Place de la Revolution. Een plaats vernoemt naar de franse revolutie. Vermoedelijk, wat hier zal het gebeuren. Hier zal alles worden verlost, hier word de geschiedenis gemaakt zodat ze het later kunnen doorvertellen. Want vandaag is het de belangrijkste dag in de franse geschiedenis. Niemand zal deze dag vergeten, niemand mag deze dag vergeten. Want iedereen stond zwijgend te gapen naar het podium, daar op stond de guillotine klaar met hoog gegeven mes. Er stond ook maar één iemand op het podium. Het was Vincent. Rond het podium stonden mensen te kijken, stonden soldaten op hun paard en andere soldaten met geweer paraat sommige mensen zaten in de bomen, nog andere zaten klaar met papier en potlood om dit moment vast te leggen. Vincent hief zijn handen naar het publiek die nog steeds geen kik gaf, je kon letterlijk een muis horen lopen.
'Mensen, mensen, mijn beste mensen, het is allemaal heel spannend vandaag, want vandaag heeft de rechtbank over het lot van onze liefhebbende koning beslist. Ik neem aan dat jullie weten wat zijn lot is.'
'La mort au roi!' Schreeuwden de Parijzenaars. Victoire die naast me stond kneep zachtjes in mijn arm. Ik keek naar haar, haar ogen staarden me aan, eng.
'Het spijt me, Eli,' zei ze.
'W...Waarvoor?' Vroeg ik haar.
'Omdat ik zo stom deed toen we nog in Versailles woonden, je had gelijk over de revolutie, ik bleef zo koppig trouw aan de koning.'
Ik gaf haar een scheve glimlach,' Victoire, wat er ook gebeurd, jij zult altijd mijn beste vriendin zijn, ook al is de revolutie gedaan, ook al zullen we elkaar nooit meer zien, we zullen brieven blijven sturen en ik zal jou nooit vergeten.' Ze gaf me een glimlach, een warme glimlach alsof we heel Europa aan kunnen.
'Inderdaad,' ging Vincent verder,' zijn straf voor het verraden van zijn eigen land, het land die zijn voor ouders met liefde hebben geregeerd heeft hij verraden. Hij heeft het volk uitgehongerd, als vuil behandeld en vervolgens verraden. Iemand die dat doet, heeft geen recht om onze koning te zijn, iemand die zijn eigen land verraad heeft niet het recht om in dat land te zijn, laat staan te blijven leven!' De mensen joelden en juichten ze klapten in hun handen. Allemaal door een paar simpele worden van een trotse fransman.
'Daardoor heeft de koning zij lot bepaald, blijkbaar wilde hij geen gelijkheid, hij wilde geen broederschap of vrijheid voor zijn volk. Hij sterft nog liever! En dat is dus onze koning, Koning der fransen, leider van het Franse rijk. Maar, er is één maar. Ik zeg jullie dt alsof we nog een koning hebben, eigenlijk is Frankrijk een republiek!' De mensen gingen uit hun dak, en Vincent kreeg ze met moeite weer stil.
'Mensen, mijn lieve mensen, ik heb nu het recht om dit te zeggen, Frankrijk is een republiek, en dat komt door jullie. Door jullie steun waren we met genoeg om de Bastille te veroveren door jullie waren we met genoeg om het paleis de Tuileries te bestormen en de koning gevangen te zetten. Door jullie is de macht niet meer van de koning, maar van jullie, Frankrijk geeft geen koning niet meer, we zijn een republiek. Het enige dat we hebben is een landverrader en een land verrader word gedood. Wel deze landverrader heeft meer gedaan dan alleen gevlucht, hij heeft mensen laten sterven van de honger. En die man noemt, Lodewijk de zestiende. En vandaag, straks word deze man voor jullie onthoofd. Omdat wij nu meer macht hebben dan die man. Dus dank u, mensen van Parijs,' zei Vincent iedereen begon te roepen, te schreeuwen en onderling te babbelen. Toen iedereen terug stilte had gemaakt om Vincent terug aan het woord te geven kwamen er een paar mannen de trappen op, ze hielden Lodewijk vast.
'Mag ik u voorstellen, alles wat rest van de koning van Frankrijk, Lodewijk Augustus de zestiende,' de koning kwam het podium op, met benauwde ogen keek hij naar de guillotine.
'Neem maar plaats Sire,' zei Vincent beleeft. Voorzichtig ging hij zich gaan neer liggen op de bank en stak zijn hoofd in het houten geraamte waar straks het mes door zal vallen.
'Een paar laatste woorden?' Vroeg Vincent.
'Marie Thérèse, Mijn Lodewijk Karel en Marie Antoinette, ik hou van jullie en au revoir Frankrijk.'
Met die woorden werden het touw gelost en kwam het mes met een hoge snelheid naar beneden. Iedereen barste in enthousiasme uit. Vincent nam het afgehakte hoofd van de koning vast en hield het hoog zodat iedereen het kon zien.
'De koning is dood!' Riep hij uit.
'De koning is dood.'