•••

Nękały ją koszmary. Widziała twarze.

Znajome twarze. Nieznajome.

— Przybyłem tu by ci pomóc.

— Pomóc?

Nie potrzebowała pomocy.

Pragnęła pomocy.

— Znasz mnie, Jenn. Jesteśmy przyjaciółmi.

Przyjaciel. Wróg.

— To nie jest nasza Jenna.

Jenny już nie ma, głupcy.

Ból głowy przyprawiał ją o mdłości.

— Walcz z tym — Łkała cicho, leżąc skulona na podłodze.

— Jenno? Nie poznajesz mnie? To ja, Nat.

Kolejny wróg.

— Ludzie się ciebie boją. Pomożemy Ci.

Znajomy głos. Tony. WRÓG.

Krzyki Jenny odbijały się echem w małym pomieszczeniu, w którym przyszło jej przebywać od bardzo dawna.

— Dość! Dość!

Momentalnie poczucie smutku i żalu zniknęło. Ponownie ogarnęła ją wściekłość.

— Niezwyciężona. Niezwyciężona. Jestem niezwyciężona.

Powtarzała w kółko, aż krzywy uśmiech zawitał na jej bladej, wychudzonej twarzy.

•••