Beste Manon Villeneuve,

Helaas moet ik u komen melden dat uw zus, Anna Villeneuve, ernstig ziek is. Dit is een paar dagen geleden vastgesteld. Terwijl ze met haar man door de geliefde tuinen wandelde is ze inklaar gezakt. De dokters aanwezig konden echter geen mogelijke vaststelling geven over wat mevrouw Villeneuve zou kunnen hebben, ze ligt momenteel in haar bed in Versailles met hoge koorts wachtend op haar dood die er onherroepelijk zal komen. Door deze triestige omstandigheden waarin mevrouw Villeneuve zich bevind had ze echter een laatste wens. Ze wilde nog voor ze sterft haar zus een laatste keer zien. U krijgt de kans om naar Versailles te gaan, naar het huis des konings om uw zus een laatste groet te zeggen. Ze heeft er ook uitdrukkelijk bij gezegd dat ze niet wilde dat haar kinderen, Elisabeth en Charles, hier van van mogen weten. Ze wou dat ze veilig bij u bleven en niet speciaal voor haar terug komen naar Versailles om haar te zien en hun levens te riskeren. Terwijl uw zus wacht op uw spoedig antwoord waakt har man over haar, de adviseur van Frankrijk. Ze zal echter in leven blijven tot ze haar zus nog eens heeft gezien. Helaas tikt de tijd nog steeds vooruit en niet achteruit.

Met vriendelijke groeten,
In de naam van Frankrijk,
Eerste minister,
Christophe Chilon

'Enkele dagen geleden was ik niets meer dan de arme zondaar lang de straat. God stuurde de heilige geest om over me te waken, ontvangende me in de kerk. Voortaan...'
'Zal ik mijn best doen om deze tekstjes niet meer uit mijn hoofd te leren want ze zijn toch nutteloos,' zei ik. Charles keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan.
We zaten in de bibliotheek, de boeken de verkennen. Charles had zijn favo boek gevonden,De koning van Hamelot. Ik lachte toen hij me aankeek. Ik hou van die blik.
'Kijk nu, Elisabeth, je hebt mijn grote moment verpest.'
'Het moment dat Rafaël Klara verraad?'
'Nee, mijn moment waarop Rafaël bekent tegen de koning en zijn liefde voor Klara verteld terwijl de hele wereld luistert,' zei hij.
'Oh, dat deel, ja, dat is ook mijn favoriet!'
'Ik dacht dat je de koning van Hamelot niet had gelezen,' zei hij verwonderd.
'Wel, ik heb vele uren doorgebracht bij een paar bedienden van de koningin. Ze vertelden van voor bibliotheek ze had en welke boeken ze had. Op dat moment was ik zelf opzoek nar een boek, en aangezien ik die naam al kende leek het me een goed idee om me eraan te wagen.'
'Wel, waarom heb je dat niet verteld? Ik zei toch dat die boeken van Shakespeare ooit eens zouden op zijn,' deed hij weer irritant.
'Charles, je zou je eens beter informeren voor je zulke dingen zegt, hij heeft vele werken maar er zijn er maar een paar vertaald naar het Frans, dus...'
'Dus je hebt alle werken van hem die er zijn in het frans zijn gelezen?'
'Ja,' zei ik.
'Wel, dat komt op hetzelfde neer, denk eens meer dan je neus lang is zusje.'
'Stop let mij zusje te noemen, je weet best dat ik eerder ben geboren.'
'Ja, maar je bent niet mams en paps eerste kind, er zijn er een paar voor je geweest, kijk nu naar Karel, dood door wiegendood, Maria door de wind pokken.'
'Wel dan ben ik hun oudst, nog levende kind,' verbeterde ik mezelf. Er werd plots geklopt op de deur, door het verschot loet Charles bijna de koning van Hamelot vallen, met goede reflexen kon hij het nog voorkomen dat hij het liet vallen.
'Ja,' riep ik.
Ik draaide me om en nam het hoek van Charles over om hem terug op zijn plaats te zetten, toen ik hoorde wie het was bad ik snel tot god voor mijn geluk.
'Charles en Elisabeth?' Fleur. Ik deed alsof ik de boeken aan het bekijken was, zo viel het niet op dt ik me weigerde om te draaien, ze zou me zo herkennen.
'De enige echt! Zeg het eens, wat moet je?' Vroeg Charles.
'Vrouwe Villeneuve wild dat u komt naar de eetzaal.'
'Helaas, meisje, we zijn allemaal Villeneuve's, ik en mijn zus komen trouwens uit Versailles dus je zal iets duidelijker moeten zijn.'
Ik voelde de kwade en nieuwsgierige blik van Fleur op mijn huid branden. In de spiegel kon ik haar mooi zien. Ze had een typisch zwart en wit bediende's outfit aan.
'Uw, tante, heer Charles,' antwoordde ze.
Elisabeth, ben je bijna klaar?' Vroeg Charles terwijl hij Fleur wegwuifde. Toen ik de deur hoorde dicht gaan liet ik een zucht ontsnappen, ik had niet eens door dat ik mijn adem ophield. Ik nam snel een willekeurig boek uit de kast en hield het voor me.
'Gevonden,' zei ik fier, voor de eerste keer in de afgelopen vijf minuten draaide ik me om.
'Eindelijk, kom, tante Manon wacht op ons.
Toen Charels de deur opende zag hij Charlotte staan, verstijft van schrik.
'Charlotte?' vroeg Charles verwonderd.
'Charles...eh...ik, ik heb je zus nodig, en nu ik je toch zie, Alex wacht op je in de eetzaal, wij allemaal wachten eigenlijk op jullie om te beginnen.' zei ze. Ik glipte langs Charles heen en liep mee met Charlotte die een gang insloeg, een tegenovergestelde weg die normaal naar de eetkamer gaat.
'Fleur...ze is er he?' vroeg ik. Charlotte knikte.
'Daar wilde ik het met je over hebben, we kunnen ons niet blijven verbergen voor haar, vroeg of laat herkent ze ons toch, maar daarom wilde ik je niet spreken het is voor het volgende,' begon ze,' Als...Fleur ons herkend heeft, straks dan moeten we de kans krijgen om haar ervan te verzekeren dat ze zich iet geraden moet voelen of kwaad, tegenover jou en je broer vanwege jullie afkomst. je hebt nu zelf gehoord hoe de mensen de koning en Versailles haten.'
Ik knikte, die wrok zat diep, en dat wist ik maar al te goed.
'Maar hoe zal je dat willen regelen?' vroeg ik haar.
'Na het eten ga jij als eerste weg, zeg dat je nog iets moet doen, ofzo. Wat later achter volg ik je en vraag ik of Fleur wil meekomen om me te helpen.'
Ik knikte,' dat is slim, of, we kunnen na het eten haar opwachten in de keukens, ze moet toch de borden afdienen.'
Charlotte glimlachte,'Of we doen dat! kan ook,' zei ze.
'Heb je Violet al verteld van Fleur?' vroeg ik.
Charlotte schudde haar hoofd.'Nee ze was nog te veel bezig met haar vriendje en afspreken met haar vriendje.'

Charlotte duwde de deur van de eetkamer open, de kamer was mooi versiert, het had wat mee van de stijl zoals in Versailles. Ik zal niet heel de zaal beginnen beschrijven want dat is veel werk, onthoud gewoon dat er tegenover de deur een muur was met raam tegen raam met een balkon die uitkeek op de tuin, in het midden stond de tafel, propvol eten. In de hoek stond Fleur, momenteel stond ze nog naar de vloer te staren, in haar typische zwart witte bediende outfit wachtend op haar volgende opdracht.
'Ah, Elisabeth en Charlotte daar zijn jullie, zo eet smakelijk iedereen,' zei Tante. Bij de naam Charlotte keek ze op, natuurlijk. Ze keek eerst geschokt, alsof ze niet geloofde wat ze zag, maar die blik maakte al snel plaats voor woede, zo zag ik het in de spiegel. Ze slikte haar woorden in en bleef zich focussen op de tafel. Het was heel stil, het enige wat je hoorde wat de messen die op de borden tikten.
'Zo, nu we hier allemaal zijn,' begon nonkel Arthur,' ik en Manon hebben een nieuwe bediende aangenomen, helaas kon Sophie niet langer bij ons werken dus zochten we naar iemand anders tot we Fleur vonden,' mijn nonkel stak zijn arm uit naar Fleur in de hoek, met voorzichtigheid kwam ze dichter bij de tafel staan. Haar blik strak op mij en  Charlotte gericht. Het stuk hert dat in mond mond zat kreeg een zure smaak.
'Dit is Fleur, zij zal jullie bedienen voor de komende maanden, Fleur, dit Alexander, naast hem zitten zijn zussen Violet en Charlotte, naast Charlotte zit Elisabeth en Charles maar die twee zul je niet la,g meer zien, als ze de kans krijgen rijden ze vast terug naar Versailles. En Manon ken je vast al.' Zei mijn nonkel.
'Ja, mijn heer,' zei ze braaf. Ik probeerde te glimlachen naar Fleur, maar ze vond het blijkbaar niet zo leuk aangezien ik een verraden blik terug kreeg.
Nonkel Arthur wuifde Fleur terug weg die alweer in de hoek ging gaan staan.
'Oh, voor ik het vergeet, morgen vertrek ik ze hebben me nodig in Parijs.'
'In Parijs wat moet je daar doen moeder?' Vroeg Alex.
'Het enige wat ik heb vernomen is dat de koning nog eens wenst te kijken wat er nog in het Louvre ligt van meubilair die hij kan gebruiken,' zei ze.
'Waarom koopt hij niet gewoon nieuwe?' Vroeg Violet.
'Politiek,' antwoordde Nonkel op een toon die geen wederantwoord duld.
'Ik ben klaar mag ik van tafel?' Vroeg Charlotte. Ze nam nog een servetje en veegde haar mond af. Tante knikte naar Charlotte die opstond, ik keek haar na. Niet goed wetend wat ik moest doen. In Versailles moest ik nooit vragen om van tafel te gaan, je ging als je wilde.
'Mag ik ook van tafel?' Vroeg ik. Tante knikte en haastig ging ik Charlotte achterna. Ze stond me op te wachten op de gang.
'Er is toch wel nog een andere weg naar de keukens he?' Vroeg ik. Ze knikte.
'Volg me,' was het enige dat ze zei.

De keukens waren heel simpel, de vloer en muren waren met stenen betegeld, net zoals de oven waar een warm vuurtje brandde. In het midden stond een grote houten tafel bedekt met vele groenten, kommetjes, messen, pannen, kruiden en noem maar op. Links van de deur stond ook een houten kast. Vast voor al de borden enzo. We gingen de keuken binnen en keken rond, overal gingen geuren van allerlei recepten. Ik hief een deksel van een pan op en gluurde erin. Daar zat een lekere soep de preutelen.
'Fleur heeft wel alles onder controle met ik zeggen,' zei ik. Charlotte knikte terwijl ze keek naar een plank met glazen potten op. In de potten zaten Kruiden, laurier, peterselie, munt. Plots hoorden we de deur opengaan en we keken geschrokken om. En daar stond ze, Fleur.
'Wat doen jullie hier?' Vroeg ze nogal bot.
'We komen om met je te praten,' begon ik maar ze onderbrak me al.
'Praten? Waarover? Voor mij is alles glashelder.'
'Fleur',begon Charlotte,' er is een reden waarom we daar waren en het was niet om jullie uit te lachen.'
'Dat zal je mij niet wijsmaken, en jij Elisa...beth, ik had het kunnen weten, toen we over Versailles begonnen wist ik dat je iets verborg ik zag het, je bewegingen waren te sierlijk je had het moeilijk met je etiketten te negeren.'
Ik voelde dat ik bloosde maar Fleur vertelde gewoon door.
'Maar het komt uit, je bent van Versailles, je bent een pion van Lodewijk.'
'Ik heb niets met Lodewijk te maken,' begon ik.
'Ah nee? Hoe komt het dan dat je daar woont? Je moet wel connecties met hem hebben anders leef je daar niet.'
'Haar vader is zijn adviseur, Fleur.' Maar Fleur zei niets terug.
'Adelijke ratten, dat zijn jullie, ik wed dat Elisabeth hier wel iemand heeft die de belastingen betaalt.'
'Julie,' mompelde ik nu pas besefte ik dat ik geen haar beter was dan de anderen. Ik wist dat al de kamermeiden, gouvernantes, dokters en koks in Versailles behoorden tot de derde stand en dus belastingen moesten betalen. Alleen de Adel en geestelijke moesten dat niet. Zo was het al eeuwen.
Fleur lachte onoverwinnelijk. 'Zie je wel.' Ze zette de borden die ze nog steeds vast hield op tafel en begon met de afwas.
'Als jullie me willen excuseren, dan doe ik verder met mijn werk.' Charlotte draaide zich al om en liep weg, ze liet de deur open voor me. Ik keek een laatste keer om en zag Fleur ijverig aan het werk.
'Fleur?' Vroeg ik.
'Hmmm,' mompelde ze.
'Wil je... wil je niets zeggen tegen Fernand?'
'Dat kan ik je niet beloven,' was het enige dat ze zei. Ik draaide me om en beende de kamer uit.