Binnen in de academie valt mijn mond nog verder open. Het was al groot aan de buitenkant, maar de binnenkant lijkt nog groter dan de buitenkant. Om me heen krioelt het met een hoop andere leerlingen. Waarschijnlijk leerlingen van een ander jaar, die hier al veel langer komen.
'Tja, hoe gaan we de kamers vinden?', vraag ik aan Nyrah.
'Geen idee, we hebben geen plattegrond van de academie,' antwoordt Nyrah mijn vraag, nogal lachend. 'Maar misschien dat ik ergens mijn zus zie lopen?'
'Heb jij een zus?', vraag ik verrast aan haar.
'Ja, een zus van veertien jaar,' antwoordt ze en lacht even kort.
'In welk jaar zit ze dan?', vraag ik verbaasd.
'In het derde jaar,' antwoordt ze en lacht weer eventjes.
'Hoe ziet ze eruit?', vraag ik aan haar. 'Dan help ik mee zoeken.'
'Nee joh, ik heb een ander oplossing,' grijnst ze.
'En dat is?'
'Lina?',  roept ze luidkeels vragend door de grote hal.
Ik kijk haar met grote ogen aan. Zal het werken?
'Lina!' roept ze weer.
'Ja?', vraagt dan plots iemand, die achter ons verschijnt. Ik draai me samen met Nyrah om.
'Lina, hey! Kan je ons helpen? Ik en euh, wat was je naam ook alweer?', vraagt Nyrah aan haar zus, maar schijnt mijn naam te zijn vergeten.
'Azara,' antwoord ik met een glimlach.
'O ja, Ik en Azara zoeken naar de kamers. Kan je ons ernaartoe lijden?', vraagt ze aan haar zus.
Ik bekijk ondertussen haar zus. Zij heeft niet het blonde haar als Nyrah en ook niet de zelfde kleur ogen. Haar haar is kort bruin en haar ogen zijn donker groen.
'Zeker, kom volg mij,' antwoordt Lina, die zich omdraait en naar een grote brede trap toeloopt. De trap bevindt zich midden in de grote hal, waarna de trap halverwege een vloer is en de trap weer verder loopt naar links en rechts.
'Ik zal jullie wel mededelen dat het hoog is,' zegt Lina, de zus van Nyrah.
'Geen probleem,' zeggen we beide tegelijk.
We lopen maar liefst vijf trappen op, die uiteindelijk op de laatste verdieping uitkomen.
'Hier bevinden alle kamers zich. Links is voor de jongens en rechts is voor de meiden. Op de verdiepingen hier beneden zitten alle lokalen,' legt Lina ons uit.
'Super, bedankt voor je hulp,' bedank ik haar.
'Geen probleem. Zijn jullie vriendinnen?', vraagt Lina nieuwsgierig aan mij.
Ik wil er wat op antwoorden, maar ik krijg daar geen kans voor.
'Nog niet, misschien worden we het wel,' antwoordt Nyrah vlug.
'En kan je ook zien welke kamers al bezet zijn?', vraag ik nog gauw aan Lina, terwijl ik voel hoe Nyrah mijn arm vast pakt.
'Zekers, op de deuren hangen er naambordjes. Zodra je de keus hebt gemaakt, blijf je in die kamer en zeg je: mijn keuze,' legt ze me nog uit. Daarna trekt Nyrah me mee. Ik zie hoe Lina haar schouders even ophaalt, maar vervolgens weer terug naar beneden gaat.

We hebben al snel een kamer gekozen met een prachtig uitzicht, zowel op het plein als op het landschap waarin we aankwamen.
'Ik heb er nu al zin in,' zeg ik enthousiast en wil mijn koffer uitpakken, die ik al die tijd achter me aan heb lopen sleuren.
'Wacht even, we moeten eerst nog iets zeggen volgens mij,' zegt Nyrah vluchtig.
'Mijn keuze,' grinnik ik en ze volgt gauw mijn voorbeeld.
Ik merk niks, maar toch is er kennelijk iets gebeurd. Buiten de kamer hoor ik al een wanhopige zucht van iemand.
'Haha, volgens mij waren wij niet de enige die deze kamer wouden,' grinnik ik.
'Ja, dan moet die gene verder zoeken,' gniffelt Nyrah.
'Kom op, laten we de koffers uitpakken,' zeg ik en maak aanstalten om mijn koffer uit te pakken.
'Nee wacht, laten we de academie verkennen,' zegt Nyrah enthousiast.
'Ja maar, dan moeten we de koffers uitpakken als we doodop zijn,' mededeel ik haar.
'Oh, dat is waar natuurlijk. Doen we eerst de koffers uitpakken en daarna gaan we de academie verkennen,' zegt Nyrah vervolgens.
'Top,' reageer ik en hurk neer naast mijn koffer. Ik leg mijn koffer plat neer op de grond, waarna ik hem open klik. Zodra ik mijn koffer open sla zie ik meteen de fotolijst met mij en mijn ouders erop. Er ontsnapt een traan uit mijn ooghoeken en lichtjes glimlach ik. Dankzij hun ben ik hier beland, zij hebben me al die jaren gesteund. Ook in de tijd toen mijn buurmeisje overleed, waar ik altijd zo close mee was. Maar ja, kon je haar overlijden voorkomen? Nee, want ze kreeg medicatie tegen die ziekte. Helaas, de ziekte had gewonnen. En die tijd is niet meer terug te draaien.
Vlug veeg ik de tranen weg en pak de fotolijst, waarna ik weer recht op ga staan en naar het bijzettafeltje naast het bed loop. Daar zet ik de fotolijst neer. Ik zet een aantal stappen naar achteren, waarna ik het weer opnieuw bekijk. Hij staat daar mooi te pronken.
Ik draai me om en loop terug naar de koffer. Daar pak ik mijn eerste shirt uit. Ik kijk even zoekend om me heen en zie een grote kast, naast mijn bed staan. Gauw sta ik weer recht en loop naar de kast, die ik vervolgens open maak.
'Goed, ik ben klaar,' hoor ik Nyrah opeens zeggen.
'Wat?', zeg ik verbaasd en draai me eigen om. Al haar kleding ligt netjes opgestapeld in haar kast, waarna ze al snel haar kast sluit.
'Hoe heb je dat zo snel gedaan?', vraag ik verbaasd.
'Een spreuk die ik van mijn zus heb geleerd. Ik zal je wel helpen,' zegt ze en komt naar me toe gelopen. 'Tersus Contentus.'
Nadat ze dat uit heeft gesproken zweven mijn kleding stukken uit mijn koffer, zo naar de kast. Mijn mond valt open van verbazing. 'Die moet ik onthouden,' zeg ik verwonderd. 'Kan dat ook met inpakken?'
'Ja, maar dat zal ik nu maar niet zeggen, want dan moet je weer opnieuw beginnen,' zegt ze en grijnst.
'En je bed opmaken?', vraag ik door.
'Die spreuk ken ik ook ja. Kan je dat er uithalen? Dan kan ik dat ook voor je regelen,' zegt ze meteen en glimlacht tevreden.
Ik knik en loop naar mijn koffer, waar ik mijn beddengoed uitpak. De spreuk blijft mijn kleding gewoon verder opruimen. Ik leg de beddengoed op het bed.
'Lectum Tuum,' zegt Nyrah en mijn beddengoed begint ook te zweven. Het begint zich op te maken op het matras en de kussen.
'Cool,' zeg ik met een grote grijns.
Niet veel later is het bed opgemaakt en zijn al mijn kleding in de kast opgeruimd. Ik duw mijn koffer onder het bed.
'Top, laten we nu de academie verkennen!' zeg ik enthousiast.
Samen verlaten we de slaapkamer en beginnen we met het verkennen.