Ik liep de trappen af, voor me stond de enorme latona fontein voor me, de kikker spoten water op het beeld dat in het midden stond, blijkbaar was de vrouw een titaan uit de Romeinse mythologie, ze had een tweeling verwekt. Maar voor de rest wist ik er niets van. En daar stond hij, Philip. Niets vermoedend keek hij voor zich naar de sterren die verschenen en de zonneschijnen die verdwenen. Hij was keurig gekleed, hopelijk niet voor mij. Toen hij mijn schoenen hoorde klikken op de stenen trappen keek hij naar me om. Hij glimlachte, parel witte tanden werden onthuld. Zijn ogen sprankelden. Hij liep naar me toe, hij stond plots zo dicht bij dat ik zijn hard kon horen kloppen, het klopte snel.
'Hey,' zei hij.
'Hallo,' zei ik terug.
'Je ziet er prachtig uit in deze jurk,' zei hij.
'Ah, je weet hoe het gaat, je kan niet naar buiten als je er niet goed uitziet.' Hij glimlachte. Hij rechte zijn schouders, zijn linkse arm sloeg hij achter zijn rug en zijn rechter arm bood hij me aan.
'Na u, mijn vrouwe.' Ik onderdrukte een glimlach en nam zijn arm aan. Samen liepen we de tuinen in.

Ik weet niet hoe je jet moet noemen, het waren kleine soorten doolhofjes, of zo zag ik het. De blaadjes van de bomen kleurden mooi groen, er lag ook geen één blad op de grond.
'Ze zouden eens moeten stoppen om met paarden door deze hoven te gaan, de paarden hoeven laten diepe putten achter, heel slordig als je het mij vraagt.' Merkte Philip op.
'Wel, als je even naar de vertrekken van Koningin Marie Antoinette wil moet je wel te paard, geloof me, met deze jurk hou je het niet lang vol.' Philip knikte begrijpend. 'Ik begrijp nog altijd niet waarom onze koning voor zijn huwelijk, Marie in aparte Vertrekken liet wonen en niet in het paleis zelf.' Ik keek hem met een zijlingse blik aan.
'Dat weet je best wel, het is ongehoord volgens de Etiketten om een vrouw die geen enkele connecties heeft met Frankrijk bij de koning te laten wonen. Dat is gewoon ongehoord.' Philip lachte, hij wist genoeg van de etiketten om het te weten.
'Je kent beter je etiketten dan je geschiedenis,' verklaarde hij. Ik lachte, hij had me te pakken.
'De etiketten zijn belangrijk, het helpt om een goede leef houding aan te nemen en gezond en respect vol te leven, dat zegt mijn moeder,'
'Ah, hou er over op! Mijn ouders ook!' Samen schoten we in de lach.
Hij schoot onverwachts vooruit en ging voor me staan, ik botste bijna tegen hem aan, verwonderd keek ik naar hem.
'Wat doet u?' Vroeg ik verwonderd.
'Mag ik een kus van u?' Vroeg hij, ik herinnerde me de woorden van mijn moeder nog:" één misstap en we liggen Versailles uit." Maar dit was anders, hier waren we alleen, toen kreeg ik een idee. Ik kwam in de verleiding om te te happen, om hem die kus te geven. Tot op het laatste moment, ik duwde hem weg en nam zijn zakendoek uit zijn zak. Ik zwierde hem heen en weer voor zijn neus en liep toen weg, één van de vele wegen van het doolhof in. De stenen knetterden onder mijn voeten, het geluid weerklonk tussen de bomen. Al snel hoorde ik een tweede paar achter me lopen, ik keek om en zag Philip lopen met een glimlach op zijn gezicht. Het wegje monde uit op een kleine fontein, het was omringt met witte marmer, het water in de cirkel was bezaaid met lelie bloemen die zich al begonnen te sluiten voor de nacht. Ik liep snel naar de andere kant van de fontein, net op tijd want Philip kwam net aan.
Hij glimlachte,' je maakt het me wel moeilijk hoor, Elisabeth,' Zei hij. Ik haalde mijn schouders op en ging op de rand van het marmer zitten, ik voelde aan het water, het was koud.
'Een man moet toch iets doen voor wat hij wil? Versailles is ook niet gebouwd in één dag,' zei ik.
Philip schudde zijn hoofd,' een vrouw die weet wat ze wil, daar hou ik van,' Zei hij. Hij kwam naar me toe van de linkse kant. Snel stond ik op en liep naar rechts, ze bleven we op een rechte lijn van elkaar, met de fontein tussen ons. Philip draaide zich en liep naar een roze struik, hij plukte een bloem en rook eraan.
'Ik kan elke bloem in deze tuin plukken, elke roos, narcis of madeliefje, maar de mooiste blijft van we weg rennen,' zei hij en hij stak de roos naar me toe, alsof ik hem moest komen ruiken.
'Wil je die kus nog? Heer Philip?'
'Ah, laat die heer maar weg, we zijn hier alleen, geen etiketten, en ik ben tenslotte jou vriendje.' Ik glimlachte en beet op mijn liep.
'Maar die kus wacht nog op mij, hoop ik.'
'Wel, dan zal je die bloem met die kus eerste moeten vangen, dan krijg je hem.' Ik draaide me weer en en liep het doolhofje weer in.
Philip rolde met zijn ogen en liep me snel achterna, alsof hij dacht:"hier gaan we weer."
Het weggetje monde nu uit in een andere plaats, hier was er geen fontein, maar er waren bankjes, afgewisseld met beelden van romeinse goden.' Ik stopte in het midden en keek rond, zou ik links gaan?
Plots werden er een paar handen voor mijn ogen geslagen ik gilde even en draaide me razend snel om, daar stond Philip.
'Ik heb je,' mompelde hij. Ik stak mijn hoofd naar voor en kuste hem op zijn wang.
'Hier heb je hem,' zei ik. Hij glimlachte en liet me toen los. Ik keek hem aan toen hij sierlijk een rondje rond me draaide en zich uiteindelijk boog, om zijn roos nar voren te staken.
'Voor u, mijn vrouwe,' zei hij, ik nam de bloem aan en rook eraan, het rook heerlijk.
'Dank u, heer,' zei ik, met expres het woord heer om hem te plagen. Hij nam mijn hand en sleepte me naar de bank.
'Ik kan niet genoeg zeggen, Elisabeth, hoeveel ik aan je denk op een dag, hoeveel ik van je hou. Ik zou het hele paleis door lopen gewoon om bij jou te zijn, en daarom, mijn Vrouwe, zou u met mij willen naar het gemaskerd bal gaan morgen avond? Ter gelegenheid van de overwinning tegen Oostenrijk.'
'Natuurlijk wil ik met je naar het bal Philip,' zei ik. Zijn ogen zaten vol Enthousiasme.

We keken elkaar een lange tijd aan tot ik een paar pootjes tegen mijn jurk voel drukken, ik keek op en zag mijn hondje Francois tegen me leunen. Zijn pluizig staartje wiebelde alle kanten uit.
'Francois Villeneuve! Kom nu hier!' Hoorde ik een stem schreeuwen, ik kende die stem maar al te goed, ik had hem al uren horen babbelen. Ik zou hem uit de duizend halen.
Het was Victoire, mijn beste vriendin. Ik had haar gevraagd om een paar dagen voor Francois te zorgen, ze is namelijk dol op de kleine maltezer. En Francois kon ook goed overeen komen met Victoire.
Victoire kwam uit één van de vele straatjes uit gelopen, buiten adem stopte ze in het midden van het plein. Haar blonde haar zat allekanten op, ze had een groene jurk aan versiert met gouden details en vele diamanten in de vorm van bloemen. Ze boog zich voorover met haar hand op de rechterkant van haar buik, net boven haar heupen. Blijkbaar had ze dus een stikte. Ze rechte haar rug en keek rond.
'Verdorie François, loop nooit meer weg, straks geeft Elisa..,' ze keek mij en philip met grote ogen aan.
'Ow...waren jullie...zijn jullie...?' Begon ze.
'Victoire het is echt niet zo....'
'Ik wist het! Ik wist het,' onderbrak ze me. Ze begon en klein dansje te dansen terwijl ze mompelde:"ik wist het, ik wist het, ik wist het."
Philip keek me niet begrijpend aan. Ik haalde mijn schouders op. Philip stond op en liep naar Victoire, hij probeerde haar schouders vast te krijgen om haar enthousiasme wat te dimmen.
'Victiore, Victiore, Victoire, rustig,' begon hij.
'Vertel he......'
'Is het al lang? En eh... hoe heb je haar...je weet wel... gevraagt?' Ik nam François op en zette hem op mijn schoot, zijn rode lintje stak mooi af tegen zijn witte vacht.
'Het is nog niet..,' begon hij weer maar werd al snel terug onderbroken door Victiore.
'Oo, dit is zo romantisch! En weet je moeder het al, Elisabeth?'
'Ja maar...'
Oo, zo schattig, waren jullie daarnet aan het kussen?' Vroeg ze.
'Victiore luister, niemand mag dit weten ok? We zullen het vertellen morgenavond, maar tot dan mag niemand het weten.' Victiore leek geschrokken.
'O,O, oké, wel ik zwijg in idergeval.' En ze lachte er even zenuwachtig erbij.
'En Elisabeth, ik zag je broer net, hij is opzoek naar je je moeder wil zo eten en zeg tegen hem dat hij een een andere broek moet aandoen, kant is zo vorigjaar.'
Ik keek haar met een gefronste wenkbrauw aan.
'Sins wanneer kijk je naar de mode?' Vroeg ik, voor zover ik wist vond ze het tijd verspilling en en geld verkwisting.
Ze lachte zenuwachtig,'Ah teveel opgescheept met Maria Antoinette haar kamermeisjes.'
Ik haalde mijn schouders, zette François op de grond en liep naar het tweetal
'Dank u, Philip, het was erg vermakelijk om met u door de tuinen te wandelen.' Daarbij maakte ik een kleine buiging.
'Het was ook voor mij een eer, vrouwe Elisabeth,' hij sloeg zijn linker hand achter zijn rug, met zijn rechterhand nam hij zijn hoed af en bok zich met zijn hoed op zijn buik. De veer danste allekanten op. Ik kwam terug recht, draaide me om en liep weg. François trappelen trouw mee.

'Moeder, zou u mij de saus eens kunnen doorgeven alstublieft?' Vroeg Charles, mijn broer. Mijn moeder nam de saus die naast haar stond op en gaf hem door. De tafel was bezaaid met lekkers, een geroosterde kip lag op een spier witte schaal in het midden van de tafel tussen twee gigantische kandelaars. Er stond een kom met asortiment groenten en aardappelen. Veel te veel voor drie personen, want ja, mijn vader at met koning Lodewijk. Daarom was de stoel tegenover mij leeg. Ik legde mijn vork terug in mijn bord en nam een servet voor mijn mond af te vegen.
'Voor ik het vergeet, kinderen, morgenavond is er een gemaskerd bal, Elisabeth, je jurk ligt al klaar op de tafel in je kamer, ik heb er een pru..'
'Nee moeder, ik doe geen pruik aan, die dingen jeuken als ze op mijn hoofd zitten,' zei ik zo neutraal mogelijk om mijn moeder niet al te boos te maken.
'Elisabeth! We hebben hg hier over gehad, je doet hem aan, het is nu de mode en de mode is nu eenmaal belangrijk in deze tijd.' Ik knikte, maar toch had al een plan om dat ding niet te hoeven dragen.
'En over heer Philip gesproken...'
'Heer Philip?' Vroeg mijn broer verwonderd. Ik slaagde een hand voor mijn ogen om zijn blik te ontwijken en een smekende blik naar mijn moeder te werpen. Ze begreep gelukkig mijn waarschuwing.
'Hoe is dat tussen jullie, Charles?' Ik keek mijn moeder dankbaar aan.
'Heel goed, we hebben morgen afgesproken om een wedstrijdje te rijden met de paarden in de tuin, ik heb hem al gezegt dat hij ging verliezen maar hij wilde niet luisteren.' Ik hield een grinnik in, ik denk dat het meer omgekeerd zal zijn.
'O, en Elisabeth, ik zag Victiore vandaag, ze is echt onuitstaanbaar, zo zenuwachtig dat ze altijd is, ik begrijp niet hoe je haar kan uitstaan.' Mijn moeder wierp hem een waarschuwende blik toe.
'Charles, het is ongehoord om te roddelen over mensen, en zeker over de beste vriendin van je zus. Ik dacht dat je de etiketten kende?' Charles's wangen werden rood.
'Het spijt me moeder,' zei hij.
'Het is niets dat hij zo spreek over haar, moeder, meer nog, ze denkt juist hetzelfde over Charles.' Mijn moeder sloeg haar ogen ter hemel.
'Letten jonge mensen dan niet meer op de etiketten?' Vroeg ze verwonderd. Ik en Charles grinnikten naar elkaar.