Het is al aardig druk als ik de volgende ochtend samen met Abby de grote zaal van de UVAK in loop. De drukte overweldigt me een beetje. Na bijna twee maanden vakantie ga je je vervelen als je geen baan hebt. Ik heb geprobeerd te solliciteren bij CHOCOLOCO, maar ik heb nooit meer iets van ze gehoord. Misschien moet ik het opgegeven en net als Adam bij de McDonalds gaan werken. Nooit.

''Leen? Aarde aan Lena. Heb ik contact? Daar is nog een plek vrij.''

Abby's stem haalt me uit mijn eenzame flashback. Ik had gewoon met Abby en Adam mee moeten gaan naar Parijs toen ik de kans nog had. Nu heb ik mijn hele zomer verspild aan het kijken van  alle zestig Game of Thrones episodes – ruim 3600 minuten en dus 60 uur in totaal – en de sixpack van Taylor Lautner.

''Sorry, ik ben een beetje afgeleid,'' antwoord ik. Mijn ogen zoeken de grote zaal af naar het bekende gezicht van Adam.

''Dat merk ik slaapkop. Heb je wild gedroomd ofzo?'' vraagt ze plagerig. ''Misschien over een bepaalde Spaanse uitwisselingsstudent?''

Abby pakt me beet aan mijn onderarm en trekt me mee naar beneden richting 'de tribune', de plek waar we altijd zitten tijdens een grote mededeling als deze. Ik ben zo moe dat mijn voeten bijna een traptrede missen.

''Nee,'' lieg ik. De waarheid is dat ik vannacht wél over Jared gedroomd heb. Niet op die manier!

''Uhu, natuurlijk,'' lacht Abby.

Als we onze normale plek op de tribune gevonden hebben zoeken mijn ogen de menigte af naar een roze regenjas, maar ook dan kan ik Adam niet vinden. Wat raar. Hij is altijd op tijd.

''Denk je dat Adam écht later is door Tinder Tom?'' vraag ik, bang dat er iets met Adam gebeurd is vannacht.

Abby haalt haar schouders op en werkt haar lippen bij met een felrode lippenstift. Dat doet ze alleen maar als ze nerveus is. Abby tuit haar lippen en stopt dan haar kleine spiegeltje en haar lipstick terug in haar tas. 

''Ik denk dat Tinder Tom gestoord is als hij Adam afgewezen heeft,'' zegt ze. ''Maar ja. Ja dat denk ik.''

Ik schudt ongelovig mijn hoofd heen en weer en haal mijn handen langs mijn blote onderarmen. Ik had een shirt met lange mouwen aan moeten doen.

''Ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn,'' beken ik.

Mijn ogen zoeken de zaal af naar een teken van Jared. We hebben tenslotte een afspraak na dit hele gebeuren. Ik hoop maar dat de introductie zo voorbij is. Als ik nu geen koffie drink val ik in slaap.

Het is grappig om te zien hoe verschillend alle kunststudenten zijn, in tegenstelling tot alle mutsen waarmee ik rechten gestudeerd heb. Je ziet een duidelijk verschil in zelfexpressie. De meeste studenten onder ons zijn net zoals ik en Abby. Gestoord, maar opgegroeid met een juiste hoeveelheid gezond verstand en een talent. Ik zou zo een regenboog kunnen vormen met alle verschillende haarkleuren in de zaal.

''No way,'' hoor ik Abby zachtjes fluisteren. Ze klinkt geïrriteerd. ''Dick alarm.''

Haar ogen seinen subtiel naar een paar rijen voor ons, waar ik al snel het ongelofelijk knappe gezicht van Zac Mc Grain kan vinden. Wauw, hij is op tijd. Ik kan er niets aan doen, maar mijn hart slaat zonder dat ik het wil toch even een slag over als mijn ogen contact maken met het wilde uiterlijk van Mc Grain.

''Nee, schiet me neer alsjeblieft,'' smeek ik Abby. ''Nu kan het nog.''

Abby's ogen schieten vuur bij mijn woorden. Ik weet nog steeds niet zo goed waarom, maar ze heeft haar hele schoolcarrière al een hekel aan de jongen met het perfecte blonde haar, de perfecte kaaklijn, de foute glimlach, dé ogen om bij neer te vallen en zijn gevaarlijke karakter.

''Je bent te goed voor hem,'' herinnert Abby me voor de duizendste keer. ''Ik heb je al eerder gewaarschuwd Lena, maar gewoon als reminder; blijf uit zijn buurt.''

Ik weet dat ze gelijk heeft. Zac Mc Grain staat bekend om zijn slechte gedrag. Hij spreekt professoren tegen, overtreed de regels en – for god's sake – slaat vaak onschuldige eerstejaars in elkaar. Wat er zo aantrekkelijk aan hem is? Geen idee. Mijn hart doet wat het wilt.

Ik zucht diep in en uit en trek gefrustreerd aan de puntjes van mijn haar, een tik waar ik echt eens vanaf moet komen.

''Ik weet het,'' zeg ik. ''En je weet ook dat ik een zwak heb voor badboys.''

Abby haalt een hand door haar blauwe krullen heen en glimlacht. Haar bandana en vlechten hebben hun werk goed gedaan. Ze is van plan om nog wat te zeggen, waarschijnlijk om nog een vuile opmerking over Zac te maken, maar een autoritair figuur beneden ons verschijnt op het podium.

''Lieve leerlingen, neem alsjeblieft zo snel mogelijk plaats. Ik heb nog een programmaboekje vol om het over te hebben,'' schalt een scherpe stem door de speakers van de grote zaal heen. Het is mevrouw Mackenbach.

Leerlingen om ons heen die eerst druk in gesprek waren besluiten dat het nu tijd is om te aan zitten. De grote hoeveelheid stemmen om ons heen nemen wat af in volume. Het zitten zorgt er wel voor dat ik Zac wat beter kan zien beneden ons. Hij is zo te zien niet alleen.

Zijn beste vrienden, Jackson en Nick, zitten naast hem. Zo te zien zijn ze druk in gesprek. Ik weet dat Zac eind vorig jaar gekozen heeft voor de muzikale richting, dus ik ben bang dat ik hem dit jaar niet veel zal zien. Misschien is dat ook maar beter zo.

Jackon en Nick zijn echte 'jocks', als je ze zo kan noemen. Het is net alsof ze spontaan uit een Amerikaanse Highschool film gestapt zijn. Ze zijn arrogant, populair en ze verslinden de meisjes op de campus. Kortom; assholes. Het zijn echte eikels.

Dat is waarom ik mijn ogen haast niet kan geloven als ik niemand minder dan Jared seconden later – iets wat laat – de grote zaal in zie lopen terwijl hij gewenkt wordt door Zac.

''Wow, zie jij wat ik zie?'' vraagt Abby verbaasd. De mond van mijn vriendin staat wagenwijd open. ''Zac heeft een nieuwe minion gefikst.''

Jared zoekt om zich heen. Als mijn ogen voor even contact maken met die van hem kijk ik snel van hem weg. Abby heeft het natuurlijk gezien.

''Dat is hem zeker? Die Spaanse nieuwe?'' vraagt ze.

Ik kijk naar haar op.

''Jep,'' zeg ik. ''Alsjeblieft Abbs. Verstop me.''

Abby knipt met haar vingers voor mijn ogen om mijn aandacht te krijgen.

''Maak je geen zorgen,'' zegt ze teleurgesteld. ''Hij is naast Zac gaan zitten.''

Ik kijk voorzichtig naar beneden om te zien dat Jared inderdaad naast hem is gaan zitten. Ik laat een lange teug adem lopen waarvan ik niet eens wist dat ik hem ingehouden had.

''Verblijft hij op de campus?'' vraagt ze. ''Misschien woont hij wel in het studentenhuis van Zac? Je weet hoe het gaat. Eerst wordt je lid van de Leeuwen, dan woon je in het studentenhuis en daarna wordt je vrienden of vijanden met Zac Mc Grain.''

Ik schud ongelovig mijn hoofd heen en weer en veeg mijn zweterige handen af aan mijn broekpak. Vandaag draag ik er een met bloemen, Adam's favoriet. Ik denk terug aan ons gesprek van gisteravond.

''Nee, daar hebben we het niet over gehad. Denk je echt dat hij in zijn eerste jaar lid is geworden van de Leeuwen?'' vraag ik verbaasd. Jared en de Leeuwen?!

''Ik bedoel kijk hem nou,'' zeg ik. Ik weet dat de mensen om ons heen ons gesprek makkelijk kunnen volgen, maar ach, hoeveel mensen boeit het eigenlijk wat? ''Volgens Adam zijn er vijf nieuwe uitwisselingsstudenten dit jaar. Waar zijn de andere vier?''

Abby haalt haar schouders op. Haar mondhoeken rekken wat op in een glimlach.

''Speaking of the devil,'' zegt ze. Ze knikt naar links, waar Adam vluchtig langs andere leerlingen probeert te komen om ons te bereiken.

''Sorry, hete koffie! Ik moet er langs dames,'' hoor ik hem zeggen. Ik lach om zijn opmerkingen. Een hele rij studenten staat op om hem er langs te laten.

''Ed! Hier heen!'' roept Abby.

Adam merkt gelijk haar stem op en werpt haar een boze blik toe. Oh god, hij is sacherijnig. Als Adam ons eindelijk bereikt heeft ploft hij hijgend neer op de stoel naast die van Abby.

''Jezus zeg. Wat een ophef allemaal. Het is maar een introductie,'' klaagt hij. Hij haalt een hand langs zijn bezwete voorhoofd.

''Sorry dat ik zo laat ben,'' zucht hij vermoeid. ''Mijn werk belde me wakker om fucking half zes in de ochtend.''

Hij opent zijn rode rugzak en haalt er voorzichtig twee CHOCOLOCO bekers uit.

''Heet,'' waarschuwt hij ons, waarna hij ons beide een stomende beker koffie geeft. Abby en ik wisselen wetende blikken uit.

''We dachten dat Tinder Tom je opgegeten had,'' grapt Abby, maar Adam kan er niet om lachen.

Adam zucht diep in en uit en richt zijn blik voor zich uit. Hij is zichzelf niet.

''Grindr Tom bedoel ik,'' verbetert Abby zichzelf. Ik geef haar een zachte por in haar zij, ten teken dat dit niet het moment is om grappen te maken.

''Ed, wat is er mis?'' vraag ik bezorgd.

Adam werpt een blik omhoog. Zijn ogen zijn vochtig. Ik weet dat het serieus is als hij écht emoties toont zonder constant grapjes te maken.

Ik leg een hand op zijn schouder. Een stille, eenzame traan rolt over zijn verhitte wang naar beneden en druipt vervolgens van zijn kin af.

''Het is niets, echt waar. Gewoon, alles tegelijkertijd. Het is.. het is gewoon even iets te veel,'' zegt hij.

Hij wrijft met zijn hand langs zijn wang om deze te drogen.

''Jezus, ik lijk wel een emotioneel onstabiele huisvrouw,'' zegt hij. Dit is wat hij altijd doet. Hij schudt de serieuze kwestie van zich af terwijl het eigenlijk heel belangrijk is.

''Adam, ik – '', maar Mackenbach's stem onderbreekt me, waardoor ik Adam niet kan ondervragen. Ik doe het later wel.

''Welkom studenten. Ik hoop dat jullie zin hebben in het nieuwe jaar, want er staat weer erg veel op het programma,'' begint ze. ''Om te beginnen met de introductie van de nieuwe docenten.''

Ik neem verwachtingsvol een slok van mijn koffie.

''Anders dan vorig jaar zal mevrouw Groenendijk het cluster kunst overnemen van meneer van het Zand.'' Ambers vader geeft geen kunstlessen meer? Nice!

Een groot gedeelte van de studenten begint gelijk tevreden te joelen.

''Gerechtigheid!''

''Yes, eindelijk een kans om dit jaar wél te winnen!''

''Nice, Groenendijk!''

''Stilte alstublieft,'' klinkt mevrouw Mackenbach's stem door de zaal heen. ''Meneer van het Zand zal zijn rol als conrector nog steeds behouden.''

Na die woorden klinken er voornamelijk veel 'oeh's' en 'Ah's'.

''Ook zullen we dit jaar een aantal nieuwe docenten verwelkomen op de universiteit, namelijk meneer Botsma en mevrouw van Cas,'' legt ze uit.

''Oh, dat is nieuw,'' zegt Abby verbaasd. ''Ik hoop dat Botsma een beetje een leuke man is, als je begrijpt wat ik bedoel.''

Haar woorden zorgen er voor dat ik bijna mijn koffie uit mijn mond spuug.

''Meneer Botsma zal dit jaar het cluster drama begeleiden en zo ook audities houden voor het grote eindstuk. Mevrouw van Cas begeleidt het cluster muziek en zang. Voor iedereen die eind vorig jaar voor deze clusters gekozen heeft, jullie zullen er volgende week meer over horen,'' maakt Mackenbach duidelijk.

Abby straalt wanneer ze nog een slok van haar eigen koffie neemt. Ik weet dat ze voor het cluster drama gekozen heeft. Haar acteertalent komt zo natuurlijk.

''Als je het maar laat Abbs. Houd meneer Botsma heel alsjeblieft,'' waarschuwt Adam.

Abby grinnikt zacht.

''Ik kan niets beloven. Soms als ik een jongen zie wil ik hem gewoon gelijk – '', herhaalt ze Adam's woorden van gisteravond. Ik weet dat ze hem probeert op te vrolijken.

''Thanks Abby. Ik weet het,'' fluistert hij.

Adam heeft voor muziek en zang gekozen, waardoor we dit jaar alle drie iets anders gaan doen. Het is jammer, maar het is wat we willen. Het valt me eigenlijk nu pas op dat Adam zijn oorbel niet draagt. Zou hij hem expres uitgedaan hebben voor vandaag?

''Dan rest mij alleen nog een laatste belangrijke mededeling en dan zal conrector van het Zand het van mij overnemen om jullie over het een en het ander in te vullen. Roosters, schoolboeken en dergelijke,'' zegt ze. ''Jullie zitten nu in jullie tweede jaar, wat betekent dat jullie eindstukken gejureerd zullen worden door een echte vakjury. Dit komt omdat er een aanvullende beurs te winnen is.''

Bij het woord 'vakjury' ontstaat er gelijk flink wat geroezemoes.

''Fijn, leg nog meer druk op de leerlingen. Heel fijn dit. Nu kunnen kenners mijn werk dit jaar afkraken,'' zeg ik gefrustreerd.

Ik open mijn koffiebeker om het laatste restje melkschuim uit de bodem te vissen met mijn vinger.

''Lena, ik ga je niet nog een keer vertellen hoe goed je bent. Sht!'' zegt Abby. Ze kopieert mijn handeling en smeert pesterig wat van het melkschuim op Adam's wang.

''Verdomme, Abby! Ugh,'' klaagt Adam.

Hij pakt de lege koffiebeker van haar af en veegt zijn gezicht af aan Abby's bloes. Ik lach hard om mijn vrienden en hun kinderachtige schuimgevecht. De leerlingen om ons heen lachen met me mee.

''Ik merk dat sommige van jullie je geduld een beetje kwijt zijn, dus zal ik het woord nu geven aan de conrector,'' zegt Mackenbach. Ik weet gewoon dat ze het tegen ons heeft. Zelfs in een zaal met honderd studenten vallen we nog op.

Ik lik wat meer schuim van mijn vinger af en merk tot mijn verbazing dat twee grijze ogen mijn kant uit kijken. Jared's ogen.

Ik weet niet wat het is, maar ik kan niet wegkijken. Ik lach naar hem, volledig overdonderd. Hoe lang staart hij al naar me?

De saai, statige stem van Ambers vader galmt in het vervolg voor nog zeker ruim dertig minuten door de zaal heen – waardoor iedereen in de zaal na amper een paar seconden verveeld voor zich uit kijkt.

Hij heeft het over roosters, clusters, afwezigheid, de aanvullende beurs, de eindstukken die van ons verwacht worden als tweedejaars en het introductiefeest van morgenavond, maar ik luister maar met een half oor. Ik kan alleen maar denken aan Jared en onze koffieafspraak.

Ik hoop maar dat het goed zal gaan.

-

Zo, dat was me weer een hoofdstuk. Wat denken jullie van de rest van het jaar? Een eindstuk? Een prijs? Een feest! Hehehe Zac in de media ;)

Kus,

Claire