"Totoo bang pinsan mo si Tucker?" Diretso kong tanong kay Jane nang makalayo kami sa iba na nanunuod ng pelikula sa sala.

Nakita ko ang pagkabigla ni Jane sa tanong ko. "Paano mo nakilala si Tucker? Anong koneksyon mo sa kanya, Jermaine? Kung isa lang itong biro, sabihin ko na sa 'yo, hindi siya maganda—"

"Hindi ako nagbibiro," putol ko sa sasabihin niya. "Alam kong naguguluhan ka, pero may mga katanungan ako tungkol kay Tucker. Jane, I want an honest answer from you."

"Sagutin mo muna ang tanong ko bago kita sagutin, Jermaine."

Magsasalita na sana ako nang sumulpot si Lysa sa tabi ni Jane. Palipat-lipat ang tingin niya sa aming dalawa bago siya may ibinulong kay Jane.

Kung anuman iyon, wala akong ideya.

"Are you sure about that, Ly?" Naguguluhang tanong ni Jane kay Lysa.

"One hundred and one percent sure," tinapik ni Lysa ang balikat ni Jane bago bumalik sa sala.

"Anong gusto mong malaman tungkol sa pinsan ko?" Puno ng kalungkutan at guilt ang mga mata ni Jane. Alam kong naging insensitive ako sa pagkakataong iyon, pero hindi ko kayang pigilan ang sarili ko dahil sobrang nalilito ako.

Ano ba talaga ang nangyari kay Tucker?

"Paano namatay si Tucker?"

"Alam ko na alam mo na ang sagot diyan, Jermaine. Pero para ulitin, siya'y nasangkot sa isang aksidente sa sasakyan kasama ang tatay ko noong nakaraang taon."

"Bakit parang lahat ng tao nakakalimutan 'yon? Parang hindi siya pinag-uusapan sa University at hindi rin binanggit ni Lysa tungkol sa kanya."

"Hindi ko alam," umiwas si Jane ng tingin. "Noong bumalik ako ng bansa, ganito na ang sitwasyon. Kung gusto mong malaman kung bakit umalis si Lysa, dahil sa akin 'yon. Gusto ng tatay ko na lumayo ako dito, at sobrang depresyon ko noon. Nagdesisyon ang tatay ni Lysa na mas mabuti kung sasama siya sa akin, at wala siyang choice."

"Hindi ito tungkol kay Lysa, Jane."

Direkta akong tiningnan ni Jane, parang binabasa kung ano ang nasa isipan ko. "Hindi kami umalis ng bahay at walang komunikasyon. Kung ano man ang nangyari rito, o kung ano man ang nangyari kay Tucker—wala kaming ideya ni Lysa."

Bago umalis si Jane, nahawakan ko ang kanyang kamay. "Isang tanong na lang, Jane."

"Ano?"

"May pagkakataon ba na nagalit ka kay Tucker?"

"Ano'ng ibig mong sabihin, Jermaine?"

"OKAY KA LANG?"

Itinuon ko ang pansin kay Lysa at tumango. "Sa tingin mo, okay lang ba talaga ako?"

"Hindi," sagot niya at tinapik ako sa balikat. "So, yung secret door sa likod ng closet ni Tucker, nandoon pa rin."

"As you can see, my flesh is in front of you right now, Lysa."

Nang malaman ni Lysa ang tungkol sa sitwasyon ko, sinabi niya sa akin ang tungkol sa secret door sa likod ng closet ni Tucker. Ang labasan nito ay isang guest room na may balkonahe, pinalibutan ng iba't ibang uri ng bulaklak. Sa ibaba, may trampolin, kaya hindi mahirap tumakas mula sa mansyon—pero parang ako lang yata ang miyembro ng akyat-bahay gang.

Ipinakita ko kay Lysa ang kahon na itinago ni Tucker noon. Puno ng pagtataka ang mukha ni Lysa habang palipat-lipat ang tingin niya sa akin at sa hawak kong kahon.

"Ano 'yan?"

"Alam kong namatay si Jane, binigay niya sa akin ang susi sa kwarto ni Tucker. Binigay sa akin ni Tucker ang kahon na 'to bago siya nawala. Hindi ko natanong kung paano niya naalala kung saan niya ito itinago... parang alam na niya mula pa noong simula kung saan niya itinago ito."

"M?" Kinuha ni Lysa ang kahon at sinuri ito ng mabuti.

"Medisina? Hindi ko alam," nagkibit-balikat ako habang tinitingnan si Lysa na binubuksan ang kahon. "Anong ibig mong sabihin kanina? Anong hindi mo sinasabi sa akin, Lysa?"

"Tucker," puno ng emosyon ang mga mata ni Lysa, na tila may ipinapahiwatig siyang iba. "Nasa bingit na siya ng kamatayan bago kami mag-flight, at si Jane kasama si Uncle noon. Sinabi sa akin ni Jane na tutulungan ni Uncle ang lahat, na mabubuhay si Tucker, at kailangan naming magtulungan ni Jane para makasama ang flight namin."

"Pero nagkaroon ng aksidente at namatay si Tucker," putol ko sa sasabihin ni Lysa. "At sinabi sa akin ni Tucker ang sinabi sa kanya ni Jane's father bago siya mamatay—na magiging maayos ang lahat kung mawala si Tucker sa buhay ni Jane. Talaga bang seryoso siya?"

Umiling si Lysa. "Sinabi ko noon na baka may itinatago si Uncle, pero hindi ibig sabihin noon na kaya niyang pumatay. At kung kaya niya, para saan?"

Nagkibit-balikat ako bago sumandal sa isang malaking puno. Nasa parke kami ni Lysa na malapit sa University, at sa hindi kalayuan, doon nangyari ang aksidente. Sa tabi ni Lysa, si Jeanne lang na nakangiti sa akin.

It's been weeks since I last saw her.

"Pera? Siya lang ang makakasagot niyan."

"Hindi kailangan ni Uncle ang pera ni Tucker," umupo si Lysa sa bermuda grass at tiningnan ako sa mata. "Si Tucker ang pumirma ng mga papeles mga ilang oras bago siya mamatay. Walang nakakaalam kung bakit niya iyon ginawa, kahit ako, best friend niya ako, pero wala siyang sinabi sa akin."

"Hey, they already came back from Lysa's house. Shit, this is all my fault why Jane has to leave and Lysa as well, it's all my fault. I already signed the papers as a gift, just in case. Yeah, it's my birthday, but I want to surprise them as well. This is goodbye, I guess? Also, please know that I am happy—"

Iyon ang tinutukoy niya sa recorder. Lahat ng kanyang kayamanan ay ibinigay niya sa pamilya ni Jane.

Pero bakit nga ba niya pinirmahan ang mga papeles bilang regalo?

Alam ba ni Tucker na mamamatay siya sa araw na 'yon?

"Sa tingin mo ba na walang kinalaman ang pagkamatay ni Tucker sa yaman niya? Kasi hindi ako naniniwala na walang kinalaman 'yon," tanong ni Jermaine kay Lysa. "Walang may tamang isip na pipirma ng mga papeles at mamamatay pagkatapos."

"Baka may mga dahilan siya."

"Nakakatawa lang isipin na pinlano niyang mamatay sa araw ng birthday niya, Lysa."

ཐི❤︎ཋྀ

"Ano ang gustmo, Jeanne?"

Agad akong umuwi nang walang makitang kasagutan kay Lysa. Papasok na sana ako sa bahay nang makita ko si Jeanne na naghihintay sa akin.

Hindi ko maiwasang magtaas ng boses kay Jeanne. Halu-halong emosyon ang nararamdaman ko ngayon, mula sa pagkawala ni Tucker, hanggang sa ama ni Jane, at ang katotohanang napakahirap tanggapin.

Para akong naliligaw ngayon, hindi alam kung anong susunod na hakbang ang gagawin ko.

Damn it, paano ba ako napunta sa sitwasyong ito?

"Alam kong huli na para sabihin ito, pero maraming salamat!"

"Salamat sa anong bagay?" tanong ko sa kanya. "Sa pagkakaalam ko, hindi pa kita natutulungan, Jeanne. Nandito ka pa rin at stuck sa mga dahilan mo na kailangan tapusin sa buhay na ito."

Sumilay ang ngiti sa labi ni Jeanne at saka siya umiling. "Na-fulfill mo na 'yon—kaya ako nagpapasalamat ngayon."

"Ano'ng ibig mong sabihin?"

Narinig kong tumawa si Jeanne sabay kindat sa akin. "Sabihin na lang natin na ako ang dahilan kung bakit may habulan na nangyayari. Gusto ko lang na maging masaya ang kapatid ko, at ang kaligayahan niya ay makasama ang lalaking minamahal niya—at matutunan niyang patawarin ang sarili niya. Hindi naman niya kasalanan kung bakit ako namatay, alam mo 'yon?"

"Kilala ko ba ang mga tinutukoy mong tao?"

"Pasok ka na sa loob," pagtataboy ni Jeanne sa akin, ang batang multo na may ngiting may halong lungkot. "Tingnan mo na lang kung kilala mo sila."

Lumingon ako sa pasukan ng bahay at pabalik kay Jeanne, pero laking gulat ko nang makita siyang kumikinang, katulad ng nangyari kay Tucker. Sa kanyang matamis na ngiti, hindi ko naiwasang mapansin ang luhang dumaloy sa kanyang pisngi—she's leaving as well.

Bakit pakiramdam ko'y iniiwanan ako ng mga taong malapit sa akin, isa-isa? Multo pala siya.

"You'll be safe now," bulong ko.

"Pakisabi na siya pa rin ang gusto kong maging kapatid sa susunod na buhay, okay?"

Tumango ako bilang sagot at kumaway. Ang daming nagpaalam sa araw na 'to. Alam ko naman na hindi sila magtatagal sa mundo, pero nasasaktan pa rin akong makita silang nagsasabi ng paalam.

Ang unang namaalam sa akin ay si Alexis. Kahit noong mga unang araw na ang sakit at gulo ng lahat, napagtanto ko na hindi ako nag-iisa, dahil nandiyan siya sa kisame ko. Kapag masaya ako, nandiyan siya. Kapag malungkot ako, nandiyan pa rin siya. Hindi niya ako iniwan, pero dumating ang araw na kailangan niyang umalis.

Ang ikalawang namaalam sa akin ay si Azuela. Hindi ko makalimutan ang mga pangyayaring naganap sa kanilang buhay ni Alexis. Aaminin ko, naiinis ako tuwing dumadaan siya sa harap ko habang nanonood ako ng telebisyon. Pero noong nawala siya, bakit ko siya hinahanap?

Ang nangako sa akin na hindi ako iiwan, iniwanan ako sa huli. Gusto kong magalit kay Tucker, pero alam ko na wala akong karapatan. Dahil sa bugso ng aking damdamin, gusto ko siyang sundan at makasama siya habambuhay.

Ang mas masaklap? Hindi ko pwedeng dumaan sa shortcut dahil ibang lugar ang mapupuntahan ko.

Nakakainis isipin—nangako siya na panghabang buhay kaming magkasama. Nangako siya na hindi niya ako iiwan, tulad ng mga magulang ko. Pero nasaan siya ngayon? Naglaho na parang bula, at kahit ilang beses akong humiling sa mga bituin, malabong babalik siya sa akin.

Nauna siya sa kabilang buhay, at ako'y maghihintay habang-buhay.

At ngayon, si Jeanne, umalis na—

"Sino ang tinatabihan mo, Jermaine?"

Naputol ang pagmumuni ko nang marinig ang boses ni Jaxen sa likuran. Kasama niya si Yohan habang hawak ang isang kulay kahel na pusa.

"You already fulfilled it—that's why I'm thanking you right now."

"Sabihin na lang natin na ako ang dahilan kung bakit may habulan na nangyayari. Gusto ko lang na maging masaya ang kapatid ko, at ang kaligayahan niya ay makasama ang lalaking minamahal niya—at matutunan niyang patawarin ang sarili niya. Hindi naman niya kasalanan kung bakit ako namatay, alam mo 'yon?"

"Pasok ka na," aniya.

"Pakisabi na siya pa rin ang gusto kong maging kapatid sa susunod na buhay, okay?"

"Ikaw ba ang kapatid ni Jeanne?" tanong ko kay Jaxen, wala nang pag-aalinlangan.

"Sino si Jeanne—"

"Paano mo nakilala ang kapatid ko, Jermaine?"

"Kapatid mo nga siya," sagot ko habang ginugulo ang buhok ko at tinitingnan siya nang diretso. "Wala kang dapat ipag-alala tungkol sa kanya, masaya na siya at nasa ligtas na lugar. At may gusto siyang sabihin sa'yo—"

Lumapit ako kay Jaxen at hinawakan ang nanginginig niyang kamay. Damn it, hindi ko kayang paniwalaan ang nangyayari ngayon.

"Nakikita mo ba siya talaga?"

"Simula pa lang," sagot ko ng simple. "Hindi mo kasalanan kung bakit siya namatay, kaya nakiusap siya na huwag mong sisihin ang sarili mo. At sa susunod na buhay, gusto niyang ikaw pa rin ang maging kapatid niya."

"Siya ang dahilan kung bakit ka umalis noon—" rinig kong bulong ni Yohan.

Tiningnan ko si Yohan at ngumiti. Binitawan ko ang kamay ni Jaxen at umatras ng kaunti. Nakatingin lang sa akin si Jaxen, hindi pinansin ang luhang dumaloy sa kanyang pisngi habang nanginginig ang kanyang labi.

"Siya ang bunso kong kapatid," rinig kong bulong ni Jaxen bago siya yumakap kay Yohan, na halatang malalim din ang iniisip.

Tinapik ko ang balikat ni Yohan bago ako umalis. Wala sa sarili akong pumasok sa bahay. Narinig kong tinatawag ni Hagen ang pangalan ko, pero wala akong kakayahang humarap at kausapin siya.

Paakyat ako ng hagdan nang bigla akong napaupo. Nakasandal ako sa hagdanan at doon ko inilabas ang lahat ng nararamdaman ko. Sobrang sikip ng aking dibdib habang iniisip ang mga alaala namin ni Tucker mula simula. Lumalabo ang aking paningin hanggang sa tuluyang dumilim ang paligid.

At sana nga lang, nandito si Tucker sa tabi ko.

Tweet your thoughts and use #ESouls on Instagram, Facebook, or X.