POV Emmalie Hoekstra

Vandaag is de dag. Vandaag is de dag dat ik 14 jaar oud ben, en dus 8 jaar dakloos ben. Ik denk terug aan die dag dat ik officieel dakloos werd.

FLASHBACK

Ik ben door mijn ouders op de dag van mijn 6de verjaardag, neergelegd voor ons huis. Toen ze mij eenmaal verstopt onder een struik had neergelegd, zei ze nog tegen mij, 'Probeer niet weg te lopen van deze plek, we vinden je toch wel.' Toen ik dacht dat ze naar binnen was gegaan, probeerde ik de touwen rond mijn armen los te rommelen. Toen ik eenmaal los was ging ik mij 100 meter verderop onder een andere struik verstoppen. Toen ik daar zo'n 10 minuten zat, kwam mijn vader naar buiten, toen hij zag dat ik al weg was gegaan, werd hij helemaal wild. Toen hij eenmaal was gekalmeerd, zag ik dat hij begon met zoeken naar waar ik zou kunnen zijn. Toen keek hij plots naar waar ik mij had verstopt. Van schrik gilde ik per ongeluk redelijk hard, hij had mij zeker gehoordt dacht ik nog. Toen ik eenmaal van de schrik was bekomen, stond ik van achter de struik op en rende ik naar de tegenovergestelde richting van waar ons huis stond. Ik hoorde dat mijn vader tegen mijn moeder riep dat ik wegrende van huis. Nadat hij dat gezegd had tegen mijn moeder hoorde ik dat hij achter mij aan rende. Ik merkte dat hij erg snel achter mij aan liep. Ik zag dat hij steeds dichterbij kwam. Ik rende nog een paar meters verder maar toen kon ik niet meer, ik viel neer van de hoeveelheid inspanning die ik net moest doen om hier naar toe te rennen. Ik wist dat ik nu een soort van veilig was. Ik was nu namelijk richting de bewoonde wereld gerend want mijn vader vond het leuk om mij te mishandelen als hij alleen met mij was, hij deed het vaker niet wanneer veel mensen het kunnen zien en ervan kunnen zeggen. Ik hoorde dat hij stopte bij de rand van de stad, hij riep ' Emmalie, kom maar naar je vader toe!' Ik riep terug 'Nee, waarom zou ik terug willen gaan wanneer jij mij toch alleen maar gaat mishandelen!' Nadat ik dat zei kregen wij aandacht van een paar voorbijgangers die toevallig langsliepen. Een van de voorbijgangers vroeg aan mij 'Hey jonge dame! Valt hij je lastig ofzo?' Ik antwoorde dat hij mij inderdaad lastig aan het vallen was, maar dat ik het moeilijk vond om hem te laten stoppen omdat hij mijn eigen vader is. Hij vroeg aan mij 'Maar vaders horen dat toch niet te doen bij hun eigen dochter? En wat wil hij dan van je?' Ik antwoordde toen heel fel 'Dat gaat je niks aan!!' Nadat ik dat had geschreeuwd tegen die voorbijganger, rende ik weer weg, ik wist dat er in het dorpje waar ik nu was, een weeshuis was die kinderen opving. Een tijdje later, toen ik rustig kon gaan lopen en ik rust had om over dat plan na te denken, bedacht ik me dat ik had gehoord dat dat weeshuiskinderen een verplichte tatoeage laten zetten op hun buik, om te laten merken dat ze in dat specifieke weeshuis zijn geweest en dat de kinderen die daar worden opgevangen heel erg mishandeld worden, nog erger dan wat ik bij mijn vader meemaakte. Dus ik besloot dat ik dan nog liever gewoon een zwerver werd die op straat woonde/leefde, dan dat ik naar dat weeshuis moest.

BACK TO NOW

Nu ik erover nadenk, die jongen die mij hielp mijn vader weg te houden, 8 jaar geleden, leek wel heel erg veel op mij.Misschien moet ik een keer kijken of ik hem kan opzoeken en dan vragen waarom hij zoveel op mij lijkt. Ik heb namelijk het idee dat hij wel eens familie van mij kan zijn.... Hij had namelijk een beetje dezelfde haarkleur als mij, en ook het zelfde karakter als mij. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer het eruit ziet dat hij dan toch misschien mij verloren broer is. Mijn 'verloren' broer is namelijk uit huis gezet toen ik nog maar 1 jaar oud was, ik was dus nog zo jong dat ik me erg nog weinig van kan herinneren dat hij het huis uit is gezet. Het enige wat ik nog weet daarvan, was dat mijn vader heel erg boos tegen mijn broer was. Ik liep langs een bankje met een oudere man erop zittend. Ik vroeg aan de oudere man of ik daar misschien zou mogen zitten. Hij antwoordde dat dat wel mocht, hij wou toch al bijna weg. Ik was daarmee heel erg blij. Eindelijk een goede slaapplaats! Dan mag je misschien wel denken dat ik gek ben ofzo, maar een bankje slaapt altijd lekkerder dan op de harde, koude grond midden in het park onder een struikje / boom en tussen allemaal vreemde dieren. Ik ging op het bankje leggen, het was nu rond 23.00, en zag iemand aan de overkant van de straat staan. Ik dacht er eerst niet zoveel van, omdat ik gewoon heel erg moe was en wou slapen totdat hij steeds dichterbij mij kwam lopen. Toen ik dat merkte was ik gelijk weer klaar wakker. Ik had dit al vaker meegemaakt, helaas. Hij kwam waarschijnlijk om spullen van mij te jatten en daarna heel snel weg te rennen van mij. Gelukkig voor mij kwam hij daarvoor niet. Hij liep richting mijn bankje en hield zo'n 2 meter afstand. Hij vroeg heel zachtjes aan mij of ik al sliep. Ik antwoordde een beetje boos dat ik net van plan was om te gaan slapen en dat hij net mijn slaap verstoorde. Hij antwoordde dat hij dat niet zo bedoeld had, hij wou mij alleen maar wat vragen. Hij wou vragen of hij erbij mocht gaan liggen. Ik antwoorde slaperig 'Ja hoor, dat mag wel, zolang je morgen voor 6 uur s'morgens weer weg bent.' Hij antwoordde dat hij dat zowiezo wel zou doen, zelfs al zou het niet moeten. Hij liep richting mijn bankje, terwijl ik wat opschoof, en kwam erbij leggen. Hij had geluk dat het een erg breed en lang bankje was welke ik had uitgekozen. Ik voelde dat ik bijna sliep en dus zei ik tegen hem 'Welterusten zwerver zonder naam.' Ik hoorde hem lachen over zijn bijnaam en daarna zei hij 'Welterusten tijger.' Dat was het laatste dat ik hoorde voordat ik in een hele lange zwarte tunnel terecht kwam en al het geluid van buitenaf weg viel.

/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\

1101 woorden

/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\*/*\

Edited on: 20/07/2020