"Όχι, δεν μπορεί..."κατάφερε να ψιθυρίσει. Είχε μείνει στήλη άλατος. Τώρα έβγαζαν όλα νόημα. Η προειδοποίηση του διευθυντή, η συμπεριφορά τον μαθητών, ακόμα και τα ανόητα παρατσούκλια!!

"Ο διευθυντής...πρέπει να πάω στον διευθυντή!"

Έτρεξε με όλη της την δύναμη για να πάει στο γραφείο. Μόλις έφτασε, χτύπησε την πόρτα και μπήκε μέσα. Εκεί είδε στο βάθος της αίθουσας τον διευθυντή να κάθεται στο γραφείο του. Φορούσε σκούρες πράσινες ρόμπες με χρυσές λεπτομέρειες που έπεφταν φαρδιές μέχρι το πάτωμα.

"Κύριε διευθυντά! Πρέπει να σας μιλήσω! Μόλις ανακάλυψα..." προσπάθησε να μιλήσει με δυσκολία όμως, επειδή ήταν λαχανιασμένη. Δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει.

"Ότι τα παιδιά σε αυτό το σχολείο δεν είναι άνθρωποι..."

"Ναι..."είπε διστάζοντας λίγο.

"Και τώρα θα θέλατε να φύγετε υποθέτω?"

"Ναι."απάντησε κοφτά.

"Λυπάμαι είναι αδύνατον..." γέλασε ο διευθυντής.

"Φοβάμαι πως ξέρετε ήδη πάρα πολλά και δεν μπορώ να σας αφήσω να φύγετε. Αλλά και να μπορούσα, δεν θα έκανα... Είναι αλήθεια πως η εγγραφή σου εδώ ήταν ένα ατύχημα, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα όλα όσα έγιναν, έχετε δει πάρα πολλά δεσποινίς."

"Παρακαλώ?" είπε η Έμμα νιώθοντας εξοργισμένη. Ο γέρος ήταν θρασύτατος. Τόση ώρα έδειχνε σεβασμό στα χρόνια της ηλικίας του, αλλά τώρα είχε θυμώσει. Ένιωθε αδικημένη και φοβισμένη.

"Να σας θυμίσω οτι εσείς στείλατε το γράμμα, οτι εσείς με σπρώξατε μέσα στην αποθήκη για να βρω το τρένο, οτι εσείς με αποδεχθήκατε μόλις έφτασα εδώ, εσείς μου είπατε να προσέχω, εσείς..." σε εκείνο το σημείο δεν μπόρεσε να σταματήσει τα δάκρυα της και τα άφησε να κυλήσουν.

"Πρέπει να αναλάβετε την ευθύνη για το λάθος σας... αυτό το ατύχημα -όπως το λέτε- μπορεί να κοστίσει τη ζωή μου!!"συνέχισε μετά.

"Ηρέμησε παιδί μου. Ξέρω πως είσαι φοβισμένη και νιώθεις ανήμπορη μπροστά στη μοίρα και στις εξελίξεις, αλλά πρέπει να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. Μόνο έτσι θα είσαι σε θέση να σκεφτείς ορθά..." ο Γκιλχάιμ προσπάθησε να την ηρεμήσει.

"Αλλά τώρα που είσαι εδώ ας κάνουμε ένα μάθημα ιστορίας. Πολλά χρόνια πριν οι αποκλίνοντες, ζούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους. Ή μάλλον κυριαρχούσαν... Δυστυχώς όμως οι ηγέτες τους ήταν υπερόπτες και υποτιμούσαν συνεχώς το ανθρώπινο είδος, το κακομεταχειρίζονταν, το είχαν υποδουλώσει πλήρως αν θέλετε.

Αυτό ήταν που οδήγησε την πτώση τους.

Λίγους αιώνες πιο πριν από το μεσαίωνα οι άνθρωποι εξεγέρθηκαν και έτσι κέρδισαν την ελευθερία τους. Οι αποκλίνοντες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.

Κατά το Μεσαίωνα όμως έκαναν και πάλι την κίνησή τους. Οι μάχες ήταν επικές. Παρ όλη τη δύναμη των αποκλινόντων, οι άνθρωποι αποδείχθηκαν πιο ισχυροί λόγω των αριθμών τους. Μετά τη νίκη τους ανάγκασαν τους αποκλίνοντες να κρυφτούν στις σκιές και να δημιουργήσουν μια παράλληλη διάσταση για να επιβιώσουν.

Ύστερα οι αποκλίνοντες μετονομάστηκαν σε 'απόκληρους' από τους ανθρώπους" ο διευθυντής σταμάτησε και ήπιε μια γουλιά από την κούπα καφέ στο γραφείο του.

"Οι ιδρυτές της διάστασης αυτής ήταν ο Γκόνταμ και ο Γκρίμβαλντ, εξού και τα ονόματα της πόλης και του σχολείου αντίστοιχα."

"Η αλαζονεία των αρχηγών τους, τους κατέστρεψε... δεν βλέπω κάτι το παράλογο. Οι άνθρωποι απλώς υπερασπίζονταν τα δικαιώματά τους." απάντησε ξανά η Έμμα.

"Πραγματικά έχετε δίκιο δεσποινίς. Βλέπετε εγώ είμαι μάγος και σαν φύλακας της γνώσης και της σοφίας οφείλω να είμαι αντικειμενικός..."συνέχισε ο διευθυντής.

"Αλλά πλέον το είδος των μάγων είναι παρεξηγημένο καθώς δεν είχε λάβει πλευρά κατά τον Μεσαιωνικό πόλεμο...αυτός ήταν επίσης ένας από τους λόγους που κέρδισε τότε το ανθρώπινο γένος...

Και για να τελειώσω την ιστορία μου, οι απόκληροι ακόμα μισούν τους ανθρώπους, ακόμα τους θεωρούν υπεύθυνους για την κατάντια τους, η υπερηφάνειά τους, τους εμποδίζει να δουν την αλήθεια. Μετά τον πόλεμο όμως και οι άνθρωποι έγιναν αλαζόνες, άρχισαν να σκοτώνουν και να αφανίζουν την κάθε απόκλιση, είτε ήταν καλή, είτε κακή... "

"Μάλιστα. Οι αποκλίνοντες άρχισαν τον πόλεμο με την αλαζονεία, οι άνθρωποι μετά στο όνομα το φόβου άρχισαν να σκοτώνουν χωρίς αιτία το οτιδήποτε διαφορετικό... Κατάλαβα κύριε διευθυντά, αλλά εγώ δεν κατανοώ ένα πράγμα. Πως έγινα δεκτή αφου είμαι άνθρωπος?? Και γιατί όταν είδατε ότι δεν είμαι σαν και εσάς δεν με διώξατε??"ρώτησε στο τέλος η Έμμα.

"Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου κοριτσάκι μου. Δεν έχω ιδέα... Ακόμη και εγώ παίρνω εντολές από τους ανωτέρους μου. Και αυτοί ήθελαν να έρθεις."

"Και ποιοί είναι αυτοί οι ανώτεροι κ. Διευθυντά?"

"Το σύμπαν... Κανένας δεν καταλαβαίνει τον τρόπο που λειτουργεί, αλλά αυτό καταφέρνει και ελέγχει τις ζωές όλων μας. Μέχρι και όραμα μου έστειλε!" ο Γκιλχάιμ γούρλωσε τα μάτια του.

"Καταλαβαίνω κύριε καθηγητά, αλλά εγώ δεν έχω καμία σχέση με αυτά. Μάλιστα κανένας δεν με κρατάει εδώ. Μπορώ κάλλιστα να φύγω".

"Έχετε δίκιο. Φυσικά θα πρέπει να δεχθειτε τις συνέπειες. Θα αποκαλυφθεί η ανθρώπινη φύση σας στους μαθητές και φυσικά θα τιμωρηθειτε. Ήδη έχετε δει πάρα πολλά ..."

"Ναι... Μάλιστα... Ας πάω στο δωμάτιο μου καλύτερα... Σας ευχαριστώ..." είχε χάσει την πάσα ιδέα. Ο διευθυντής ήταν τρελός και όχι μόνο αυτό, αλλά και αποφασισμένος να την κρατήσει στο σχολείο.

Έτσι σηκώθηκε άνοιξε την πόρτα και έφυγε...

Όπως έφευγε από το γραφείο του διευθυντή συνάντησε πάλι τον Τζέιμς.

Αμέσως έκανε στροφή και περπάτησε γρήγορα προς την άλλη κατεύθυνση με την ελπίδα οτι δεν θα την δει, αλλά μάταια...

"Έμμα!! ΈΜΜΑ!!! Ρε σε φωνάζω πόση ώρα, δεν ακούς???!!!" όχι μόνο την είδε αλλά έτρεξε ΚΑΙ από πίσω της...'Παράξενο παλιά τους κυνηγούσα εγώ, τώρα όμως που ΔΕΝ ΘΈΛΩ να τρέχουν από πίσω μου, τώρα με κυνηγάνε...ΆΝΤΡΕΣ!!!' είπε από μέσα της η Έμμα.

"Αα Τζέιμς δεν σε άκουσα, ήμουν απορροφημένη στις σκέψεις μου..." είπε η Έμμα με ένα ψεύτικο τόνο βαρεμάρας προσπαθώντας να κρύψει τον πανικό της.

"Α οκ τότε... τι κάνεις το βράδυ της Δευτέρας? "

"Δεν ξέρω... τι είναι το βράδυ της Δευτέρας? "

"Μα η πανσέληνος. Περίμενα να το ξέρεις. Τέλος πάντων... θα μαζευτούμε όλοι οι λύκοι και θα πάμε για αλύχτισμα. Θες να έρθεις? " είπε ο Τζέιμς κάπως αμήχανα, τρίβοντας με το δεξί του χέρι το σβέρκο του.

"Όταν λες όλοι οι λύκοι εννοείς...?? Αα όχι δεν νομίζω να μπορώ... Λέω να κάτσω να διαβάσω στη βιβλιοθήκη...χαχαχα...Ναι.. Αυτό θα κάνω... Θα διαβάσω στη βιβλιοθήκη."

"Ωχχ δεν το ήξερα...Τι κρίμα..."
"Ναι κρίμα.... χαχαχα... Ίσως μια άλλη φορά..." είπε και γέλασε μηχανικά.

"Έμμα, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σου ανακοινώσω ότι τα σχέδιά σου αναβάλλονται γιατί θα έρθεις μαζί μου στο αλύχτισμα... Δευτέρα τα μεσάνυχτα, σε αυτό ακριβώς το σημείο. Οκ?"είπε ο Τζέιμς αποφασισμένος.

"Βασικά... Δεν μπορ...."

"ΥΠΈΡΟΧΑ!! Θα σε βρω εδώ. Τα λέμε!!" φώναξε ο Τζέιμς ενώ έφευγε, γυρνώντας την πλάτη του στην Έμμα.

Έτσι η Έμμα πήγε στο δωμάτιο της, υπερβολικά τρομαγμένη για να μείνει κιαλλο έξω.
Όλη την ώρα ψελλιζε "θα πεθάνω... πάει τελείωσα... έχετε γεια βρυσούλες... θα με φάνε....μαμαααα~...μανούλαααα~...". Είχε την τάση να γίνεται υπερβολικά δραματική κάποιες φορές.

-Δεν μπορώ να τους αποκαλύψω ότι είμαι άνθρωπος...
Όπα ρε Αϊνστάιν,αλήθεια? Αφου θα σε φανε ζωντανή ρεεεεε...!!! μίλησε η συνείδηση της.
-Είμαι σίγουρη πως θα με φάνε ζωντανή...
Τουλάχιστον τα πιάνει γρήγορα το καμάρι μου.... Να σε δω τώρα τι θα κάνεις τη Δευτέρα το βράδυ...

Βημάτιζε σχεδόν όλο το βράδυ στο δωμάτιο. Κάπως έπρεπε να εκτονώσει το άγχος. Συνήθως κάτι τέτοιες στιγμές άκουγε μουσική ή έβλεπε καμιά ταινία στο λάπτοπ για να ξεχαστεί. Αλλά όπως είχε παρατηρήσει νωρίτερα καμία από της ηλεκτρικές συσκευές της δεν λειτουργούσε σε αυτό το μέρος. Και γενικά δεν υπήρχε καθόλου ρεύμα σε αυτό το σχολείο.

Τα πάντα ή δούλευαν με μαγεία ή ήταν αντικείμενα του μεσαίωνα όπως οι λάμπες πετρελαίου και τα κεριά για το φως.

Έτσι για να ξεχαστεί πήρε ένα βιβλίο να διαβάσει. Επέλεξε τον Δράκουλα του Μπραμ Στοούκερ. Επειδή όμως η ιστορία του βιβλίου της φαίνονταν ξαφνικά υπερβολικά αληθινή, σταμάτησε να διαβάζει καθώς είχε ανατριχιάσει ολόκληρη.

Άφησε το βιβλίο στο κομοδίνο της και έπεσε για ύπνο. Οι ώρες της ηρεμίας της όμως δεν κράτησαν πολύ, ένας εκκωφαντικός ήχος, μια κραυγή απόλυτου τρόμου έκανε τα μάτια της να ανοίξουν διάπλατα...