Vrijdag 20 maart 1254, Flurio

De dag voor gisteren had ik medicijnen gemaakt van de komkommers die ik woensdag in de zon te drogen had gelegd. Het medicijn heette Qu en werkte tegen brandwonden, muggenbeten en jeuk. Qu was een soort groene gel die je op je huid moest smeren. Het was een medicijn dat na vijf minuten begon te werken. Je moest het na een half uur wel van je huid afwassen met koud water.

Buiten Qu had ik nog andere medicijnen gemaakt zoals Rej, Fris, Mopl en Rarar. Rej werkte geweldig goed tegen een droge keel. Het was een medicijn dat je samen met citroenthee moest drinken. Fris was een medicijn tegen verkoudheden en Mopl tegen hoofdpijn. Allemaal waren ze van natuurlijke ingrediënten gemaakt. Wat precies, kan ik je niet vertellen. Het is nu eenmaal een heks geheimpje.

Het had me veel zweet, magie en tijd gekost, maar uiteindelijk had ik van elke soort minstens 600 exemplaren. Ik pakte mijn spreukenboek en zocht naar de spreuk die dingen verkleinde. De laatste keer dat ik deze spreuk gebruikt had, was jaren geleden. Het was een van de moeilijkste spreuken die er bestond. Na een tijdje bladeren had ik hem gevonden. De spreuk Ravish Era stond op een van de eerste 900 bladzijdes.

Ik ademde diep in en uit. Ik moest de spreuk in één keer zeggen. Als ik middenweg naar adem zou happen of concentratie zou verliezen, zou hij mislukken of een compleet andere spreuk worden. Mijn huis was verschillende keren bijna in vlammen opgegaan door het verkeerd zeggen van een spreuk.

"Ravish Szero atzvreearm Lieffal rrrr sdda gop nda gaws ouy  kleyo krish marioi Pkok trey befj kju qsf trefb nhgy nghghggg frreu aeuio zerys defqu pmoljl kinebwexi looc ouy wonk  magio era"

Het verbaasde me altijd hoe een grote longcapaciteit ik had. Het duurde niet lang voordat alle medicijnen verkleind waren. Ze pasten met gemak in mijn handtas waar met moeite een waterfles in zou passen. Dat zei meer dan genoeg over hun momentele grootte. Ik stak het spreukenboek bij de medicijnen. Het nam niet veel plaats in. Het was een klein en dik boekje, niet groter dan mijn handpalm en kleiner dan een waterfles.

Ik vertrok op weg naar het dorp. Niet alleen om medicijnen te gaan verkopen, maar ook om inkopen te doen. Mijn shampoo was bijna op en ik had zin om vandaag spaghetti te eten. De laatste keer dat ik een bezoekje aan het dorp had gebracht, was alweer een weekje geleden.

Ik had me zo goed mogelijk geprobeerd te vermommen. Mijn schouderlange zwarte haren zaten verborgen onder een paarse pruik en ik had een simpele blauwe jurk aan met lange laarsjes eronder. Over mijn jurk had ik een zwarte cape aan. Mijn outfit zag er nogal speciaal uit. Maar het gaat om het innerlijke, niet om het uiterlijke, toch?

Het was nooit goed om te veel aandacht te trekken. Het was beter om incognito te gaan. Ik was misschien niet aan de lange kant, maar mijn ravenzwarte haren waren gemakkelijk om te spotten tussen al dat regenbooggekleurde haar.

Het dorp bruiste van het leven. De straten stonden vol kraampjes en mensen stonden vrolijk te praten. De geur van gebraden kip lokte me naar een van de vele etensstallen. Gebraden kip was een van mijn favoriete gerechten. Even overwoog ik of dat het nu spaghetti of gebraden kip als avondeten zou worden. Mijn maaggevoel won. Ik kocht genoeg kip voor minstens vijf personen en liep een winkel binnen.

Er stond met grote letters 'Rihke fantastishtique'. De naamkeuze was niet al te mooi. Op het eerste zicht zag het eruit als een verdachte winkel maar het was een van de beste winkels voor hen die medicijnen en geneesmiddelen zochten. Ik was een van die 'hen'.

Ik verkocht op regelmatige basis mijn medicijnen aan deze winkel. In principe zou ik ze zelf kunnen verkopen, maar daar was ik veel te lui voor. Bovendien waren mijn medicijnen hun best verkopende producten. De kwaliteit was nu eenmaal gegarandeerd door het feit dat ik een heks was met jaren ervaring.

Ik pakte mijn gouden klantenkaart uit mijn handtas en meteen verwees de bediende die achter de toonbank stond me door naar één van de weinige VIP-kamers. Ik deed mijn kap af en maakte het me comfortabel in een van de twee zetels. Ik wachtte totdat een personeelslid naar me toe zou komen om de medicijnen te ontvangen.

Ik nam een slok van de warme thee die mij geserveerd werd. Het had een heerlijke citroensmaak. Ze wisten ondertussen maar al te goed dat dat mijn favoriete thee was. Een paar minuten verstreken. Mijn blik viel op een schaal vol koekjes die langs de zetel op een tafeltje stond. Ik pakte er eentje. Mhmmm, vanille. Heerlijk…
Pas nadat ik nog een ‘paar’ koekjes had opgegeten kwam een medewerkster van de winkel binnen. Ze begon zich te verontschuldigen voor de vertraging. Ik zwaaide met mijn hand om aan te tonen dat het geen probleem was terwijl ik nog een koekje mijn mond in schoof.

“Ngheen prhobleem slik ..hoor!”

De bediende, Szer, ging in de andere zetel zitten. Er werd nog wat meer gediscussieerd, maar van dat zal ik je arme ogen besparen. Nadat we klaar waren met onderhandelen, rinkelde Szer met een belletje. Mensen kwamen binnenlopen met verschillende grote dozen.

Ik haalde de medicijnen uit mijn tas en legde ze op hetzelfde tafeltje waar de koekjes op lagen. Nou ja, niet meer. Ze waren ondertussen allemaal in mijn maag verdwenen. Ik dacht even na over welke spreuk ik moest gebruiken. Ik besloot om te gaan voor de spreuk 'Eh Véres'. Een logische keuze aangezien het het omgekeerde van de verkleiningsspreuk was. Het was een vergrotingsspreuk. Gelukkig voor mij, was dit een iets gemakkelijkere spreuk.

"Eh wordus grootus mio Salahoma prohh iëe Véres"

De medicijnen groeiden in een mum van tijd terug naar hun originele grootte. Pas toen besefte ik dat het tafeltje veel te klein was voor vijf medicijnen van elk ongeveer 600 exemplaren. Dat was dus een kleine 3.000 medicijnen op een tafel van 40 op 60 cm. Arme tafel… Ondertussen lag hele vloer nu vol met medicijnen.

“Uhmm… Oops?”