Shuhbharambh: auspicious beginnings.
●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●

Ήταν βράδυ. Το σκοτάδι φαινόταν να είχε απλωθεί σε όλο το ξέφωτο. Κάποιες ακτίνες του φεγγαρόφωτος, μόλις που κατάφερναν να φωτίσουν το τοπίο τριγύρω. Η βαριές ανάσες μιας κοπέλας που είχε λαχανιάσει ήταν το μόνο που ακούγονταν στο πυκνό δάσος με τα έλατα.

Η κοπέλα ήταν μετρίου αναστήματος και αδύνατη. Δεν ήταν καθόλου γεροδεμένη, ή μάλλον δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα απλό, καθημερινό κορίτσι. Είχε πυρρόξανθα μακριά μαλλιά που έμοιαζαν με ανοιχτό καστανόξανθο. Τα μάτια της ήταν γαλανά και το δέρμα της αρκετά λευκό. Σχεδόν σαν γάλα. Φορούσε ένα μαύρο τζιν παντελόνι και λευκά αθλητικά παπούτσια. Για να μπορεί να κρατιέται ζεστή είχε ρίξει πάνω της μια αντρική, μαύρη ζακέτα φούτερ.

Το κορίτσι έκατσε λίγο για να ξαποστάσει. Μάταια όμως. Κάτι ουρλιαχτά λύκων που ακούγονταν από την κατεύθυνση που είχε έρθει πριν από λίγο την έκαναν να τρέξει για άλλη μια φορά με όλη της τη δύναμη. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της είχαν διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο που φανέρωναν την αγωνία και το φόβο της.

Έτρεχε χωρίς να κοιτάει πίσω. Κάποια στιγμή τα έλατα του δάσους άρχισαν να αραιώνουν. Και ύστερα μπορούσε άνετα να δει κανείς ένα βαθύ γκρεμό. Η κοπέλα το παρατήρησε αλλά δεν σταμάτησε. Γιατί όμως? Ήθελε να σταματήσει όμως δεν το έκανε.

Πλησίαζε όλο και περισσότερο μέχρι που έπεσε...

Το κορίτσι πετάχτηκε από το κρεβάτι με μια έκφραση αγωνίας να στολίζει το πρόσωπό της. Κοίταξε γύρω της για να δει ένα μικρό δωμάτιο.

Το δωμάτιο είχε γαλάζιες φθαρμένες ταπετσαρίες. Είχε επίσης ένα παράθυρο με δυο ροζ αραχνοΰφαντες κουρτίνες. Κάτω από το παράθυρο υπήρχε ένα παλιό ξύλινο κρεβάτι με ένα σετ από φούξια σεντόνια, ενώ λίγο πιο δίπλα υπήρχε μια μεγάλη βιβλιοθήκη γεμάτη με λογοτεχνικά έργα. Απέναντι από το κρεβάτι βρίσκονταν μια λευκή ξύλινη πόρτα και δίπλα της ακριβώς μια μικρή ντουλάπα.

Η κοπέλα χασκογέλασε. "Όνειρο ήταν..." είπε χαλαρώνοντας τους ήδη σφιγμένους μύες της και νιώθοντας λίγο χαζή που επέτρεψε στον εαυτό της να επηρεαστεί τόσο πολύ από έναν απλό εφιάλτη.

"Έμμα! Έλα να με βοηθήσεις με την μπουγάδα!!!" ακούστηκε μια εκνευρισμένη φωνή. Η Έμμα αποφάσισε οτι ήταν πολύ νωρίς το πρωί για να φέρει αντίρρηση, για αυτό κατέβηκε κάτω.

Άρχισε να κατεβαίνει σιγά σιγά τις σκάλες από το δίπατο σπίτι της. Ένα μικρό νεοκλασικό σε ένα μικρό χωριό της Αγγλίας. Οι τοίχοι και οι μπογιές είχαν φθαρεί, ενώ πολλά πράγματα στο σπίτι ήταν ετοιμόρροπα.

"Λέλα! Έχουμε δημητριακά?" φώναξε τη μαμά της μόλις έφτασε στην κουζίνα. Ένα απλό δωμάτιο με ξύλινο πάτωμα και δύο μεγάλα παράθυρα.

Ήταν μια ανισόρροπη γυναίκα. Ήταν κοκαλιαρα με κοντά καστανομαυρα μαλλιά σε συνδυασμό με μαύρα μάτια ... Το ότι ήταν ψιλή χειροτέρευε την εμφάνισή της.

Αγανακτισμένη, δεν έκανε καν τον κόπο να ρωτήσει γιατί φωνάζει...

"Στο ντουλάπι δίπλα από το ψυγείο!!"
"Καθόλου ψωμί έχουμε? "

"Δεν ζεις σε αυτό το σπίτι? Δεν ξέρεις?"

"Υποθέτω πως όχι..." ψιθύρισε στον εαυτό της και πήρε να φάει γάλα με δημητριακά.

Πριν καλά καλά προλάβει να βάλει το κουτάλι στο στόμα της, χτυπάει η πόρτα του σπιτιού. Με βαριά βήματα πήγε να δει ποιός είναι. Κοίταξε από το ματάκι της πόρτας για να δει την ενοχλητική γειτόνισσα από απέναντι.

Ήταν μια γριά, χαμηλού αναστήματος στην άρεσε πάρα πολύ το κουτσομπολιό. Αυτή τη φορά στα χέρια της κρατούσε ένα καλάθι με αυγά. Προφανώς οι κότες που είχε θα γέννησαν και θα ήθελε να τα μοιραστεί.

Η Έμμα άνοιξε σιγά σιγά την πόρτα. "Καλημέρα κυρία Μαρία, πως είστε σήμερα?" είπε και χαμογέλασε ευγενικά.

'Ελπίζω μόνο να μην κρατήσει πολύ' σκέφτηκε, για εκείνη, ήταν υπερβολικά νωρίς για κάτι τέτοιο.

"Χαχαχα! Παιδί μου... Λέγε με δεσποινίς, δεν είμαι ακόμα παντρεμένη" είπε η γριά χασκογελώντας. " Όμως... είχα μια συζήτηση τις προάλλες με τη μητέρα σου... Ξέρεις... σχετικά με τον πατέρα σου".

Ακολούθησε μια μεγάλη παύση και ύστερα συνέχισε. "Γιατί σας εγκατέλειψε? Είναι αλήθεια οτι σε φόρτωσε στη Λέλα και μετά έγινε καπνός? Ισχύει οτ..." δεν πρόλαβε να συνεχίσει καθώς η Έμμα της έκλεισε την πόρτα χωρίς καν να πάρει τα αυγά ή τουλάχιστον, να την χαιρετήσει. Έχει όμως και η υπομονή τα όριά της.

Πήγε ύστερα στη θέση της και συνέχισε το πρωινό της ώστε να πάρει δυνάμεις να βοηθήσει τη μάνα της με τις δουλειές....Το μεσημέρι όσο και αν δεν το περίμενε κύλισε ήρεμα... Το χωριό της ήταν ένα από τα πιο φασαριόζικα.

Φωνακλάδες γείτονες, κόκορες και κότες, μαντριά με πρόβατα μόλις λίγα μέτρα πιο κάτω... Ήταν το παραδοσιακό γραφικό χωριό που όλοι θέλουν να επισκεφθούν, κανένας όμως να μείνει και να αρχίσει μια ζωή εκεί πέρα. Έτσι και η Έμμα αυτό που επιθυμούσε, ήταν να φύγει.

Έφτασε το βράδυ. Μιας και είχε τελειώσει τις δουλειές της και είχε κάνει τα μαθήματά της για την Δευτέρα αποφάσισε να χαλαρώσει. Εκεί που χάζευε, λοιπόν, στο λάπτοπ της, εμφανίστηκε ένα παράθυρο που μιλούσε για την εγγραφή σε μια ακαδημία. Είχε αρκετούς ενδοιασμούς.

Η ιστοσελίδα θα μπορούσε να είναι ψεύτικη ή γεμάτη με ιούς και κακόβουλα προγράμματα. Αχ πόσο θα ήθελε να πάει... Ξαφνικά την έπιασε μελαγχολία. 'Λίγοι μήνες ακόμα'. Σε λίγους μήνες θα τέλειωνε το λύκειο και αν οι βαθμοί της ήταν αρκετά καλοί, τότε θα πήγαινε στο Λονδίνο να σπουδάσει. Αν ήταν τυχερή ίσως να έπαιρνε και υποτροφία, μιας και ήταν αριστούχος. Δεν άντεξε από την κούραση και αποφάσισε να πάει για ύπνο.

Το επόμενο πρωί η Έμμα σηκώθηκε από το κρεβάτι για να ετοιμαστεί για το σχολείο. Κατέβηκε κάτω για να φτιάξει κάτι να φάει. Στο δρόμο της για την κουζίνα πέρασε από την πόρτα για να μαζέψει την αλληλογραφία. Κοιτώντας τους φακέλους γρήγορα, έψαξε να δει αν κανένας από αυτούς απευθύνονταν σε εκείνη.

Το μόνο που είδε ήταν λογαριασμοί και δύο γράμματα. Το ένα ήταν από την παιδική της φίλη, τη Νατάσα, η οποία μετακόμισε πριν λίγα χρόνια στην Αμερική λόγω της δουλειάς των γωνιών της. Το άλλο γράμμα δεν είχε αποστολέα, μόνο παραλήπτη. Η περιέργειά της υπερίσχυσε και έτσι αποφάσισε να δει περί τίνος πρόκειται.

Άνοιξε το φάκελο και πήρε το γράμμα που βρίσκονταν μέσα. Προς μεγάλη της έκπληξη το γράμμα ήταν γραμμένο με πένα και καλλιγραφικά γράμματα. Αλλά αυτό που την σοκάρισε περισσότερο ήταν το νόημα που σχημάτιζαν οι πανέμορφοι χαρακτήρες.

'Αγαπητή δεσποινίς Έμμα Τόμσον,

βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε οτι η υποτροφία σας έγινε δεκτή. Σαν αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος, μπορείτε να φοιτήσετε στην Ακαδημία Grymbalde με δωρεάν τη παραμονή και τα δίδακτρα σας. Παρακαλούμε να προμηθευτείτε τα παρακάτω αντικείμενα καθώς είναι απαραίτητα για τη φοίτησή σας...'

Η Έμμα δεν συνέχισε να διαβάζει. Εξάλλου ήταν σίγουρη πως ήταν φάρσα. Στη συνέχεια διάβασε κάποιες από τις οδηγίες που είχε το γράμμα. 'Λονδίνο...τρένο... σταθμός Goddam..'. Διαβάζοντας αυτά η Έμμα ένα μόνο πράμα είχε απορία 'που στο διάολο βρίσκονται αυτές οι τοποθεσίες?!'