Koca bi yalan üstüne kurulmuş  fani
Hayata dün öbek öbek gelenler, hani?
Yerin altı verir, ,üstünün vermediğini
Dünyada yerim yok diye üzülme gönül

Nereye gider insan, sor nereden geldi
Karlar söndürmaz  kor bağrına düşeni
Hazineler gizlidir, hor görme kimseyi
Burada kadrim yok diye üzülme gönül

Kusuru elde arar unutur insan kendini
Ayagına su değmez, sende aşar denizi
Belki güzel güler dertlerin'ezip gitmişi' 
Hâlâ gülmem yok diye üzülme gönül

Bu meydan inan koca bi muharebe yeri
Ana, baba, evlat, yok kimsenin kimsesi
'Can' ahiretin gazisidir, faninin şehidi
Kır da, gezmem yok diye üzülme gönül

Her nefs dolanır çilenin dikenli teline
Nağmerde el açtırır illa günün birinde
Herkes kendini bilir, bilmez ne var elde
Dalda meyvem yok diye üzülme gönül

Göz görür ama sahte renklerin ahengi
Yüreğe gâm düşer,hüzün ıslatır kirpiği
Batmaz güneş özünde, içine tut kandili
Günüm gecem yok diye üzülme gönül

Hayat bu,türlü hal gelir başa bu yerde
Dost düşman yine şeytan melek içinde
Ara hak olanı, sevgi sabır muhabbetde
Halden bilenim yok diye üzülme gönül

Evrende tek lisan degildir, yazıda, dilde
Arz-ı hali okunur, halde, gözde, yüzde
Duyan var sessiz çıglıkları, en derinde
Sözüm işitenim yok diye üzülme gönül

Bırak, buda öyle olsun, herkes giderde
Bi'kainat var yanında, kuşlar  seninle Yetimlik öksüzlük biter günün birinde
Gözüm silenim yok diye üzülme gönül

Yalnız degilsin,şu koca mahşer yerinde
Koyun kuzusını bırakmaz, bulur yinede
Melek tutsun elini, kulun bıraktı yerde
Hiç kimsem yok diye üzülme gönül

Vuslat Tuna

17. Nisan. 2024