Η Έμμα πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε προς τον Τζέημς.

Τα μάτια έπεσαν λίγο στο βιβλίο του. Κάπου το είχε ξαναδεί. Ύστερα όμως το βλέμμα της επέστρεψε στον Τζέημς.

"Γεια σου Έμμα. Πώς είσαι ; Καιρό έχω να σε δω" μίλησε πρώτα ο Τζέημς που αντιλήφθηκε την παρουσία της.

Η Έμμα τρόμαξε αρχικά. Δεν περίμενε να αντιληφθεί την παρουσία της τόσο γρήγορα. "Γεια... Πώς είσαι ;"

"Καλά" της απάντησε εκείνος τόσο κοφτά, που κρύος ιδρώτας άρχισε να την λούζει.

"Α... Όμορφα. Τι διαβάζεις;"

"Χαίρομαι που ρώτησες. Διαβάζω για την αναγκαστική μεταμόρφωση των λύκων κατά την πανσέληνο..."

Η Έμμα κατάλαβε αμέσως περί τίνος επρόκειτο. Είχε διαβάσει αυτό το βιβλίο "ένας λύκος δεν επιλέγει παρά να μεταμορφωθεί κατά την πανσέληνο..."

"Α! Βλέπω το έχεις διαβάσει και εσύ;" απάντησε ειρωνικά ο Τζέημς.

"Με είδες" είπε η Έμμα ψυχρά. "Εκείνο το βράδυ ήσουν εσύ..."

"Το ήξερες όμως αυτό από την αρχή έτσι;" ο Τζέημς δεν σήκωσε το μάτια από το βιβλίο του.

"Οχι, δεν ήξερα ότι ήσουν εσύ."

"Έμμα αν δεν είσαι λύκος, τότε τι είσαι;" Έκλεισε απότομα το βιβλίο του και το έβαλε στην θέση του, όλα αυτά χωρίς να την κοιτά στα μάτια.

Η Έμμα φοβόταν να απαντήσει. Η ατμόσφαιρα μεταξύ τους είχε φορτιστεί.

"Δεν είμαι λύκος" ξεφύσηξε η Έμμα. Η καρδιά της χτυπούσε παρά πολύ δυνατά.

Θα ανακάλυπτε άραγε ο Τζέημς ότι ήταν άνθρωπος; Θα την σκότωνε;

"Αυτό το έμαθα... Νόμιζα πως ήσουν τουλάχιστον κάποια μίξη, αλλά τελικά δεν ήσουν καν αυτό. Γιατί δεν μου είπες ποτέ τίποτα αν και ήξερες ότι νόμιζα ότι ήσουν σαν εμένα;"

"Λυπάμαι..."

"Όχι Έμμα, εγώ λυπάμαι..." αυτή ήταν η μοναδική φορά που την κοίταξε στα μάτια πριν φύγει.

Η Έμμα έμεινε πίσω.

Το σοκ ήταν μεγάλο.

Τι μόνο αυτό ήταν;

Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ένα από τα μεγαλύτερα πρόβληματά της, ο Τζέημς Μπλόντγουελ, απλώς περπάτησε μακριά της. Χωρίς φωνές, χωρίς μπελάδες, χωρίς τίποτα.

Ο Τζέημς ήξερε πως δεν ήταν λυκάνθρωπος, αλλά δεν ήξερε τι άλλο ήταν. Ήταν η ιδανική κατάληξη.

Απελευθέρωσε μια αναπνοή που δεν ήξερε πως κράταγε. Ο Τζέημς δεν θα της έλειπε. Απλώς εισέβαλε στην ζωή της. Εμφανίστηκε ξαφνικά και ύστερα απλά συνέχισε να εμφανίζεται χωρίς πρόσκληση. Επιτέλους μπορούσε να μείνει μόνη.

Επιτέλους μόνη.

Δεν το πίστευε. Ακόμα και όταν ήρθε η ώρα για ύπνο. Έφυγε από το μυαλό της. Σαν να μην συνέβη ποτέ. Σαν να ήταν ένα κακό όνειρο.

•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Ομγ ομγ φτάσαμε το 1Κ. Σόρρυ για την καθυστέρηση παιδιά !!❤️