Człowiek to pustelnik i bezdomny, i sierota

Świat przemierza bosa jego, blada, sina stopa

Życie jego - monochrom - z barw pechowego kota

Bo z oczu, pustych, błękitnych wciąż nie spłukał błota

Sam w swoich myślach, sam dla siebie, on sam po nocach

Sam wśród ludzi i milczenie, kiedy w sercu szlocha

W pustce bezdennej od kołyski po kres żywota

On nikogo nie kocha, on nikogo nie kocha