Być kwiatem, co kwitnie, czarując ludzkie zmysły

Być kwiatem, którego piękno zachwyca wszystkich

Być kwiatem, który usycha z dumą, godnością

Co swoje płaty oddaje ziemi z miłością

Być człowiekiem o uśmiechu wdzięcznym jak kwiaty

Być człowiekiem w łagodność i serce bogatym

Mieć rozum, czułość i wdzięczność, lecz nic poza tym

Być człowiekiem, którego grób ozdobią kwiaty

Umrzeć kiedyś muszę, kiedyś skończy się wiosna

Kiedyś zasną oczy, kiedyś zabraknie słońca

Podlewam swoje kwiaty, będą kwitły za mnie

Niczym pomnik tej ziemi, gdy mnie już zabraknie