"C-Can I court you?" he stammered as he asked me that question which made my tears outpour.

My eyes was immovable while staring at him, but they were as if wanted to show blasphemy. In the deepest part of my heart, canʼt argue.

Mas nalilito ako...

My lips trembled as I decided to lowered down my head so he could not seen my face, lamenting. "...n-nahihirapan ako, Gon... H-Hindi ko alam kung anong p-pwedeng mangyari kapag n-nasaktan ako dahil pinayagan kitang l-ligawan ako..." pagpapakatotoo ko at pinunasan sa ilalim ang mukha kong basang-basa na ng luha. "H-Hindi malakas ang puso ko, Gon, e." sambit ko pa.

Ganoʼn na lamang ang pagtindi nang paglalabas ko ng mga luha nang sandaling yakapin niya ako. "I know...I know, Alli trust me." he answered. "Reason why I always show and take an action for expressing how much I cared for the weakest woman I knew...ever since." he added with his voice almost gargle.

Naiyakap ko naman nang mahigit ang pareho kong braso sa palibot ng kaniyang bewang at hinayaan lamang ang sariling mga mata na maglabas nang maglabas ng likido. "G-Gon..." I called sobbing.

He kissed my hair. "Y-Yeah?" he replied.

I tightened my embrace unto him and smiled underneath. "...thank you. H-Hindi ibig-sabihin pala na hindi ako sumagot ng 'oo', basted ka na, huh?" I said before burying my face unto his bosom. "I just wanted to place my heart thatʼs currently chipped due to Andi and Sieʼs issue." I explained.

He embraced me tightly. "I understand. And I will wait 'til youʼre heart moved on." he answered me back as if he would be that diligent to do whatever his plans are.

Mahal na mahal mo talaga ako, Gon...

I closed my eyes as I let myself rest in his embrace. "T-Thank you, Gon..." I sincerely said, heartfelt.

Matapos nang masinsinang usapang naming iyon ni Gon noong isang gabi ay nagpasiya na kaming bumaba sa kusina upang ipagluto ako ng pagkain, gaya nang sinabi niya. Nagulat pa si Yaya nang makita bigla si Gon at tinanong kung paanong nakapasok sa bahay namin, gayung isinarado niya na ang pinto at tarangkahan ng bahay.

Miski ako naman ay nagulat nang madinig ang isinagot ni Gon na umakyat daw sa may veranda ng kwarto ko na akala mo ay isang tunay na spider-man!

Kalagitnaan naman namin nang pagkain ni Gon ng gabing iyon, ikinuwento niya sa akin kung saan ba siya nanggaling at namalagi nang matagal.

He was completing his under private work daw in USA. Iyon lang. Gusto ko pang magtanong kung anong work ang sinasabi niya ngunit hindi niya ako hinayaan. Huwag ko na muna daw alamin dahil gustuhin man daw niyang ipaalam sa akin, bawal. Private daw, e.

At bawal daw talagang malaman ng sinuman ang kaniyang kinabibilangang trabaho.

Inatake tuloy ako nang curiosity ko, goodness.

Naipaliwanag din niya ang role ni Ion Jandrex. Kaibigan daw iyong maasahan. Kaya sa kaniya niya ako ipinagkatiwalang subaybayan habang nasa pribadong trabaho pa siya. At sa 7 months na iyon, ang lahat-lahat na may kinalaman sa aking pang-araw na buhay ay inire-report daw sa kaniya.

Hindi ko magawang paniwalaan agad noong una na talagang nag-abala pa si Gon na iwan ako ng tagapagbantay, kahit hindi ko alam, bago siya mag-work under private daw.

...ang effort. Kahit malayo siya, kahit hindi ko nakikita, nagawa niya akong lagyan ng tagapangalaga. Dahil ganoʼn niya ako kamahal.

I looked at Gon, admirably. "Anong feeling nang nalaman mong hindi ako okay, Gon? Na mag-isa ako?" tanong ko dito at nangalumbaba pa sa mesa. "...ano ding naramdaman mo noong n-nalaman mo na...napunta akong mag-isa sa doctor para sa mental health ko?" interested, I added to the first question and smiled scarcely.

Kasalukuyan kasi kaming kumakain ng agahan. At ito na ang unang linggo na palaging sabay kaming nagbe-breakfast. Sinasadya niya talaga akong puntahan dito sa mga nagdaang araw upang siya ang magluto ng mga kakainin ko. Then after, pupunta kaming clinic ni Dra. Satchel, psychologist ko. Para sa session for almost two hours.

Alangan pa nga akong isama siya noong una dahil baka malaman ni Dra. Satchel na ang kasama ko ay pinsan ng taong dahilan kung bakit kami nagkikita. Pero, namangha ako nang malaman ni Dra. na okay ang aking loob, not minding if I am with the relative of Sie.

So in the end, napanatag naman siya nang malamang wala namang masamang epekto ang presensiya ni Gon sa aking sistema. Na hindi ito nakakagulo at nakakadagdag problema.

Noong huling session ko sa doctor ko, Gon diligently wait me outside the clinic for almost two hours long. At pagkalabas ko noon sa clinic, napangiti na lamang ako nang makita siyang nalatulugan na ang paghihintay sa akin sa labas. Magkahalukipkip pa ang mga braso at gwapong-gwapo kung makatulog!

Mabuti na lamang at private clinic iyon. Walang magtatangkang babae kay Gon.

Natawa ako nang bahagya sa isipin kung kayaʼt nagsalubong ang kilay ni Gon. "Were you laughing at me, young lady?" he asked in the coldest way.

I pouted. "Hindi 'no! Tinatanong lang naman kita kung anong feelings mo patungkol doon sa mga nalaman mo sa pamamagitan ng pagsunod-sunod sa akin ni Ion, e." I defended then cut the beef steak he cooked for me and munched it in the most elegant way.

Speaking of Ion, tatlong araw mula nang makabalik si Gon dito sa Pilipinas from USA, nagpakita siya sa amin at pormal na nagpakilala muli, and that time---kaharap na si Gon. Ewan ko nga pero nang magkita ang dalawang magkaibigan, natawag ni Ion na boss si Gon kaya mas umigting ang kagustuhan kong alamin lung akong trabaho ba ang meron siya at napaka-privy din masyado!

Malalaman ko din iyon!

Bago ako sagutin ni Gon, inilapit niya sa akin ang manggo-graham shake na ginawa niya din as my drinks daw. "Drink first," he said.

Para less appurtenances for him, ginawa ko na lang ang nais niya. Ininom ko iyon. Kalagitnaan ko naman ng aking pag-inom, sinagot niya ang tanong ko. Dahilan upang magkarambola ang aking dibdib!

"I want to kill." aniya sa seryosong tinig at may mas malamig na mga mata.

Kita ko ang pagkuyom ng kaniyang kamao na nakapatong lamang sa ibabaw ng table, bagay na nagpatigil sa akin upang higupin ang shake!

He sighed. "Mahal na mahal kita tapos sasaktan ka lang ng iba?" hindi makapaniwalang aniya pa at bahagyang iniiling ang ulo. "Nakakagago 'yon, Alli." seryosong aniya. "I am willing to accept multiple heartbreaks, kung ang kapalit naman ng mga iyon ay hindi ka masaktan. I will deal. Bigtime."

My heart melted upon hearing him protect me using words. No words can say how lucky I am because the one and only Daegon Trevor La Galliene is with me. The only La Galliene I have that served as my aegis.

Non-reluctance, I put my hand on his. Trying to gain his calm composure again. "R-Relax, Gon...pinsan mo pa rin naman si Sie, e. Donʼt say bad words towards him, okay?" I said, convincing him. "Yes, they hurt me. Yes, they broke me. But...I think, God has a reason for doing so..."

Napatitig siya sa kamay kong nakapatong sa kamay niya sandali. Ibinalik niya muli ang mga mata sa akin.

O...kay? What was that? Seryoso ako dito, oh? Tapos dadalihan niya nang malalamig na pagtingin? Argh.

Hindi kasi ito aware na sa tuwing titingnan niya ako sa malamig na paraan ay mas lumalakas amg kanyang appeal, goodness!

"...are you trying to flirt me, young lady?" he asked as if he was damn serious.

Napataas naman ang kilay ko. "Nilapatan lang kamay mo, nilalandi ka na agad?" tanong ko dito sabay hinga nang malalim. "Gon, ang gusto ko lang gawin ay pakalmahin ang sistema mo dahil ang bad ng words na sinabi mo kanina kaya! You will papatay, huh?" pagdedepensa ko sabay iwas-tingin. "Isa pa, ayoko na mag-jail ka. Ex-Convict ka, e." ingat na ingat na dugtong ko.

He smirked, an audible one. "Ex-con man ako saʼyong paningin, ikaʼy mahal pa rin." paradoxically, he replied.

I huffed. "Ah, grabe! Donʼt you know, when I am talking to you---you seemed to be very cautious with the topics I have decided to tuned-up in a serious mode tapos, you will striked random lines!" I hissed.

He smiled cooly. "Seryoso din naman ako, ah...saʼyo nga lang." he shot again.

"Gon!" I called his name, almost on the pit of annoyance and lashed his hand a bit.

"Yes, love? Pft,"

I glared at him. "Nakakainis ka!" I hissed.

He smiled wickedly. "Nakaka-inlove ka naman. Haha," tawa niya. "Call your parents."

I raised a brow. "At bakit, huh?" I asked in a surly manner.

He is so effervescent today, ah. Ganito ba nagagawa ng 7 months disappearance, huh?

He then formed a sneered smile. "Pakisabi sa mga magulang mo, gusto kong dumagdag sa pamilya niyo." he said in the most promising way.

Agape, "What the---"

"Donʼt mura me, young lady. You better mahalin me only." conyong aniya sabay kindat.

"Yah! Marunong ka na, ah!" Iʼm grimacing while pointing him that sudden changes.

He shrugged his shoulder, proudly. "You gave me reasons to gain greater ardour and be somewhat conversant so you could love me, the way I love you." he denoted.

Goodness, bakit ba siya like this na, huh?

He then looked at me intently, smiling, but not reaching his eyes now. "If you have just chosen me in the first place, you wonʼt be under the feeling of frivolous." he sincerely said.

And I was...wavered.

"G-Gon,"

He chuckled. "Donʼt worry...Iʼm good. Nakita naman na kita at nakasama. However, if you still in love with my---"

I suddenly stand on my seat, just as scarcely, and kissed Gonʼs forehead. "Stop mentioning him. I-Iʼm not thinking of him nga, e, but you suddenly dared to add him on the recipe. Youʼre hurting yourself kasi," I said worriedly.

Napatitig naman siya nang mas malalim at makahulugan sa akin. "W-What was that?" wala sa sariling tanong niya.

I giggled a bit and kissed his forehead again. "The supreme art of war in terms of emotional battle is to subdue the insecurities and comparisons, dressed like an enemy. Without fighting." pagpapakahulugan ko bago umayos muli nang pagkakaupo sa harapan niya at ibalik ang sarili sa pagkain ko.

Kaya lamang naalala kong, hindi ko pa pala nababawi ang aking kamay na nakapatong sa kamay ni Gon. Kaya ibinalik ko doon sandali ang mga mata ko.

Tangka ko na sanang tatanggalin ang kamay kong nakapatong sa ibabaw ng kamay niya nang mabilis niyang hawakan iyon---bago halikan!

My eyes widen due to his sudden action. "A-Ang landi mo," utal kong sambit dito, dahilan upang matawa siya. "Sige, tawa pa. Tawa!" I provoked.

"Hahaha, kinda...cute." he commented then kissed my hand again. "Gusto kong angkinin ang babaeng nagmamay-ari ng kamay na 'to. Too bad, sheʼs not yet graduated." he implied.

Kanina lang akala mo ay tunay na bigong-bigo sa pag-ibig, ah. Tapos ngayon, gaganya-ganya na. Bipolar.

Binawi ko ang kamay kong hawak niya at nginiwian siya, imbes na sumagot.

"Silence means...consent." nakangising turan niya. "Should I add you to my cart, love?" he remarkably uttered.

Pinaningkitan ko siya ng mga mata. "Joke ba 'yan, huh?" I asked, noting a sarcasm. "You already knew now how to pull a joke, huh?" I mocked.

He chuckled handsomely then moved his face closer to mine. "Nag-joke naman din ako noon, pero nakakamura dahil...sa iba ka sumaya." he marked, if I am not mistaken to what Iʼve heard, he doesnʼt want to sounded like hurt, but he did not prevented himself for doing so.

Idinaan niya lang sa pabiro pero deep down, he was reminded by pain. And the cause is none other than myself...

Hindi ko tuloy alam ang isasagot ko sa tinuran niya. Kaya naman nagbaba na lamang ako ng tingin. "...sorry." I muttered. "H-Hindi na ako magtataka kung...n-nagbago ka na, Gon. List of all, I hurt you beyond uncool." I sincerely apologized.

He then leaned his back on his seat and looked at me intently. "Hindi ako nagbago. Walang nagbago...ikaw pa rin mahal na mahal ko." aniya.

I gulped the moment I felt an utmost feeling of zeal and tingling sensation from within which causes my cheeks, feel burnt!

"L-Last mo na 'yan," nahihiyang sambit ko sabay inom sa aking mango graham shake. "...anong malay ko kung may iba ka na doʼn sa work mo. 7 months kang nawala, tsk." medyo bitter kong tugon.

Natawa ito. "Kailangan ko pa yatang padedehin ka para malaman mong, sandaang porsyento---ikaw lang ang baby ko." he shot again with his all-time pamatay na linyahan, ever since.

I rolled my eyes in discontent, just a fraud. "Bahala ka nga," pigil ang ngiting saad ko.

Kainis. Bakit kinikilig ako?!

Ilang minuto pa ay natapos na naming dalawa ang breakfast namin. Kasalukuyan na akong naghahanda para sa pagpunta namin sa Cabuyao, Laguna. Doon kasi nakatira si Dra. Satchel. Malapit din doon ang kaniyang Clinic. Medyo malapit lang sa Pulo.

Matapos kong itali ang aking buhok, hinanap ng mga mata ko si Gon. Sakto namang naglalakad na ito papalapit sa akin mula sa kusina habang may dalang baso ng tubig at...gamot.

Nang makalapit siya, inabot niya sa akin ang gamot na hawak at baso na may lamang tubig. "Drink your medicine," he said.

With a smile, I accepted the tablet and glass. "Sure," sagot ko dito bago mabilis na inumin amg gamot at nang masigurong nainom ko na, I smiled sweetly at him. "You knew my med-hours, ah?" I teased then giggled afterwards.

Kinuha niya ang basong hawak ko bago inokupa ang natitirang espasyo sa pagitan namin at marahang dampian ng halik ang aking noo. "I love you...thatʼs why." he uttered. "Letʼs go now,"

Dala nang masayang nararamdaman dahil sa ginawa ni Gon, maging ang kaniyang presensiya, niyakap ko siya nang mahigpit.

"...starting today, you can now court me." I said and smiled underneath.

He hugged me back, way tighter. "Akala ko...kailangan ko pang mag-aral muli para lang makasali sa intrams." he said, reason why I chuckled. "...gusto kong lumaban---kahit masakit." he joked.

I giggled. "Baliw,"

Kumalas kami sa yakap ng isaʼt-isa. He cradled my cheeks and pinch them softly. "Ainʼt Quinn XCII but--- I only want you and...us." he remarked.

Pigil naman ang aking ngiti. "Goodness. Tara na nga sa clinic! Hahaha! Masyadong polluted na ang aking utak kakabanat mo ngayong umaga, Gon. So not you!" natatawang pagpuna ko.

He smiled and then kissed my chin naman. "Alright, letʼs go." he seconded to my invitation.

Nagpaalam kami sandali kina Yaya at Mang Jones na may pupuntahan lang. Hindi naman kasi namin sinabi sa mga ito na nagpupunta akong Psychologist, e. Baka makarating sa parents ko, mag-worry ng super.

I canʼt tell for now. Maybe, soon. Or one of these days kapag fully okay na ako.

Paglabas na paglabas namin ng gate ni Gon, may taong hindi namin inaasahan na mapapadaan dito...

Halatang exhausted siya. Pagod. At...nasasaktan. Ang taong matagal-tagal kong hindi nakita. Angbtaong hindi ko inaasahan na siyang mgiging dahilan kung bakit ako nagpupunta sa Doctor.

...ang lalaking una kong minahal pero nagawa akong sayangin.

"S-Sie---"

Hindi ko naituloy ang aking sasambitin nang biglang humakbang siya papalapit sa akin at daglian akong...yakapin.

Not minding Gonʼs cold yet bestial stares.

At halos manlambot ang aking tuhod at mangatal ang aking katawan nang sandaling bigkasin niya ang mga salitang nagpa-trigger sa aking sakit...

"I-I love you, Alli...please c-come back,"

--