''Wat mag het zijn?'' vraagt een vrolijke stem.

Met mijn ogen scan ik nog één keer snel de menukaart af. Er staan zoveel dingen op dat ik gewoon écht niet kan kiezen.

''Doe voor mij maar de bananencake alsjeblieft,'' antwoordt Jared. ''En een cappuccino graag.'' Ik heb geen idee wat ik moet nemen.

De ogen van de serveerster kijken me afwachtend aan. Ze klikt wel drie keer met haar pen terwijl ze op mijn antwoord wacht.

''Ik, uhm.. doe mij maar de.. uh..''

Jared heeft door dat ik geen keuze kan maken en beslist dan maar ook voor mij te bestellen.

''Weet je wat, verdubbel dat maar,'' zegt hij vriendelijk.

De serveerster bloost wat wanneer ze de menukaart van hem aanneemt.

''Natuurlijk. Ik zal het doorgeven,'' zegt ze.

Ik geef mijn menukaart ook terug aan het blozende meisje en leun vervolgens met mijn elle boog wat op het tafelblad. Ik haal mijn servet van tafel af en begin deze geïnteresseerd te bestuderen. Alles om oogcontact te vermijden.

Jared en ik hadden besloten om toch maar naar een café dichtbij de campus te gaan. Ik durfde hem alleen niet te vertellen dat dit ook het café is waar ik vaak met Michael geweest ben. De herinneringen doen pijn.

Natuurlijk gedraag ik me super awkward en durf ik Jared eigenlijk niet recht in zijn ogen aan te kijken. Het is echter lastig om ergens anders te kijken, aangezien het niet zo druk is in het café.

''Waarom kijk je steeds van me weg?'' vraagt hij plagerig.

Ik kijk naar hem op alsof niets van wat hij zegt waar is.

''Wat?'' vraag ik.

Jared slaat zijn handen in elkaar en leunt met zijn elle bogen verder naar voren op het tafelblad. Zijn armen raken zo bijna die van mij. Hij glundert van vermaak. Ik kijk opnieuw van hem weg, mijn blik weer op mijn servet gericht.

''Nu doe je het weer,'' lacht hij.

Hij trekt mijn servet uit mijn handen en verstopt deze onder de tafel. Nu moet ik wel naar hem kijken.

''Tweeëntwintig,'' zegt hij uit het niets.

Ik kijk hem vragend aan en bestudeer de sproetjes op zijn gezicht. Ik kan wel de hele dag bezig zijn om ze allemaal te tellen, maar dan heb ik ze nog niet allemaal gehad.

''Wat?'' vraag ik opnieuw. Heeft hij door dat ik zijn sproetjes tel?!

Jared's mondhoeken vormen omhoog in een echte lach. Hij haalt gegeneerd een van zijn handen langs zijn nek. Een klein blauw verfvlekje bevindt zich naast zijn rechterduim. Ik kan zijn zachte handpalmen nog steeds voelen.

''Uhm, dat is het nummer wat ze draaien. Twenty-two van Night Beds,'' legt hij uit. ''Ik – uhm, het viel me gewoon op.''

Ik kan merken dat ik niet de enige ben die dit een beetje ongemakkelijk vindt. Ach, voor alles is een eerste keer, zolang Jared maar geen verf over me heen gooit, net als gisteren.

''Mis je altijd wat plekken als je je handen wast?'' vraag ik, gericht op het blauwe vlekje onder zijn duim.

Jared leunt wat naar achteren, waardoor ik weer wat beter kan ademen, en steekt zijn armen voor zich uit om zijn ontblootte onderarmen af te gaan op gekleurde verfvlekjes. Ik merk al snel dat het plekje naast zijn duim niet het enige is. Ook op en rond zijn polsen bevinden zich meerdere vervaagde blauwe en rode strepen.

''Nou,'' begint hij. ''Als ik wat verf op mijn handen houd weet ik precies welke kleuren ik gebruikt heb de volgende dag.''

Ik trek mijn wenkbrauwen op in een verbaasde plooi.

''Waarom gebruik je het hout op het canvas niet?'' vraag ik verward.

Jared lijkt niet echt een antwoord te hebben op mijn vraag en haalt zijn schouders op.

''Het klinkt misschien raar, maar zo erg vind ik het niet om herinnerd te worden aan mijn schilderijen,'' legt hij uit. Hij stroopt de mouwen van zijn witte bloes iets omlaag zodat de vervaagde lijnen verdwijnen.

''Hm, mijn moeder zou me vermoorden als ik continu onder de verf zou zitten,'' floep ik eruit. Fijn Lena, heb het gelijk over je familie, dan is hij zo klaar met je.

''Ik bedoel, uhm, ze is erg bang dat ik een ziekte oploop. Ze vindt het niet hygiënisch,'' lieg ik.

Jared lijkt zo door mijn leugen heen te kunnen kijken, maar hij gaat er verassend niet op in. Hij schudt begrijpelijk zijn hoofd op en neer. Zijn bruine haarlokken bungelen heen en weer wanneer hij de beweging maakt.

''Ah, mijn moeder is precies zo,'' zegt hij. ''Ik heb een keer gedaan alsof ik ziek was en toen heb ik mezelf onder gestippeld met rode en groene stift. Ze kreeg haast een hartaanval toen ze het zag.'' Zijn ogen sprankelen door zijn eigen herinnering. ''Het was wel jammer hoor, toen ze erachter kwam dat het gewoon stift was. Ik mocht een hele week niet buiten spelen.''

Hij lacht uitbundig om zijn eigen domheid. Ik lach met hem mee.

''Wauw, wat een actie. Toen wilde je dus al ondergekliederd zijn?'' vraag ik tussen mijn grinniken door.

Ik lach zo hard om zijn verhaal dat ik per ongeluk knor. O. God. Ik sla mijn handen beschaamd voor mijn gezicht.

''Ah! Je knort als je lacht. Dat doet mijn vader ook,'' zegt hij enthousiast.

Ik staar tussen mijn vingers door en zie al snel dat hij wat relaxter in zijn stoel is gaan zitten. Vlak na het college had hij me makkelijk gevonden. Het jammere was wel dat ik daardoor ook oogcontact moest maken met Zac.

''Je hoeft je niet te schamen hoor,'' lacht hij. ''Waarom zou je?''

Ik laat mijn handen rusten in mijn schoot en denk na over zijn woorden. Zijn nieuwsgierige ogen stralen. Zijn vingers tikken ongeduldig wat op tafel. Hij leidt me af.

''Nou,'' beken ik. ''Mijn moeder zegt altijd dat dat de rede is dat jongens me niet benaderen. Omdat ik knor.'' God, Lena, wat zeg je nu weer?

Jared kijkt me aan alsof ik gek ben.

''En dat geloof je?'' vraagt hij verbaasd. ''Lena, Lena, Lena toch. Escuchar sólo a sí mismo.''

Ik sper mijn ogen wijd open. Wat zegt hij nu weer?

''Weet je, mijn Spaans is niet zo goed. Ik kan nog net Si zeggen, maar daar houdt het op,'' grap ik.

Jared lacht wat om mijn opmerking. Het valt me op dat we dat veel doen. Lachen om elkaars opmerkingen.

''Het betekent; luister alleen maar naar jezelf,'' legt hij uit. ''En wat kan jou de mening van je moeder schelen? Je zou eens moeten weten wat mijn vader wel allemaal niet van me vindt.''

Zijn woorden zijn zo waar en tegelijkertijd zo echt. Ik vraag me af waarom hij zo zuur praat over zijn vader.

''Twee cappuccino met bananencake?''

De serveerster van daarnet is terug met onze bestellingen. Ik kan de heerlijke geur van de koffie en de bananencake ruiken. Ik krijg spontaan nog meer honger.

''Yes, dank je,'' zegt Jared.

De serveerster zet de heerlijkheden voor ons op tafel en is dan na een korte 'eet smakelijk' snel weer verdwenen. Ik wil uit beleefdheid eigenlijk even wachten voordat ik aan mijn eigen dikke plak cake begin, maar ik merk al snel dat Jared in één keer een grote hap neemt van die van hem.

''Ahh, dit is zo lekker!'' kreunt hij. ''Echt waar, als ik geweten had dat ik hiervoor naar Nederland kon komen was ik veel eerder teruggegaan.''

Ik neem zelf ook een hap van de dampende bananencake. Holy fucking shit.

''Ohmygod. Heilige makrelen, dit is zo lekker! Hoe wist je dat dit zo lekker zou zijn?'' vraag ik verward. ''En teruggegaan? Ben je hier dan eerder geweest? In Nederland, bedoel ik?''

Jared gebruikt zijn eigen servet om zijn mondhoeken van kruimels te ontdoen en mompelt wat met volle mond.

''Hm, ik heb hie, hm, met mijn moeda gewoon een, hm, aar jaar geleden,'' mompelt hij, maar ik versta er amper wat van.

''Wat?'' vraag ik pesterig.

Jared rolt met zijn ogen en neemt snel een slok van zijn koffie. Ik doe hetzelfde.

''Ik heb hier een paar jaar met mijn moeder gewoond, maar toen ben ik terug verhuisd naar Spanje,'' legt hij uit. ''Ik heb nooit op een echte middelbare school gezeten. Privé onderwijs.''

Ik kan bijna niet geloven dat Jared zo ontzettend sociaal is terwijl hij zijn hele middelbare schooltijd thuis gezeten heeft.

''Wat?! Is dat normaal in Spanje? Of heb je rijke ouders?'' vraag ik verbaasd. ''Is je moeder een spion? Ben je daarom teruggegaan naar je vader? Was het allemaal te gevaarlijk?''

Ik neem nog een grote hap van de overheerlijke cake. Ik proef de banaan zo duidelijk op mijn smaakpapillen. Jared barst in lachen uit. Het is zo erg dat hij een beetje van zijn koffie uit zijn mond spuugt en daarmee nog meer vlekken maakt op zijn witte bloes.

''Wat?! Nee, gek. Mijn moeder is, uhm, ze leeft niet meer,'' legt hij uit.

Hij krabt ongemakkelijk met zijn hand in zijn nek en kucht.

''S-Sorry!'' zeg ik snel. Heel goed bezig Lena. Laten we het ook over zijn dode moeder hebben. Dat vindt hij vast leuk.

''Nee, nee! Het is niet erg. Het is lang geleden. Mijn vader is gewoon.. niet de beste vader die je je kan wensen,'' zegt hij zacht.

Hij haalt zijn neus op, waardoor zijn sproetjes mee bewegen met zijn wangen, en richt zijn blik vervolgens geruisloos op tafel. Waarom ben ik zo awkward?!

Ik kijk dromerig uit het raam. Soms is het niet erg om een stilte te laten vallen in een gesprek, toch?

''Hoe zit het eigenlijk met jouw familie en vrienden? Jullie waren best aanwezig tijdens de introductie, al zeg ik het zelf,'' onderbreekt Jared de stilte. Zijn bananencake is op.

''Uh, mijn ouders zijn ook niet echt geweldig. Ze, ze zijn er wel, maar ik heb gewoon het idee dat ze me niet echt begrijpen,'' maak ik duidelijk. ''Mijn broer is anders, uh, Jeffrey zegt gewoon wat hij wilt. Hij wacht niet op begrip.''

Ik prop het laatste stukje van mijn cake in mijn mond en spoel het weg met een slok cappuccino.

''Dat is kut voor je,'' zegt hij subtiel. ''Ik weet wel wat je bedoeld hoor. Het is nooit goed genoeg, ook al doe je je best. Maar ja, we kunnen niet zomaar nieuwe ouders kiezen, huh?''

Ik schud mijn hoofd afwezig heen en weer. Hij heeft gelijk, en het is ongelofelijk frustrerend, maar het zijn wel mijn ouders.

''Welk cluster heb je eigenlijk gekozen?'' is zijn volgende vraag. ''Kunst toch zeker wel? Ik kan je echt niet missen hoor. Ik ken niemand,'' lacht hij.

Jared haalt met zijn theelepel het laatste beetje melkschuim uit de onderkant van zijn kopje.

''Tuurlijk. Ik heb er alleen geen vertrouwen in,'' geef ik toe. ''Gelukkig hoef je geen lessen te krijgen van van het Zand dit jaar. Geloof me. Twee minuten van zijn uitleg en je valt als een blok in slaap.''

''Ik.. heb.. het.. gemerkt.. tijdens.. de .. introductie,'' zegt hij. Tussen elk woord zit een pauze van wel twee seconden.

''Precies,'' lach ik.

Nu is het mijn beurt om zijn servet te stelen.

''En wat nou geen vrienden? Je zat naast Zac Mc Grain! Zac! Ben je ook al lid van de Leeuwen geworden?'' vraag ik ongelovig.

Jared weet niet waar hij aan begint.

''De leeuwen? Bedoel je de studentenvereniging? Ik heb geen idee,'' bekent hij. ''Is Zac populair dan? Hij leek me eigenlijk wel een chille gozer. Ik slaap in een kamer naast hem, dus dat verklaart waarom ik hem ken.''

Ik staar hem met open mond aan. Jared woont naast Zac? Oh nee.

''Nou, de laatste die naast Zac in een kamer zat is vorig jaar zomaar ineens verdwenen. Dus ik zou maar oppassen,'' waarschuw ik hem.

Jared haalt zijn schouders op en is van plan nog iets te zeggen als we onderbroken worden door een vrolijk deuntje. Sweet Dreams, als ik het goed heb. Zijn telefoon.

''Sorry,'' excuseert hij zichzelf. ''Hej, met Jared.''

Terwijl hij luistert verandert de uitdrukking op zijn gezicht van blij naar verward. Hij trekt een van zijn wenkbrauwen vragend omhoog en zucht diep.

''Qué pasa? Ik heb geen tijd pap.. Nee, ik uh, ik ben niet thuis.. Wat? Ik logeer bij Miguel.. Nee, dat is niet nodig.. Lo sé. Adiós.''

Jared's gesprek duurt amper vijf minuten. Ik kan het niet laten om het aan hem te vragen, dus doe ik het toch.

''Je vader weet niet dat je hier bent zeker?'' vraag ik. Ik veroordeel hem niet. Mijn ouders weten niet eens dat ik deze studie doe!

Jared's gezicht trekt wit weg. Zijn lippen lijken zo nog lichter roze dan normaal. Hij stottert.

''W-wat? Nee, nee hoor,'' liegt hij, en hij weet het.

''Maar uhm, dat introductiefeest hè? Is dat een beetje de moeite waard?'' praat hij over het onderwerp heen. ''Zac heeft me namelijk uitgenodigd voor het feest in ons studentenhuis.''

Ik lach om zijn vraag. Een introductiefeest wat de moeite waard is?

''Nou, het introductiefeest is leuk, maar iedereen is niet heel uitbundig. Tenminste, ik ben niet zo van het feesten, ik volg mijn vrienden,'' geef ik toe. ''Maar Zac's feesten? Ze zijn.. heftig.''

Jared komt niet zo goed uit zijn woorden als hij me vervolgens een vraag wilt stellen. Dit keer heeft hij alleen geen mond vol bananencake.

''Zou je, uh, m-met mij mee willen komen? Ik bedoel, je hoeft niet te komen als je geen zin hebt hoor,'' zegt hij nerveus. ''Gewoon als vrienden. Ik bedoel, uh, je bent de enige die ik beter ken dan alleen een naam, en ik, uh..''

Ik vind het schattig dat hij degene is die niet uit zijn woorden kan komen, terwijl hij tot nu toe altijd spraakzaam is geweest.

''Jared. Chill. Als ik Abby en Adam mee kan nemen kom ik graag,'' zeg ik.

Jared's zenuwen lijken zo in het niets op te gaan als hij blij naar me lacht.

''O. Ja, ja natuurlijk. Zac vindt het vast niet erg. Dan, uhm, dan zie ik je morgenavond? Sorry, ik heb nog veel uit te pakken,'' geeft hij toe.

Ik knik begrijpelijk en frunnik wat aan de knoopjes op mijn broekpak, mijn andere nerveuze tik.

''Ik begrijp het. Geen probleem. Dit was leuk. Erg leuk,'' geef ik toe.

Ik ben blij dat hij nog steeds tegenover me zit. Misschien bestaat de kans écht dat we vrienden kunnen worden. Ik sta op uit mijn stoel om mijn jas aan te trekken. Het café is in de tussentijd aardig volgestroomd met klanten die zijn gaan lunchen.

Jared volgt mijn handelingen en haalt zijn portemonnee uit de zak van zijn eigen jas – een groene herfstjas, die tot net over zijn knieën komt. Ik wil hem tegenspreken en haal mijn eigen portemonnee al uit mijn broekzak, maar hij schudt zijn hoofd.

''Laat dat maar aan mij over. Ik heb je meegevraagd, weet je nog? Dit is mijn sorry,'' herinnert hij mij aan zijn aanbod.

Ik schuif mijn stoel aan en knik.

''Oké dan. Weet je wat? Volgende week op mijn kosten?'' vraag ik. ''En dan wel wat vroeger? We zullen wel hetzelfde rooster hebben als je in mijn cluster zit. Ben je cluster A of B?'' vraag ik hem. ''Ik ben A.'' Alsjeblieft, laat hem ook in A zitten.

''A, dacht ik. Dus dat moet lukken,'' antwoordt hij.

We wisselen vrolijke blikken, totdat het een beetje awkward wordt en ik opnieuw van hem wegkijk.

''Dan zie ik je morgenavond?'' vraagt hij nog een keer, waarschijnlijk ter bevestiging. Ik kijk nog een keer naar de leuke jongen tegenover me. Het valt me nu pas op dat hij ook TOMS draagt. Fangirl moment.

''Ja, Jared,'' stel ik hem gerust.

''Oké. Super. Ik zie je morgen,'' bevestigt hij aarzelend.

Ik trek mijn blonde haren uit mijn jas en grijp mijn tas van mijn stoel af, klaar om te vertrekken.

''Tot morgen, Jared,'' zeg ik lacherig. Het is me toch een jongen met een grote persoonlijkheid.

''Tot morgen, Lena.''

-

Nou, voor alles is een eerste keer. We vergeten tijdens het lezen van boeken echter dat eerste 'dates' meestal awkward, stil en stroef verlopen. Natuurlijk, misschien loopt een eerste date soms zo goed dat er nooit stiltes vallen, maar mijn karakters zijn erg introvert. Tenminste, Lena is introvert. Bij Jared valt het nog mee.

Vraag: Jared's vader weet niet waar hij is? Hm. Waarom denken jullie dat Jared weggevlucht is van thuis? Vinden jullie het een overtuigende date?

22 In de media.

Kus,

Claire

Jared 1: Hot Jared

Jared 2: Cute  Jared

You choose xx