She felt uncomfortable while listening to Seth’s occasional sighs.

Ipinagpatuloy nila ang paglalakbay matapos nitong bumalik kanina ngunit halatang hindi na sila kumportable sa presensya ng isa’t-isa.

He didn’t say anything, he just mounted up the horse and took hold of the reins before ordering the horse to walk again.

Hindi niya alam kung dapat ba siyang magpasalamat o manghinayang dahil sa mas nilayo ni Seth ang katawan nito sa kaniya.

She knew that he noticed her tear-stricken face when he came back earlier but he didn’t comment about it. Mas mainam na iyon sapagkat hindi niya alam kung ano ba ang sasabihin sa lalake kung saka-sakaling tanungin nito ang rason kung bakit siya umiyak kanina.

After a few hours of unbearable silence, they finally stopped under the shades of the big trees that make up the jungle where they are.

She slightly stiffened when she felt Seth get down from the horse and then immediately reach out to her, holding her body and lifting her down. Hindi niya mapigilan ang sarili na tingnan ng mabuti ang mukha ng binata habang tinutulungan siya nitong bumaba. She quickly noticed some kind of water underneath his eyelashes.

Is that tears or sweat?

Hindi niya maiwasang mapaisip kung ano ba ang nangyari sa lalake noong iniwan siya nito kanina. He didn’t say anything after that. He just left her wondering what he meant by what he said.

“Han… I have my reasons why I did it.”

May dahilan ito? Ano naman iyon? Bakit ayaw sabihin ng lalake sa kaniya kung ano ba ang naging rason kung bakit ito nakipaghiwalay bigla-bigla sa kaniya noon?

Stop assuming Savannah!

She can’t help but feel frustrated and angry to herself. Ang hilig niyang mag-assume. Kaya siya laging nasasaktan dahil sa lagi naman siyang umaasa. She would always be a sucker for his sweet flowery words.

She felt Seth’s grip on her tightens when he noticed that she was looking at him. Agad-agad naman nitong iniwas ang mga mata mula sa kaniya at nagmamadaling lumayo sa kaniya nang masiguradong maayos na siyang nakababa ng kabayo.

He guided the horse towards a tree and tied it there. Siya naman ay naiwang nakatayo sa gilid at awkward na nakatingin sa lalake.

“Uhmm… what can I do to help?”, nag-aalangan niyang tanong sa lalake habang pinapanood itong inaayos ang pagkakatali sa kabayo at nilalapag ang mga telang sisidlan na nakabitay sa kada gilid ng kabayo na iyon.

Hindi siya sinagot ng lalake bagkus ay nagpatuloy lamang ito sa ginagawa. She doesn’t even understand why she’s so nervous talking to him. Galit siya dapat dito. Inis dapat ang nararamdaman niya at hindi hiya.

She looked up to see if there are still sunlight but the sky was now painted with a hint of black showing that darkness lingers by. Binalik niya ulit ang atensyon sa lalake at nakita itong binubuksan ang isa sa mga tela na nilapag nito kanina.

“Uhmm… Do you want me to gather some sticks for the firewood?”, muli niyang tanong dito. She's absentmindedly fidgeting her fingers.

This time ay pinansin na siya ng lalake bagamat hindi pa rin siya nito tinitingnan.

“Huwag.”, mariin nitong sagot. “Bawal tayong mag-set up ng campfire ngayon dahil baka mas madali nila tayong matuntun. Mas ligtas na nakatago tayo sa kadiliman.”

She slowly nodded her head to show that she understood but then remembered that he wasn’t looking at her so she quickly spoke.

“Ok…”, she whispered.

Silence enveloped between them yet again. The silent murmur of flowing water from a nearby river, the occasional rustle of leaves whenever the wind blows and the comforting noise coming from the night animals are the only indications of life around them.

Napakagat siya sa kaniyang labi habang hindi pa rin tinatanggal ang titig kay Seth.

“Upo ka lang diyan.”, maikling ani nito na kinabigla niya naman. “Ako na ang mag-aayos ng lahat.”, dagdag nitong wika habang may inaayos sa isang dahon ng saging.

Sa tingin niya ay kasama ang dahon na iyon sa binaong gamit ni Seth. Kahit na nag-aalangan ay naisipan na lamang niyang maupo at sundin ang lalake ngunit makalipas ang ilang segundo ay na-curious siya sa ginagawa ng lalake. She stretched her neck in attempt to see what Seth was doing while crouching down in front of the tied-up cloth to no avail.

Dahil sa hindi naman niya makita kung ano ang ginagawa ng binata kaya naman naisipan na lamang niyang tumingin-tingin sa paligid.

The sight around them wasn’t that interesting. It’s the usual jungle look with the towering trees, scattered rocks and canopy-looking leaves.

She pouted her lips in boredom but quickly flinched when a mosquito suddenly bit her. Agad niyang pinalo ang braso kung saan siya kinagat ng lamok ngunit hindi pa nga niya iyon nakakamot ay may biglaan na namang kumagat sa kaniya sa may binti niya.

“Here.”, napatalon siya sa gulat nang biglang nagsalita si Seth at nang nilingon niya ito ay nakitang nakatayo na pala ito sa harapan niya.
She eyed the blanket that he was giving to her before hesitantly accepting it.

“Sa-Salamat…”, mahina niyang ani at napayuko sa hiya dahil nang kukunin na niya sana ang kumot para ibalukot sa kaniya ay nilayo naman itong muli ni Seth at ito na mismo ang naglagay sa balikat niya. He tucked her inside the blanket and made sure that all parts of her body was covered.

Napakagat siyang muli sa kaniyang labi nang maramdaman ang pag-upo ni Seth katabi niya at ang paglapit nito sa dala-dalang dahon ng saging na puno na ng pagkain.

“Kain na.”, tipid nitong saad sabay bigay sa kaniya sa dahon ng saging na kinapapatungan ng iilang kamote at mani.

She immediately noticed that those sweet potatoes and peanuts are already peeled. Iyon pala ang ginagawa ng binata kanina.

Nahihiya siyang napalingon sa lalake at nakitang diretso itong nakatingin sa kaniya kaya naman tinablan na naman siya ng hiya. She quickly picked up a sweet potato and took a bite from it while trying her best to look at the other direction. Agad naman niyang narinig ang mahinang pagtawa ng lalake bago nakita mula sa peripheral vision niya ang pagdampot ng lalake sa isa ring kamote.

They ate their humble meal in silence but Seth broke that silence when he suddenly spoke.

“I’m sorry…”, he said in an almost-whisper voice.

“For what?”, she asked.

Are you sorry for everything?

Are you sorry for leaving me?

Are you sorry for letting me go?

Pinanood niya ang lalake habang tila ang raming umiikot na bagay sa isipan nito. He opened his mouth but closed it again as if showing that he’s still struggling with the words that he wanted to come out from his mouth.

“I’m sorry that I can’t give you everything.”, he finally said that made her heart blossomed but when she was about to say something, he then quickly added his words. “A-Ang ibig kong sabihin ay sa kamote… Sa dalawang linggo na narito ako ay kinakailangan ko pa iyang pagtrabahuan. I can’t feed you anything luxurious. Wa-Wala rin silang fast food chains sa panahong ito kaya hindi kita mapapakain ng paborito mong lasagna.”

He was stuttering while saying that and all she can think of is how cute he is.

Nagulat naman siya nang biglaan itong tumayo at namumulang tumingin sa ibang direksyon.

“A-Ayusin ko muna ang hihigaan mo. Mas mainam na maaga tayong makatulog upang makaalis tayo kaagad.”, mabilis nitong saad bago siya nilayuan at lumapit sa mga gamit na nilapag nito kanina.

Siya naman ay palihim na napangiti dahil sa nasaksihan.

He still remembers my favorite food...