''Waar kom jij zo laat vandaan? Ik dacht dat je alleen even snel wat zou gaan eten bij je ouders?'' hoor ik Abby's opgewekte stem vragen.

Ik sluit de deur van onze kamer zachtjes achter me, en sta dan gelijk oog in oog met mijn beste vriendin. Ze wiebelt wetend met haar wenkbrauwen. Haar bandana beweegt mee op en neer op haar voorhoofd wanneer ze dit doet. Is het al zo laat dat Abby haar make-up al afgedaan heeft?

''Je wilt het niet weten Abbs. Dat diner was dramatisch,'' zucht ik. ''Heb je nog een Big Mac voor me bewaard? Ik heb nog niets gegeten.''

Abby's ogen worden groot. Ze ploft neer op haar bed en haalt een reep pure chocolade uit het laatje van haar nachtkastje. Haar blauwe steile haar zit strak naar achteren gevlochten. Ik weet dat ze het doet zodat ze morgen krullen heeft in plaats van haar normale slappe haarlokken.

''Is dat wat ik denk dat het is?'' vraag ik.

Ik heb zoveel honger dat ik niet eens meer de tijd neem om te wachten op een antwoord.

''Hmhm,'' bevestigt Abby mijn gedachten. ''Adam komt later terug van zijn werk, dus is dit alles wat ik nog heb,'' legt ze uit.

Ze werpt me een speelse blik toe. Haar pupillen stralen zoveel ondeugd uit dat het net is alsof ze weer een klein kind is. Ze werpt me de chocolade toe. Ik vang de reep op uit de lucht en open snel de verpakking zodat ik een hap kan nemen van de overheerlijke cacao. Ik laat mezelf zakken op mijn groene zitzak – de zitzak die ik vorig jaar van Abby gehad heb voor mijn verjaardag – en zucht volmaakt.

''Hmm, oh, dit is beter dan een Big Mac,'' kreun ik.

Abby grinnikt. Het is iets wat ze alleen maar doet als ze zich écht op haar gemak voelt.

''Maar even serieus, wat is er dit keer gebeurd? Je bent nooit zo lang weg,'' merkt ze op.

Ik neem nog een hap van de chocoladereep en wend mijn blik af naar de grond.

''Je weet dat Jeffrey volgend jaar ook naar de UVAK wilt komen, toch?'' vraag ik, gewoon om te controleren of ze nog luistert. Ik ken mijn vriendin. Soms vergeet ze dingen.

''Natuurlijk,'' antwoordt ze. ''Wat is er gebeurd dan?''

Ik schop mijn kobaltblauwe TOMS uit en plaats mijn voeten op het heerlijke zachte tapijt van mijn kamervloer. Zacht.

''Hij heeft mijn ouders vertelt dat hij naar de UVAK gaat. Niet dat hij wilt, nee, dat hij gaat! Oh, het was verschrikkelijk. Mijn ouders waren woedend!'' klaag ik.

Ik zie nog steeds de woedende ijzige blik die mijn vader in zijn ogen gegrift had staan. Abby weet veel van mijn ouders en hoe ze over de UVAK denken.

''Wow, hij heeft het ze vertelt?'' vraagt ze verbaasd.

Ik neem nog een hap van Abby's chocola en sla mijn hoofd achterover.

''Ja! Moet je nagaan hoe ze zullen reageren als ik ze vertel dat ik gestopt ben met rechten in ruil voor dit!'' roep ik radeloos. ''Abbs, ze gaan er echt achter komen. Wat moet ik nou?''

Abby staat op van haar bed en werpt me een strenge blik toe. Ik ken die blik maar al te goed.

''Lena, chill, oké? Je hebt je hele eerste jaar niets van je ouders gehoord. Denk je nou echt dat ze er dit jaar wel achter gaan komen?'' probeert ze me gerust te stellen.

Ik schudt eigenwijs mijn hoofd heen en neer. Ik ben zo klaar met dat stiekeme gedoe. Ik had gewoon net als Jeff eerlijk moeten zijn toen het nog kon! Damnit.

''Trouwens, waar ben je dan heen gevlucht?'' vraagt ze. Abby is slim. Ik weet dat ze makkelijk ergens achter kan komen. Ik kijk naar haar op. Haar ogen vinden al snel de rode verfvlekken op mijn broek.

''Ik weet wat het verschil is tussen bloed en verf, dus ik zal niet vragen of je een ongeluk gehad hebt, maar hoe komt die verf nou weer daar?'' vraagt ze ongelovig.

Ik wil nog een keer een hap van de chocoladereep nemen, maar Abby grist deze hardhandig uit mijn handen, nog voordat ik kan antwoorden.

''Het was niets. Gewoon een jongen.''

Ik schudt de gebeurtenis van net van me af. Ik wil nog helemaal niet nadenken over mijn koffieafspraak met de vreemde Jared.

''Wat?!'' roept Abby luid. ''Sinds wanneer komen er jongens in het atelier? Al helemaal als de hele campus doodligt!'' kraamt ze uit.

Ik verstop mijn gezicht beschaamd achter mijn handen.

''Je weet dat ik schilder als ik gefrustreerd ben, nou ja, hij was daar toevallig,'' leg ik uit.

Abby gooit haar chocoladereep weg op haar bed, trekt mijn handen weg van mijn gezicht en kijkt me serieus aan. Ze trekt haar lippen in een strakke plooi en slaat haar armen vervolgens over elkaar heen.

''Wie is het Lena?'' vraagt ze mysterieus. ''Welke jongen heeft rode verf op je favoriete broekpak gemorst?''

Ik staar vurig terug. Ha! Ze kent hem toch niet.

''Hij is een uitwisselingsstudent uit Spanje. Je weet wel, van het kunstprogramma,'' zeg ik, alsof ik er zelf zoveel van weet.

Ik zie Abby amper zo enthousiast als ik wat vertel, maar ach, jongens zijn haar 'ding'.

''Jij hebt één van de vijf uitwisselingsstudenten mogen ontmoeten? Uit Spanje?!'' gilt ze.

Ik knik, terugdenkende aan Jared en zijn prachtige schilderij. Ik kan nog steeds de zachtheid van zijn handafdruk voelen.

''Ja, maak je nou niet zo druk gek! Zo lang hebben we nou ook weer niet gepraat,'' lieg ik.

Abby springt haast een gat in de lucht. Haar fluorescerende roze sokken vloeken met de gele kleur van het tapijt wanneer ze dol van geluk op en neer springt.

''Abbs, je weet dat onder en boven ons ook mensen proberen te slapen!'' fluister ik.

Abby trekt zich niets aan van de andere studenten in ons studentenhuis en springt nog steeds op en neer van blijdschap.

''Lena heeft een Spaanse hottie ontmoet. Lena wordt populair,'' zingt ze.

Haar blijdschap wordt onderbroken wanneer er op onze kamerdeur gebonsd wordt. Voor even ben ik bang dat we te luidruchtig zijn en dat onze huisbaas Gerard ons voor de zoveelste keer een preek moet geven. De huisregels in het damespand zijn duidelijk: Geen jongens na tien uur en geen geluidsoverlast. Natuurlijk zijn er altijd mensen die de regels overtreden... zoals wij.

Pas als ik de bekende stem van Adam hoor weet ik dat we veilig zijn.

''Lena, Abbs! Doe de deur open!'' zegt hij vluchtig.

Abby weet niet hoe snel ze naar de deur van onze kamer moet vliegen. Hoe krijgt Adam het toch altijd voor elkaar om boven te komen zonder gesnapt te worden?

''Wat is het wachtwoord?'' vraagt Abby zacht.

Ik hoor Adam aan de andere kant van de deur vermoeid zuchten.

''Wachtwoord? Welk wachtwoord? Ik heb vreten, is dat niet goed genoeg? Ik kan mijn Big Mac ook weer mee terug nemen als je dat liever hebt?'' grapt Adam.

Als Abby alleen al de woorden Bic en Mac hoort vliegt de deur al open. Adam loopt naar binnen en trekt gelijk onhandig zijn roze regenjas uit. Ik vind het geweldig dat mijn beste vriend zichzelf durft te zijn. Daar kan ik nog veel van leren.

In zijn ene hand houdt hij een bruine McDonaldszak en in zijn andere hand zijn rode Eastpack rugzak. De heerlijke geur van McDonalds vult onze kamer op. Als ik opsta van mijn zitzak om plaats te maken voor Adam – die hier eigenlijk illegaal is – merk ik dat hij volledig doorweekt is. Zijn zwarte haar hangt slap langs zijn slapen, futloos en nat. Zijn gezicht is vochtig en zijn wangen zijn lichtroze gekleurd. Aan zijn lange volle wimpers kleven nog een paar verdwaalde regendruppels. Is het gaan regenen?

''Adam, ik houd van je jongen!'' fluistert Abby. ''Leven je kutwerk!''

Ze omhelst hem stevig, nog voordat ik het kan doen, en neemt de zak met eten tevreden van hem over.

''Jij ook hallo Abigail. En ja, ik houd ook van jongens. Over jongens gesproken, jezus,'' ratelt hij aan een stuk door. ''Je wilt niet weten wat ik net over de campus heb zien lopen.''

Adam gooit zijn jas neer op de grond en laat zichzelf zakken op de groene zitzak waar ik net zat. Hij haalt een hand door zijn natte haren heen, waardoor een van zijn oorbellen zichtbaar wordt, en zucht vermoeid.

''Hm, Lena's hottie misschien?'' vraagt Abby plagerig.

Ze haalt een Big Mac hamburger uit haar doosje en gooit de zak vervolgens mijn kant op. Ik ga naast haar op bed zitten en stop in één keer een grote hand frietjes in mijn mond. Adams mondhoeken trekken wat omhoog wanneer hij zijn witte tanden bloot lacht.

''Lena's wat? Hottie? Zac? Gadver, ben je nou nog steeds niet over die eikel heen?'' vraagt hij vol ongeloof. ''Ik bedoel, hij is erg aantrekkelijk, al zeg ik het zelf, maar het is.. Zac.''

Voor één keer is Abby zo druk bezig met het eten van haar hamburger dat ik zelf kan antwoorden.

''Nee. Zac en ik zijn niets en ook nooit iets geweest,'' maak ik duidelijk. ''Abby heeft het over de jongen die ik daarnet in het atelier ontmoet heb.''

Adam gaat rechtop zitten, klaar voor mijn dramatische verhaal.

''Bruine krulletjes, grijze ogen, breed gebouwd, witte lange bloes met overal verf? Hij had ook een rode verfveeg op zijn gezicht zitten,'' zegt hij in een sneltrein achter elkaar door.

Ik kan hem bijna niet recht in zijn ogen aankijken als ik ja zeg.

''Ja, precies,'' zeg ik. Ik ontken niets.

Ik haal nog een paar frietjes uit de grote McDonaldszak en kreun opnieuw van de heerlijkheid van de vette snack.

''Jezus Lena, je weet niet hoeveel geluk je gehad hebt. Abss, die jongen is zo mooi, echt niet normaal meer. Waar komt hij vandaan dan?'' vraagt hij. ''Ik wil details, en ik wil ze nu.''

De blikken van mijn vrienden zijn niet te vermijden. Ze willen allebei weten wat er gebeurd is, en ik denk dat ik niet weg ga komen met het verhaal wat ik Abby zonet gegeven heb. Daarbij, nu Adam hier is kan ik al helemaal niet meer liegen. Hij kijkt altijd langs mijn leugens heen.

''Hij heet Jared en hij komt uit Spanje. Dat is alles wat ik weet,'' maak ik duidelijk. ''Ik vond hem tot mijn verbazing in het atelier op de tweede verdieping en toen hebben we wat gekletst," beken ik. "Niet eens smalltalk, het ging alleen maar over mijn kunst en zijn kunst. Hij complimenteerde mijn eindstuk van vorig jaar.''

Adam luistert aandachtig naar alles wat ik zeg. Abby, daarentegen, begint al aan haar tweede hamburger. Mijn vriendin weet niet van ophouden.

''Hij complimenteerde je zwarte gaten schilderij?'' vraagt Adam bot. Hij is altijd erg subtiel als hij zijn mening geeft, in tegenstelling tot Abby, die meestal wel voorzichtig is met wat ze zegt. ''Welk spul heeft hij daarvoor gerookt?''

Abby kijkt nu voor even wel op van de hamburger in haar handen en veegt met haar arm wat rozige saus weg bij haar mondhoeken.

''Ed, zo kan hij wel weer,'' verdedigt Abby mijn kunst. ''Lena is super goed, alleen kwam het er eind vorig jaar gewoon niet echt uit.''

Ik stel het op prijs dat Abby de positieve kant inziet van mijn valkuil vorig jaar, maar Adam heeft wel gelijk. Dat is waarom ik Jared's complimenten niet goed kon bevatten.

''Nee Abby, hij heeft gelijk. Ik moet oppassen. Als ik dit jaar weer faal kan ik het wel vergeten om ooit een aanvullende beurs te krijgen,'' zeg ik teleurgesteld. ''Lekker dan.''

Abby zet haar hamburgerdoosje weg op haar nachtkastje en legt een van haar handen rustgevend op mijn onderrug.

''Lena, we zijn al erg lang vriendinnen en ik weet dat je het kan. Je bent super getalenteerd!'' roept ze overtuigd. ''Na Michael ben je alleen zo.. zo bitter geworden.''

''Bitter?" vraagt Adam verbaasd. "Is dat tegenwoordig het nieuwe woord voor depri?'' Hij leunt wat voorover om zijn losse schoenveter opnieuw vast te knopen. ''Je weet hoe vaak we Lena vorig jaar hebben moeten troosten en hoe vaak we haar in die vervloekte voorraadkast gevonden hebben.''

De gedachten aan vorig jaar maken me ongemakkelijk. Ik wil er niet aan terugdenken. Na Michael niemand meer, heb ik mezelf beloofd. Ik durf niet nog een keer het risico van een gebroken hart te lopen.

Ik haal beschaamd een hand langs mijn gezicht en werp Adam een kleine glimlach toe. Ik weet hoeveel mijn vrienden voor me betekend hebben de afgelopen jaren, en ik wil ze voor geen goud opgeven.

''Other topic,'' zeg ik snel om van onderwerp te veranderen. ''Jared heeft me gevraagd of ik morgen wat met hem wil drinken na de introductie, eeeen... ik heb ja gezegd.''

Adam lacht terug nu naar me terug van blijdschap.

''Nou ja,'' klaagt hij. ''Ik heb hem nog niet eens ontmoet en je steelt hem nu al van me weg?'' zegt hij 'beledigd'.

Ik giechel en geef Abby de McDonaldszak terug zodat ze haar afval erin kan wegstoppen.

''Rustig Adam. Ik ben niet van plan om op onze eerste afspraak al tot een third base te komen, in tegenstelling tot jou,'' lach ik. Oh, Adam is echt de mannelijke versie van een hoer. Hij heeft zoveel one night stands gehad dat ik ze niet eens meer op twee handen kan tellen.

''Sorry hoor. Het is niet mijn fout dat ik mijn hormonen niet kan aansturen. Soms als ik een jongen zie wil ik hem gewoon gelijk – '', Adam kan zijn zin gelukkig niet afmaken.

''Duuuuuus Lena. Denk je ook niet dat het tijd is voor Adam om te gaan?'' vraagt Abby. ''Na zo'n lange werkdag moet hij zeker wel moe zijn.''

Adam trekt beledigd zijn wenkbrauwen op. Soms weet ik niet zo goed of mijn beste vriend nog te redden valt.

''Ja, dat is zeker waar. Sommige mensen werken inderdaad fulltime bij de McDonalds om hun collegegeld te kunnen betalen,'' zegt Adam gefrustreerd. ''In tegenstelling tot jullie twee. Jullie wonen op de campus en werken niet eens?!''

Ik voel me best wel rot over het feit dat mijn ouders alles betalen voor mijn studie. Gelukkig maken ze het geld naar mij over en zien ze zo niet dat het naar de UVAK gaat.

''Maar goed. Ik moet inderdaad gaan dames. Tom wacht,'' zegt hij.

Tom?

''Tom Tom? De Tom van Tinder Tom?'' vraagt Abby geïnteresseerd. ''Jij hebt een tweede date?''

Adam haalt zijn schouders op alsof het niets is en knikt.

''Misschien wel ja. En het is Grindr. Tinder is niet voor mij bedoeld,'' corrigeert hij Abby.

Hij staat op uit de groene zitzak en haalt zijn regenjas van de grond af om deze weer zeiknat aan te trekken. Adam is best aantrekkelijk als je hem zo ziet, met zijn natte haren en breed gebouwde lichaam. Hij krijgt veel aandacht van zowel jongens als meisjes. Ik vraag me eigenlijk al best wel lang af op welk geslacht hij meer valt, maar ach, het maakt ook niets uit. Adam is Adam.

''Sorry hoor, koning datingapps,'' moppert Abby.

Ik sta op van mijn bed om Adam een stevige afscheidsknuffel te geven. Hij slaat zijn handen soepel om mijn rug heen en laat ze na onze omhelzing afdalen naar mijn wangen. Het bruin van zijn pupillen glinstert.

''Pas je goed op jezelf?'' vraagt hij serieus.

Ik knik. Adam laat zijn handen van mijn wangen afglijden en lacht.

''Bedankt voor het eten Ed. Ik vul je morgen nog wel in over het diner met mijn ouders,'' antwoord ik dramatisch. Adam grinnikt. Het moedervlekje onder zijn rechter oog beweegt mee met zijn lachrimpeltjes.

''Jij ook Abigail! Let op je gewicht,'' zegt hij streng. Ik vind het geweldig als hij Abby bij haar volledige naam noemt. Ze vindt het verschrikkelijk.

''Thanks Adam. Ik houd ook van jou,'' moppert ze. Dit is hoe ik mijn vrienden ken. ''Pas op voor Gerard. Hij maakt meestal zijn ronde om tien uur,'' waarschuwt Abby hem nog.

Adam lacht duivels en slaat zijn rode rugzak over zijn schouder heen.

''Lieve schat. Ik kom hier al een heel jaar lang bijna elke dag en nacht. Hij heeft me nog nooit weggestuurd. Als er iets is wat de arme man van me wilt, dan is het wel se – ''.

''Sesamzaadjes. Ja, sesamzaadjes,'' zeg ik snel. ''Dag Adam!''

Adam rolt met zijn ogen en verdwijnt dan onze kamer uit. Ik zwaai nog even voordat hij het trappenhuis in verdwijnt en sluit dan geruisloos de deur weer achter me. Het pand is best groot, al zeg ik het zelf. Meer dan honderd studenten verblijven op de campus zelf, en daarvan zijn Abby en ik een goed voorbeeld.

''Waarom is onze vriend zo subtiel?'' vraag ik aan Abby.

Ik zucht en begin met het openklikken van mijn broekpak. Ik stap het ding uit en loop richting mijn kledingkast om er een pyjama uit te vissen.

''Omdat alles wat hij zegt de waarheid is,'' antwoordt ze. Ze is in de tussentijd al onder de lakens van haar bed gaan liggen. ''Maar ik houd van hem Leen, echt waar.''

Ik trek mijn pyjama over mijn hoofd heen en plof vervolgens gelijk neer op mijn eigen bed, welke zich tegenover die van Abby bevindt.

''Ik ook,'' zeg ik oprecht. ''Ik ook.''

-

Oh, wat vind ik mijn karakters toch weer helemaal geweldig! Het is zo leuk om met ze te spelen :) Adam en Lena in de media bovenin.

Vraag: Wat denken jullie van Adam en Abby? Enige meningen?

Kus,

Claire