"Hindi na, Beau. Para saan pa at mag pupunta kami ni Isaiah duon kung lalaitin lang sya ng mga tao." Lumakad ako patungo sa kabilang sulok ng kwarto ko at saka pinulot ang nalaglag na ballpen. "Kayo nalang ang mag punta, ikamusta mo nalang ako sa iba."

"Ate Conan, the thing is they want to see Isaiah. It's been what, almost five years of hiding him! Sa tingin ko they have the right to meet my napaka gwapong pamangkin." Tinignan ko sya ng masama, naka Indian sit sya sa kama ko habang naka kunot ang noo. Umiling ako at saka sinuot ang anti radiation glass ko saka nag simulang mag tipa sa laptop. "Ate!" Sigaw nya na parang bata.

"When I said no, its a no. I don't want my child to be the center of gossips in that event. I'd rather hide my son all his life from our family than that."

"You know how much Mom wants to see him. Isaiah is an Alvarez and he deserves to be known as one and gain the respect as one of us. I'm not saying this because I want it but because my nephew deserves the power that we have." Ramdam ko ang kaseryosohan sa mga huling salita nya kaya tumingin ako sa kanya. Her eyes are serious, not the typical her. "Think about it, sis. I love my nephew so much and I don't want him being neglected by others. I might kill them." My eyes shut open in what she said.

"Your mouth, Avana Beau!" Saway ko sabay tingin sa pintuan. Baka bigla nalang may pumasok duon. "Don't say those words especially when Isaiah is around, baka kung ano ang isipin nya."

Bigla syang ngumuso at saka ako tinignan ng naka kunot noo. "Isama mo na pala sya. Dali na Ate. Gusto rin sya makita ni Kuya Canon at Ate Cana. Namimiss na daw nila ang napaka bait mong anak." Sabay ngisi nya.

Oo, hindi lingid sa kaalamanan ng mga kapatid ko ang pagiging maldito ng anak ko. Palagi nilang sinasabi na hindi daw sa akin ito nag mana. Hindi naman si Isaiah ang unang apo ng Alvarez, may anak na si Ate Cana at si Kuya naman ay buntis na ang asawa sa panganay nya. Pero ang anak ko lang ang hindi lumaki kasama ang mga magulang namin. Maayos naman sila sa akin pero dahil kilaka ang pamilya namin ay mas pinili ko malayo sa usapan at pagka guluhan ang pag bubuntis ko. Lalo pa at single parent ako.. Hindi rin naman lingid sa kaalaman nila na may long time boyfriend ako nuon at..

"I should go na, kailangan na ako sa office, besides dumaan lang naman ako para dalhin yung gift ko sa anak mo. Nalimutan ko na may pasok pala sya ngayon." Saad nya saka walang lingon lingon na umalis.

Nailing nalang ako saka sumandal sa upuan. Ayaw ko mag punta sa merging ng company nila Dad at ng mga Alexanders. Hindi sa ayaw ko sa kanila, in fact the owner of Alexander Airline is my college friend and also my closest friend till now. I just don't want to go dahil gusto ko umiwas sa kumosyon. Although the merging has been the family's long time purpose. High school pa lang ata ay talagang pinu pursue na nila Dad na makasama ang Alexander Empire. The company made its own name to the top, and been called as Empire for having all the business they could have. Name it and they have it. Ganon ito kakilala.

Dahil nawalan na akobng gana ipag patuloy ang paper works ko ay nag desisyon na akong mag ayos. I guess I have to unwind.

I went to Jepoy's Lugawan in central. Actually, nalaman ko ito nung high school pa ako. I'm broke that time, i was hold upped that time. Tanging isang daang piso lang ang meron ako na naipit sa blouse ko, mga panahon na brat pa ako. Nailing nalang ako ng maalala ko iyon. That is when I met that person. Same place and same table.

"Nakakainis! Ang kapal ng mukha ng lalaking iyon para haltakin ang gamit ko!" Nang gigang pag may sumalubong sa akin ay talagang matitikman ang galit ko! Nakuu, ang gaganda pa naman ng kuko ko-- "Oh my gosh, yung nail polish ko na pink nasa pouch ko pala iyon!"

Nag dadabog na napa upo ako sa gilid ng kalsada. This is insane! Kung bakit kasi hindi ako sinundan ng driver ko at hinayaan ako tumakas! Pag ako naka uwi sasabihin ko kay Dad na tanggalin na sya! We're paying for him and my life is equivalent of his lifetime payment as my driver, oh no no no no scratch that, I'm priceless I worth billion! No, trillion! Ah basta mahal ako, kaya nga inaalagaan kami ng parents namin!

Natigilan lang ako sa kakalintanya sa utak ko ng tumunog ang tyan ko. Napa yuko nalang ako, sana pala kinain kona yung sandwich na binibigay ni Liza kanina. Kahit cheap na iyon, sana kinuha ko parin. Tumingala ako sa sobrang frustration at agad napa ayos ng makita ko ang malaking signboard sa ulunan ko. It says Jepoy's Lugawan. Like, what the ef? Meron palang ganito sa gitna ng city? I mean it looks old fashion outside. I decided to check it out and I'm right, its cheap and old fashioned dining. May small tables that is good for at least four person pero parang crowded for four ee. The style of the chairs are like benches that is made from wood and is laminated. Tapos parang nasa Rizal ako sa Quezon City dahil sa style nito. I look for a vacant table pero wala na, aside from the table at the corner where a guy is sitting and his arms crossed over his chest. Well, he's getting the bimbos attentions.

I walk towards him and his eyes are closed. Narinig ko pa ang mga bimbo sa likod ko na nag tsk, nilingon ko ang mga iyan saka inirapan at tinignan ulit ang lalaking natutulog. Well, he's cute. I wiped hair to the back of my shoulders and ready my billon worth smile.

Kinalabit ko sya, he opened his eyes and for a second I got mesmerized by his turquoise gray eyes. "Uhm, hi! Can I share a table with you? As you can see its crowded.." He cut me out. Aba bastos!

"Are you hitting on me, miss? I'll be frank, you're not my type." asdfghjkl? Simpatiko ang lalakeng ito! I heard the gossips on my back.

I gave him a very fake smile and arch my brow. "Don't worry, you look average for my taste. Now can i sit? Thank you." Tuloy tuloy kong sabi at naupo sa harap nya.

Parang gulat na tinignan nya lang ako. Ako naman ay nag hihintay na may lumapit sa akin na waiter to take my order. I still have a hundred peso bill in my blouse thou I don't know if its enough for my food. I just hope it is. Gutom na talaga ako, pag uwi ko dun nalang ako mag papadala sa hospital to check kung may possibility na magka roonnako ng hepatitis sa foods dito or worst is malason ako. But all in all, gusto ko na kumain!

Inismiran ko yung lalake sa harap ko na naka tingon parin sa akin. Nakakapag taka lang, I've been sitting for almost ten minutes now and everyone is eating aside from the two of us pero wala parin lumalapit na waiter to my order! Naiinip na nilingon ko yung lalake, hindi ba sya mag oorder?

"Damn." iritang bulong ng lalake sa harap ko. Hindi ko pinahalata na pinapakiramdaman ko sya kung mag tatawag na ba sya pero hindi. Naka simangot lang sya. "The heck? Why isn't no one's coming to get my order?" Inis na tanong nya sabay harap sakin. "You, go call the waiter. I'm hungry, I've been waiting here for almost half an hour!"

Gulat na tinuro ko ang sarili. Ako? Inuutusan ako ng kagaya nya? Kilala nya ba kung sino ako? I am Conan Alvarez! Kilala ang pamilya ko!

"Why don't you call by yourself? Hindi nga kita kilala." I frown.

"Don't act so bitchy and do what I say. Don't worry I'll date you after this." Sya na naka simangot at mukhang constipated na sa gutom. Nanlaki ang mga mata ko sa inasal nya. Ang hayop!

"Kapal mo.."

Natigilan lang ako ng may tumihim na lalake sa gilid ko. Naka ngiti sya at halatang papa-cute. Tinaasan ko lang sya ng kilay and waited to what he is about to say. Siguraduhin nyang importante iyan kung hindi kakalbuhin ko sya. Nagugutom pa naman ako!

"Miss, kailangan mo lumapit duon sa counter at saka mamili ng gusto mong kainin. Walang waiter dito na kukuha ng order mo." Kumindat pa sya sa akin saka umalis.

Para naman akong tanga na natigilan. Lalo na yung lalake sa harap ko na parang tinuklaw ng ahas dahil nanahimik din. Nang tignan nya ako ay umirap sya saka inis na tumayo. Pero maya maya rin ay naupo sya saka ako hinarap.

"Anong edible kainin dito? You're poor, I'm very much sure sanay ka kumain sa ganitong lugar." Ngali ngali ko syang hambalusin ng mangkok sa kabilang table sa sinabi nya. "what? Don't be shy."

"Ang kapal mo. First time ko mag punta dito. Baka ikaw, bayaran pa kita para lang orderan ako duon sa counter." Gigil na sagot ko.

"Tsk. Useless." Bulong nya. Bwisit talaga!

Matagal na katahimikan ang namayani sa amin. Hindi ko na talaga kaya kailangan ko na kumain. Baka mamatay na ako sa gutom and I can't die ugly! I mean, no! Masyado akong maganda para mamatay ng maaga. I was about to stand up ng magbsalita ang pangit sa harapan ko.

"Are the foods here safe?" He ask with seriousness in his voice and face. I heave a sigh and shrug.

"I really don't know. Its my first time here." Sagot ko sabay kalumbaba. Nakikita ko na kumakain lahat at nakaka lungkot dahil gutom na ko. Di ko pa sigurado kungbkasya yung one hundred pesos ko for my food.

Nagulat ako sa sunod nyang ginawa. Yumuko sya as if trying to level his face to me and put his other hand to his mouth and whisper to me.

Cute!

Fuck, no Conan! Wag ang mahaderong iyan! Sinubukan ko mag focus sa kanya. "What?" Ako

"How about we go together and then lets try one of their foods? How is that?" Bulong nya.

Dahil gutom na ako ay sumang ayon nalang ako. Sabay kami nag punta sa counter and I'm shock ng makita ko ang prices ng pagkain. Ang pinaka mahal nila is worth 180 something! Super cheap! Nagka tinginan pa kami saka tumingin uli sa malaking menu na nasa harap namin.

"The heck. Baka sakit ang makuha natin dito instead of satisfaction." Tumango ako sa sinabi nya.

"Y-yeah.. Teka ano yung lumpiang gulay?" Tanong ko.

"Why me? Ikaw ang dukha sa atin dalawa diba?" Masamang tingin ang binigay ko sa kanya. "Tsk. Alright we'll try that."

Nag order kami ng isang bowl ng lugaw na may itlog saka isang lumpiang gulay. Pareho kaming naka tingin sa bowl at pinapakiramdaman ang isa't isa kung sino ang unang titikim. Tinanguan ko sya sensyales na sya ang mauna pero umiling sya saka ako tinuro. Umiling din ako at nag sukatan kami ng tingin. In the end ay sabay din naman kaming tumikim. Sa totoo lang nag dadalawang isip ako but when I saw him took a spoon and ate it, sumunod agad ako. Nagka tinginan pa kaming dalawa dahil sa lasa nito.

"It is surprisingly good." i blurted out. I took a spoon again and smile. "Wow."

I saw him staring at me, but looked away immediately "yeah."

Sumunod namin tinikman yung lumpia. Masarap din iyon lalo na nung nilagyan namin ng toyo na matamis! That's nice. We shared in one bowl and naubos namin agad iyon. Nagulat pa nga ako when he ordered two bowls of eggcaldo, that's what they call it and again we ate together. Tumatango lang sya pag napapa tingin ako sa kanya. Hanggang sa naging comfortable ako sa kanya ay na kwento ko sa kanya yung nangyari sa akin kanina at he was just looking at me all the time, nodding as his reaction and then shrugging sometimes.

"What is your name? I'm Saiu." He introduced while drinking his soda on the bottle.

I swallow my drink and smile to him. "Conan is my name." We shook hands and his palm is so warm and soft. I almost forgot to let go mabuti nalang tumulo yung tubig galing sa bote ng soda na iniinom ko din.

"Are you mocking me? What is your name." He ask. Medyo napa ngisi ako sa reaction nya sa pangalan ko. "Its a cartoon character." Sya

"Of course not, Mister Sa-i-u." Pang aasar ko saka sya inirapan. I heard him mumble something as he spooned in his bowl. "Want more?" Pang aasar ko dahil ubos naman na ang lugaw nya. He rolled his eyes and arch his brow. The hell, ang sungit ng lalakeng to!

"You're a typical high school girl. Very chatty and so maarte." Ginaya nya pa kung paano ako mag salita kaya inismiran ko sya.

"So what to you? I'm not maarte, tignan mo naka kain ako sa cheap place na ito." Pag mamayabang ko pa. "If my Dad heard about this I'm sure he'll turn berserk."

I can see smokes coming out from his nose and ears while lecturing me of how dirty those dines that has no qualification of international standard. Pero mas maganda kung di nya na malaman, the foods here are nice and good. I don't see any parasites in my food like what my siblings are saying. Aside from that, I met thing ogre in front of me whose busy on his phone. Ang gwapo nya..

"Yeah. come and pick me asap." Ang arte din naman mag salita ng lalake akala mo sakin na binagsak ang sisi. Nag tama ang mga mata namin kaya inirapan ko din sya. "Its near in central. Sa hilera lang ng SM. Just pick me. I feel itchy and sticky."

He hang up his phone. "Just pick me. I feel itchy and sticky.. Nye nye nye.. Ang arte mo para sa lalake." Sabay inom ko ng soda.

"Don't compare me to you who can sit here freely, facing someone like me with dirty clothes and messy hair."

My eyes got widen and immediately took my bag to get my mirror when I remember i got robbed! Oh gosh, do I look so panget in front of him? I feel my face heating up and about to stand up when he started laughing. Hindi maka paniwalang pinanuod ko sya habang tumatawa sya, he hand me his phone and I used it as a mirror, true to his word my hair is kind of messy and my collar has a little stain of toyo na matamis because of lumpiang gulay that we ate earlier. Naiinis na natatawang lumapit ako sa kanya saka sya hinampas pero tumawa lang sya saka inabot ang buhok ko para lalong guluhin pa.

"And bad mo Saiu!" Naiinis na hampas ko.

"The heck! Dun ka nga!" Pigil na tawa nya saka tulak sakin ng mahina.

I pout in annoyance. "Bahala ka na nga."

Maya maya lang ay tumigil na sya sa pag tawa at saka ako tinitigan, napa ngiti ako sa kanya. A very simple smile that I only give to my family when I'm delighted. I comb my hair a little and sit properly. Sya naman ay naka titig parin sa akin. We were quite the whole time and when a man went to his side, tumayo na sya. Naka ramdam ako ng lungkot for I don't know reason. Siguro dahil wala na akong makaka sama. I haven't contacted anyone from our house because my phone was in my bag. I heave and wave at him. He just nod to me and went out.

It feels so heavy. Siguro hindi ko na sya makikita pa, the city is so big and I can't say there's a possibility na magka salubong kami. After maybe five minutes lumabas narin ako at nag simulang mag lakad pabalik kung saan ako galing kanina. Its already pass seven o'clock in the evening. For sure hinahanap narin naman ako.

"I wish, my future boyfriend would fetch me here.. Then we will fall in love and live happi.."

"You look stupid."

"Ay putape!" Sigaw ko sa kasabay ko.

My heart pounded so fast as I see Saiu walking beside me while both of his hand are on his pockets while looking down on me. Pakiramdam ko huminto yung oras at napa titig lang ako sa kanya. Ramdam ko ang pamumula ng mga pisngi ko at nag papasalamat ako dahil madilim at di nya makikita.. Did he wait for me? I mean..

"I'll take you home." He said and sparks went all over my body when his hand grip mine and pull me to his car.

--

I'm not sure about Saiu's story since this will be the first I'm gonna make a story like this.