[Er zou hier een GIF of video moeten zijn. Update nu de app om dit te kunnen bekijken.]

De blik die Nérée op Idaline wierp was er eentje die Radek niet kon plaatsen, en dat terwijl hij toch de nodige mensenkennis bezat. Misschien voelde ze hoe hij zich tot de kleine vrouw aangetrokken voelde. Werkelijk, Idalines kruin kwam maar net bij zijn schouders, maar toch had hij het gevoel dat ze als puzzelstukjes in elkaar zouden passen.
Vlug schudde hij zijn hoofd om die gedachten kwijt te raken. Zijn hart behoorde Nérée toe. Zijn lange, slanke verloofde was het toonbeeld van schoonheid en elegantie. Haar vader had haar de fijne kneepjes van het vak geleerd, zelfs nog vanuit zijn ziekbed waar hij sinds kort aan gebonden was, en binnenkort zou zij het gigantische bedrijf over kunnen nemen.

Dankzij zijn vader en hemzelf was het softwarebedrijf van hun rijkste cliënt tot een waar koninkrijk uitgegroeid en zij zou daar binnenkort de vruchten van gaan plukken.

Dat zijn vader wel erg hard had gepusht om de verloving er doorheen te drukken, was precies volgens verwachting. Hij had nog nooit nee tegen zijn vader gezegd en tot nu had hem dat geen windeieren gelegd.

'Ik kom snel eens langs om te kijken hoe het gaat,' hoorde hij zichzelf ineens beloven. Deed hij dat om Nérée of om Idaline te kunnen zien? Opnieuw nam hij de gestalte van de nieuwe werkneemster in zich op. De houding, de geringe lengte en de trotse uitdrukking op haar gezicht deed hem ergens aan denken. Hij had die combinatie eerder gezien bij iemand anders.
Had Kandi Program een dochter? Hij bezat alle middelen om dat grondig uit te kunnen zoeken.

Idaline leek zijn gedachten te kunnen lezen, want ze wendde haar hoofd snel van hem af en staarde rond in het prachtig ingerichte glazen kantoor. De twee bureaus gaven duidelijk blijk van de hiërarchie hier: de grote met het mooie uitzicht was voor de baas en de andere bij de deur was voor haar bedoeld.

'Zo, Idaline,' zei Nérée. 'Wat zijn jouw talenten precies?' Haar toon gaf aan dat ze niet helemaal tevreden was met deze constructie, maar het was niet meer de juiste tijd om te protesteren.

Idaline keek als een opgejaagd konijntje naar haar en leek verstijfd. Uiteindelijk haalde ze haast onzichtbaar haar schouders op en antwoordde onbescheiden: 'Ik ben overal goed in en wat ik nog niet ken, leer ik snel.'

Waarom ging zijn bloed sneller stromen bij dat antwoord?
Omdat ze de rest prima zonder hem af konden handelen, ging hij er met een snelle groet vandoor.