Isang araw ang nakalipas matapos nang nangyari sa pagitan namin ni Gon. At hanggang ngayon, hindi ko pa rin magawang hindi makaramdam ng konting hiya dahil doon kahit na boyfriend ko na siya!

Sinabi pa naman niya sa akin na hindi niya gagawin iyon dahil hindi pa ako graduate, pero ako itong si tanga---nag-udyok pa!

So not me, goodness!

In all fairness lang, matapos ang nangyaring iyon...pansinin ko ang pagiging mas malambing ni Gon. Walang oras yata na hindi niya ako pinakilig at labos na ipinaramdam kung gaano ako kaimportante sa kaniya. Kung gaano kamahal. Kung gaano siya kaseryoso pagdating sa akin.

Hindi ko alam kung mabinibago ako o ano. Noon, halos isampal na niya sa mukha kong ayaw niya sa relasyon tapos ngayon daig pa ang linta kung makadikit sa akin.

I smiled secretly and looked at Gon whoʼs now cooking our dinner. Wearing a red apron. Stirring the Sinigang na Baboy soup.

Heʼs so gwapo right there. At the same time, macho.

Naalala ko tuloy nangyari kahapon. Sinundo niya ako sa UPLB at siya ang nagbitbit ng bag ko kaya punagtinginan siya ng ibang mga students doon.

Sino ba namang hindi? Ang tikas-tikas ng kaniyang pangangatawan tapos ang lakas-loob magdala ng bag ng babae!

Marami din ngang nag-usisa sa akin noong umaga ding iyon kung ano daw relasyon ko kay Gon at bakit parang super okay na daw kami? Dati naman ay medyo lang.

In short, maraming naging interesado sa relasyon namin nang tinanong ako at sinagot silang,

"Oo, boyfriend ko na siya. Mainggit kayo, please. Hehe."

And today is the second day that we are in a happy relationship. Yes. Happy. Masaya talaga ako na boyfriend ko na siya. Hindi ko din ito inaasahan.

Sa puntong ito, hindi ko sasabihing bobo ako. Noong sinabi kong mahal ko siya, totoo iyon. Hindi ko din alam na... mahal ko pala siya.

Nagising na lang ako isang umaga, mahal na mahal ko na pala ang taong matagal na nagmamahal sa akin, from the very start. Ang taong matiyaga ngunit kontento na palang napapanood ako mula sa malayo.

Ang taong mas mahal na mahal ako.

...ang taong hindi ko alam na sobrang nasaktan nang sobra dahil sa hindi ko siya magawang mahalin pabalik.

Pero ngayon? I donʼt think that he will be on that list of one-sided love. Dahil mahal ko na din siya.

Matapos kong mapagtanto at balikan ang ilang bagay, tumayo ako mula sa aking pagkakaupo upang maglakad palapit kay Gon.

At nang sandaling makalapit dito, marahan kong ipinulupot ang parehong braso ko sa waist niya, bagay na nagpatigil sa kaniyang ginagawa panandalian. "...I love you, Gon." I sweetly mumbled and smelled his shirt. "...ang bango mo, my guard, hehe." I giggled as I compliment his scent.

He then chuckled and turned to face me. His handsome face and cold eyes welcomed me. "I love you too, my love. So sweet now, huh. Why is that?" natatawang tanong nito bago ako mabilis na halikan sa labi.

I giggled and hugged his waist even more and lifted my face at him to the extent. "Kiss pa~." hiling ko at lumabi dito.

He smirked seductively and did what I requested. He kissed me. A passionate one. A warm and intensifying kiss!

The kiss lasted for seven seconds. And the moment our lips apart, he kissed my forehead. "Iʼve showed you how I feel to you, my love." he began with the most sincerest way. "All my feelings were true and if ever I made fake promises," he said but he cut it and held my chin. "Now itʼs up to you, love. No matter what you decide to do if I broke them...even if you pushed me away?" he added and hugged me tightly. "...I will still run after you, love." he sincerely ended.

Napangiti ako at hindi nagsalita. Nais kong marinig ang iba pa niyang sasabihin sa akin ngayong gabi. Pakiramdam ko, marami-rami din, e.

Kanina pa kasi siyang umaga na parang wala sa sariling senses. Makailang beses ko din siyang nakitang may kausap sa phone. Pero hindi ako nag-conclude agad na may babae pa siya maliban sa akin dahil ang nararamdaman ko ay seryosong-seryosong talaga siya sa akin.

Hindi na mauulit na magpapadala agad ako sa aking inis at selos gaya noong nagpunta kami ni Gon sa clinic ni Dra. Satchel at sinabi nitong ex-fiance daw siya ni Gon kaya La Galliene ang ginamit niyang surname!

Sinabi niya lamang pala iyon dahil tama si Gon, to measure only the intensity of my jealousy because she thinks that I am readying myself for another relationship!

Hinala ko nga nag-usap sila ni doc pero noong tanungin ko naman si Gon, hindi naman daw. He hates talking to other women. Sa akin lang talaga siya nagka-interest.

Heart-flattering naman~.

I heard him sighed kaya kumalas ako sa yakap sa kaniya at may bahid ng pag-aalalang tiningala siya. "Whatʼs with the sigh, Gon?" I asked.

He smiled scarcely and chose to shook his head. "N-None. Letʼs eat," yaya niya bigla. "Upo ka na ulit doon, Iʼll just transferred this gourmet to a bowl, okay?" iwas niyang sambit.

Labag man sa loob, tumango ako. "...sige." sagot ko na lang dito.

Kalagitnaan namin nang pagkain, nag-uusap kami at nagku-kwentuhan. Kahit mga walang kwentang bagay napag-usapan namin at kahanga-hangang hindi ako nakakaramdam ng pagkabagot sa paksa naming dalawa. Natutuwa ako at nage-enjoy, sa totoo lang.

Ngayon ko lang kasi nakita si Gon sa ganitong ugali. Ngayong naging officially na kami. Ngunit hindi ko pa alam ang lahat-lahat tungkol sa kaniya. Iilang bagay pa lamang.

Bukod sa ang birthday niya ay August 31, turning 24. Wala na siyang parents. He studied at Harvard University. Cousin ng mga La Galliene. Originally and naturally came and live in United States of America, rather than Madrid, Spain.

Wala na akong alam pa!

Ay meron pa pala. Nabanggit niya sa akin na favorite niya daw ang mga kulay na puti, itim at pilak. Favorite foods naman ay marami---pero mas favorite niya ay ang,

"...tahong mo, love. It was delicious, huh? Pft."

"Manyak mo," hiyang sagot ko sabay subo ng pork chop.

He chuckled handsomely. "Hm, Iʼve notice that you havenʼt change your hair color since then, love." puna niya sa buhok ko.

I raised a brow. "And why, huh?" hamong tanong ko.

Pinapungay niya ang kaniyang mga mata. "Well, my love...hair coloring is trending now,"

I winced. "Then? Ayokong magpakulay muna, 'no. Wala ang stylist ko, nasa France as of now. Ayoko naman magpakulay sa iba," I explained and reached for my glass and drank the liquids in it.

"Well, if you donʼt want others to put color on your hair, let me color---your life."

Muntik ko na maibuga ang iniinom kong tubig nang sandaling bumanat nang biglaan si Gon!

"Seriously, huh?" ramdam ko ang pag-iinit ng aking pisngi nang tanungin ito. "High na high ka yata, Gon goodness!"

He laughed. "Ahahahaha! Damn, cool. Pft. Haha," he teased. "I-I feel like, I just used a drug that contains methylenedioxy-methampetamine that probably the reason why I want to color your life with being high. Hahaha!"

Ano daw?

Tumawa na lang ako nang peke dito. "Oo, na-gets ko, Gon. Sobrang na-gets ko! Goodness,"

"Ahaha!" tawa naman niya. "I think you should at least look at the sky and think (a+b)² = a²+2ab+b²." banat na naman niya.

Bwiset 'to, ah. Ginagawa akong bobo masyado!

I glared at him bago isandal ang likod sa kinauupuan ko at humalukipkip. "Ang bad mo! Hindi ko maintindihan ang mga banat mo, Gon! Pag-iisipin mo pa ako kung anong think ang sinasabi mo! Hala! Huwag ka na mag-isip, bwiset!" bwelta ko.

"Ahahahahaha!" tawa niya, pang-asar. "Thatʼs very simple, my love. Pft."

"Heh! Simple ka diyan!" angil ko at mas sinamaan siya nang tingin.

"Pft. Donʼt think deeper, love. Itʼs just the product of two binomials, okay? Haha, triggered ka kaagad, oh. Damn." he teased again.

I glared at him even more. "Kahit monomial at trinomial pa 'yan---wala akong pakelam! Mag-iisip lang, kailangan nakaganyan pa? Huh, pahirap sa utak ng mga bobo." giit ko.

Sumeryoso siya bigla. "I told you, hindi la bobo." he said. "And even if you are the most stupid person in the universe, the fact that---you chose to love me, is the wisest decision you have made, my love. Good job." he smiled as he added that soothing lines.

I prevented myself from smiling widely.

He then held my hand, which happened to be just in the table and looked at me deeply. "Hindi man ikaw ang rank 1 sa paaralan, Magna-Cum laude ka naman sa puso ko." seryosong sambit ni Gon, dahilan uoang ako ay makarandam nang labis-labis na tuwa.

I smiled, shyly. "A-Ano ba," pagpapabebe kong tanong dito. "Fine! I hate Math! I donʼt love Math but I am willing to give you the value that you want." I countered.

He smiled after hearing it. "You were like a Coffee Mate, my love." he compared me.

I giggled. "Why? Dahil...maputi ako?" I guessed.

"You bring out my best."

And I was like...

"Eh?"

"Nabubuhayan ang mundo ko 'pag magkasama tayo."

I bit my lip due to the excessive amount of happiness I am feeling right now! Kinikilig ako sa banat niya, goodness. Pero dapat chill muna. Nakakahiya pero...

He leaned closer to my face and then smirked. "Mukhang hindi ko na din kailangang pumuntang Paris, my love." he fired again.

I giggled mischievously. "Hehe, b-bakit naman? Ang ganda kaya doon lalo na sa Eiffel Tower!"

Pinisil niya ang aking ilong. "I donʼt need to go to Paris because... Eiffel inlove with you already."

Ako? Heto, parang timang na nagpipigil nang sobra-sobrang ngiti!

"A-Ang baliw mo, Gon."

He chuckled. "Kinikilig ka lang, e. Hahaha! Tara nang kumain, my love. Mag-aaral ka pa para sa finals mo, remember?" pagpapaalala niya.

Tumango-tango ako habang nakangiti dito na para bang isa akong musmos na nabigyan ng magandang damit. "Yes, my guard~."

He chuckled manly. "Cute,"

"Ta- cute kang mawala ako, alam ko. Hehe," dugtong ko.

He shook his head then smirked dangerously. "No. I would likely to ask something, my love." he said.

Smiling like an idiot, "What is it?" I asked.

"Fishball ka ba?"

Agad nangunot amg aking noo. "Why naman?"

"Sarap mong tusukin at kainin."

Mabilis pa sa milliseconds na nag-akyatan ang lahat ng aking dugo patungo sa aking mukha at naparami ang sa bandang pisngi dahil sa kaniyang tinuran!

Manyak talaga, goodness!

"H-Heh!" suway ko dito kaya natawa siya, napanguso naman ako. "E, ikaw? Kwek-kwek ka ba, huh?! Iyong ten pesos?!" tanong ko.

Chuckling, "Why, huh? Pft." he asked.

I smirked. "Dahil ang laki ng itlog mo." pigil ang tawang sagot ko dito habang siya ay gulantang ang naging reaksyon.

Akala niya, ah. Marunong-runong din naman akong bumanat, e.

"The fu---"

"Donʼt cussed," pigil ko dito sa tangka niyang pagmumura.

"Damn,"

Hindi niya naiwasan. Marahil ay hindi pa nagsi-sink in sa utak niya ang aking sinabi. "Mukha tayong street fiods couple dahil doon, ah." natatawang puna ko.

He then let out an amused gasp. "...fiishball and kwek-kwek."

"Ye...s?"

"K-Kumain na lang tayo." aniya at nag-iwas ng tingin.

So not him, ah. Cute!

Tinapos na lang muna namin ang aming hapunan habang masayang nagkukulitan at asaran.

Matapos naming ligpitan ang sariling mga kalat sa kusina, nagpasiya na kaming magpaalam kay yaya na aakyat na dahil magsasagawa kami ng pag-aaral ni Gon. Siya ang nagsisilbing tutor ko sa ngayon, kaya paniguradong matututo ako.

Kalagitnaan namin ng pag-aaral, nagsalita ito. Naituon ko bigla ang aking atensyon imbes sa librong binabasa ko. "Alli...Iʼm leaving...tomorrow." he informed me.

Out of noww, umusbong ang kakaibang kaba mula sa loob ko. "S-Saan ka pupunta?" wala sa sariling tanong ko.

Nagbaba ito ng tingin. "...sa malayo. A-At mukhang m-magtatagal ako doon." mabigat ang boses nang sinabi niya iyon.

My chest tightened accordingly. "...w-why?" I asked, trying to be composed.

"Work, my love. Because of my work..." animoʼy nagsisisi siya na may trabaho siya nang sagutin ang tanong ko.

I stared at him deeply. At naramdaman niya iyon kung kayaʼt nag-angat siya muli sa akin ng mga tingin. "S-Sabi mo...hindi ka na aalis. N-Na hindi mo na ako i-iiwan, Gon." naghihinanakit nang wila ko dito.

He looked at me with eagerness to take back what he has said. "...babalik naman ako---"

I cut him off. "Ayokong maiwan. Ayokong mag-isa. Ayokong wala ka." seryosong sambit ko, pinipigian ang sariling luha na maglandas pababa sa aking mata. "...mahina ako at ikaw ang lakas ko...kailangan kita."

"Damn," mura niya at ihinalamos sa mukha ang kamay. "...ayoko ring gawin, love. Pero hindi ko pwedeng pabayaan iyon..." problemadong-problemadong aniya.

Ganito ba talaga? Kanina masaya kami tapos mapapalitan ng ganitong sitwasyon? Kailangan ba talagang may kapalit ang bawat tawa ng lungkot kalaunan?

Hindi ba pwedeng maging masaya na lang?

I heaved a sigh as I leaned my back on my headboard and looked at him, coldly. His shoulders fell upon watching how fast my emotion gone serious. "Youʼll leave?" may bahid ng pait sa boses ko nang itanong iyon. "Saan ka pupunta?"

He shook his head. "I-I canʼt tell," sagot nito nanpara bang sa kaniya itinapon ang problema ng buong mundo.

Nag-init ang sulok ng aking mga mata nang sandaling...tumango siya at hindi na naman magawang ipaalam sa akin ang kalalagyan niya kapag umalis siya.

Napatango-tango na lang ako nang marahan. Na para bang sobrang luwag sa kalooban ko ang iwan niya ako.

Ilang segundong katahimikan ang namayani sa amin.

Hanggang sa mapagdesisyunan kong sabihin ang isang bagay na tiyak na mas magpapahirap sa aming kalooban.

"Alli---" pagtawag niya sa akin ngunit kasabay nang pagtawag na iyon ay ang pagbibitiw ko ng mga salitang tunay na nagpahina sa aking kalooban.

...ngunit kailangan kong isugal.

"Oras na lumabas ka sa kwartong 'to bukas...kalimutan mo na...meron pang tayo."

--