Dit is dus een perfect voorbeeld van hoe je je niet op school moet gedragen.
_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Felix
had helemaal gelijk toen hij tijdens het wachten op de bus in zichzelf dacht dat hij weer een preek zou krijgen van zijn leerkracht. Hij en Crux werden na de les apart geroepen. Het oneerlijke vond hij dat Licre niet mee moest.

"Felix, Crux, dit is nu al de 153ste keer! Jullie hebben echt geen..." Wauw... Dat jullie dat onthouden. Eerlijk waar, het verbaasde hem echt. Er kwam nog wat geblabber achter, maar Felix kon het niet meer aanhoren. Hij besloot dat het tijd was voor 'plan Piekaboo'. Om het simpel te verwoorden: verstoppertje. Hij pakte zijn vriend bij de arm en trok hem weg.

Samen vluchtten ze zo snel als ze konden weg van de verschrikkelijke aardrijkskunde leerkracht met al zijn gezeur. Ze zouden er ongetwijfeld straf voor krijgen, maar als ze toch al een uur extra hadden, waarom dan niet nog een 9de uur?  Oh wacht. Felix was helemaal niet van plan om twee uur extra op school te blijven. Hij ging gewoon naar huis gaan wanneer hij de kans had. "... Ik had gewoon thuis moeten blijven."

Felix en Crux renden als kippen zonder koppen door het gebouw. Ze holden van her naar der. Van het leraars lokaal naar het klaslokaal van 1F. Ze sprongen de trappen af en snelden de speelplaats op. Hopende dat er geen leerkracht achter hen aan zou hollen. Felix gniffelde. Het zou anders best wel een zicht zijn: een leerkracht achter twee weggelopen leerlingen.

De twee 'vluchtelingen' splitsten op. Crux verdween in de richting van de klassen van de tweede graad en Felix ging richting toiletten. Toen hij binnen kwam in de toiletten, trok hij zijn neus op.  Er hing een niet al te aangename 'rozengeur'. Maar ja, wat kon je verwachten? Het waren nu eenmaal de toiletten.

Het was nu tijd voor een leuk spelletje verstoppertje. Hij begon over verschillende dingen na te denken. Het was een van zijn gewoontes geworden om over zijn hele leven na te denken wanneer hij alleen was. Felix  was benieuwd wie er als eerste 'gepakt' zou worden. Zou hij het worden, of Crux?

Vorige keer had Crux gewonnen: hij had zich in een boom verstopt en had er de hele dag gezeten. Gelukkig was het toen warm dus had hij het niet koud. Felix vond dat hij deze keer wel mocht winnen. Hij wist nu al dat het zijn ouders geen bom uit zou maken of hij straf kreeg, moest nablijven of zelfs geschorst werd. Het zou hen niets schelen. Hij kon het al helemaal voor zich zien.

"Och God, hebben we zoveel in die school geïnvesteerd en toch ben je geschorst? Wat een verspilling van geld! We hadden zo veel beter een nieuwe auto kunnen kopen." Misschien kwam het daardoor, maar Felix was momenteel niet de meest beleefde jongen op aarde. Misschien was het beter geweest als hij in een bos door een lieve heks opgevoed was, maar jammer genoeg was dat iets wat alleen in zijn fantasie gebeurd zou kunnen zijn.

De enige in zijn familie die effectief iets om hem gaf, was zijn kleine zusje van elf jaar. Lira was een schat van een kind. Ze was niet zijn bloed-gerelateerde zusje; maar Felix gaf meer om haar dan de rest van de familie.

Niet dat hij wist wie zijn familie waren, aangezien hij degene was die geadopteerd was. Zijn ouders wouden er niets over kwijt en er was geen enkele manier waarop hij zelf te weten zou kunnen komen wie zijn ouders waren. Tenzij hij een super genie was, maar als je naar zijn rapporten keek, zou je maar al te snel weten dat hij dat niet was  - Is wat je zou denken, maar op zich was Felix wel een slimme jongen.

Het was gewoon dat hij nooit zijn best deed voor school. Hij had er de motivatie gewoonweg niet voor.  Het was niet dat hij vond dat er geen nood was om zich voor school in te zetten, integendeel: hij wist dat als hij zich zou niet herpakken hij het later moeilijk zou hebben, maar wat kon hij eraan doen? Het was niet zijn fout dat hij in een vreselijke familie terecht was gekomen, het was niet zijn fout dat hij jaren lang depressief was geweest en het was al helemaal niet zijn fout dat hij te weinig sliep. Oké, Felix gaf toe dat het laatste wel zijn fout was, maar aan de rest kon hij niks doen.

Om heel eerlijk te zijn, kon het Felix niks schelen wie zijn ouders waren. Of het nu honden, aliens of hamsters zouden zijn, het zou geen verschil voor hem maken. Het enige waar hij ooit gewenst voor had was een rustig leven: een schattige hond, een mooi klein en knus huisje in een rustige omgeving. Dat was het leven waar hij altijd al van gedroomd had.
Spijtig genoeg, is de realiteit veel te bitter, net als 100 % pure chocola.