Een zacht iets streek langs Steve's benen in het holst van de nacht. Hij schrok rechtop in bed, wierp het dekbed van hem af. Hij lag in de barak. Om hem heen hoorde hij de gelijkmatige ademhalingen van zijn manschappen. Hij slingerde zijn benen uit bed en greep tastend in het donker naar zijn schild.

Maar het zachte kwam ondanks alles nogmaals langs zijn been.

Hij keek naar zijn bloten voeten, zag een donkere vlek in de schemer bewegen. Nieuwsgierig bukte hij zich en schepte het raafzwarte katje van de grond. 'Hallo daar, kleintje.' Groette hij het beestje. Hij tikte het tegen zijn roze neusje. 'Ben je verdwaald?'

Het diertje wriemelde in zijn greep en mauwde luid, wat gevolgd werd door een enorme gaap. Hoektanden blonken in het maanlicht dat door het tentdoek naar binnen filterde. Captain Rogers glimlachte en plaatste het katje op zijn dunne matras. Het diertje rolde zich onmiddellijk in het midden op en sloot zijn diepbruine ogen.

Rogers stootte zijn krijgsmakker, Bucky Barnes, aan. 'Buck, hè Buck!' Hij schudde de man voorzichtig wakker. 'Moven. Ik moet er ook nog bij.'

Nog half in dromenland, draaide de man zich om. 'Mhm, Stevie. Het is nog veel te vroeg.'

Steve glimlachte en wrong zich bij de man in bed. Hij wilde om een bepaalde reden het katje op zijn bed niet nog verder storen. Vreemd. Hoe kon het dat hij het gevoel had dat de kat een lange reis had moeten maken om hier te eindigen?

De volgende morgen was de kat er nog. Het diertje viel meteen in de smaak bij de manschappen, en Rogers voelde zich gevleid toen het diertje zich op zijn schouder nestelde en daar bleef zitten; tijdens het ontbijt, de oefeningen, de lunch en 's avonds zelfs tijdens de actie, toen ze met échte wapens échte vijanden aanvielen.

Steve vond het erg opvallend hoe het katje maar tegen Stark wapens bleef strijken, maar al het overige geschut links liet liggen.

Het duurde niet lang of Captain America werd alleen nog op het slagveld gespot met een zwart, ineengedoken bolletje op de schouder, dat met toegeknepen ogen iedere beweging van de captain leek te beoordelen. Het spon als Rogers iemand neerhaalde, en blies verraderlijk als een Nazi het waagde nog overeind te komen na te zijn neergeslagen.

Maar weldra werd het katje zelf de dupe van de strijd. Het stierf in de bevende handen van de captain, doodgebloed aan een schotwond in de dij. De kogel was dwars door de maag van het kleine diertje gegaan en er aan de andere kant van zijn lichaampje weer uitgeschoten.

Steve was er kapot van dat hij zijn kleine kameraad was verloren, al helemaal omdat niet veel eerder die week hij Bucky had latten zitten, toen deze van de trein viel. Rogers was toen al te laat geweest, en nu weer. Hij hield zichzelf verantwoordelijk voor beide doden.

Maar wat hij niet vergat, was de blik van acceptatie in de ogen van het katje, en hoe hij moest denken aan een raafzwarte vlinder toen Stark stierf – hij had het katje naar diens obsessie met Stark wapens vernoemd. En die vlinder bleef hem de rest van zijn leven in die eeuw, en de volgende, bij.