With my eyes still closed 'cause of sleepiness, kinapa ko ang tabi ng bed ko upang sana yakapin si Gon dahil nilalamig ako. "G-Gon..." I called.

...but I received no response nor feel his body next to me, causing my eyes to suddenly opened and looked at the side where he laid last night after our steamy making-love...again, only to find out that he isnʼt there.

Daglian akong bumangon, hawak ang kumot na nakatabing sa aking kahubdan upang siguruhing wala nga ito. Inilibot ko pa ang mga mata ko sa kabuuan ng aking silid but I found...none.

...even his shadows.

Mabilis na nangilid ang mga luha ko nang mapagtantong...wala na nga ito. "S-Sabi mo h-hindi ka n-na aalis..." naghihinanakit kong sambit kasabay nang mabilis na pagtulo ng aking luha sa kanang mata. "...liar."

I remembered what he had just said last night after I told him that, just forget what we had as a couple. Forget that we are in a relationship if he would leave me.

And he answered,

"...I wonʼt leave, love. Promise,"

My chest tightened, thinking about that lie he had told me. My eyes locked on my doorsteps, without even blinking. My tears uncontrollably streaming down over and over. My hands clutched the blanket out of mixed feelings of sorrow, agony and anger. Hoping that this could help me feel better.

But I failed feelinʼ it...

"H-How dare you..." masamang-masama ang loob kong sambit kasabay nang bahagyang panginginig ng aking mga labi. "...I hate you, Gon." I muttered painfully under my breath. "Y-You lied,"

Sinabi niya kagabi na hindi daw siya aalis matapos kong sabihin na oras na umalis siya, kalimutan na niyang may kami pa. Na hindi kami maghihiwalay. Na hindi niya ako iiwan!

Napapikit ang mga mata ko upang damhin ang sakit at hapis dulot ng ginawa niya, at alinsabay dito, tumulo nang sagana ang maiinit kong luha habang ipinagpapatuloy pag-alala sa napag-usapan namin kagabi.

Sinabi niyang paggising ko---katabi ko pa rin siya, e. Hindi niya daw ako i-iiwan dahil m-mahal na mahal niya ako. E, bakit wala siya ngayon? Bakit paggising ko, walang Gon na humarap saʼkin...

Sabi pa naman niya na, paggising ko...bibigyan niya agad ako ng good morning kiss...

I-Iniwan niya naman din ako, e...nagsinungaling na nga siya, nang-iwan pa.

I wearily opened my eyes with blurry vision. My lips agape 'cause it felt like thereʼs no air in it.

"Youʼve just pushed my mind to choose the companion of peasants...not have been educated sufficiently but unlike you...they did not reasoned out incorrectly." I remarked with bitterness in my voice.

I breathe heavily and harshly wipe out my tears then chuckled, fake. "H-Haha...ngayon alam ko na ang tagalog ng why..." parang tangang kausap ko sa aking sarili. "...bakit---bakit mo ako iniwan?" halos papiyok na ang boses ko nang sambitin iyon.

Wala sa sariling nilaro-laro ko ang sariling kamay kasabay ng walang patumanggang pagluha. "It is better to end our stupid relationship now than to imprison myself in hoping for the impossibilities that you could be a better man amongst all living animals." I denoted, pained.

I wonʼt let myself be controlled by my emotions towards you and others, Gon.

...not ever.

I smiled bitterly as my tears continued to fell over my eyes. "As painful as it is, tolerating heartbreak is still better than tolerating your lies." I remarked and let the river flows of tears streamed down.

Paano na ako ngayon? I-Iʼve no bestfriend. She betrayed me and I decided to removed her unto my life. So as my ex-boyfriend, thatʼs now soon to be her husband. Then, my parents are away. Thalia isnʼt here as well...

...Iʼm completely left alone by myself.

Ang sakit pala na maiwan ng taong inaasahan na mananatili sa tabi natin lalo na kapag kailangang-kailangan natin...

Being left behind is not a joke, really. I might lose my mind any moment by now due to loneliness...

I hugged my knees and sobbed. "K-Kaya mo 'yan, A-Alli...y-youʼd live your life for almost t-twenty years without them...kaya mo ding magpatuloy mabuhay na w-wala sila, o-okay?" I console myself with grieving heart. "...k-kaya ko 'to..." paninindigan ko.

Nanatili pa ako ng ilang minutong nakayakap sa sariling katawan at tahimik na lumuluha hanggang sa magpasiya na lamang na tumayo at maglakad papasok ng aking bathroom na para bang daig ko pa ang tunay na namatayan sa tindi ng pagkakalugmok ng itsura ko.

Nang sandaling tingnan ko ang reflection ko sa salamin sa loob nitong banyo, muli lamang akong napaluha nang makita kung gaano kalungkot ang mga mata ko.

I bit my lip to control myself from sobbing hard. "...h-how dare you all to do these g-great tribulations against me?" I asked them, hoping they could hear me. "...a-anong ginawa ko sa inyo p-para iparamdam saʼkin ang labis-labis na sakit...k-kataksilan...at k-kasinungalingan, huh?" I asked again, sorrowful and dismayed. "W-Wala naman akong ginawa sa inyo, a-ah...m-minahal lp lang naman kayo, e-eh...b-bakit niyo ako ginaganito?! Huh?! A-Anong kasalanan ko ba sa inyo, huh?! Anong ginawa ko sa inyo?!" I suddenly burst out and let myself fell on the bathroom floor with trembling knees and broken heart.

I bowed my head on my knees and cried hard. "...pare-pareho kayong s-sinungaling," I muffled under my uncontrollable sobs. "...m-mga manloloko k-kayong lahat!" paglalahat ko at hinayaang maglabas ng luhang kahambing-hambing sa isang katerbang luha dulot nang hindi matawarang sakit at hapis.

Nang makuha kong kumalma mula sa makabagbag-damdaming pag-iyak ay pinilit kong tumayo upang ipagpatuloy na lamang ang aking paliligo. Ngunit, hanggang doon ay hindi ko pa rin maiwasang hindi mapaluha habang tulala.

I donʼt know but... I found Gonʼs disappearance is the saddest part.

Mahal ko na nga talaga siya...sayang, dahil pipilitin ko nang kalimutan siya at ang nararamdaman ko para sa kaniya.

I smiled bitterbitterly upon realizing what just happened. Maybe, this is Godʼs reason for me to stand firm? Or He wants to test how could I surpass the ring of trials.

Kakatwang, nagbabago na ang paraan ko nang pag-iisip ngayon. Ngunit sa kabila nito, natitiyak kong malalampasan ko din naman ang mga ito.

...kahit mag-isa na lang ako.

Afterall, the light will just shine brightly if darkness are present.

Ito yata ang darkness na kakaharapin ko sa bawat araw na magmumulat ako ng mga mata. Na sa bawat pagmulat, kasunod ay pagluha dulot ng mga bagabag sa aking kalooban.

Ilang oras yata akong nakababad sa bathtub, malalim na nag-iisip at tulala lamang sa kawalan habang dinarama ang mainit-init at mabulang tubig dito, hanggang nagpasiya na akong magbanlaw na at maligo nang husay bago lumabas.

"Hija, anoʼt namamaga ang mga mata mo? Ike ba ay---"

I cut her off. "Not now, yaya." malamig kong turan bago naupo sa isa sa mga silya at kumuha ng pagkain.

"A-Ah, eh...si G-Gon---"

"Wala akong kilalang ganiyang pangalan. Stop mentioning nonsensical names," agap ko at nagsimulang kumain.

"S-Sige...tawagin mo na lamang ako kung may kailangan ka, hija." mababang tinig na aniya bago nagsimulang maglakad papalayo sa akin.

Nakaramdam yata siya na ayokong pag-usapan ang lalaking iyon. Hindi ko alam kung anong alam niya pero least og my concern na lamang iyon.

Please, I donʼt want to hear his name...

Nag-init ang sulok ng aking mga mata habang umiinom ako ng juice matapos sumagi na naman sa aking isipan ang ngalan ng lalaking iyon. At mabuti na lamang hindi ako nasamid. "Bwiset,"

Nasa ganoon akong tagpo nang mag-ring ang aking cellphone na nasa bulsa lamang ng aking suot na short.

Nang tingnan ko ang caller ID, came from unknown number. Bigla ay may umusbong nakakaibang kaba mula sa aking dibdib. Nakakatakot na nakakalito, iyon nag nararamdaman ko.

I gulped. "H-Hello?" I answered the call.

May part sa akin na umaasang si Gon ang tumatawag. Hihingi ng sorry at babalik na pero laking pagkadismaya ko nang madinig ang hindi pamilyar na tinig.

[Miss Del Rava, am I right?]

Confused, "Yes, why? Whoʼs this by the way?" I asked.

[I was tasked to call you for a very important matter.]

Ang kabang nararamdaman ko kanina ay tumindi ngayon. Bagay na hindi ko maintindihan...

Wala sa sarili, "W-Wherefore?" tanong ko kasabay ng paglunok.

[I think you should book a flight, going here in Sopporo, Japan, Miss. Urgent,]

My chest tightened the moment I remembered that my parents are in Sopporo, Japan as of now. And up until now, hindi ko pa ulit sila nakakausap.

"W-Why?"

Nadinig ko ang buntong-hininga mula sa kabilang linya, dahilan upang madagdagan ang kabang nararamdaman ko!

..hanggang sa tuluyan nitong sabihin ang dahilan kung bakit kailangan kong lumipad patungo sa Japan...at masagot kung bakit kakaiba ang tindi ng kabang nararamdaman ko...

My tears fell...

[Y-Your parents...died.]

--