Het studentenhuis van de Leeuwen is best groot, al zeg ik het zelf. Adam woont op de derde verdieping van het studentenhuis, waardoor we eerst het trappenhuis door moeten om beneden in de woonkamer te kunnen komen. Dat duurt wel even met Abby en haar monsters van hakken.

Er valt nu duidelijk muziek te horen vanaf de tweede verdieping. Feesten in het studentenhuis zijn.. anders. Ze feesten door tot vroeg in de ochtend, er is meer alcohol aanwezig en de mensen die er komen zijn.. heftiger. Heftig als in 'er gebeuren dingen die eigenlijk niet mogen gebeuren' heftig.

''Wat is het dood hier zeg. Zijn we de laatste ofzo?'' merkt Adam op.

Zijn schoenen piepen op de ijzeren constructie van de traptreden. Abby's handen omklemmen zijn polsen zodat ze niet voorover valt wanneer ze naar beneden loopt.

''Vanavond is het hier niet meer zo dood hoor,'' zegt Abby grijnzend.

Ze trekt haar wenkbrauwen omhoog in een gevaarlijke grimas die haar woorden net een beetje extra betekenis meegeven. Holy guacamole.

''Abigail, houd je vieze fantasieën voor jezelf alsjeblieft. Ik heb al genoeg aan die van mezelf,'' zegt Adam, met net zulke foute intenties als Abby.

Ze hebben wel gelijk. Als iedereen een beetje gedronken heeft.. dan staat het trappenhuis vanavond vol met zoenende stelletjes. Ik ben zelf ook niet heel onschuldig. Michael en ik hebben hier vaak genoeg met elkaar gezoend zonder gestoord te worden.

Mijn herinneringen aan Michael zorgen meteen voor een slecht gevoel in mijn onderbuik. Ik voel me alerter dan ooit, wanneer ik aan hem terug denk. Het doet pijn.

''Lena. Je kijkt alsof je net je Disneylandkaartjes kwijtgeraakt bent,'' zegt Adam. Hij is oplettender dan ooit.

''Ed, ik weet hoe die blik eruit ziet, oké? En het is niet deze,'' klaagt Abby. ''Deze blik zegt; voer me dronken.''

Abby zucht als ze de laatste trede van de trap langs is.

''Nee, die blik is het ook niet. Die krijg ik namelijk altijd van jou, zuiplap,'' kaatst Adam terug.

''Nou,'' begin ik. Ik staar mijn vrienden aan alsof ze gek zijn. ''Deze blik zegt; mij maakt niet uit welke blik ik opzet en jullie hebben allebei geen gelijk.''

Abby en Adam gaan niet in op mijn opmerking, maar laten het voor even gaan.

''Wat het dan ook mag zijn, ik heb zin om te feesten nu het nog kan, zodat ik morgen spijt kan hebben van mijn kater,'' legt Adam uit.

Hij haalt verveeld een hand door zijn haren heen en opent de deur van het trappenhuis, zodat we gelijk door kunnen lopen naar de woonkamer.

Als we eindelijk beneden zijn gekomen kan ik pas zien hoe druk het is. De hele woonkamer, gang en keuken staan vol met dansende mensen. Dansende dronken mensen. Dansende dronken mensen die foute dingen doen.

Ik herken gelijk verschillende gezichten onder de feestgangers. Het zijn mensen die ik weleens spreek, maar waar ik eigenlijk nooit mee omga. Ze zijn de elite van de UVAK.

Tegenover de banken in het midden van de woonkamer staat een draaitafel. Achter de tafel staat Dylan. Zijn punklook is er een die altijd opvalt en zijn hanenkam is zijn visitekaartje. Dylan is een chille gozer, alleen is hij zo geobsedeerd met metal muziek dat ik het gewoon niet langer dan vijf minuten met hem kan uithouden. Het gaat altijd over de bands die hij kent.

Op de banken zitten meerdere mensen die ik zelfs van achteren kan herkennen. Nick en Jackson drinken samen wat bier uit hun rode bekers, terwijl de twee bloedmooie meisjes naast hen liever zo uit een flesje drinken. Zover ik weet zijn het vrienden van Alessia, Amy en Amber van het Zand. Tot mijn verbazing kan ik Zac nergens vinden.

De dansvloer staat vol met andere studenten. De meeste herken ik van vorig jaar.

Sven Meijers, bijvoorbeeld, staat tussen de rest van de feestgangers op de 'dansvloer' speeksel uit te wisselen met niemand minder dan Jill. Ik heb vorig jaar veel naast hem gezeten tijdens onze colleges kunstgeschiedenis. Hij is een echte studiebol, dus begrijp ik niet zo goed waarom hij lid is van een studentenvereniging als deze. Daarbij gingen 99% van onze gesprekken over zijn relatie met Jill, zijn obsessie met voetbal en zijn twee katten Bob en Jan Willen. Sven is een geval apart.

Ook de vriendengroep van Isabella Vincentsen valt makkelijk te onderscheiden. Zij en al haar vrienden dragen allemaal Greenpeace truien. Van die 'vegan' truien die goed zijn voor het milieu ofzo.

Isabella en haar vriendengroep hebben het altijd over planten, de natuur en het behoud van de tropische regenwouden in Azië. Om heel eerlijk te zijn interesseren die bossen me niet zo.

Dan heb je ook nog Max Wetters, die meestal te vinden valt onder een van de tafels in de keuken, dronken en high. Hij is het beste voorbeeld van een student die geen controle meer heeft over zijn leven. Echt waar. Hij is niet altijd zo geweest hoor, nee, maar sinds Isabella hem gedumpt heeft is hij ingestort tot het wrak van vandaag. Volgens mij heeft hij last van een persoonlijkheidsstoornis.

Ja, er zijn veel gestoorde mensen te vinden op de UVAK, maar de meeste zijn net zoals ik, Abby en Adam. We vallen niet op, we houden ons vaak genoeg aan de regels en we doen geen dingen die niet mogen. Nou... soms niet.

''Waar is die Spaanse macho van je Leen? Is hij er eigenlijk al?'' vraagt Adam geïnteresseerd. Hij moet wat harder praten om over de luide muziek heen hoorbaar te kunnen zijn.

Ik zoek om me heen naar de bekende kledingstijl van Jared en de al te bekende verfvlekjes op zijn handen, polsen en onderarmen. Ik heb hem na onze koffie 'date' niet meer gezien. Waar zou hij uithangen? Ik had gewoon als een normaal mens telefoonnummers met hem moeten uitwisselen, maar dan klinkt het gelijk zo definitief. Ik ben niet goed in het maken van keuzes, dan voel ik me altijd wat ongemakkelijk.

''Ja Lena, welke Romeo ga je als eerste benaderen?'' vraagt Abby benieuwd. ''De prins op het witte paard, of zijn buitenlandse slaaf?''

Adam lacht hard om Abby's opmerking.

''Ik dacht dat je vanmiddag nog zei dat de slavernij al heel lang afgeschaft is?'' vraag ik plagerig. Ik wil die vraag echt niet beantwoorden.

Ik ken Jared pas twee dagen! Wat denken ze wel niet van me? En Zac? Het zal nooit iets tussen ons worden. Die optie heb ik lang geleden al uit mijn keuzenlijst weggekrast. Nee, ik heb hem verbrand, die optie. Ik en Zac? Nooit, en ik heb ook geen behoefte aan een relatie op dit moment. Het is net alsof Michael me overal nog beïnvloed, ondanks dat hij al een lange tijd weg is.

''Oké, that's it. Ik ben in de keuken als jullie me zoeken. Max heeft ook gezelschap nodig,'' zegt Abby, iets serieuzer dan nodig.

Ze haalt haar handen door haar haren heen en loopt dan vervolgens vol zelfvertrouwen door de mensenmassa richting de keuken, waarschijnlijk om er gratis alcohol te kunnen scoren. We komen niet vaak naar studentenfeesten als deze, maar toch weten we de weg, want ja, we komen ook vaak op Adam's kamer. Hij mag van geluk spreken dat hij zijn eigen kamer heeft.

''Ik kan nog steeds niet geloven dat Isabella hem gedumpt heeft, weet je. Die twee waren net zo erg als Sven en Jill, en hun onstilbare speekselklieren,'' grapt Adam.

Hij moet uitwijken om niet tegen iemand aan te botsen die aan het dansen is wanneer hij me meetrekt naar het dakterras. Ja, het studentenhuis heeft zelfs een dakterras.

''Jezus, kijk eens uit malloot,'' mompelt Adam geïrriteerd. ''Echt, die twee waren zo verliefd,'' zegt hij.

Adam trekt me mee naar een lange tafel achterin. De koele buitenlucht voelt heerlijk aan op mijn huid. Ik hoop dat het dit jaar weer gaat sneeuwen. De campus is zo mooi als deze helemaal bedekt is met een dikke laag glimmende witte vlokken. Misschien moet ik Adam vragen naar zijn date met Tinder Tom?

''Over verliefdheid gesproken,'' begin ik. Adam kaapt snel twee biertjes weg uit één van de kratten die op de tafel staat. Hij opent ze met een bieropener – die het geluid van een grommende leeuw laat horen als je een flesje opent – en geeft er een aan mij. ''Jij en Tom? Weet je zeker dat er niets mis is?'' vraag ik.

Adam neemt een grote slok van zijn bier. Hij lijkt haast een beetje gestrest. Alsof hij door zijn werk geen tijd meer voor zichzelf overhoudt en daardoor fulltime problemen heeft.

''Tom, ja, Tom is de bom,'' grinnikt hij.

Als hij de woorden uitspreekt glimlacht hij breed. De glimlach bereikt zijn ogen en laat zijn gelaatstrekken stralen. Toch verandert hij snel van gedachten, alsof hij zich ergens bewust van is geworden. Zijn mondhoeken krullen nu langzaam omlaag.

''Ed,'' zeg ik. ''Je weet dat je me alles kan vertellen, toch?''

Ik leg mijn vrije hand op een van zijn schouders. Adam kijkt van me weg, zijn blik dwaalt af naar de grond.

''Lena, je moet begrijpen dat ik, uhm, dat dit moeilijk voor me is,'' mompelt hij. ''Ik ben niet zoals anderen. Ik ben.. mezelf niet.''

Hij neemt nog een slok van zijn bier en loopt naar de rand van het terras, waar hij met zijn armen op de houten leuning leunt. Mijn arm glijdt van zijn schouder af. Ik volg hem en ga naast hem staan. Hij staart naar de drukke stad voor ons. Zijn ogen wijken niet snel af van de duizenden lichtjes en lantaarnpalen die de straten verlichten.

''Ed, ik laat onze vriendschap echt niet verpesten, wat er dan ook mag zijn,'' geef ik aan. ''En als ik iemand ken die volkomen zichzelf is, dan ben jij het wel.''

Ik wil gewoon dat hij zich veilig voelt. Ik wil dat hij weet dat hij me alles kan vertellen en dat ik er altijd voor hem zal zijn. Ik haal mijn hand rustgevend langs zijn rug. Hij maakt me zenuwachtig. Wat zou er aan de hand zijn? Adam draait nerveus met een van zijn handen aan de oorbel in zijn oor.

''Ik, ik ben t –'', zijn woordenstroom wordt afgekat. Ik kan hem niet meer verstaan.

''Hé! Lena!''

Een harde stem roept mijn naam. Ik laat de reling los en keer me tot de persoon die mijn naam roept. Adam stopt met praten. Hij draait zich niet om. Ons moment is verpest. Nu weet ik nog niet wat er is.

Mijn ogen vinden al snel de persoon van wie de stem afkomstig is. Het is Jared. Oh god.

Hij draagt een normale zwarte spijkerbroek en een simpel grijs shirt. Niets bijzonders. Wat wel mijn aandacht trekt is zijn haar. Het zit niet warrig en ontploft, nee, het krult perfect weg van zijn gezicht. Het lijkt haast korter, alsof hij naar de kapper geweest is. Heerlijke bruine krullen.

In zijn handen heeft hij een beker vast, een van die rode, Amerikaanse beerpong bekers. Hij moet wat mensen ontwijken om bij ons te komen. Veel studenten kijken hem na. Waarschijnlijk is hij nog niet zo bekend als ik dacht.

Pas als ik Zac's perfecte gezicht achter hem zie verschijnen zou ik willen dat ik door de grond heen gezakt was. Nu, op dit moment, zo door de grond heen waar niemand me kan zien. Ik begrijp nog steeds niet helemaal wat hij van me wil, zo ineens, na een jaar van stilte en negering.

Wacht, er was die ene keer geweest dat ik het dopje van mijn waterflesje had laten vallen, in het midden van het gangpad richting het atelier, vlak voor zijn voeten. Hij had het opgepakt van de grond terwijl ik hetzelfde deed. Het was echt een soort scène uit een high school drama geweest. Mijn hand die per ongeluk die van hem raakte terwijl onze blikken die van elkaar gevonden hadden in pure euforie. Of was ik de enige die er zo over had gedacht? Waarschijnlijk.

''Lena? Aarde aan Lena? Heb ik contact, of moet ik een voicemail inspreken?''

Jared's stem haalt me uit mijn flashback.

Ik knipper en paar keer met mijn ogen om weer in de realiteit terecht te komen.

''Hé,'' zeg ik vrolijk. ''Heb je me toch gevonden?'' vraag ik verbaasd.

Tegen mijn eigen principes in geef ik hem toch een korte – en zeker awkward – knuffel.

''Tuurlijk. Zo gemakkelijk raak je me niet kwijt,'' zegt hij.

Zijn wangen zijn lichtelijk roze gekleurd als hij me weer los laat. Ik denk dat het komt door de alcohol die hij gedronken heeft, maar ik ben erachter gekomen dat Jared niet heel zelfverzekerd is als hij mensen nog niet zo goed kent. Hoe lang zou hij hier al zijn? Hij moet ergens in het pand een kamer hebben.

Zac verschijnt nu ook in het plaatje en slaat een van zijn armen om Jared's nek heen alsof ze de beste vrienden zijn. Ik sta nog steeds versteld van zijn schoonheid. Hij is gewoon oogverblindend mooi. Zijn ogen scannen mijn lichaam af. Ik begin me er haast ongemakkelijk bij te voelen.

''Heeeeej Hartman, wat vindt je van het feest?'' vraagt Zac.

Er zit een scherpe rand aan zijn stem, waardoor ik denk dat hij gedronken heeft. Ik ben pas net binnen, en het lijkt wel alsof iedereen al aangeschoten is. Ik hoop maar dat Jared niet weet waar mijn familienaam vandaan komt. Ho even, Zac kent mijn achternaam? Oké?

''Het is gaaf. Ik weet niet, uh, ik uhm ben nog niet echt binnen geweest. We zijn er pas net,'' zeg ik zenuwachtig. Pas dan besef ik me dat ik Adam totaal vergeten ben.

''Wat?! Dat meen je niet!? Ahhh, wil je dansen?'' vraagt hij. ''Please, ik beloof je dat het leuk wordt.''

Zac Mc Grain wilt met me dansen? Zac Mc fucking Grain!? Ik hoor Abby's stem me in mijn achterhoofd nog waarschuwen voordat ik antwoord.

''Ik weet niet, ik ben niet echt een party beest,'' geef ik toe.

Ik voel me ineens super onaantrekkelijk in mijn broekpak en TOMS. Abby heeft mijn make-up gedaan, ja, maar de bandana in mijn haar maakt me ook niet bepaald zelfverzekerder.

''Ah, vast wel. Jared hier weet ook wel hoe hij een feestje moet bouwen, dus dan kan jij het vast ook,'' zegt Zac.

Ik wissel blikken uit met Jared, die een beetje verdwaald langs me heen kijkt. Zac steekt zijn hand naar me uit en laat Jared los. Hij zet een stap dichterbij.

''Dans met me?'' vraagt hij. ''Party beest?''

Zac maakt het alleen maar moeilijker voor me als hij op zijn onderlip begint te bijten. Ik vraag me af of hij het expres doet. Wat moet ik nou?

Ik kan geen nee zeggen tegen de alpha van de UVAK, dus accepteer ik zijn aanbod. Ik hoop maar dat ik geen rare dingen doe.

''O-oké dan,'' antwoord ik uiteindelijk.

Ik maak oogcontact met Adam, die naast me is komen staan. Zijn ogen worden groot als ik ja zeg. Hij kan ook niet bevatten wat er aan de hand is. Ik schenk Jared een spijtige blik als ik Zac's hand aanneem, en hij me weer terug naar binnen leidt richting de andere dansende studenten.

''Sorry,'' mompel ik richting Jared en Adam. Ze blijven samen achter. Jared's grijze ogen staren me na, een magische glans bedekt zijn pupillen. Hij glimlacht lief en kijkt dan weer van me weg.

Ik had Jared als eerste beloofd om hier überhaupt heen te komen, en nu laat ik hem zitten.

''Heb je een leuke vakantie gehad?'' hoor ik Zac vragen, vlak voordat we weer de woonkamer in lopen en mijn oren gevuld worden met nog luidere muziek. Drank en Drugs staat aan.

''Best wel. Ja, best wel leuk, ja,'' zeg ik. Wauw Lena. Wat een antwoord.

Zac haalt zijn vrije hand door zijn haren heen en trekt een van zijn mondhoeken op in een glimlach. Zijn lach is zo hypnotiserend dat ik bijna tegen een dansende student aan knal. De haviksogen van Amber vinden al snel woedend die van mij. Waarom, god. Waarom moet het nu weer Amber zijn?

Gelukkig maakt ze geen verdere opmerking wanneer Zac me langs haar heen trekt naar een ander deel van het studentenhuis. Het deel waar Jackson en Nick op de bank zitten en voornamelijk drankspelletjes spelen.

''Ah,'' is zijn antwoord.

Waarom is hij toch altijd zo mysterieus? En waarom laten zijn woorden me van binnen smelten?

Zac laat mijn hand los en staart verbaasd naar het onaangetaste bierflesje in mijn handen.

''Ben je geen drinker?'' vraagt hij, een iets wat afkeurende toon valt in zijn stem te horen, alsof 'nee' het enige antwoord is wat ik mag kiezen. Ik twijfel niet lang over mijn antwoord.

''Ik, het is meer voor de gezelligheid,'' maak ik duidelijk.

Ik weet dat Zac veel meer drinkt op dit soort feesten. Het zijn zijn feesten. Hij staat in het middelpunt. Zelfs de ouderejaars bemoeien zich niet met zijn zaken.

''Neem dit,'' zegt hij.

Hij haalt een plastic beker van de salontafel af tegenover de bank en biedt het me aan. Hij lacht opnieuw eigenaardig als hij dichterbij komt met zijn gezicht en mijn biertje vervolgens heel rustig uit mijn handen trekt. Ik neem de beker met onbekende drank van hem aan.

''Wat is het?'' vraag ik zenuwachtig. Ik heb totaal geen verstand van alcohol.

Zac zucht en leunt wat verder naar voren, zodat ik zijn stem beter kan horen over de luide muziek heen. Ik kan de spanning tussen ons voelen wanneer hij hard slikt. Zijn haar raakt bijna mijn wang, zo dichtbij is hij.

''Bottom's up,'' fluistert hij sensueel.

Zijn stem bezorgt me kippenvel en zijn hand onder mijn beker geeft me het gevoel dat ik wel moet drinken.

Hij drinkt in één keer mijn biertje leeg terwijl ik nog steeds niet waag een slok te nemen van de substantie in mijn eigen beker. Ach, zo dronken zal ik niet worden.

Ik besluit de drank gelijk in een keer door te slikken, waardoor er een brandende sensatie in mijn slokdarm ontstaat. De drank is ontiegelijk zoet, maar heeft een bittere nasmaak. Ik wil niet weten waar ik zojuist aan begonnen ben.

Zac leunt wat verder bij me vandaan en zet zijn glazen flesje weg op het tafeltje naast ons. Ik laat mijn plastic beker op de grond vallen als ik merk dat de alcohol gelijk mijn brein aantast. Ik drink nooit iets wat zo sterk is.

''Zullen we dan maar?'' vraagt Zac. Hij ruikt uit zijn mond naar bier. 

Ik knik. De alcohol geeft me wat extra zelfvertrouwen. Ik kan bijna niet meer helder denken door de rum die ik eerder al op had in Adam's kamer vanavond. Zac trekt zijn jasje uit, en gooit deze opzij naast de bank. Hij draagt een shirt met korte mouwen, waardoor ik zijn heerlijke armspieren kan zien. Geen verfvlekjes.

Zac suggereert naar het middelpunt van de woonkamer met zijn hand en wenkt me met hem mee te lopen. Ik doe wat hij vraagt, waarna één van zijn handen me gelijk beetpakt bij mijn onderrug. Hij trekt me dichterbij dan ooit en haalt zijn andere hand langzaam door mijn haren. Ik huiver van zijn ongeplande contact.

Hij beweegt ons heen en weer op de muziek. Ik grinnik zacht, waardoor ik opnieuw per ongeluk knor. Zac trekt zijn wenkbrauwen op in een vragende plooi, maar houdt zijn commentaar voor zich. Ik laat een van mijn handen rusten op zijn ontblote onderarm, zonder hierbij na te denken.

Wat kan er misgaan?

-

Dus, wat kan er misgaan? *hides in a corner*

Vraag: Wat denken jullie dat er gaat gebeuren?