E P I LO G U E

~Jacob's POV

"Remember me with smiles and laughter, for that's how I'll remember you. If you can only remember me in sadness and tears, then don't remember me at all."

- Little House on the Prairie -

I have to make a move.

Ayoko namang matapos ang school year na 'to na hindi nakikipag-ayos sa kanila. Three years is enough for us na hindi magpansin dahil sa issue na 'yon. Masyado na ring matagal 'yon. Sa tuwing nakikita ko sila hindi ko makakalimutan 'yong mga panahon na kasama ko pa sila. That was the happiest moment of my life na sila ang dahilan kung bakit ako nagiging masaya at nabi-build up ko ang confidence ko pero siguro may point talaga na darating sa atin na we have to accept the down things comes to us.

All of that is we need to surpass. The things that you can say that you're strong enough to fight for worthy things around you. Hindi man sila ang nakasama ko sa ilang taon pero nakikita ko naman na parang hindi rin naman na nila ako kailanga. They're happy even when I'm not with them.

Pinaglihiman pa nga nila ako eh. Just like of what happen between Erika and Peter. Hindi ko alam na magka-ayos na rin pala sila and no one says to me, at nagmukha lang akong tanga na gumagawa ng way para magka-ayos sila pero ang totoo okay na pala ang lahat sa kanila.

But I did my best para hindi mawasak ang friendship na binuo namin.

Sometimes you think you'll be fine by yourself

'Cause a dream is a wish that you make all alone

It's easy to feel like you don't need help

But it's harder to walk on your own

You'll change inside when you realize

Akala ko, 'yong Jacob dati na nagsimula sa pagiging loner, boring at nerd. Akala ko babalik ako sa pagiging gano'n ko kasi akala ko wala nang pag-asa na magkaroon ako ng kaibigan. Kasi ang alam ko sila lang ang tunay kong kaibigan na kahit anong mangyari nandiyan para sayo pero hindi ko pala alam na may mga taong handing makipag-kaibigan sayo, hindi mo lang pinapansin dahil nakatuon ang atensyon mo sa ibang tao.

Derwin, Catherine and Jeremiah change me for a better. Na kahit anong mangyari, hindi nila ako iiwan. Napatunayan naman nila 'yon dahil ngayon sila ang kasa-kasama ko for almost two and a half years while those past friends of mine we're just months and then boom, I felt like a stranger to them so I said to myself na magiging stranger na rin sila sa akin kasi wala na naman silang pakelam sa akin. They have their new friends, not only the supervisor bitch Elaine, they have their family so called.

Pero feeling ko nag-iisa pa rin ako kapag hindi ko inayos 'yong gulo na nagawa ko. Tinanggap ko naman na may kasalanan ako sa part ko. Everytime na naiisip ko 'yonmay guilt na nabubuo sa akin kaya noong nagkaroon ako ng guts na lapitan si Elijah ay sinabi ko na ang lahat. I've said sorry for the things I've done to her. Alam naman daw niya na hindi ko mean na sabihin 'yon sa kanya siguro daw dahil sa pangangantiyaw sa amin at ayoko no'n at nasabi ko 'yon.

Okay na ako kay Elijah pero sa mga kaibigan ko na kusag lumayo sa akin parang hindi ko pa rin kayang makipag-ayos sa kanila. Noong lumabas ako ng canteen noong araw na 'yon, I saw Elijah na lumapit sa lima kong mga kaibigan at napansin ko na pinag-usapan nila 'yong naging pag-uusap namin ni Elijah pero umalis na lang din ako kaagad.

Nasasaktan kasi kapag nakikita ko silang lima tapos may isang space doon sa silya na walang nakaupo.

The world comes to life and everything's bright

From beginning to end when you have a friend by your side

That helps you define the beauty you are

When you open your heart and believe in the gift of a friend

The gift of a friend

Siguro nga minsan ng naging malupit sa akin ang mundo ko. Maraming umalis pero may mga dumating sa akin. May mga problemang akala ko hindi ko na malalagpasan pero nkayanan ko naman. Oras at panahon lang ang kailangan at mawawala din ang galit sa puso nito. Nakakahinga na ako ng maluwag dahil wala na akong iisipin kay Elijah, everyone saw that moment dahil nasa canteen kaming dalawa no'n even her classmates and also mine was saw that scene and it felt my heart because in every hard times, you can still find the light in the darkness in the end of the road.

"So anong gagawin natin?" tanong sa akin ni Catherine.

I smiled, I have my plan. I know what to do. "Ako nang bahala do'n."

"Surek ang hindi mo na kami kailangan pa?" kunot noo pang tanong sa akin ni Derwin.

Inilingan ko naman silang tatlo, "ako nang bahala dito."

"Sige Jacob, goodluck na lang." sabi sa akin ni Jeremiah.

Tinanguan naman nila ako at umalis na sila ng kwarto ko. Uuwi na sila. Alam naman nila 'yong gagawin ko pero ako na lang gagawa kasi kapag sinama ko pa baka magkagulo pa kung sino talaga mas matimbang sa kanila. Para sa akin, wala naman. Kung sila ang una kong naging kaibigan, I'm so much grateful dahil nagkaroon ako ng kaibigan na katulad nila and so masaya rin ako kasi binali naman ng tatlo ko pang kaibigan kung anong lungkot ang binigay sa akin ng lima kong kaibigan.

May mga reason lang talaga kung bakit nagkaganito ang sitwasyon. Kung bakit ko nakilala sila Erika, Peter, Grace, Rosefe at Sarah may reason din behind kung bakit dumating sina Derwin, Catherine at Jeremiah sa buhay ko. Ngayon, mahalaga sila sa akin. Mas maganda talaga 'yong may kaibigan ka sa tabi mo dahil kasama mo sila sa saya, lungkot at kung saan-saan pang trip ng buhay niyo in the end kasi, hindi niyo na alam kung anong mangyayari sa inyo pero alam ko naman na pagtatagpuin pa rin kami ng tadhana at magbabago ang ihip ng hangin.

And I realize something important, friends are families to me. Whenever there is a problem, sila ang madalas mong takbuhan at papawiin lahat ng lungkot mo ng saya.

Someone who knows when you're lost and you're scared

There through the highs and the lows

Someone to count on, someone who cares

Beside you wherever you'll go

You'll change inside when you realize

Kung meron man akong bagay na hihilingin ngayon ay 'yong sana, maayos na ang lahat. Sa isang iglap, pagising ko, hindi na namin nilalayuan ang isa't isa kundi magbabatian na ng hi at hello's.

I opened up my facebook account and saw their friend request to mine. Naalala ko pa noong dalawang taon na nakalipas ay in-unfriend ko sila dahil sa nangyari dahil hindi ko rin matanggap na pati sila, iiwanan ako.

Kaya nagkalimutan na ang lahat.

I've accepted their friend requests just like giving them another chance entering my life. Hindi naman ako nag-hesitate na i-accept ulit 'yon dahil sa tanggal na niyang naka-tengga sa friend requests ko ngayon, ngayon araw napagdesisyon na ko na gagawin ko na ang pakikipag-ayos sa kanila.

After ma-add sila ay nakita ko naman sa posts ni Peter na nasa bahay sila ni Grace thirty minutes ago so ang gagawin ko na lang ay pupuntahan sila doon.

Handa na naman ako dahil matagal ko nang hinintay 'to.

"Jacob! Nak! May naghahanap sayo, mga kaklase mo ata." Rinig kong sigaw ni mama sa baba. Mabilis naman akong napakunot noo dahil kaka-alis lang din nila so sino naman kaya 'yong mga kaklase na 'yon eh wala namang pupunta pa dito bukod sa tatlong 'yon.

Mabilis naman akong bumaba ng sala at lumabas ng bahay at nagulat ako ng makita ko silang lima doon. Parang biglang gustong umatras ng mga paa ko. Bakit sila nandito ngayon? Dapat diba nando'n sila ngayon kila Grace? Anong ginagawa nila? Papasok na muli sana ako sa loob ng tawagin ni Sarah ang pangalan ko. Kinakabahan ako sa mangyayari. Parang gusto kong magkulong na lang sa kwarto.

Parang babawiin ko 'yong sinabi ko na hindi pa ako handa.

Lahat sila nakangiti sa akin hanggang sa may ilabas na bond paper si Sarah na may nakasulat na, "Will you..." basa ni Sarah sa nakasulat doon.

Nanghihina ang tuhod ko sa ginagawa nila. Kinakabahan ako.

Sumunod naman na may nilabas ay si Rosefe, "be our.." banggit naman ni Rosefe.

Pinagpapawisan ako na ewan. Nilalamig bawat paligid ko hindi ko alam.

At sumunod naman na may nilabas si Grace at ang nakasulat doon ay, "bestfriend."

Mas lalo naman akong nahiwagaan sa nakasulat na 'yon.

Sumunod si Peter, "again."

At si Erika, "Jacob?"

At binasa nila ng buo ang salitang iyon. Lahat sila nakatingin sa akin. Lahat sila inaantay ang sagot ko. Sa di kalayuan ay natanaw ko pa ang tatlo kong kaibigan na chini-cheer pa ako pero hindi ko alam kung anong gagawin ko ngayon. Handa na ako, bakit biglang ganito ang nararamdaman ko? Sobrang kaba.

At bumuntong hininga na lang ako para maalis ang kabog sa dibdib ko, "alam niyo matagal ko ng hinihintay ang araw na 'to. Dapat nga pupunta ako kila Grace ngayon dahil sa nabasa kong status ni Peter na nando'n kayo, makikipag-ayos na rin sana ako sa inyo sa loob ba naman ng dalawang taon ngayon ko lang ulit kayo nakausap. Alam niyo naman na naging malaking bahagi kayo ng buhay ko eh. Kayo ang nagpatunay na may forever sa friendship. Kahit na noon, naghiwalay at nasira ang pagkakaibigan natin dahil sa akin." Yuko ko.

"No Jacob, we don't blame you." Sabi ni Erika at napatingala naman ako, "I have my fault too, pinagkalat ko 'yong sinabi mo pero don't worry Jacob, pinagsisihan din naman namin bakit ka namin iniwasan at nagpadala sa mga kamalditahan ni Elaine. Mas mahalaga ang friendship diba?" ngiti pa nito sa akin.

"Sa ngayon, tatanggapin mo ba ulit kami as your friend?" tanong ni Sarah sa akin.

The world comes to life and everything's right

From beginning to end when you have a friend by your side

That helps you define the beauty you are

When you open your heart and believe in the gift of a friend

Dahan dahan naman akong tumango sa kanila at nabuo ang isang group hug na matagal ko ring na-miss. Ang saya saya. Dapat ako itong gagawa ng move para makipag-ayos sa kanila pero sila pa talaga itong nag-effort para pumunta dito sa bahay. Nang maalis naman ang mahihigpit naming pagkakayakap sa isa't isa ay niyaya ko naman silang pumasok sa loob.

"Alam niyo hindi ko man kayo masasabing naging kaibigan ko for happiness and sadness pero nando'n kayo sa part ng happiness ko at kayo pa rin ang tinatawag kong ELF."

"ELF?" sabay sabay nilang tanong sa akin.

"Kami dwende?" pagmamataray na naman muli sa akin ni Peter na ginatungan naman ni Rosefe na halakhak. Ito 'yong namiss ko sa lahat eh. Kahit hindi na gano'n ako nakikisabay sa kulit dahil parang nakakapanibago na, hindi pa rin maaalis 'yong point na kaibigan ko pa rin sila.

"ELF means, Ever Lasting Friendship." Ngiti ko pa sa kanya. "Na-miss ko kayo ng sobra."

At nagkwentuhan pa kaming lahat na umabot na naman doon sa part ng mga ambition namin paglaki at na-ungkat naman ang pagiging writer ko at sinabi ko naman ang totoo sa kanila na isa na akong contracted writer sa isang publishing company at halos hindi sila makapaniwala na nagawa ko 'yon kasi akala lang talaga nila biro 'yong sinasabi ko kasi dati tinatawanan lang nila ako pero ngayon na nakuha ko na 'yong inaasama ko, nagbago ang tingin nila sa akin. Si Sarah na pinu-pursue na rin ang modeling pero saka na daw 'yong ra-rampa dahil sa mga pictures din nito sa facebook ay may potential si Sarah sa larangang iyon. Si Peter na hindi nag-give up na maging dancer dahil 'yon naman talaga ang dream niya, sila Rosefe, Erika at Grace na patuloy pa rin sa kanilang pagkamit sa mga gusto nilang tatahakin sa buhay.

"Malaki talaga ang pagbabago sa atin 'no." sabi ni Grace.

"Malaki talaga, tingnan mo, wala tayong alam may kaibigan pala tayong writer, mamaya isulat pa niya 'yong life-story niya at madamay pa tayo! 'Wag gano'n!" tawa-tawa na sabi ni Sarah. Hindi ko rin naman mapigilan ang pagtawa ko.

Proud lang din talaga ako sa kung ano ako ngayon. Soon to be author na.

"Ano na nga palang nangyari kay Elaine?' tanong ko naman sa kanila.

Nagkatinginan naman silang lima sa akin bago sumagot, "may sinabi siya sa amin na gusto na daw niyang makipagkaibigan sayo for what she'd done wrong pero pinipigilan namin siya dahil alam naming masaya ka na, ayaw naming gumulo ulit buhay mo dahil sa kanya diba?" napangiti na lang din ako. Sa huli talaga nandoon ang pagbabago ng lahat.

"At ngayon na, magkakasama na ulit tayo, sa tita niyo tayo Grace!" yaya ko sa kanila.

"Like the old times?" sabi ni Peter.

"Naman!" ngiting-ngiti ko pa.

"Yehey! Mabuhay ang ELF!" hagikgik ni Peter.

And when your hope crashes down

Shattering to the ground

You, you feel all alone

When you don't know which way to go

And there's no signs leading you home

You're not alone

Ang sarap sa pakiramdam na nabuhay muli ang aming pagkakaibigan. Nasira ang lahat sa isang sitwasyon na may parehong mali at sa loob ng ilang taon, sa isang moment na hindi mo aasahan, babalik pala lahat ng saya na binigay nila sayo.

When you believe in

In the gift of a friend

Hinding-hindi ko malilimutan kung paano ako sumaya kasama sila. Ever Lasting Friendship o ELF in short, papatunayan nating friendship lasts forever at wala ng away ha? Mahal na mahal ko kayo, peace on earth na tayo.

"Every new beginning comes from some other beginning's end."

- Semisonic -

-The End-