Wala akong naramdaman noong papunta na ako sa real world.

Pero sa ngayon, ako ay critical at nag-aagaw buhay sa hospital.

Nandoon sa labas ng ICU ang aking nanay at ang aking bunsong kapatid na umiiyak.

Dito ay biglang huminto ang tibok ng aking puso. Sa pagmomonitor nila ay wala na ang aking heart beat at vertical line na lamang ang kanilang nakikita.

Dito ay wala silang choice kundi gamitin ang Defibrillator.

Ginamit nila ito para buhayin muli ang tibok ng aking puso.

"1, 2, 3. Clear!!!"

Tumibok ng kaunti ang aking puso pero tumigil din naman agad.

"Isa pa! 1, 2, 3 Clear!!!"

Hindi na nila nakitang tumibok at nawawalan na ang pag-asa ng Doctor.

"Last! Mabuhay ka pa please! 1, 2, 3. Clear!!!"

Matapos ang huling pagshock ng aking heart ay hindi pa rin nga ito tumibok.

"Haist. Time of De...." Sasabihin na sana ang Doctor ang oras ng aking pagkamatay pero nakita nilang gumalaw ang aking hinliliit na daliri.

"Wait lang! Tignan niyo ang kanyang daliri!"

"Sir, yung heartbeat niya, bumabalik," sabi ng mga nurse.

"What a miracle!"

Pero mas nagulat sila nang nagkaroon ako bigla ng malay at bumangon ako sa aking kama.

"Doc! Nagkamalay na siya at bumangon."

"Paano?! Critical lang siya kanina at nag-aagaw buhay tapos ngayon parang maayos na ang kanyang kalagayan!?"

"Sa tingin ko nga Doc, ngayon din ako nakakita ng ganyan eh."

Dito ay nakabalik na nga ako sa Real World at nakita kong nandito ako sa ospital kasama ang mga nurse at doktor.

Tinignan ko ang aking relo at nagulat ako na pareho lang ang araw nang nawalan ako ng malay at ngayong nagising ako.

Para maverify ay tinanong ko ang gulat na gulat na doktor.

"Doc, ano na ang petsa ngayon?"

"Ah?! Uhm, ngayon ay October 24, 2021. Pero alam mo, ginulat mo kaming lahat na nandito."

"Napansin ko nga rin Doc."

Kaya totoo nga na same din ang petsa noong nawalan ako ng malay dito sa Earth.

Pero naisip kong tignan ang aking relo kung ilang oras na akong nandito.

Nang nakita ko ay 12 Hours na pala akong walang malay.

Nakiusap na ako sa doktor na kung pwede ay tanggalin na nila ang mga nakakabit sa akin.

Sinabi ko sa kanila na malakas na ako at pwede na akong lumabas.

Hindi nga ako pinayagan ng doktor dahil kakagising ko palang ang nagrerecover.

Dahil nga hindi siya pumayag ay tinanggal ko na ang nakakabit sa aking ilong kung saan humihinga ako ng oxygen.

"Wait! Huwag mong gawin iyan!"

"Noong natanggal ko ay nakahinga ako ng hangin sa labas."

"Naku!"

"Doc, matigas yata ang ulo nito. Pero, parang okey naman yata siya para lumabas."

"Isa ka pa eh!"

Dito ay ibinalik ni Doc ang nakakabit sa aking ilong para makahinga ulit ng oxygen.

"Doc! Okey na ako."

"Kung magiging makulit ka, hindi ka makakalabas dito!"

"Hay naku naman. Pero doc, sino ang mga nasa labas ng kwartong ito."

"Sila iyong family mo. Tsaka, mga kagrupo mo ng gang na nakikiusap kanina na huwag ko silang isumbong sa mga pulis."

"Pwede mo ba silang papasukin Doc?"

Dito ay pumayag ang doktor at pinapasok silang lahat.

Hindi ko alam na umiiyak silang lahat except kay Bukasit na dismayado ang kanyang mukha.

Nang binuksan ng doktor ang pinto ay agad na lumapit ang aking nanay at bunsong babaeng kapatid.

"Anak! Napakabobo mo talaga! Sino ang gumawa nito sa iyo. Mahal kita anak at ayaw pa kitang mawala."

"Oo nga bigbrother! Ayaw pa namin na mawala ka. Ayaw kong mawalan ng bigbrother."

"Tama na iyan inay. Tama na rin ang pag-iyak Mana. Buhay pa ako at saka hindi pa ako nakapili ng aking kabaong kaya nagising ako ngayon."

Binatukan ako ng aking nanay dahil sa aking pagbibiro.

"Hays! Nagbiro ka pa. Pero anak, akala ko talaga kanina wala ka na."

Ganito rin ang sinabi ng aking mga miyembro.

Linapitan nga ako ni Bukasit at sinabi na buti ay okey ako.

"Lead, buti maayos na ang iyong pakiramdam," kunwari nito na parang wala siyang ginawang masama."

"Oo nga, ayos na ako at ngayon ay magrerevenge na ako sa iyong ginawa sa akin!"

"Ano?!"

'BAAAGGG!'

Sinuntok ko ang kanyang panga ng malakas dahil sa pagtangka niya sa aking patayin ako.

"Bigbrother?! Ba't mo ginawa iyon sa kanya!?"

"Siya ang nagtangkang pumatay sa akin. Huwag ka ng magsinungaling pa Bukasit!"

Dito ay bigla siyang tumawa at sinabing "HAHA! Maswerte ka at ligtas ka pa! Alam mo ba kung bakit ko nagawa iyon dahil palagi mo nalang akong pinapahirapan!"

"Bukasit, akala ko maaasahan kita. Sige, guys! Huwag niyo nang pakawalan iyan! Kayo na ang bahala sa kanya."

"WAIT LANG!" sabi ng aking nanay at bunsong kapatid na galit na galit."

Dito ay ipwinersa nilang sinapak sa magkabilang pisngi si Bukasit kaya Double Kill.

Matapos iyon ay hinawakan nila ang kanyang nga braso at lumabas silang lahat na aking miyembro ng gang sa ospital.

Pinahirapan nila si Bukasit sa labas at agad na itinapon nila sa harapan ng mga pulis ng hindi nila namamalayan.

Haggang sa nakita siya ng mga pulis.

"Hai guys."

"Hey, kriminal iyan diba? Isa siya sa miyembro ng pinakamalakas na gang ngayon dito sa lungsod na ito!?"

"Oo nga! Huliin niyo."

Dito ay kawawang nakulong si Bukasit.

Matapos ang araw na iyon ay nakalabas na ako sa ospital.

Pag-uwi namin sa bahay ay sinabi ko sa aking nanay at bunsong kapatid na simula sa ikalawa kong buhay ay magpapakabait na ako at magqu-quit na ako bilang leader ng gang.

Pumunta nga ako sa aming teritoryo at sinabi sa kanilang lahat ang aking pagbibitaw bilang leader ng pinakamalakas na gang dito sa maingay na lungsod.

Dahil nga sa suporta nila sa akin at pagmamahal ay pati na rin sila ay aalis na sa grupong ito dahil wala na ako bilang leader nila.

Sinabi ko na sana nga sila rin ay magbago katulad niya.

"Sinabi nilang lahat na "Yes Former Lead!"

Dahil sa ingay ay hindi na ito matiis ng babaeng matanda na at dati na kaming napagalitan nito.

Dahil nga sa pagtawag niya ng pulis ay sinugod kami ng mga ito at dito natapos ang aming gang.

Sumuko kaming lahat at nakulong.

Kaumagahan ulit ay dumating ang aking nanay at bunso. Humingi ako ng paumanhin sa kanila.

Pinitik ng aking nanay ang aking noo bilang punishment.

Humingi ulit ako ng paumanhin sa kanila. Pero matapos nito ay may tanong sa akin ang aking nanay.

"Anak, nagbago ka na ba talaga?"

"Opo inay. Promise. Siguro, tumawag na ng mga pulis kanina ang matandang babae kaya nahuli kami."

"Anak, mas okey pa na nakulong ka dahil dito muna pagsisisihan lahat ng iyong mga kasalanan."

"Oo nga inay."

"Pero inay, gusto mo bang mabulok si kuya sa kulungan. Nakikita kong hindi na niya kailangang makulong dahil magbabago na talaga siya."

"Oo anak, akala ko noon mawawala na siya pero, sa tingin mo ba anak, gusto natin ang mabuhay muli ang iyong kuya na hindi na naman natin siya makakasama?"

"Never, mother. Gusto ko ulit na makalaro si kuya at gusto ko ulit siyang makatulog sa iisang kwarto."

"Naku, Mana. 17 years old ka na. Dati pwede dahil 7 years old ka pa lang."

"Kuya, hindi mo ba ako namiss na katulog?"

"Uhm, oo pero, dalaga't-binata na tayo."

"Anak! Pumayag ka na kasi! Namiss ka ng iyong bunso!?"

"Uhm, oo na nga."

"Pero anak, para magkakasama na ulit tayo ay babayaran ko na ang piyansa para makawala ka na diyan."

Agad na binayaran nito ang piyansa ng aking pagkakakulong, hindi lang ako, kundi pati na rin ang aking mga kasama ng aming dating gang.

"Anak, pwede ka nang lumabas at magkakasama na ulit tayo."

"Inay, pangako po, magpapakabait na po ako at saka lagi na tayong magkakasama ni bunso."

"Mabuti naman anak. Tsaka kayo! Binayaran ko na rin ang inyong piyansa basta gayahin niyo na ang aking anak?!"

Sumang-ayon silang lahat at masaya silang nakalaya sa kanilang mga kulungan.

Pero si Bukasit ay napasabi nalang ng "Sana All!"

Bumalik nga ang aking mga dating miyembro sa kanilang nga pamilya.

Dito ay nagpakabait na sila at bihira na silang gumawa ng masama. Kaya naman, gulat na gulat sila nang makita nila ang pagbabago nila at hindi nila inaasahan sa mga ito.

Sa kabilang banda ay matapos ang marami nanamang buwan na hindi ako bumalik sa aming bahay ay nakita kong maraming nagbago at pati ang bahay mukhang nagbago na rin.

"Anak! Nagulat ka ba?"

"Opo inay."

"Big bro! Pasok na tayo sa loob."

Nakita ko ang aming bahay sa labas na napinturaan na at pati sa loob.

Ang bango-bango na rin.

"Anak, sobrang namiss ka namin ni Mana na sana man lang ay pumasok ka ulit dito sa ating bahay."

"Huwag kayong mag-aalala inay, simula ngayon, araw-araw na tayong magkakasama."

Dito napangiti sila sa aking dalawa.

Nakiusap sa akin si bunso na ayaw na niya akong makisali o maging leader sa mga gang dahil daw mapanganib at baka hindi raw na niya ulit ako makikita dito sa bahay.

Nginitian kong sinabi sa kanya na hindi ko na ulit gagawin iyon.

Ang rason kung bakit matagal akong hindi bumalik sa aming bahay ay dahil sa pagiging leader ko ng gang. Dahil sa sobrang kasiyahan namin noon ng aking mga kamiyembro ay hindi ko na naisipan pang umuwi at mamalagi na lang sa aming teritoryo.

Pero ngayon nga na nagbago na ako ay hindi na talaga ulit mangyayari iyon.

Matapos makiusap si Mana ay hindi ko alam na nagluto pala ng meryenda ang aking nanay.

Dito ko sinulit ang mga araw na kasama sila.

Pagdating ng gabi ay magkasama nga kaming natulog ni bunso sa kanyang kwarto. After 10 years nga ay magkasama ulit kaming natulog.

Kinaumagahan ay tinatapik-tapik ako ng aking bunsong kapatid na nakasuot panloob lang.

Dahil kapag nananaginip kasi siya ay naghuhubad siya. Dito ay hindi pa talaga siya nagbago. Pero ang katawan niya ay lubusang nagbago at napakamatured na niya.

"Good Morning Big Brother."

"Wah!!! Ba't ka nakapatong sa akin!?

"Diba kuya ganito palagi noon ang ginawa ko para gisingin kita?"

"Oo pero matured na ang katawan natin. Baka kung saan pa papunta to."

"Anong sinasabi mo kuya? Parating na ako sa iyo kuya."

Nalaman kong inosente ang aking kapatid at hindi siya katulad ng mga babae sa another world.

"Wait! Wait!"

Nakita ko ang kanyang dibdib at malaki na. E-cup size at napakacute.

Gumapang siya sa akin at hinalikan ako sa lips in 1 second.

"Alam mo kuya, namiss ko talaga ang paghalik ko sa iyong labi. Pero ito na yata ang huli dahil hindi na akma sa ating edad."

"Bunso, uhm, tama ka nga. Pero, namiss ko rin ang iyong halik 10 years ago. Kahit na hindi tayo magkadugo ay ipinakita mo sa aking mahal na mahal mo ako at itinuring na kapatid."

"Oo tama ka kuya. Kaya siguro naligaw ang iyong landas noon dahil naikasal ulit ang iyong tatay sa aking nanay no?"

"Tama ka Mana. Hindi ko kasi gustong maikasal ang aking tatay sa iyo dahil..."

Napablush nalang ako.

"Dahil mahal kita noong bata pa tayo Mana."

Dito ay napablush din ang aking stepsister.

"Eichiro, mahal din kita noon. Ayaw ko ring maikasal sila pero wala tayong magagawa dahil mahal nila ang isa't-isa."

Dito ay sinabi rin sa akin ni Mana na pumayag nalang siya sa kanyang nanay na maikasal siya ulit sa aking tatay dahil magiging close kami nito ngunit iba ang nangyari.

"Kung hindi sana ako nagrebelde at sumama sa gang noong 7 years old palang ako ay lagi sana tayong magkatulog tuwing gabi at nararamdaman ang iyong halik sa umaga. Sinayang ko ang halos sanang 10 years na sana ginagawa natin ito pero hindi na akma sa ating edad ngayon. Ang ibig kong sabihin dito ay ang tuloy-tuloy nating pagmamahalan bilang magkapatid."

"Kuya Eichiro, huwag ka nang malungkot. Masaya ako dahil pinagbigyan mo pa rin ako kahit teenager na ako na magkasama tayong matulog kagabi."

"Masaya rin ako dahil pinagbigyan kita Mana at saka napasaya kita dahil pumayag ako sa iyong pakiusap."

Nagyakapan kaming dalawa at matapos nito ay may huli siyang sinabi.

"Kahit na hindi na nating pwedeng gawin ito kuya, basta't kasama mo kami dito sa bahay, masaya na kami ni nanay."

Matapos iyon ay isinuot na ni Mana ang kanyang damit at lumabas kami sa kwarto.

"Mga anak? Ba't ang tagal niyong lumabas? May nangyari ba sa inyo?"

"Inay naman!"

"Inay, ipinaalala ko lang kay kuya kung gaano ko siya kamahal bilang kapatid at saka walang nangyari sa aming kababalaghan."

"Ah ganon ba."

"Oo naman inay."

Dito ay kumain kami ng almusal at ngayon ko nanaman silang nakasalo-salong kumain sa harapan ng aming mesa.

Mula noon ay nagbago na ako at hindi na ulit ako bumalik sa mga gang.

Sinulit ko ang mga araw na kasama sila hanggang makalipas ang 9 1/2 months ay may hindi inaasahang nangyari.

Lumindol ng Magnitude 10.4 sa isla na aming nagbakasyunan.

Ang masama pa ay ang sentro ng lindol ay sa isla na aming nagbakasyunan kaya naman instant kaming nawalan ng malay nang katapusan na namin.

Ang sabi ng balita ay kami lang na isang buong pamilya ang napahamak sa lindol ng araw na iyon.

Kahit ganog kaikli lang ang aming pagsasama ay masaya pa rin ako subalit nakasama ko sila ng may saya sa aming mga mukha at ipinakita ko rin sa kanila na nagbago na ako.

Masaya akong nakasama sila hanggang sa mawala kami dito sa mundong ito.

Kaya ako bumalik sa reality, dahil ayaw kong mamatay na hindi masaya ang aking pamilya sa akin. Tsaka, para mabigyan ng hustisya ang ginawa sa akin ni Bukasit.

Nagawa ko ngayon lahat hanggang sa magwakas ang aking buhay. Pero, kahit wala na talaga ako sa reality ay alam kong may susunod pang mangyayari at ito ay ang pagtupad ko sa aking mga pangako sa kanila sa ibang mundo.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tantananan! Here we go again!

Sino kaya ang una kong makakasalamuha sa aking pagbabalik sa ibang mundo?

Huwag kayong magugulat kung sino siya ah? Salamat.

Abangan ang susunod na kabanata para malaman niyo ang sagot sa tanong at malalaman niyo rin ang susunod na mangyayari.