Po dzisiejszych przygodach byłam tak zmęczona, że poszłam spać wcześniej...

Po kilku godzinach snu obudził mnie głośny hałas, jednak byłam tak zaspana, że już po chwili zamknęły mi się oczy i zasnęłąm.

*głośne krzyki*

- Melinda! Obudź się!!!-krzyczała wciąż Chloe.

- Co jest?-spytałam nieprzytomna.

- Musimy uciekać. Już nie jesteśmy tu bezpieczni.-stwierdziła zielonooka.

- Jak to? co się stało?-w tym momencie rozbudziłam się, a mój mózg zaczął normalnie działać. Straciłam już ochotę na spanie.

- Słuchaj w samochodzie, którym przyjechaliście włączył się alarm i zwabił tu pełno sztywnych... Dużo osób z obozu poległo.

- A Leon i jego kuzyn? Co z nimi?

- Melinda, nie wiem... Widziałam tylko sytuację za drzwiami. Nie schodziłam na dół. Wolałam cię obudzić niż wyjść i cię tu zostawić.

- Bardzo dobrze zrobiłaś. Dziękuję ci.-rzekłam do dziewczyny.

- Musimy stąd jakoś wyjść.-dodałam biorąc pistolet w rękę i naciskając na klamkę.

***

Bez większych problemów przeszliśmy przez dom do tylnego wyjścia. Nie zmienia to faktu, że musieliśmy zabić kilku swoich, którzy już się zmienili i kilku, którzy wkrótce by to zrobili co nie było takie proste...

- Idź, weź wszystkich ocalałych. Ja muszę wrócić po Leona!

- Co? Nie ma mowy! On może już nie żyć!

- Nie wiem tego póki nie sprawdzę! Spotkamy się w stodole na polu.

Stodoła znajdowała się stosunkowo daleko tym bardziej jak dla ludzi, którzy dopiero zerwali się z łóżek i przeżyli taką tragedię, ale nie było bliżej nic bezpieczniejszego niż ten budynek...

- Dobrze, ale pośpiesz się.

- Postaram się, Chloe dziękuje jeszcze raz.

- A ja ci mówię jeszcze raz, że nie ma za co.

Uśmiechnęłam się do dziewczyny i poszłam w stronę pokoju Leona.

***

- Leon?! Leon?!-wołałam mając nadzieję, że ktoś odpowie, ale nic z tego...

Szłam dalej, aż zobaczyłam Leona z bronią w ręku, którą celował we mnie.

- Leon! Ty żyjesz!

- Melinda!-Powiedział czarnoskóry mężczyzna opuszczając broń, podchodząc do mnie i przytulając moje ciało do swojego.

- Ale chwila gdzie jest Gregor?

- Nie wiem! Przeszukałem cały parter, ale go nie znalazłem.

- Może schował się na piętrze. Musimy go znaleźć!

- To nie ma sensu. Był bardzo osłabiony i pewnie już nie żyje.

- Żyje, Wierzę w to i będę w to wierzyć póki go nie znajdę.

- Dobra, ale bądźmy ostrożni jest tu pełno tych nieżywych szmat!