Dalawang araw ko nang tinitiis ang kabaliwan ni Tucker. Ngayon yata ang unang beses sa buong buhay ko na masaya akong dumating ang Lunes. Hindi ko na kayang marinig pa ang mga kakatwang kwento niya.

"Nikolai, tara na!" sigaw ni Yohan nang makita ang kaibigan naming nakatunganga sa gitna ng campus.

"Bakit ka ba nagmamadali? May trenta minutos pa naman tayo, 'di ba?"

"Pero ako, may limang minuto na lang bago magsimula ang klase. Baka nakalimutan mong magkaiba tayo ng schedule, Niko?" sagot ni Yohan, at bago pa kami makareact ay tumakbo na siya palayo.

Nagtataka man ako, alam ko ang dahilan. Papunta sa aming direksyon si Jaxen, na abala sa pakikipag-usap sa mga bagong estudyante ngayong semester. Isa si Jaxen sa mga volunteers tuwing nangangailangan ng tulong ang Elton University. Ayon kay Nikolai, sa isang volunteer activity nagkakilala sina Jaxen at Yohan, at pagkatapos noon, nagsimula na silang umiwas sa isa't isa.

At walang nakakaalam kung bakit.

Tinapik ako sa balikat ni Nikolai at itinuro ang canteen. "Gusto mong kumain muna? Parang hindi umabot sa tiyan ko ang Cerelac."

"What about Jaxen?" tanong ko, sabay turo kay Jaxen na papalapit sa amin.

"What about him?"

Umiling ako at nauna nang naglakad patungong canteen, habang tahimik na sumunod sa akin si Nikolai.

Iniwan kong mag-isa si Tucker sa bahay, though he's not literally alone. Marami siyang kalaro doon—lalo na ang tatlong unggoy sa hagdan. Pwede silang maglaro ng tagu-taguan kasama si Alexis, sabay manggambala sa multong nasa kusina at sala. Basta 'wag lang talaga sa multo sa kwarto nina Nikolai at Yohan—nakakatakot siya, swear.

Hanggang ngayon, hindi pa rin ako komportable sa multong iyon.

"May balita ka na ba kay Slade?" tanong ko, sabay subo ng kanin.

"Wala masyado," sagot niya, nilagok ang soft drink. "Pero may nakapagsabi sa 'kin na dito siya sa Elton nag-aaral. Problema nga lang, sobrang laki ng campus para magtagpo kami, Jermaine."

"At legit ba ang source mo?" Paninigurado ko sa kanya.

Maraming beses na siyang nasaktan, at gusto ko ngayong makasiguro na magiging masaya siya. Alam kong bahagi ng buhay ang masaktan at maging malungkot, pero nakakapagod din kung paulit-ulit na lang.

Gusto ko ng happy ending, kahit hindi para sa akin—para na lang sa mga kaibigan ko.

"Tingnan mo ito," ipinakita ni Nikolai ang cellphone niya na may litrato ni Slade. Nasa loob ng boys' comfort room si Slade at nasa kalagitnaan ng pag-ihi.

"Really, Niko? Sa lahat ng litrato, 'yan talaga?"

"Hindi ko naman kasalanan, ito kasi ang ibinigay bilang patunay. Alam mo bang ililibre ko si Hagen ng tatlong beses sa isang buwan? Kuripot talaga ang lalaking 'yon."

"Weak," komento ko, sabay pahid ng toyo sa gilid ng labi. "Si Hagen ba ang kumuha ng litrato?"

"Ayon sa kanya, ipinasa lang ito ng kaklase niya, na ipinasa naman ng iba. Hindi ko na matandaan ang buong detalye, basta masaya akong malaman na nandito ang baby boy ko sa Elton."

"Baby boy? Yuck, baka isuka ko 'tong kinakain ko."

"Noong nakita ko siya, alam kong siya na ang mamahalin ko habangbuhay. Humanap ka kasi ng sariling love life, Jermaine," saad ni Nikolai, halatang namumula sa kilig.

"Sira!"

Hindi nga halata kung gaano kalakas ang tama niya kay Slade, 'no?

Tumambay kami saglit sa canteen bago naghiwalay ng landas. Papunta ako ng library nang makasalubong ko si Jaxen. Wala na ang mga estudyanteng nakabuntot sa kanya.

"Library?" tanong niya, sabay sabay lakad sa akin.

Ipinakita ko sa kanya ang research paper ko. Kailangan kong halughugin ang buong library para dito.

At sa lahat ng paksang maaaring saliksikin, bakit tungkol sa "vegetables and health"? Hindi naman ako tutol, but it's not my thing. Vegetarian ang mga kasama ko sa research, kaya wala akong nagawa kundi pumayag.

"Hindi pa dumadating ang kasama ko, kaya maghahanap muna ako ng libro. Ikaw, may gagawin ka ba?"

"Tulungan na kitang maghanap," aniya. "Mamaya pa ang pasok ko, kaya sasamahan muna kita."

"Di ba dapat kasama mo si 'baby loves' mo?" biro ko. Natawa ako nang mamula siya.

"Oy! Hindi pwedeng kay Yohan lang umiikot ang buhay ko. Minsan kailangan ko rin gawin ang mga bagay na makapagseselos sa kanya. Kuha mo kung ano'ng ibig kong sabihin, Jermaine?"

"Talaga bang hindi umiikot ang buhay mo kay Yohan?" sagot ko.

Pumasok kami sa library at naupo sa likurang bahagi. At heto na naman tayo sa mga multong walang magawa sa kanilang buhay. Punyeta, hindi yata ako tatantanan ng mga ito hanggang sa kamatayan ko.

Tatlong madre mula sa sinaunang panahon ang nagpakita malapit sa amin. Naka-itim sila, at abot sa mga mata ang tabing ng belo. Wala akong nakikitang bahagi ng mukha nila kundi ilong at bibig, na kasing itim ng buhok ko.

Nakatingin kaya sila sa akin? Hindi naman siguro...

"Jermaine?"

Nagulat ako sa pagtapik ni Jaxen sa balikat. "May sinasabi ka ba, Jaxen?"

"Ang sabi ko, gusto mo bang malaman kung bakit iniiwasan ako ni Yohan?"

"So, may dahilan nga talaga? At ano naman ang kapalit?"

Ngumiti si Jaxen. "Tulungan mo akong mapalapit ulit kay Yohan—one step at a time."

Kumunot ang noo ko. Palagi ko siyang sinasamahan sa kalokohan noon at nauwi sa sakuna. Kaya nagdalawang-isip ako ngayon.

Wala naman sigurong mawawala, 'di ba?

"Payag ka ba?"

"Tutulungan kita, pero may kapalit. Deal?"

"Ano naman ang kapalit?"

"Tulungan mo akong hanapin si Slade. Last year pa siya hinahanap ni Nikolai. Deal?"

"Pinagpalit mo ang love story namin ni Yohan para sa love story ni Nikolai? How dare you?" inirapan niya ako pero nagtawanan din kami. Ang trying hard magsungit ng lalaking 'to.

Jaxen's such a pure angel. Nakakapagtaka kung bakit iniiwasan siya ni Yohan. Honestly, bagay silang dalawa—choosy lang talaga ang kaibigan ko.

Natapos ang araw sa kakarinig ng kwento kay Jaxen. Ipagdiwang ko sana na walang professor sa last subject nang maalala ko si Tucker sa bahay. Nakakalimutan kong may mga multo akong kasama at na kahit saan ako magpunta, tila walang kapayapaan.

Bumungad sa akin si Tucker pagkabukas ko ng pinto.

"'How's your day?'" tanong niya kaagad.

Nasa sala ang lahat ng multo at nanonood ng pelikula. Isa-isa kong tiningnan ang bawat isa sa kanila, at halos sabay-sabay nila akong itinuro si Tucker.

"Sabi ko sa kanya na huwag pakialaman ang telebisyon. Hindi naman siya nakinig sa akin," reklamo ni Alexis habang tumatango rin ang iba.

Sinamaan ko ng tingin si Tucker na biglang naglaho sa harapan ko. Talaga namang mapapatay ko 'yang multong 'yan kapag nakita ko ulit.

Agad kong pinatay ang telebisyon at pinabalik ang mga multo sa kani-kanilang mga lugar, maliban sa isa na nakatayo pa rin at nakatingin sa akin habang ang basang buhok niya ay tumatabing sa mukha niya.

Kung nakamamatay lang ang tingin, kanina pa ako nakabulagta.

"W-what do you want?" Nauutal kong tanong sa kanya.

Ilang minuto kaming nagtititigan hanggang nagdesisyon akong umalis. Nakakatakot ang kanyang tingin, pero wala naman akong utang sa kanya—hindi ko nga siya kilala. Sino ba siya para katakutan ko?

Pagdating ko sa kwarto, nasa kama ko na sina Tucker at Alexis.

"May kuwento ako, kaya makinig ka. Mamaya ka na magtanong, okay?" sabi ni Tucker.

"Bakit kayo nanood ng telebisyon?" tanong ko.

"Mamaya na nga ang tanong!" Parang batang nagmamaktol si Tucker.

Tiningnan ko si Alexis, pero kumibit-balikat lang siya. Talaga namang minsan hindi ko alam kung ano ang gusto ng mga multong ito.

"Makikinig na ako, promise."

"Kilala mo si Aling Shana? Nanood siya kanina, kaya inaya ko ang lahat. Sa kalagitnaan ng panonood, bigla siyang tinawag at dali-daling pinatay ang telebisyon. Syempre, nabitin kami kaya binuksan ko ulit."

Tumango-tango ako sa bawat salita niya, kahit marami akong gustong itanong.

"Ayun, kaya naabutan mo kaming lahat doon. Maaga ka yatang umuwi ngayon, na-miss mo ako?"

"Kapal," sabi ko. "Sige, pwede na bang magtanong?"

"Sige, go!" sagot niya.

"Paano mo nabuksan ang telebisyon?"

"Sa lahat ng tanong, iyan pa ang tinanong mo? Tanga ka ba? Siyempre, ginamit ko ang remote at pinindot ang red button."

"Alam ko na 'yan, pero paano mo nahawakan ang remote? Huwag kang mag-overacting!"

Biglang natahimik si Tucker. Pabalik-balik ang tingin niya sa akin at kay Alexis, hanggang sa ngumiti siya nang abot-tainga at nagsimulang lumundag-lundag sa kama.

"Bakit ngayon ko lang naisip 'yon? Hawak ko nga pala ang remote kanina! Jermaine, multo ako pero nahawakan ko ang remote!"

"Excuse me, multo ka pa rin."

Inirapan ako ni Tucker at saka bumulong, "Ako na yata ang pinakamasayang multo sa buong mundo—"

"Kanina, sabi mo buong mundo ka masaya," sabat ko.

"Oy! Huwag kang panira ng moment, Jermaine," sigaw niya. "Isn't it amazing?"

"Amazing!" sagot ni Alexis na kanina pa tahimik.

"Isn't it surprising?"

"Surprising!"

"Isn't it?"

Tumigil sa pagtalon si Tucker. Nagkatinginan silang dalawa, tapos bigla na lang silang tumili na parang walang bukas.

Hinilot ko ang noo ko. Mukhang Bride for Rent ang napanood nila kanina habang wala ako. Sumasakit ang ulo ko sa dalawang ito.

"Jermaine, sa iyo ba ang librong ito?" tanong ni Tucker nang iabot ko sa kanya ang librong hiniram ko sa library.

"Bakit?"

"Parang pamilyar ang logo sa akin. Hindi ko lang matandaan kung saan ko nakita ito."

Ang librong hiniram ko ay isa sa mga research papers ng mga estudyanteng nauna sa akin sa Elton. Kapareho ng paksa kaya ginamit kong reference.

Tiningnan ko si Tucker, tapos ay ang repleksyon ko sa salamin. Napansin ko ang suot niyang black pants at white polo—kapareho ng sa akin. Parang may ideya na ako sa kanyang pinagmulan.

"Nasaan pala ang blazer mo?" tanong ko sa kanya.

Umiling lang si Tucker. Bahala na si Batman. Ang mahalaga, may lead ako tungkol sa katauhan ni Tucker.

Tweet your thoughts and use #ESouls on Instagram, Facebook, or X.