De zaal van oorlog lag net voor de spiegel hal, de muren waren bedekt met gruwelijke taferelen uit marmer. Je keek uit op de spiegel hal van het paleis. Een lange hal met aan één kan alleen maar spiegels. En lampen die gouden vrouwen omhoog hielde. Aan de andere kant keek je uit op de tuinen waar ze een spektakel met paarden en vuurwerk aan het geven waren. Het plafond was beschilderd met mensen die in de hemel zaten en op ons neerkeken. Vanuit het plafond gingen enorme kroonluchters. Het was de duurste kamer uit het hele paleis. In de hal waren vele vrouwen met dure jurken en maskers op ze hadden grijze pruiken en waren aan het dansen met mannen die dure pakken aanhadden met veel kant. Mechels kant. Zij hadden ook een masker op. De koning, Lodewijk de zestiende was ook aanwijzing, hij zat op zijn gouden troon op het van de hal, naast zijn Marie Antoinette. Ze waren aan het eten van de overheerlijke kalkoen. Ik zag mezelf in de spiegels, mijn rode rode jurk was mooi bij mijn bruin haar, het had een grote kol van kant. Mijn haar was opgestoken met vele spelden, mijn haar krulde en viel net over mijn schouder. Ik staarde nar de dansende mensen en het vuurwerk buiten. Ik zag Philip nergens, maar Victoire was buiten het paardenspektakel met de fonteinen aan het bewonderen. Ik hoorde de houten vloer kraken en keek om. Heer Philip kwam naar me toe lopen, hij was ook in een rood gekleed, zijn masker had een lange snavel van goud. Hij had een strikje rond zijn nek, zijn mouwen en broekspijpen monden ook uit met kant. Zijn haar was keurig geknipt en lag ook nettjes opzij, wat verwacht je anders van het achterneefje van de koning? Die moest er wel goed uitzien.
'Bonjour, madame Elisabeth,' begon hij.
'Bonjour, monsieur Philip,' zei ik. Hij glimlachte.
'U ziet er weer prachtig uit,' merkte hij op. Ik glimlachte,' dat moet u hebben geweten aangezien u ook in het rood gekleed bent.' Hij nam mij. Hand en boog zich om er een kus op te geven. Net een echte heer.
'Verleent u me de eer om me een dans te gunnen, vrouwe?' Ik hief mijn kin op om de echte dame te spelen.
'Je stelt geen vragen aan een dame,' zei ik.
Hij keek me verward aan, maar ik gaf hem een knipoog te teken dat hij moest mee spelen.
'Zou u met mij willen dansen?' Vroeg hij.
'Alweer een vraag,' zei ik. Hij keek bedenkelijk naar de grond.
'Ik zou graag dansen, zeker met een dame als u, vrouwe Elisabeth.' Ik glimlachte.
'Het zou me een eer zijn,' zei ik. Hij nam mijn hand en begeleide me naar de hal terwijl mijn leerkracht piano spelen, de derde symfonie van Beethoven speelde. Wat geen toeval was aangezien de koning Beethoven persoonlijk kent. Zeker een keer in de maand kon je Beethoven zijn werken aanschouwen in de koninklijke Opera, hij speelt dan zijn nieuw nieuwste werken. Maar de laatste tijd komen er niet veel mensen meer, er is een rodel aan de gang die zegt dat Beethoven doof begint te worden.
Hij nam me mee tot midden in een groep, daar begonnen we te dansen. Zijn voetenwerk was afgewerkt, net zoals zijn bewegingen. Ik keek hem bewondering's waardig aan.
'Wow, Heer Philip, u kunt goed dansen,' zei ik.
'U vleit me, mijn vrouwe, de eerste schoenen die ze me aandeden waren wel eens waar dansschoenen, ik kon al dansen voor ik kon lopen et manier van spreken.'
'Net als uw paardrijden zeker,' reageerde ik.
'U trekt me de woorden uit mijn mond, vrouwe.' Ik glimlachte hij, hij kon charmant zijn, soms wat TE charmant.
'Mag ik uw begeleiden naar naar de koning, dit is het moment waar we onze liefde openbaar gingen maken.' Zijn ogen zaten vol enthousiasme.
'Wel, over die relatie tussen ons, Philip, ik moet u iets vertellen.'
Hij keek me aan met een vragende blik, hij verwachte het ergste, dat zag je.
'Ik moet het van mijn vader uitmaken, ze willen me voorbereiden om me te laten uithuwelijken.' Ik keek naar de grond, zo kon ik zijn blik vol verdriet vermijden.
'Wilt u onze relatie verbreken? Is het dat dat je wil zeggen?' Vroeg hij verward.
'Ik wil het niet, Philip, ik moet, moet van mijn vader.' Philip keek kwaad, heel kwaad. Hij staarde me aan waarna hij met grote passen weg beende, door de menigte. Wanhopig ging ik hem achterna.
'Philip! Philip!' Maar het was te laat, hij was al bij de tafel van de koning. Naast ham stonden mijn vader, de belangrijkste adviseur, en de vader van Victoire, de eerste minister van Frankrijk.
'Ah, Philip, neefje, leuk om je te zien.' Riep de koning uit.
'Dag Sire, mag ik even met uw adviseur praten?' Vroeg Philip beleef. Mijn vader keek hem vragend aan, en toen kwaad toen ik Philip had ingehaald bij de tafel. Ik stopte een paar meter voor de tafel en maakte en buiging voor de koning en de koningin.
'Een goede avond Sire, u ook, vrouwe Marie Antoinette,' begroette ik hen, ik hoopte dat het ongeveer volgens de etiketten verliep, anders zat ik diep in de nesten. Het enigste wat ze deed was me scherp aankijken maar ze gaf me uiteindelijk een goedkeurend knikje. Mijn vader keek me merkwaardig niet boos aan, alleen woedend.
'Dag heer Chilon,' zei ik tegen de vader van Victoire.
'Dag vader,' ik keek naar de grond.
'Als meneer Villeneuve het mag weten mag ik het toch ook weten, ik ben tenslotte koning.'
'Zoals u wilt Sire, ik ben hier om de hand te vragen van de dochter van Heer Villeneuve, ik heb vernomen dat hij tegen onze liefde is, ik ben hier om hel te bewijzen dat ik van Elisabeth hou.'
'Philip, schat, sins waneer heb je een relatie met deze Elisabeth?' Vroeg de Koningin.
'Sins een paar weken, mijn koningin.' Antwoordde Philip.
'Zo romantisch, toch, heer Villeneuve, je zegt toch ja tegen deze twee tortelduifjes.' Mijn vader rolde met zijn ogen en zuchtte diep.
'Mag ik dit apart bespreken met heer Philip? Sire?' Vroeg hij. De koning wuifde zijn vraag weg.
'Jaja, maar is jonge liefde niet het mooiste wat er is? Wat zegt u? Marie?' Vroeg hij aan zijn vrouw.
Marie Antoinette bekeek me goed, ik voelde haar blik op mijn huid branden.
'Afgezien dat ze beter zou staan met een pruik is ze een mooie vriendin voor onze Philip.' Ik liet mijn adem uitblazen die ik blijkbaar had ingehouden.
'Wilt u me excuseren, Philip, maar ik en Marie Antoinette gaan een kijkje nemen bij het paarden spektakel.' Nog voor Philip een antwoord had kunnen geven stond de koning al op en liep hij weg met zijn vrouw aan zijn zijde.
Mijn vader en heer Chilon beleven achter.
'Als je me wil spreken, Philip, ik verwacht je morgen in mijn kantoor rond de middag, en jij, jonge dame jij en ik gaan vanavond nog een woordje spreken met elkaar.'
'Ja vader,'zei ik waarna hij weg liep met heer Chilon achter hem aanlopen.
Ik kee Philip aan,' Wat dacht je wel! Ik ga even naar de koning en hou ons probleem voor zijn voeten? Dat gesprek met mijn vader zal je duur komen te staan, neem dat al van me aan.'
'Elisabeth, wat moest ik doen? Het zo laten en je laten gaan om te zien hoe je met een andere man zal trouwen en kinderen zal krijgen?'
'Dat is mijn lot, Philip, dat is het lot van iedere vrouw, denk je dat Marie Antoinette frans is? Dat ze is geboren in een gezin van de franse adel? Nee ze komt uit het gezin van de koninklijke familie van Oostenrijk, ze is ook uitgehuwelijkt. Net zoals ik zal doen, of  Victoire,  het is ons lot, begrijp het.'
'Het betekend niet dat omdat het is gebeurt met onze koningin dat het ook moet gebeuren met jou of Victoire.' Hij nam mijn handen vast en keek recht in mijn ogen, ik schudde mijn hoofd.
'Wat verwacht je Philip? Op het einde zullen jij en Charles overblijven.'
Ik liep toen van hem weg, net als in het verhaal van de assen poetser om midden nacht.

De weg naar de tuinen was echt niet lang, maar toch lang genoeg om een vrouw met een jurk al de mijne uitgeput te maken. Ik stopte even op de trappen van het paleis om op adem te komen.
'Elisabeth!' Hoorde ik Victoire roepen, geschrokken keek ik op. Ze klonk in paniek.
'Elisabeth!' Hoorde ik weer.
'Victoire?' Riep ik terug. En inderdaad, om de hoek kwam Victoire huppelen. Ze hield haar jurk op zodat rapper kon lopen, haar haar zat alle kanten uit, de spelden vielen op de vloer en ze zweet nogal.
'Elisabeth, ik ben zo blij iemand te zien, ik heb je hulp nodig!' Ze stopte op de hoek, de rest van de afstand haalde ik in door naar haar toe te lopen. Ze nam met haar ene hand de muur vast, met de rug van haar andere arm veegde ze haar zweet weg. Ze stond op het punt om in te zakken.
'Victoire, wat is er aan de hand?' Vroeg ik bezorgt, ze keek me aan, in haar ogen zat paniek, en niet een beetje.
'Het...is...het gaat...over...,Charles... hij is...was in gevaar,' Stotterde ze.
Ik nm mijn beste vriendin op en ondersteunde haar.
'Het is goed, vertel rustig wat er is en dan zal ik helpen.' Ze schudde haar hoofd, te tranen zaten te blinken in haar ogen, ongeduldig om loggelaten te worden.
'Je kan hem niet helpen want....hij is..... hij is aangevallen.'
'Aangevallen?! Hoe? Ik zag je daarnet alleen in de tuin naar de paarden aan het kijken.' Ze knikte haar handen grepen met stevig vast alsof ze niet op haar benen kon lopen. Ze nam haar mee naar een stoel die wat verder stond en zette haar erop.
'Rustig, Victoire, het is goed, vertel rustig wat er met mijn broer is.' Victoire zette zich op een stoel en kwam op adem.
'Ik was aan het wachten bij het paardenspektakel op Charles, want daar hadden we afgesproken, het was namelijk prachtig, met het vuurwerk was het oogverblindend. Ik was zo aan het genieten dat ik niet door had dat je broer achter me kwam staan.

'Hey, zoek je iemand?' Zei een stem. Geschrokken keek ik om en zag Charles staan, hij was nettjes gekleed, zijn haar hing losjes en hij was netjes opgekleed.
'Ah, heer Charles,' begon ik,' daar ben je, ik vroeg me al af waar je was, en vroeg me af hoe ze die paarden zo trainen, al hun bewegingen zijn in de puntjes afgewerkt, en die kleren hoe zouden ze dat opmaat maken...'
'Excuseer me, vrouwe Victoire, maar u praat weer door.'
'Ah het spijt me, ik heb er nogal last van als ik teveel nadenk.'
'Dat begrijp ik,' antwoordde hij. Waarna hij me meenam dieper de tuin in. Ik keek een laatste keer door het raam van de spiegelhal en zag een glimp van Elisabeth die rende, ik had het me vast verbeeld, hield ik me voor. Charles was al naar de linkerflank van de tuinen gelopen. De maan gaf een mooie gloed op zijn haar, waarom vond ik hem toch vroeger zo irritant?
'Over wat wild u het hebben, vrouwe Victoire? Behalve dan over uw passie van paarden.' Ik glimlachte, ik haat het waneer mensen me zo goed kunnen voorspellen wat ik ging doen of zeggen.
'Wel, wat zijn uw passie's?' Vroeg ik hem. We waren gestopt bij een omheining van een nieuw deel van de tuin, in het midden was er een ronde vijver met errond vele bomen in alle vromen en maten.
'Ik dacht dat je het nooit ging vragen als...' hij stopte zijn zin plots en keek achter me, zijn ogen werden groot. Zonder een waarschuwing vooraf of iets anders draaide hij zich om en liep er als een gek vandoor.
'Charles!' Riep ik hem na, ik zette een paar passen in zijn richting toen ik een stomp tegen mijn linker schouder kreeg. Ik viel op de grond, snel keek ik op naar wat de oorzaak zou kunne zijn en zag nog net twee mannen rennen in dezelfde richting als Charles, de ene was een kop groter dan de andere maar meer kan ik ze niet beschrijven aangezien ze volledig in het zwart waren gekleed let een grote dolk in hun handen, wacht een dolk? Ik stond razendsnel weer op en keek over de balustrade, Charles stond aan de rechter kant van de ronde vijver en de in zwart geklede mensen aan de linkerkant.
'Charles!' Riep ik in paniek. Hij keek niet om, zijn blik was op de manen gericht. De kleinste showde zijn dolk aan Charles, het maanlicht werd weerspiegeld door het lemmet.
'We hebben lang gewacht, niet gegeten of gedronken. Tot we wisten hoe het voelde om de keel over te snijden van een adellijke,' zei de grootste. De twee splitsten hun op en liepen naar Charles toe.
'Haal hulp!' Was het enigste wat hij zei toen hij de trappen weer op holde en de tuinen in liep, met twee mannen op zijn hielen.