Ik keek naar haar. Daar stond ze. Machtig en adembenemend, zo leek het wel. Reikhalzend turend in de verte. Haar ravenzwarte haren wapperden alle windrichtingen uit. Ik liet me echter niet bedriegen door het oppervlakkige, de eerste indruk. Een heksje vermomd in een mensenlichaam, dat was ze voor mij!

Ze staarde in het oneindige, richting de Middelandse Zee uit. Betoverd door het uitzicht, betoverd door deze wereld. Ze was een mensenkind, een kind van het volk. Ze was geliefd om wie ze was. Ze was een kind van deze wereld, zoals zo velen. "Een wereld die stilaan ten einde liep," werd er hier en daar door een regelrechte maar toch wel realistische pessimist gefluisterd.

De wereld vandaag is nog niet zo heel veel veranderd sinds pakweg 10 jaar geleden. Verbeterd denk je? Dan haal ik mijn neus voor je op! Het water komt ons simpelweg al tot aan de middel, in plaats van aan de voeten, waar het hoort te wezen. Zwemmen of verzuipen! Ik gniffelde in mezelf. Ik had in mijn 89-jarige leven al veel meegemaakt, maar dit?! Dit was te onbeschrijfelijk voor worden. Hét ergste moest grofweg nog komen. Dat zei ik tegen elke levende ziel die maar luisteren wou, of niet. Ongenegeerd raasde ik tegen hen uit over hoe, WIJ, ranzige mensen belust op welvaart, geld en macht, deze wereld, onze aarde helemaal om zeep hadden geholpen. "Maar we kunnen toch nog iets doen?" denken jullie. "NOG iets doen? Dat moest dan al 70 jaar geleden in gang geschoten zijn." snuif ik dan, mijn neus op trekkend.

Algerije, mijn thuis - en tevens geboorteland, was al zo vaak getroffen door droogtes, hittegolven en hevige regenval. Om nog maar te zwijgen over bijkomstige aardbevingen - dat was echter normaal - die voor een gigantische ravage zorgen. Het was erg gesteld. De landen rond de Middelandse Zee - ook degene die nog  niet in oorlog verkeerden - liepen leeg. Iedereen waagde zijn leven om overzee te geraken. Een beter leven te zoeken in Europa. 'Dé Welvaartstaat'. Ik haalde weer mijn neus op. Oh, wat was ik toch cynisch, maar ik  had dan ook gewoon simpelweg gelijk! Het land is altijd welvaarender aan de andere kant van de zee, natuurlijk. Mensen zagen gewoon niet meer in hoe goed ze hier hadden - naast de rampen gerekend -. Het politiek klimaat was gunstig, de werkgelegendheid iets minder weliswaar. Verandering kan én moet, maar het gebeurt zo geleidelijk aan.

Mijn gedachten werden afgeleid door het mensenkind. Ze strekte haar armen uit en liet zich tegen de wind in hangen. Ik zag hoe een kokmeeuw een duikvlucht over haar heen maakte. Het kind had begod nog de gave om in interactie te gaan met de natuur en de levende wezens! Welk kind had dat nog dezer dagen?" Zou ze het besef hebben?" Ik gniffelde opnieuw in mezelf en mijn blik bleef op haar vastgepind, totdat ze mijn richting uitkwam.

Ik zuchtte: misschien was ik gewoon een gekke, oude dame zoals iedereen beweerde? Opnieuw lachte ik, deze keer overtuigender: "oh, moesten ze eens weten."