"Achuu!"

Pang-ilang bahing ko na yata ito mula nang makabalik kami dito sa aming tinutuluyan mula sa labas nitong L' Aristocrate Apartment.

Matapos nang usapan naming dalawa ni Gon doon ay hindi ko na siya tinangka pang kausapin dahil kahit ano naman yatang gawin ko, wala aking mapapala. Ipipilit niya pa rin na siya dapat ang magustuhan mo---ang mahalin ko!

Kaya imbes na pakinggan siya, hindi ko na lang siya pinansin mula pa kanina. Laking pasalamat ko naman at sa kwarto ko ay hindi na niya ako ginambala muna dahil sinabi kong nais kong magpahinga.

Alangan pa nga siya dahil baka daw takasan ko na naman ito!

Kahit gusto ko ay hindi ko magagawa dahil sa wala sa akin ang mga credentials ko para makabalik ng Pilipinas! Bwiset siya.

"Achuu!" I sneezed again. "G-Goodness," I mumbled as I weakly lay down on my bed and covered myself with this thick comforter. "...kasalanan niya lahat ng ito, badtrip."

Akmang ipipikit ko na ang aking mga mata dahil ano ko nang matulog, dulot nang pakiramdam na nakakapanghina ang lamig at isa pa, ayokong makita, maamoy ni ang makausap man lamang ang taong iyon dahim nababadtrip akong talaga sa kaniya!

Ngunit kung tatamaan naman ng lintik, nakuha pang pumasok ni Gon sa kwarto ko---at may dala pang tray na may lamang mukhang bagong lutong soup at milk.

Naglakad ito papalapit sa akin. Ako naman ay salubong na salubong ang parehong mga kilay habang pinapanood siyang maglakad at nang makalapit sa akin, inilagay niya sa bedside table ang tray bago naupo sa gilid ng kama ko.

I then raised a brow at him. "Anong drama mo, ha?" matabang kong tanong dito. "If you were thinking that you can buy me that thing, better renounced 'cause I wonʼt swayed by your pretend sympathy, Gon. Get lost," I said in surly manner and turned my back at him.

I was about to enclosed myself under the comforter but Gon aggressively pull the sheet off!

"A-Ano bang problem mo, huh?! Canʼt you see? Iʼm going to sleep na---achuu!"

Goodness! Okay na, eh!

He sighed. "Get up, young lady. Eat the soup---"

"Ayoko! Ayoko sa ginagawa mo! Ayoko sa pagkaing niluto mo! Ayoko saʼyo! Narinig mo? A-yo-ko sa-i-yo!" I yelled at him with so much irritation and pick the nearest pillow beside me then throw it to him!

Sapul sa mukha niya.

"Fuck, Alli!" he cussed and stood up and with gritting teeth, he looked at me, outrageously.

I gulped.

"Pwede bang kahit ngayon lang---makisama ka! Because you donʼt fucking know painful these kind of treatment from you that I get, wherefore, I only wanted is to be with you since then!" he exclaimed with the most painful tone of voice.

I saw how his fists clenched out of mixed anger and pain. "...yes, I did this shit without the accordance to your will, Alli. Yes, I did this crap 'cause this way---Alli, this way---I can be with you! That we could be together! That you can love me, too, more than the way you love my fucking cousin!" he burst out and through his voice, infinite insecurities and pain have been felt.

Nahugot ko ang sarili kong hininga matapos niyang aminin ang tunay niyang nararamdaman.

At aaminin kong...may bagay na biglang gumuhit sa puso ko habang pinagmamasdan ang kaniyang mukhang nalulunod sa punaghalo-halong pait, sakit at hinanakit dahil sa uri ng pagtrato ko sa kaniya.

Ngunit, hindi ko hahayaan ang aking sarili na madala niya sa paganʼyan-ganʼyan niya! Malaki ang kasalanan niya sa akin at hindi ko palalampasin iyon!

With fiery eyes, I stared at him. "Too bad...wala akong pakelam sa nararamdaman mo," I said then decided to stood up from my bed and walked approaching him.

The moment that I have reached his distance and to the point that I can smell his perfume, I smirked at him. "Let me tell you one damn fact, Mr. La Galliene..." I began.

His eyes locked on me.

"Walang pag-ibig nagtatagal kapag ninakaw mo lang." I said seriously said, yet implying that it was my way of a mock.

I saw how his eyes welled-up at the corner. At akala ko ay i-iiwas na niya ang mga mata upang hindi ko makita ang pagkintab ng kaniyang mga mata ngunit hindi.

...malaya niyang ipinapakita sa akin iyon. Bagay na nagpatindi sa pagguhit ng bagay na hindi ko mapaliwanag man lamang!

He then laughed bitterly. "H-Haha...damn it..." he cussed. "I-I donʼt fucking understand, Alli...w-why canʼt you fucking like me? W-Why canʼt you f-fucking love me?" he asked, painfully and walked near the doorway.

He stopped and faced the wall. And I could hear his soft cuss while slightly punching the wall. "G-Ginagawa mo 'kong pulubi, A-Alli...namamalimos saʼyo. Sa pagmamahal mo," naghihinanakit niyang sambit.

Just then, my heart felt like measuring ascertain depth of emotions. May kung anong sinasabi ang kalooban ko at hindi ko mawari kung ano ang bagay na iyon dahil ang alam ko lang---inis at galit ako dito. Na tipong anumang gawin niya sa harapan ko---hindi ako kayang tinagin man lamang.

Sa isang pagkakamali, Gon, nawala ang tiwala ko saʼyo nang ganoon kadali...

Kilala ko ang sarili ko. Kung sa ibang pagkakataon lang at nakikita ko siyang ganito sa harap ko? Baka nilapitan ko na siya at pinapagaan ang loob.

Pero dahil ako mismo ang nagawaan niya nang masama, hindi ko paiiralin ang pusong may pagmamahal at malasakit sa kapwa...

Nevertheless, I still listened to his burdens.

He then faced me with painted of pains eyes. "...I knew I love you...eversince I have met ypu, Alli." he confessed. "But your eyes locked on with my my cousin, Siegfried." he remembered and chuckled, hurting. "Nakakamura kasi...kasi Alli, sa lahat ng mga pinsan ko---ako ang p-pinakamahina ang kalooban...and the very first time that I saw and know your name? Iʼd realized that you can the source of my strength...pero una lang, alam ko nang malabo..." kwento nito na may nangingilid na mga luha.

Out of nowhere, a sudden strike of emotion, named pity, was felt.

P-Pakiramdam ko ay nasasaktan ako dahil sa mga nalalaman ko sa kaniya ngayon, bagay na ayaw na ayaw niyang ipaalam noon.

Kaya ba siya takot na sumagot kapag gusto kong tanungin siya about sa buhay niya? Tungkol sa sarili niya? D-Dahil takot siyang mag-breakdown...

He looked at the ceiling, hoping that he could stop himself for showing tears to me while streaming down his cheeks. "I-I can be tough and valiant...but you never know what I am hiding. What was the real feelings I am trying to surpassed, Alli." he said in the most painful way.

Nangilid bigla ang luha sa aking mga mata habang pinapanood siyang bigkasin at ilahad sa akin ang tunay niyang nararamdaman.

H-Heʼs wearing a mask to concealed his darkness...

He then looked at me with teary-eyes. "...little did you know...every night? Kapag ilalapat ko ang aking ulo sa malambot na unan...k-kapag ihihiga ko ang sarili ko sa higaan...palaging pumapatak sa gilid ng mga mata ko ang mga maiinit likido dulot ng katotohanang..."he said but was cut, for him to breathe. "...katotohanang hindi ako ang mahal mo. At nakakapanghina iyon, Alli." he continued, almost a whisper.

My tears fell after realizing what he has been through.

I remained silent because I want to hear everything from him. Still, hoping that he could tell me how come that he is my bodyguard.

"Truth to be told? Simula noong makita at makilala kita, kahit nasa malayo ako---binabantayan kita. Palihim na sinusulyapan. Iniingatan..."

Ano? A-Anong ibig niyang sabihin?!

With blurry vision, I stared at him. "...w-what do you mean?" I asked curiously.

He then smiled bitterly. "...yes, Alli. Hindi mo alam pero binabantayan kita. Sa pamamagitan ng isang tauhan. Malayo ako pero may inatasan akong bantayan at ingatan ka. Dahil ganoon kita kamahal. Ganoon ka ka-importante sa buhay ko. And that time noong nalaman ko na muntikan ka nang mapahamak, I did everything so your parents agreed to hire me as your personal guard," sinserong aniya at natawa nang peke. "Ang sakit lang kasi...kasi hindi mo makikita ang halaga ko...ang effort ko para saʼyo. Dahil ang mga mata at atensyon mo---nasa pinsan ko." nasasaktang aniya at umiling-iling.

Gon...

Another tears fell from my eyes. "...G-Gon---" I called, out of strength but he cut me off.

"Pero ayos lang...ayos lang kasi...kasi nakikita ko naman n-na masaya ka, kahit hindi ako ang dahilan." he said with brokenness. "Seeing someone we love happy with another man, makes us damn happy." he remarked.

Natutop ko bigla ang aking bibig nang makita ang sunod-sunod na pagdaloy ng mga luha sa pisngi niya.

He then turned my back at me to wiped his tears. "...sorry, Alli. Sorry if I-I could not bring you back to Sie....not now. Please, bear with it." he pled with his voice, cracked. "...p-palakasin mo muna ako...bago mo iwan." he requested.

I was totally fucked up. Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman. Ni ang dapat gawin, hindi din. Oo, naiinis at galit ako dito dahil sa kaniya, maaaring masira ang relasyon ko kay Sie.

Pero pinanghihina ako ng mga salitang kaniyang binigkas ngayon lamang...

Why am h-hurting...

Akmang maglalakad na ako upang lapitan siya nang magsalita siya, dahilan upang hindi ko matuloy ang balak ko.

"P-Please, Alli...huwag mo akong kaawaan." aniya na may nasasaktang tinig.

I bit my lip.

Dala nang hindi mabigat na pakiramdam sa loob ng silid na ito, hindi ko na nakuha pang magsalita matapos nang makabagbag-damdaming pag-amin at pagsasalaysay ni Gon ng kaniyang nararamdaman noon pa man.

Maybe, he is right. Na manhid ako. Ni hindi ko man lamang nalaman na ang mga kaganapan sa paligid ko, mga bagay na ipinaparamdam niya.

Magaling kasing magtago at lahat dinadaan niya sa kasinungaliangan upang hindi mahulaan ang tunay niyang nararamdaman.

At hindi ko inaasahan na ganito pala siya kapag hindi na kinaya ang sakit na pilit itinatago dahil sa nakikita ko?

Whatever happens, he will still appealed as cunning and unassailable man.

I felt guilty...

Hindi ko alam kung ilang minuto kaming tahimik at nagpapakiramdaman. Ang nagpatinag lamang ay ang biglaan nitong paglalakad palapit sa direksiyon ko.

Nang makalapit ito, walang sali-sitang inilapat niya ang kaniyang mga labi sa aking noo. "Goodnight, young lady. Eat the soup now." he suddenly said.

Napatitig ako nang wala sa sarili dito. "G-Gon..." I called reluctantly.

He sniffed then smiled a bit. "...yeah?"

I pointed the tray of soup. "...paano ko kakainin ang sopas, wala namang spoon?" I asked.

Goodness naman. Wala sa hulog!

He glance at the tray then back to me. He chuckled. "Kumain ka...gamit paa." he suddenly joked.

I glared at him. "I am serious." I declaimed.

"Okay. Iʼll get one downstairs. Wait here," he said.

Pinanood ko itong maglakad papalabas ng aking kwarto. At nang sandaling mawala ito sa aking paningin, katakot-takot na luha ang aking inilabas dahil bigla na lang ang mga iyon nagbagsakan at nalilito ako kung bakit ganito na lamang ang guilt na nararamdaman ko.

Hindi dapat ako makaramdam nito dahil may kasalanan si Gon sa akin! He kidnapped me. Inilayo niya ako sa taong mahal ko at hindi ko alam kung anong iniisip ngayon nito dahil nasisiguro ko ding alam na nila na wala din si Gon!

Nababahala ako sa iisipin ni Sie sa amin ni Gon. Ayokong mawala ito dahil mahal na mahal ko siya. Po o, nalilito ako kung bakit pakiramdam ko ngayon ay dapat kong samahan muna si Gon matapos kong malaman ang kalagayan ng kalooban niya.

Naguguluhan ako, e...

...hindi ko na alam kung paano ko pa iha-handle ang sarili kong nararamdaman lalo pa at nadinig ko ang pag-amin ni Gon, kanina lamang!

Out of frustration, napaupo ako sa kama at napatitig sa sahig, thinking nothing but my tears are continue streaming down. "...I-Iʼm losing my mind now," I mumbled and covered my face with my bare hands. "Paano niyo nagagawang...lituhin ang nararamdaman ko,"

Nasa ganoon akong lagay nang makita ang pares ng paa ni Gon na papalapit sa akin. At nang tumigil siya sa harap ko, doon ako nag-angat ng ulo at mukhang luhaan sa kaniya. "...gusto kong magalit nang sobra-sobra, Gon...pero may bagay na p-pumipigil sa akin, e.." naghihinanakit na sambit ko at nagpunas ng mga luha. "Gon...m-mali ang paraan mo sa pagkuha ng atensyon ko---ginawa mo...pero sa tuwing sasagi sa isip ko n-na may dinaramdam ka---nagdadalawang-isip ako!" I said, but the last words have conviction.

I cried harder the moment Gon sat in front of me and held both of my hands and put his face on it while deeply staring at me.

"Letʼs just be with each other 'til the winter ends. After that, I w-will return you to Siegfried," he painfully said.

I sobbed. "...then h-how 'bout you?" I asked.

He smiled bitterly. "...will willingly put myself behind bars for the case... abducting you, young lady." he said.

My eyes watered even more. "W-What were you saying?" I asked, almost choke.

Humugot ito nang malalim na hininga bago iiwas ang mga mata sa akin. Kita ko ang ginawa nitong paglunok bago muling ibalik ang mga mata sa akin. At batid na batid mula sa mga mata niya ang walang alinlangan sa kung ano man ang lilinawin...

...hanggang sa tuluyan na niyang sambitin ang hinihintay at inaasahan ko...

"Magpapakulong ako,"

--