Ik. Drink. Nooit. Meer. Echt nooit meer! Niet één druppel!

Ik weet gewoon dat ik gisteravond iets doms gedaan heb als ik wakker word. Ik heb enorme hoofdpijn! Het is net alsof iemand mijn hersenen ingeslagen heeft met een knuppel terwijl ik sliep. Nee, wacht, het is nog erger dan dat.

''Fuuuuck,'' mompel ik slaperig.

Ik reik met mijn hand naar mijn nachtlampje, zodat ik iets kan zien in het donker van de kamer, maar ik voel geen nachtkastje en ook geen knopje. Huh.

''Abby?'' vraag ik verward. Mijn woorden worden opgenomen in de duisternis om me heen. Hoe laat is het? Het ruikt hier naar verf.

Als ik geen antwoord krijg heb ik gelijk door dat ik niet in mijn eigen kamer ben. Hoe dronken Abby ook is, ze eindigt altijd weer naast mij in haar eigen bed! Shit.

Ik kan niet helder nadenken als mijn hoofd in brand staat, dus besluit ik mijn ogen te sluiten en nog even weg te doezelen in mijn eigen gedachten. Laat ik stap voor stap de avond doorlopen.

Gisteravond kwam ik op het feest met Abby en Adam rond elf uur ongeveer? Abby ging naar Max en ik en Adam gingen samen naar het dakterras. Daar hadden we het over, uh, over Tom? Nee, over Adam? Ah! Wat frustrerend! Ik weet het niet meer.

Toen zag ik Jared en Zac en toen gingen Zac en ik dansen. Nee, wacht, dat is niet waar. Zac gaf me wat te drinken en daarna gingen we dansen? Volgens mij wel. Daarna is alles één groot zwart gat van vergetelheid.

Mijn gedachten worden onderbroken als iemand de deur van de kamer open doet. Ik hoor de deur kraken. Het is een bekend gekraak. Het gekraak van.. van Michael's deur?!

Licht vult gelijk de ruimte op als de vreemdeling naar binnen komt en het grote licht in de kamer aanzet. Mijn ogen verblinden even wanneer dit gebeurd. Ik kreun en sla mijn handen voor mijn ogen om het licht tegen te houden.

''Uh, ik weet niet wie je bent of wat we gedaan hebben, maar ik wil héél graag weg hier,'' beken ik.

Ik hoor het geluid van een kastlade die geopend wordt. Iedereen behalve Dylan, alsjeblieft.

''O, je bent wakker, uhm, shit,'' mompelt een herkenbare stem, niet heel ver weg van mij. Vervolgens hoor ik een harde bons, alsof iemand ergens tegenaan gevallen is.

Ik open gelijk mijn ogen, die pijn doen van het licht wat nu wel mijn zicht aantast. In het hoekje van de kamer vinden mijn ogen niemand minder dan Jared. Hij zit op de grond. Zijn haar is nat en hangt iets wat slapjes langs zijn slapen. Het lijkt nog donkerder dan normaal nu het nat is.

Zijn wangen zijn ontiegelijk rood als hij weet dat ik hem kan zien en onze ogen contact maken. Pas als ik mijn blik naar de rest van zijn lichaam laat afdalen heb ik door dat hij alleen een onderbroek aan heeft. Holy guacamole. Shit, shit, shit, hij is sexy... Nee! Lena, zo mag je niet denken.

''Ooooké... Wooow, too much,'' roep ik hard.

Ik draai me beschaamd weg van de jongen op de grond en zijn verschrikkelijk perfecte lichaam. Ik weet gewoon dat ik dat niet had mogen zien. Ik hoor dat de lade van Jared's kast gesloten wordt.

''Ja hoor, het gaat heel erg goed met me, Lena. Wat fijn dat je het vraagt,'' mompelt Jared sarcastisch.

Ik wikkel mezelf vast in het dekbed onder me en kreun nog harder dan daarnet. Ik weet niet of ik zijn persoonlijkheid kan waarderen als ik een kater heb.

''Wat doe ik hier?'' mopper ik. Ik schaam me kapot. ''En waarom ben je halfnaakt?!''

Ik durf niet nog een keer de kamer in te kijken zonder dat ik weet dat het veilig is, dus houd ik mijn gezicht voor even verstopt in het kussen onder mijn hoofd.

Ik kan in de stilte van de morgen een broek dichtgeritst horen worden. Oké, hij heeft kleding aan.

''Naakt?! Dit is mijn kamer! En ik heb net gedoucht!'' zegt hij verontwaardigt. ''Weet je echt niets meer van gisteravond?''

Ik draai mijn hoofd zijn kant op en open voorzichtig mijn ogen. Ik kan nog net een stukje van zijn blote rughuid zien verdwijnen onder een simpel wit shirt. Jared staat van me weggedraaid. Waarom moest ik dat zien?

''Nee, wat zou ik me moeten herinneren? En waarom heb ik zoveel hoofdpijn? Ik heb haast niets gedronken gisteravond!'' klaag ik.

Jared keert zich nu tot mij en zet een serieuze blik op, alsof hij mijn woorden niet kan geloven.

''Lena, wij hebben gisteravond de liefde bedreven, en jij kan het je niet meer herinneren?!'' vraagt hij woedend.

Ik kijk hem aan met nog grotere ogen. Nee, dat kan niet. Huh?!

''Maar, ik en jij, wij waren gisteren helemaal niet samen zoals nu en ik begrijp er niets van en.. Waarom lach je me uit?! Dit is niet grappig Jared!'' roep ik woedend.

Ik duw mezelf omhoog in een zittende positie en kijk gelijk naar beneden om te zien dat ik al mijn kleding nog aan heb. Mijn hele broekpak is volledig intact. Niets niet seks.

''Ha! Omygod, je had je gezicht moeten zien. Ik maak maar een grapje!'' roept Jared.

Hij lacht verschrikkelijk hard om zijn eigen grap. Hij meende het niet? Pfew.

''Jared, for god's sake! Laat me niet zo schrikken!'' zeg ik beschuldigend.

Ik probeer me ondanks mijn hoofdpijn opnieuw te concentreren op de gebeurtenissen van gisteravond.

''Wát heb ik wél echt gedaan gisteren?'' vraag ik vluchtig.

Als ik mijn zicht weer naar het plafond keer kan ik zien dat deze vol geschilderd is met een sterrenhemel. Langzaam begint mijn avond terug te komen. Beelden van mij en... Zac?

''Ik en Zac?'' mompel ik zacht.

Ik begrijp er niets van. Dat zou ik nooit doen! Ik bedoel, ik vind hem leuk, maar ik zou hem nooit zomaar zoenen! Daar is het nog veel te vroeg voor na Michael en ik.

''Uhm, ja, over Zac gesproken,'' begint Jared. Hij kijkt ongemakkelijk van me weg. ''Hij, uhm, jullie waren samen in het trappenhuis, maar hij.. hij deed dingen met je die je.. uh, die je niet –'', ik onderbreek gelijk zijn woordenstroom.

''Die ik niet wilde?'' maak ik zijn zin af. ''Fucking eikel!'' gil ik gelijk.

Ik trek de lakens gelijk van mezelf af en vermijd maar al te graag de spiegel die naast Jared's ladekast hangt.

''Ho ho ho, ik weet dat je boos bent, maar geweld is nooit een oplossing,'' zegt Jared.

Hij houdt me tegen door voor de deur te gaan staan, nog voordat ik deze uit kan lopen, en slaat zijn armen als barricade over elkaar heen.

''Zitten, Hartman,'' zegt hij gelijk. Oh god, hij weet ook mijn achternaam?

Ik gooi mijn armen verslagen in de lucht en zucht als ik terugloop naar het bed en me laat wegzakken in het matras. Ik hoop dat het monster onder zijn bed me opeet. Ik schaam me zo erg.

''Wat wil je van me Jared?'' vraag ik verslagen. ''Een bekentenis over wie ik ben en wat ik doe? Waarom ik het doe? We kennen elkaar amper.''

Jared loopt weg van de deur en gaat zelf zitten op een onuitgepakte kartonnen verhuisdoos. Misschien was hij toch nog niet helemaal klaar met uitpakken.

Hij kijkt me verward aan, alsof hij geen idee heeft waar ik het over heb. Misschien weet hij helemaal niet wie ik ben.

''Wat? Waar heb je het over? Nee, ik probeer je alleen te helpen,'' zegt hij oprecht. Hij haalt een hand door zijn natte haren heen en veegt deze weg uit zijn gezicht. ''Is er iets dat ik moet weten dan?''

Ik kan mezelf wel voor mijn gezicht slaan.

''Ugh, oké. Hartman,'' leg ik uit. ''Ik ben hun dochter. Je weet wel, van Hartman advocaten?''

Jared begrijpt niets van wat ik zeg. Hij haalt een vuile kwast van de grond af en bestudeert de haartjes van het object.

''Advocaten? Je bedoelt die patserige figuren op tv die al die criminelen de cel in krijgen?'' vraagt hij verward. ''Dat stel dat altijd op tv is tijdens het acht uur journaal?''

Ik knik met mijn hoofd op en neer, ten teken dat wat hij zegt de waarheid is.

''Het zijn mijn ouders, en ze weten niet dat ik hier ben. Dat heb ik je toch verteld gisteren?'' vraag ik verbaasd. ''Of... niet?''

De lege blik in zijn ogen zegt mij al genoeg. Ik heb hem nooit iets verteld. Jared schudt heel langzaam met zijn hoofd heen en weer.

''Nee...'' Hij trekt vragend zijn wenkbrauwen op. ''Dus, waar denken je ouders dan wel dat je bent?''

Ik vouw mijn handen samen in mijn schoot uit ongemak. Ik weet niet waarom, maar zijn vraag is er een die ik eigenlijk zoveel mogelijk probeer te vermijden.

''Ze denken dat ik rechten studeer,'' leg ik uit. ''Ze.. hebben een hekel aan de UVAK.''

Jared staat op van de verhuisdoos en legt het penseel dat hij in zijn handen heeft neer op zijn ladekast, naast allerlei andere verftubes.

''Luister Lena,'' begint hij.

Hij loopt naar het raam toe van zijn kamer, naast het bed waarop ik zit, en opent de gordijnen om meer licht de kamer in te laten.

''Soms begrijpen je ouders je gewoon niet. Ik weet precies wat je bedoelt.''

Jared leunt op de vensterbank voor het raam en staart naar buiten. Ik ken het uitzicht maar al te goed, dus besluit ik mezelf die pijn te besparen en maar te blijven zitten waar ik zit.

''Dat is echt een understatement,'' zucht ik. ''Ze begrijpen me niet? We lijken wel van twee verschillende families te komen! Twee verschillende planeten! Het is net alsof alles wat ik doe fout is in hun ogen! Ze zijn zo... zo verschrikkelijk veel met hun reputatie bezig dat ze ik en mijn broer gewoon vergeten.''

Ik sluit mijn ogen en trek mijn handen tot vuisten.

''Daar, eh, kan ik me in herkennen ja,'' zegt Jared eerlijk. ''Mijn vader..,'' hij stopt even met praten om met een van zijn handen langs zijn arm te wrijven.

''Laten we zeggen dat hij op dit moment waarschijnlijk niet eens over me nadenkt, of weet waar ik ben. Hij leeft in zijn wereld en ik in die van mij.''

Jared's bekentenis geeft me gelijk het gevoel dat ik niet de enige ben op deze planeet met dit probleem. Hij zegt het zo oprecht, alsof hij eroverheen is, maar eigenlijk diep van binnen weet dat zijn vader veel voor hem betekent.

''Soms heb ik het idee dat hij me alleen maar ziet als zijn mislukte, ongeplande zoon, weet je. Alsof ik niets voor hem beteken.''

Ik richt mijn blik op de muur van zijn kamer en leg een connectie met het oog van de feniks die zich erop bevindt. Het wezen kijkt zo zelfverzekerd en angst zaaiend. Alsof het alles en iedereen op de planeet veracht.

''Maar ach, genoeg achtergrond informatie. Ik heb cafeïne nodig,'' zegt Jared. Ik ben blij dat hij op zijn eigen, open manier de zware spanning in de kamer laat wegebben. ''Keuken?'' vraagt hij.

Ik denk even na over zijn vraag, maar weet eigenlijk gelijk al dat ik wat tijd nodig heb om wakker te worden voordat ik mijn 'walk of shame' moet lopen.

''Uh, weet je wat. Rain check?'' vraag ik. ''Ik kom zo wel. Ik fris me eerst wel even op.''

Jared draait zich weg van het raam en knikt begrijpelijk.

''Tuurlijk. Heb je mijn nummer eigenlijk al? Ik bedoel, misschien is dat handig voor als je de volgende keer weer je sleutel kwijt bent?'' vraagt hij.

Ik tast mijn broekzakken af naar de bekende vorm van mijn telefoon en ik ben blij als ik deze kan voelen. Dat is het voordeel van een broekpak. Ik heb nooit een tas nodig voor dat ding.

''Ja, dat lijkt me een slim idee, alhoewel ik niet van plan ben binnenkort weer naar een feest te gaan,'' geef ik toe. ''Hier.''

Ik haal mijn telefoon uit mijn achterzak en overhandig deze aan Jared, die met een paar vingerbewegingen zijn nummer al heeft ingetikt. Hij maakt zelf een sukkelige foto om deze bij zijn contactgegevens in te voegen. Daarna geeft hij me het ding weer terug. Ik lach zacht.

''Charmant,'' mompel ik.

Jared haalt zijn schouders op alsof het hem niets uitmaakt.

''Ja zeker. Net als Romeo,'' zegt hij. ''Kan je je dat nog wel herinneren?''

Zijn opmerking brengt gelijk nog meer herinneringen naar boven van gisteravond. Ik heb hem zeker Romeo genoemd? Oh god.

''Nee, gek genoeg weet ik daar niets van,'' lieg ik sarcastisch.

Jared grijnst.

''Nou, dan zie ik je zo wel weer, Hartman,'' zegt hij. Ik knik.

''Tuurlijk,'' antwoord ik.

''Tuurlijk,'' zegt hij.

Dan loopt hij langs me heen naar de deur van zijn kamer. Vlak voordat hij de kamer verlaat hoor ik hem nog mompelen.

''Romeo, ha!''

Ik kijk naar de telefoon in mijn handen als hij de deur achter zich sluit en ik open gelijk mijn contactenlijst. Ik lach om Jared's foto wanneer ik zijn nummer vind en open zijn contactinformatie.

Jared Vermeer aka Lena's Romeo

Zijn achternaam verbaasd me. Misschien is hij wel familie van de schilder zelf.

-

Als ik mezelf iets heb opgefrist bij de wastafel in Jared's kamer ben ik klaar voor mijn eigen 'walk of shame'. Ik heb ondertussen ontdekt dat het ongeveer acht uur in de ochtend is, dus zo druk zal het niet zijn in het studentenhuis.

Meestal slaapt iedereen uit tot laat in de middag, zodat ze dan minder last hebben van hun hoofdpijn en misselijkheid. Ik ben blij dat niemand me op dit moment kan zien met mijn haren vol klitten en uitgelopen make-up.

Als ik zo stil mogelijk door de hal heen loop richting het trappenhuis merk ik al snel op dat niet iedereen zich vannacht aan de regels gehouden heeft. Sommige deuren staan open en in de hal vallen meerdere vergeten kledingstukken te vinden. Vestjes, sokken en zelfs een bh! Pft, jongens.

Eén kledingstuk herken ik echter wel gelijk. Amber's lelijke roze jurk. Wat zou die hier doen? Het bloemenpatroon is zo herkenbaar dat het kledingstuk haast van niemand anders kan zijn. Ze had hem gisteravond aangehad.

Ik kan het niet laten en blijf uit nieuwsgierigheid stilstaan bij de deur waar de jurk op de grond ligt. Ik ben benieuwd met wie Amber nu weer geslapen heeft.

Op zijn kamerdeur hangt een whiteboard met wat stiften. Het bordje wat op de geopende deur hangt vertelt me gelijk het hele verhaal. Alsof het allemaal niet nog erger kan.

Zac Mc Grain.

Ik knijp mijn handen tot vuisten en laat de woede toe. Eerst voert hij me dronken, dan rand hij me bijna aan en daarna ditcht hij me voor Amber?! Wat een eikel!

Eén ding weet ik zeker; Ik. Wil. Wraak.

Uit woede trek ik een van de stiften van het bord af. De permanente zwarte. Het is donker in de kamer als ik de deur verder open. Deze maakt een krakend geluid. Ik hoop niet dat ze al wakker zijn.

Zo stil als ik kan loop ik naar binnen toe. Gelukkig komt er wat licht uit de hal, waardoor ik wel wat in de kamer kan zien.

Gelukkig zijn alle kamers hier hetzelfde ingedeeld. Tuurlijk, anders gedecoreerd, maar de meubels staan op dezelfde plekken.

Mijn voorspelling wordt bevestigt als ik twee silhouetten in het bed van Zac's kamer zie liggen. Pas als ik dichterbij kom heb ik door dat het inderdaad Zac en Amber zijn. Amber's haren liggen over Zac's borst heen gedrapeerd. Zijn handen rusten op haar schouderbladen. Als je de twee niet zou kennen zouden ze net twee geliefden kunnen zijn. Gadver.

Ik haal de dop van stift af leun voorover. Tijd voor mijn wraakactie. Op Zac's wang tegen ik een enorme piemel, want zeg nou zelf; hij is gewoon een dickhead.

Het gaat me gemakkelijk af. Hij slaapt zo diep dat ik hem zwaar kan horen ademen. Als een van de twee wakker wordt, ben ik dood.

Als ik klaar ben met het kunstwerk op Zac's gezicht leun ik wat voorover, zodat ik aan dat van Amber kan beginnen. Ik schrijf het woord 'slet' op haar voorhoofd, want ja, meer is ze op dit moment ook niet en ik doe het uit woede. Het is niet dat ik jaloers ben of zoiets, iew, seks met Zac? Ik ril van de gedachte.

Als ik klaar ben knik ik goedkeurend en maak ik mezelf zo snel mogelijk uit de voeten. Ik sluit de kamerdeur achter me en besluit dat het misschien wel zo slim is om de stift bij iemand anders achter te laten. Zo zullen ze nooit denken dat ik het gedaan heb.

Ik gooi de stift naar binnen in een random kamer van een van de studenten die zijn deur ook open heeft staan. Ik hoop maar dat ze het ding niet zullen vinden. Arme jongen.

Ik huppel vrolijk naar het einde van de gang toe, blij van mijn actie en open de deur naar het trappenhuis. Ik kijk nog een keer achter me om te controleren of iemand me gezien heeft, maar ik zie niemand in de verlaten gang lopen.

''Asshole,'' fluister ik.

Ik ren de traptreden af zo snel als ik kan, waardoor ik al vlug op de begane grond terecht kom. Ik voel me.. vrolijk, blij en een stuk beter dan voorheen. Kan mij het wat rotten wie me zal zien. Voor hetzelfde geld is alleen Jared in de keuken.

Ik ben blij als ik door de hal naar de keuken loop en inderdaad alleen Jared's krullen vind in de ruimte. De geur van koffie vult mijn neusgaten op en geeft me gelijk nog wat meer energie. Ik voel me wakker, alert en in controle van mijn lichaam.

''Heeej, Jared Vermeer aka Lena's Romeo,'' zeg ik wanneer ik de kamer in loop.

Ik ga gelijk zitten op een houten kruk aan de keukentafel en wacht op zijn reactie. Ik denk dat hij me later verwacht had, gezien zijn reactie. Hij draait zich gelijk om en morst daardoor bijna wat koffie als wanneer hij het spul voor mij in een mok giet.

''Jezus, je laat me schrikken,'' zegt hij. Hij zet de kan met koffie weg en legt geschrokken een hand op zijn borst. ''En ja, Romeo, is het niet?'' vraagt hij lacherig. Dit gaat hij nog zo vaak herhalen dit jaar.

''Ha, ha. Je bent zo grappig. Waar haal je het toch vandaan?'' vraag ik sarcastisch. Het antwoord op de vraag is zo voor de hand liggend dat ik hem niet serieus kan nemen.

''Koffie?'' vraagt hij.

Hij houdt twee mokken in één van zijn handen. Ik knik. Ik vind het knap van hem dat hij de koffie heeft kunnen vinden in alle rotzooi in de keuken. Bierflesjes, glazen, lege wijnflessen, volle bekertjes, lege bekertjes, lege zakken voedsel en nog veel meer rotzooi.

''Het spijt me als het niet te zuipen is. Ik, eh, heb dit lang niet meer gedaan,'' bekent hij.

Ik kijk hem angstig aan, alsof ik bang ben van zijn koffie.

''Geen probleem. Zolang er geen monsters in de mok rondzwemmen kan ik het aan. Denk je dat mijn ouders me ooit geleerd hebben om koffie te zetten?'' vraag ik.

Hij lacht om mijn opmerking en gaat tegenover me aan tafel zitten. Hij schuift de mok naar me toe in stilte.

''De familie Hartman? Hm, geen idee. Mijn gok is nee?'' stelt hij vast.

Ik neem een slok van de koffie, welke niet heel erg vies is, en grijns.

''Nee, niet bepaald,'' zeg ik. ''Hoe zit het eigenlijk met jou, Vermeer? Je gaat me toch niet vertellen dat je familie bent van 'de' Vermeer familie, toch?'' vraag ik. ''Ik bedoel, als ik kijk naar je talent, dan zouden jullie zo familie kunnen zijn.''

Jared neemt een slok van zijn eigen koffie voordat hij antwoordt.

'' Johannes Reyniersz Vermeer?'' vraagt hij. ''Oké, ja. Dat is misschien waar, maar maak er niet zo'n groot iets van. Die man liet elf kinderen na! Elf! Weet je hoeveel overgroot familie ik daardoor heb?'' vraagt hij serieus.

Ik lach om zijn droge opmerking, maar ik kan mijn verbaasdheid niet maskeren.

''Jared, even serieus, dat is fucking vet,'' zeg ik enthousiast. ''Ik zou een moord doen om familie van hem te kunnen zijn.''

Jared roert ongemakkelijk met zijn lepeltje in zijn koffiemok.

''Neh, het is niet zo bijzonder hoor. Het is nou niet alsof ik er een miljoen aan overhoud ofzo,'' zegt hij.

Ik neem nog een slok van mijn koffie en leun wat naar achteren in mijn stoel. Ik wil hem opnieuw antwoorden, maar de stilte tussen ons wordt onderbroken door mijn telefoon. Deze trilt in mijn broekzak.

''Oh, sorry hoor,'' zeg ik.

Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en check het scherm. Het is Jeffrey.

''Mijn broer,'' zeg ik. ''Shht.''

Ik neem aan en zet de telefoon aan mijn oren.

''Lena,'' zeg ik. ''Wat moet je, Harry Potter?''

Terwijl ik met Jeffrey praat houden we oogcontact. Hij kijkt me raar aan. Zijn lippen vormen een 'Wat?' Ik hoor Jeffrey wat dingen zeggen, maar mijn aandacht is gericht op Jared, die rare gezichten trekt tegenover mij.

''Sorry Jeff, wat zei je? Iemand, uhm, leidt me af,'' lach ik.

Ik werk Jared een strenge blik toe.

''Iemand leidt je af? Wow, ik had geen idee?'' lacht Jeffrey. ''Mama vraagt of je tijd hebt om langs te komen vanmiddag?''

Waarom zou ze me nu weer nodig hebben?

''Wat? Nee hè. Moet dat? Als mama iets van me wilt moet ze me zelf maar bellen, zeg dat maar tegen haar,'' zeg ik kwaad.

Ik sta op het punt om gelijk op te hangen, maar ik vind het toch best wel zielig voor Jeffrey dat de woede richting mijn moeder op hem afreageer.

''Lena? Wacht, het is niet wat je denkt, mama heeft me gevraagd of ik –'', ik onderbreek hem gelijk. Ik heb even geen behoefte aan mijn ouders.

''Sorry Jeff, is het goed als ik je later terug bel? Het spijt me echt, okay?'' vraag ik.

Ik hoor Jeffrey zuchten.

''Okay tuinkabouter. Maar niet vergeten! Anders krijg ik weer problemen,'' zegt hij vermoeid.

''Jep, okay, talk to ya later big B,'' zeg ik. Dan hang ik op.

Ik drink in één keer mijn koffiemok leeg en sta op om deze neer te zetten bij de rest van de vuile afwas. En geloof me, na een feest als dat van gisteravond is dat heel veel.

''Sorry Jared, familiedrama. Ik moet vliegen,'' zeg ik.

Ik herinner me dat mijn jas nog in Adam's kamer hangt, dus ik hoop maar dat het buiten niet zo koud is. Ik wil hem en wie er dan ook misschien wel bij hem slaapt niet wakker maken.

Ik stop mijn telefoon weg in mijn achterzak. Jared staat ook op uit zijn eigen stoel en kijkt wat verdwaald om hem heen, alsof hij het echt vervelend vindt dat ik weg moet.

''Ach, what's new?'' vraagt hij. Hij lacht wat, zijn natte haren zijn in de tussentijd wat opgedroogd. ''Zullen we.. anders samen lunchen vanmiddag? Ik bedoel alleen als ze echt tijd hebt hoor anders doen we het niet. Ik, uhm, het jaar is nog niet echt begonnen dus dacht ik dat je het misschien wel leuk zou vinden als we samen zouden gaan na zo'n drukke ochtend... en ik mompel weer zeker?'' vraagt hij.

Ik knik. Wat schattig.

Hij haalt een hand door zijn haren heen, waardoor de verfspettertjes op zijn onderarmen weer zichtbaar worden onder zijn shirt.

''Chocoloco om een uurtje of half een?'' vraag ik.

Jared lacht breed en kijkt van me weg.

''Ja, oké,'' zegt hij vastberaden.

Zonder dat hij zich erop voor kan bereiden sla ik mijn armen om hem heen in een knuffel. Ik vestig mijn handen op zijn rug en trek hem dichterbij. Hij ruikt naar douchegel, merk ik op. Hij beantwoordt mijn knuffel maar al te graag en slaat zijn armen om me heen. Het valt me eigenlijk nu pas op dat hij best groot is. Groter dan dat hij eruit ziet. Onze omhelzing duurt net iets te lang, waardoor ik me weer terugtrek en mijn tong naar hem uitsteek.

''Ik zie je vanmiddag, Romeo,'' zeg ik. Daarna loop ik weg. Deze keer weet ik zeker dat zijn wangen rood zijn geworden door mij.

''Doei, Julia.''

Als ik hem dat hoor zeggen weet ik zeker dat dit het begin is van een bijzondere vriendschap. Een vriendschap die ik niet zomaar zal opgeven.

-

Zo, dat was een extra lang hoofdstuk, omdat jullie wat langer moesten wachten. ;) Dit is het einde van Deel 1. Deel 2 van het verhaal zal zo weer verdergaan. Hier slaan we het begin van het jaar over en gaan we verder. Ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden ;)

Vraag: Wat verwachten jullie van de rest van het jaar? We hebben lessen, lunch, feesten, familiedrama, liefde, haat, tragedies, uitjes en nog veel meer. :D

Kus,

Claire