko alam ang gagawin.

Then...a thought suddenly pop up in my mind!

Inabot ng isa kong kamay ang phone kong nakapatong lamang sa dashboard at agad in-scan ang contacts ko.

Ion Jandrex-Pogi

Kiel Yanzi Relavamonte-Gago

Sila nag-set ng mga name sa aking phone noong nasa Pinas pa kami. e. Si Ion nag-set ng name kay Kiel. And Kiel set Ionʼs name into babaero. Pero nakita ni Ion kaya binago niya. Iyon ay hindi alam ni Kiel, kaya naisahan ng kaibigan.

I decided to dial Kielʼs digit. Nakatatlong ring pa muna bago nito nakuhang sagutin.

[Yow]

"Where are you?" seryosong tanong ko, kahit na kinakabahan.

[House playing with Winter, why?]

"Leave the house. Go in Montreal with Winter. Now." I ordered.

[What? I mean---why?]

"Just go, please. Iʼl call you when to be back."

I heard him sighed. May ilang ingay din akong narinig mula sa background, probably kinakausap si Kiel.

[Okay...you okay?]

I winced. "Y-Yeah. Take care of my baby, Ion. Bye." I said as I ended the call and continued driving.

Mamaya kasi ay baka masundan ako ni Gon hanggang sa bahay. Kung magkagoon man, at least hindi sila magpapangita ng anak ko.

I heaved a sigh as I tightened my grip on the steering emblem. "Hindi ko alam kung paano mo nalaman kung na saan ako...pero isa lang ang sisiguraduhin ko...hindi mo malalaman kung na saan ang anak mo." I remarked.

1528 Williamsburg Pl, Churchill Boro, PA 15235. Ang permanenteng tinitirhan namin ngayon. Ilang sandaling biyahe lang, nakarating na din ako dito.

Matapos maiparada nang maayos ang aking sasakyan ay daglian kong tinahak ang pintuan ng bahay. At nang sandaling pihitin ko ang doorknob, doon ko nasigurong naka-alis na nga ang magkaibigan kasama si Winter dahil naka-lock ito at pagpasok ko naman ay blankong bahay ang sumalubong sa akin. "Thanks, God." I mumbled.

Ini-lock ko muli ang pinto bago nagpasiyang umakyat na sa ikalawang palapag ng bahay at dumiretso sa aking silid.

Hinayaan kong ang sarili ay ipahinga sa kama. Nakatitig sa puting kisame. Natutulala. Iniisip ang kaganapan kanina lamang sa opisina. "Y-Youʼre back...but why do I feel like...you werenʼt?" wala sa sariling tanong ko sa sarili at piniling ipikit ang mga mata. "...I donʼt want to accept you again...if youʼve got to leave me a-again..."

Masakit ang maiwan nang walang sinasabing dahilan. Mas masakit pa sa iniwan dahil alam ang dahilan.

Dahil magmumukhang tanga ang mga taong iniwan ng mga taong hindi nagsabi ng dahilan kaysa sa mga taong iniwan pero alam ang dahilan. Hindi na sila magtatanong nang magtatanong sa isipan kung bakit, paano at anong nangyari na iniwan sila.

I sighed. "Love may not be what makes the world go round. But it sure makes the ride worthwhile." I denoted. "...sadly I was left alone riding because he left me."

An awful tears escaped from my tired eyes upon realizing whatʼs going on now. "When I loved you, I loved you so much that I never thought of hating you..." I bitterly uttered. "But now that I hate you, I-I have hate you so much that I can never think of... loving you again." I said in the most painful way.

I sobbed as my lips quivered. "...pero noong makita ka...thereʼs a change within my h-heart!" I exclaimed tearfully. "Nakakainis ka!"

With that, I let myself criy and cry and cry. Sob and sob and sob 'til I feel that my eyes were absolutely tired. That they wanted to shut so they could gain themselves from utmost weariness.

I fell unto the deep sleep.

"I miss you so much, Alli...my love."

Namulat ang aking mga mata matapos madinig ang tinig na iyon mula sa aking tabi. Noon ko din naramdaman ang isang brasong nakayakap nang mahigpit sa aking bewang habang ang mukha ng kung sinong nilalang na ito ay nasa...leeg ko at humahalik-halik doon!

G-Goodness!

Katakot-takot na kaba agad ang umusbong sa aking dibdib nang mapagtantong may iba pa akong kasama sa loob ng aking silid!

Dala nang takot ay daglian akong bumangon mula sa kama at may nanlalaking mga matang kinilala ang taong kasama ko--- "Gon?!" I asked in disbelief. "P-Paano ka nakapasok sa kwarto ko, huh?!" windang ko pang tanong.

Bumangon din ito sa kama at may lumong-lumong mga matang tumingin sa akin habang naglalakad papalapit. "Love, letʼs talk. I can explain." aniya.

Umatras ako. "Ayoko...wala kang kwenta! U-Uumalis ka na lang ulit! Huwag ka nang magpaliwanag dahil hindi kita kayang pakinggan!" I exclaimed with madness. "Youʼre really good at leaving! Talent mo na 'yan, e ano? Saʼyo siguro namana ng ibang lalaki ang talent sa pang-iiwan! At magna cum laude ka doon!" I sarcastically said.

His shoulders fell. "Hear my reasons first." mahinahong aniya ngunit batid kong nasasaktan siya sa mga pinagsusumbat ko dito.

I smirked. "Oh, really? You want me to hear your damn reasons, Gon? Why? Why, huh?" I asked mockingly. "Did you ever provide a valid explanation before leaving me?! Hindi naman, hindi ba?! Tapos ang thick ng face mo para sabihin sa akin na hear your reasons, Gon?! Tarantado ka ba, huh?!" I did not prevented myself from bursting out, out of wrath!

He lowered down his gaze. "S-Sorry..." he apologized, painfully.

I let out an amused smirk and look at the ceiling to stop my tears from falling. "...umalis ka na, Gon. H-Hindi na kita kailangan pa." I said coldly.

Ilang segundong katahimikan...hanggang sa magdesisyon akong tingnan siyang muli. Sunod-sunod na pagtulo ng luha ko ang nangyari matapos magtama ang aming mga mata.

Kitang-kita ko kung paano nangilid ang mga luha sa malalamig nitong mga mata.

Bagay na nagpaluha sa akin nang sobra. "I want you...out of my life. Perpetually." I coldly ordered.

A tear escaped in his left eye. "D-Donʼt you want me back, love?" he asked, hurting. "Dumaan pa ako sa veranda para makita ka dahil miss na miss na kita." dagdag pa niya

I set myself as flint as I nodded. "Yes." I replied. "For all I care," I added in a surly manner.

"You donʼt miss me, love?" tanong niya ulit at nagpunas ng luha.

Nag-iwas ako ng tingin. "Yes." sagot ko.

He sighed heavily. "Y-You hate me, my love?"

I heaved a sigh. "Yes, Gon. Yes, I hate you!" I replied again, irritated.

"S-Should I leave?" mabigat ang loob na tanong nito.

"Yes."

He then bowed his head with his shoulders fell, indicating that he is broken. "D-Donʼt you love me anymore, my love?" he asked for the last time with his voice almost cracking.

Without any hesitations, "Yes...I donʼt love you. Now, leave." mas malamig kong pag-uutos.

He sighed out of too much brokenness. "O-Okay..." nanlulumong sagot nito.

Pinanood ko siyang maglakad papalapit sa pinto ko at buksan iyon. Tumingin pa siya sa huling pagkakataon na may mga bahid ng luha sa mga mata, animoʼy nagmamakaawang tupa.

I rolled my eyes at him. "...leave."

"Okay..."

With that tuluyan na siyang lumabas ng kwartong ito at siya na rin ang nagsarado ng pinto.

Agad ko namang nahawakan ang aking dibdib dahil sa sobrang pagkabog nito. I even pinned myself on the wall and breathe carefully, while letting myself drown in my own tears. "I-I miss you, too...I love you, too...G-Gon." I said under my breath and sobbed harder.

P-Please comeback...

Halos limang minuto yata akong nag-iiyak sa loob ng aking silid matapos umalis ni Gon...na naman.

With blurry vision, Iʼve saw how the snow fall on my window pane. Causing me to sobbed like a child.

Gon left in the midst of winter! Baka m-magkasakit siya...

Nang magawa kong makabawi panandalian mula sa maramdaming pagluha dulot nang kapighatian at pangungulila, nagawa kong ihakbang ang aking mga nanlalambot na paa patungo sa closet upang kumuha ng winter coat.

Noon ko lamang napagtantong matindi ang pag-snow sa labas kung kayaʼt karapat-dapat na magsuot ako ng coat bago lumabas upang hanapin si Gon.

Wala pa naman siyang dalang coat kanina, iyon ang napansin ko.

Matapos kong isuot ang kulay cream na warm cap at winter boots, lumabas ako ng kwarto at tinahak ang daan pababa ng ikalawang palapag hanggang sa makarating sa pintuan.

Paglabas na paglabas ko, sumalubong sa akin ang matinding lamig na nagmumula sa mga snowfall at hinaluan pa nang malakas na hangin. Idagdag pa na ang kapaligiran ay nababalutan nang makakapal na yelo dahil sa wintet season ngayon.

Kung kaya naman kahit protektado na ang aking katawan ng kasuotang panlamig, hindi pa rin naiwasang pasukin ng lamig ang aking suot, dahilan upang maramdaman ang bahagyang panginginig.

Nevertheless, I step out in our house and roamed my squinted eyes in the surrounding, hoping that Gon isnʼt totally gone. "G-Gon! Where are you...p-please come back..." I called with trembling lips due to frigid air.

Lumakad pa ako habang hinahanap ng mga mata si Gon. At gusto kong umatras at bumalik na sa loob ng bahay dahil patindi nang patindi ang panlalamig na aking nararamdaman. Bagay na nagpapahina sa aking katawan upang gumawa pa ng kahit na anong kilos o galaw.

Feels like...winter idle.

I huffed an air and catch some snowfall. "Gusto kitang habulin kaya lamang ay nakakatamad ang lamig, goodness."

"Itʼs cold in here, love. You might get sick, tsk."

Dahan-dahan kong nilingon ang pinanggalingan ng tinig. And there...I saw Gon. Looking at me seriously...

Wala sa sarili, "G-Gon..." pagtawag ko dito kasabay nang pagpatak ng luha sa aking kaliwang mata. "...a-akala ko umalis ka na..naman..."

He then walk towards my direction and...put his black winter coat in my shoulder. And only he knows, where is that came from.

He kissed my forehead as he put the winter coat around me. "I donʼt want to leave you again, love. Come on, inside. Malamig dito---"

Hindi na nito natapos ang sinasabi nang sandaling yakapin ko na siya nang mahigpit at niyakap niya din naman ako nang mas mahigpit. "I-I miss you, Gon..." sambit ko.

"I miss you too, love."

Sobbing, " Saan ka ba kasi nanggaling, huh?! Bakit nawala ka bigla?! Wala ka noong mga panahong nagluluksa ako! Noong mga panahong nade-depress ako kakaisip saʼyo, Gon! W-Wala ka noong mga panahon na kailangang-kailangan kita!" I suddenly burst out with grieving heart. "N-Na saan ka ba, huh?!"

He kissed my hair. Did not answering my questions!

"Nakakainis ka naman, Gon!"

"Shh..."

Hinigpitan ko ang yakap dito. But I am mad. "Nakakainis din ang ginawa mong pagwasak sa puso ko! Sana ay pinakuluan mo na lang at hinati-hati para gawing bopis!" naiiyak kong sambit dito.

With that, he let me faced him. He stared at me deeply. "Iʼm so sorry, love.. I was away b-because I...I was busy." he confessed.

I harshly wipe away my tears. "Busy?! Gon, busy?! Huh! Me also! I was busy fighting for my depression, downfall, loneliness and longingness! E, ikaw?! Saan ka busy, huh---"

Hindi ko nagawang tapusin ang aking sinasabing panunumbat nang sandaling sagutin niya ako...

...bagay na nagpaawang ng labi ko.

Dahilan upang...manlambot ang aking puso dahil sa kaniyang... tinuran.

"Iʼm in the hospital...having my brain...operation, love."

Natutop ko ang aking bibig...

He smiled weakly.

"I-I was busy fighting for my life...so I could be with you...live with you. Have a family with you... 'til the end of times, my love."

Gon...

"...iniwan kita para makapagpagaling ako...dahil ayokong iwan ka. Dahil mahal na mahal na mahal kita...Mrs. La Galliene."

-----