[Er zou hier een GIF of video moeten zijn. Update nu de app om dit te kunnen bekijken.]

'Ida, ik heb een groep vertrouwelingen verzameld en die willen je graag zien,' vertelde Mereb en keek meermaals om zich heen of ze wel echt alleen waren. 'Als jij een manier ziet om Program Software opnieuw op te starten, gaan zij daarbij helpen.'

Program Software opnieuw opstarten was een droom van haar moeder, niet per se van haar, maar voor de gezondheid van Kandi Program vond ze dat wel een poging moest wagen.

Ida knikte daarom en liep achter hem aan. Er waren nog steeds delen van het Faber-concern die ze nooit gezien had, zo groots en uitgestrekt was het geheel. Ze had ook voornamelijk rijkdom en luxe gezien, waardoor de ruimte waar ze in werd geleid een scherp contrast vormde met haar verwachting. Ze waren in een kelder aanbeland die overduidelijk niet goed gelucht werd. Er bevond zich schimmel op vochtige stukken afbladderend behang en de tafel waar iedereen aan zat was een oudje, met een wankele poot en een afgeschraapt blad. De geur was bedompt.

De computers erop bromden luider dan nodig zou moeten zijn en het irritante geknipper van een enkele tl-buis zorgde bijna onmiddellijk voor een scherpe hoofdpijn.
Was dit de plek waar de oud-werknemers onder werden gebracht? Wist Nérée daarvan? Had iemand Radek hiervan op de hoogte gebracht?

De grauwe huidskleur van de vertrouwelingen wezen op die nare waarheid en Ida voelde hoe er een verontwaardiging in haar binnenste groeide.

Mereb nam het woord: 'Dit zijn de omstandigheden waarin oud-werknemers aan het werk worden gezet. Alsof we tweederangs zijn, niet goed genoeg om hoger gestationeerd te worden.'

Deze omstandigheden waren verschrikkelijk en Ida verbleekte. 'Waarom pikken jullie dit?' vroeg ze verontwaardigd. Er waren genoeg andere bedrijven waar ze aan het werk konden en waar hun diensten hogelijk zouden worden gewaardeerd.

'We willen wel,' zei er één, een oudere man, 'maar we hebben een wurgcontract ondertekent. We hebben geen andere keuze dan onze tijd hier volmaken.'

Ida staarde hem aan en wist niet wat ze moest doen. Ze bezat hier geen macht om het beter voor deze mensen te maken. Nooit eerder had ze haar status moeten gebruiken, maar ze wist dat ze op haar rekenden, op haar vertrouwden. Zíj moest dit voor hen oplossen.

'Laat me denken,' antwoordde ze verstikt en keerde zich abrupt om, om meteen weer verrast stil te staan. De deuropening werd namelijk geblokkeerd en daar stond Radek.

'Jullie omstandigheden zijn inderdaad niet menselijk,' zei hij echter en Ida voelde hoe vlinders in haar maag voorzichtig begonnen te dansen. 'Hier moet wat aan gebeuren. Over een paar dagen ben ik, samen met mijn vrouw, de baas over Faber en dus kan ik helpen.'

Daadkrachtig liet hij de ruimte onmiddellijk leeghalen en leidde het groepje dankbare werknemers naar een hogere verdieping, waar voldoende ruimte was om prettig te kunnen werken.

Ida keek hem erkentelijk aan en hij mimede: 'Dat heb ik voor jou gedaan, jij bent alles voor mij.'