"Rihan, nasasaktan ako!" Sigaw ko sa asawa ko. Pero nag bingi-bingihan siya. Hinawakan niya ako sa panga at iniangat mula sa pagkakaupo ko.

"Goddamnit! Ano ba sa sinabi ko na pagod ako ang hindi mo maintindihan?" Sigaw niya.

Halos mapaigik ako sa sakit dahil pakiramdam ko madudurog ang panga ko sa diin ng pagkakahawak niya.

"D-daddy, stop that!" Nanglalaki ang mga matang tinignan ko si Eve habang pilit umiiling. "Wag mo na po saktan si Mommy!" Sabay yakap nito sa braso ni Rihan.

"Wag mo'ko tatawagin niyan, hindi kita anak!" Sigaw ni Rihan sa anak namin at saka niya ito binalya. Nakita ko kung paano tumama ang ulo ng anak ko sa kantuhan ng coffee table at ang pag daing nito sa sakit.

Galit na tinignan ko si Rihan na wala manlang pagkabahala sa mukha niya kahit nasasaktan ang anak namin.

"H-hayop ka! Paano mo nagagawa i—" bago pa ako matapos sa sasabihin ay malakas niya akong sinampal.

Hanggang naramdaman ko yung sunod-sunod na pag tama ng kamao niya sa katawan at ulo ko, wala siyang pakialam kung saan tatama iyon. Tadyak at sabunot pa ang isinunod niya habang walang tigil sa pag tulo ang luha ko at pilit nilalabanan ang sakit na tinignan ko si Eve. Umiling ako sa kaniya nang tumayo at yumakap siya kay Rihan.

Diyos ko, ang anak ko!

"P-please.. Please Daddy, s-stop.." Iyak ni Eve pero tinulak lang siya ni Rihan ng malakas.

Parang dinurog ang puso ko sa sumunod na ginawa ni Rihan sa anak namin. Tinadyakan niya ito sa hita habang bakas ang galit at gigil sa mukha niya. Halos lumukob sa buong bahay yung sigaw at iyak ni Eve sa sobrang sakit pero wala pang ilang minuto ay tumikom ang anak ko na pilit nilalabanan na gumawa pa ng ingay.

Humahagulgol na ako habang pilit nilalabanan ang pagkawala ng ulirat ko sa sobrang sakit ng katawan.

Akmang hahampasin ni Rihan ng throw pillos si Eve na nakahiga sa sahig ng pilit akong gumapang saka ito niyakap. Sakin tumama yung unan at bago umalis si Rihan ay may galit na tinignan niya muna kami bago tuluyang lumabas ng bahay.

"A-anak ayos ka lang ba?" Sinapo ko ang dalawa niyang pisngi. Humihikbi siya na tumango sakin.

"M-mommy.." Tawag niya sa akin saka yumakap ng mahigpit. "I'm sorry I can't protect you. I'm so sorry Mommy.." Iyak niya.

"Mommy.."

Nilingon ko si Rei. My daughter. I smile to her faintly as I tap her twin brother's head. Agad tumakbo ang anak ko payakap samin. Gusto ko mag wala sa galit. Pero walang silbi iyon kung ang asawa ko mismo ang aawayin ko. Ibabalik niya lang ang gagawin ko, at ang masakit ay idadamay niya muli ang mga anak namin.

"Daddy is m-mad again.." Hikbi ni Rei sakin.

I look at them and forced a smile. I love my kids so much that it hurts seeing that they are neglected by their own father. I look at Eve, he seems okay but I know better. He stood up and gave a smile to me and Rei.

"Baby, lets go upstairs? May school pa tayo.." Pag aaya niya kay Rei. Tumango ito at saka humawak sa kamay ng kuya niya. "Mommy, you take rest na po, okay?"

He said as if nothing happened. I gave him an apologetic smile as I walk with them. Pinaliguan ko sila at saka binihisan. Naka kain na sila ng breakfast kanina. After minutes ay ready na sila. Lumabas kami at saka nag hintay ng school bus. They give me a peck of kiss before they hop in the bus. Eve gave a worried look before he sit. I nod to him and mouthed him 'i love you'.

Nang maka siguro ako na wala na sila ay pumasok na ako sa loob. I heave a sigh and started to clean the mess my husband did. My tears started to pour but I wipe it immediately. I don't want to cry anymore. I need to be strong for my children and for the love I have for their father.

If only I could change my feelings. If only I can live without him.. If only I'm independent enough to take my children away and leave him by his self..

If only.

---

A very short story that I made for you babies.  Hope you'll like it.