Ik ben geen ochtendmens en dat ben ik ook nooit geweest. Het idee dat je op moet staan om vervolgens nog duizend dingen te doen binnen vierentwintig uur – wat eigenlijk een stuk of dertien uur is, aangezien ik ook moet slapen – heeft me eigenlijk nooit echt aangestaan. Vooral toen ik nog thuis woonde was dat zo, aangezien Jeffrey meestal al om half zeven in de ochtend uit de veren was en het hele huis wakker maakte met het irritante geluid van zijn lepel die steeds tegen zijn bakje met yoghurt aantikte. Verschrikkelijk.

Het is niet het geluid wat ik mis, dat zeker niet, maar wat ik wel mis zijn de mensen om me heen. Mijn familie en mijn moeders kookkunsten, het tv kijken met mijn vader en – mij verbaasd het zelf ook – de stomme ruzies die ik steeds had met Jeffrey over de afstandsbediening of onze kleding. Ik mis het gewoon.

Nu, echter, is alles anders. Ik voel me zo vol van leven en liefde, en dat komt allemaal door de jongen die naast me ligt – eh, eerder een soort van onder me ligt. Mijn lichaam bedekt de helft van het zijne, onze benen tussen elkaar geschoven, terwijl ik mijn handen op zijn borst heb liggen, die langzaam op en neer bewegen door zijn rustige ademhaling. Een ademhaling die me bewijst dat ik dit niet gedroomd heb. Oh, wat heerlijk. Ik heb me in lange tijd niet meer zo goed gevoeld als nu, zo.. vrij?

Een van Jared's handen ligt stil op mijn blote rug. Ik kan het gewicht nog amper voelen. Zijn andere hand heeft hij naast hem liggen, waarschijnlijk ingewikkeld in het deken wat ons op dit moment bedekt. Samen vormen we een heerlijk kacheltje. Ik wil hem eigenlijk niet wakker maken, aangezien ik hem nu lekker op mijn gemak kan bekijken zonder dat hij het door heeft.

Zijn gekrulde haren steken alle kanten op. Dat heb ik gedaan. Beelden van gisteravond flitsen als bliksem langs mijn gedachtegang. Beelden waarin ik wild met mijn handen door zijn haren gewoeld heb en hij hetzelfde deed bij mij, zijn lippen in mijn nek, de geur van banaantjes overal om ons heen.

Zijn ogen heeft hij vredig gesloten, waardoor zijn wimpers haast langer lijken dan wanneer hij zijn ogen geopend heeft. Zijn wangen zijn lichtelijk roze, net zoals het puntjes van zijn neus. Het is een schattig gezicht, dat een jongen zoals Jared met zijn sproetjes en een zelfverzekerheidsniveau van 100 procent er ook zo bij kan liggen. Rustig en zonder zorgen.

Ik zou een romantische ochtend kunnen hebben door hem wakker te kussen en nog meer te doen dan dat, maar ik heb eigenlijk meer zin om hem te kwellen. Daarbij heeft hij bijna alle dekens zijn kant op getrokken. Het enige voordeel wat ik heb is het feit dat hij aan de verkeerde kant van het bed ligt. De kant waar hij zomaar ineens weg kan rollen.

Ik draai simpele cirkels op zijn borst met mijn hand, hopend dat ik hem zo voorzichtig kan wekken.

''Jer?'' fluister ik. ''Psst. Ben je al wakker?''

Ik krijg op een snurkend geluid na geen reactie, waardoor ik besluit toch maar een stille kus te plaatsen in zijn nek en zijn haren nog wat meer door de war te woelen.

''Jared?''

Eindelijk voel ik zijn hand bewegen op mijn rug. Hij opent zijn ogen en zoekt zijn omgeving wat af, alsof hij bijna vergeten is waar hij precies is. Als onze ogen elkaar vinden rekken zijn mondhoeken omhoog in een enorme glimlach die reikt tot aan de kuiltjes in zijn wangen.

''Hej,'' fluistert hij.

Zijn ochtendstem bevat een ruwe rand, waardoor ik mijn plannen bijna dreig te veranderen.

''Hej,'' zeg ik, waarna ik naar beneden gluur. ''Je hebt alle dekens gestolen, oen.''

Jared's hand verlaat mijn rug, zodat hij in het vervolg de dekens over ons heen kan trekken.

''Hmm, sorry,'' zegt hij. ''Heb je goed geslapen?''

Ik grijns terug.

''Nou,'' zeg ik. ''Ik droomde dat Gerard ons vond, dus ik weet het niet.''

Jared strekt zijn vrije arm voor zich uit en legt deze dan vervolgens neer op de zijkant van mijn gezicht.

''Ik weet niet wat ik erger vind,'' zegt hij. ''Het feit dat je droomde dat we gesnapt werden of het stuk waarin je over Gerard droomt.''

Ik lach wanneer hij dat zegt en ik zijn prachtige grijze ogen bestudeer. Het is heerlijk stil in de studentenflat nu iedereen op vakantie is. Ik kan zelfs de vogels buiten horen zingen.

''Waar gaan de vogels heen in de winter?'' vraag ik verbaasd. ''En de spinnen? En de slakken?''

Ik haal mijn neus op en draai mezelf om, zodat ik iets meer ruimte heb op het matras. Jared's hand verlaat mijn gezicht, zodat hij boven de dekens die van mij vast kan pakken en met mijn vingers kan spelen. Zijn aanrakingen zijn zo zacht dat ik zeker weet dat hij me nooit pijn zal doen. Hij is niet zoals Michael, herinner ik mezelf.

''Ik, uh, ik heb geen idee,'' zegt hij serieus, alsof hij er echt lang over nagedacht heeft. ''Spinnen leggen eitjes?''

Zijn opmerking is zo logisch dat ik dat zelf ook wel had kunnen weten. Jared's vingertopjes glijden langs mijn arm naar beneden. Ik weet zeker dat hij het expres doet omdat we het over spinnen hebben.

''Joh, wat ben je toch geniaal,'' lach ik. ''Genie.''

Jared stopt met het bewegen van zijn hand, zijn blik vertelt me dat hij ergens diep over na moet denken. Ik weet niet wat het is, maar ik besluit er verder niet op in te gaan.

''Ik, uhm, ja,'' stottert hij. O nee. Wat zou er aan de hand zijn. ''Hoe laat is het?''

Ik kruip over Jared heen, aangezien ik het een beetje koud begin te krijgen, en grijp het dichtstbijzijnde kledingstuk van de grond af wat er ligt. Laat het nu precies Jared's trui zijn. Een paar lichtstralen breken de kamer door vanachter de half gesloten gordijnen voor het raam, waardoor ik me gelijk minder vrolijk voel. Straks smelt de sneeuw buiten weg. Ik haal mijn telefoon van mijn nachtkastje af, zodat ik kan kijken hoe laat het is.

''Hm, mijn batterijen zijn leeg,'' zeur ik. ''Omdat iemand me gisteren een beetje druk hield.''

Ik werp het ding terug op het nachtkastje, trek Jared's trui over mijn hoofd heen zodat mijn bovenlichaam weer bedekt is en kruip weer naast Jared onder de dekens. Ik heb zo geen zin om iets te doen vandaag. Het liefst lig ik de hele dag tegen hem aan in bed.

''Hmm, veel beter,'' kreun ik. ''Waar heb je de tijd voor nodig?''

Jared knuffelt me van achteren, waardoor ik me op mijn zij moet draaien. Hij plaatst een paar hete kusjes achterop mijn nek en nestelt zijn gezicht tussen een van mijn schouderbladen.

''Nou,'' zegt hij, waarna zijn lijn met kusjes afdaalt naar mijn kaaklijn en zijn hand onder mijn 'geleende' trui kruipt. ''Ik heb nog wat gepland voor vandaag, als je het niet erg vindt?''

Ik gooi mijn hoofd wat naar achteren en leun op mijn kussen zodat hij wat meer ruimte heeft om zijn spoor van kusjes te verlengen richting mijn oor.

''Oeh, spannend,'' fluister ik. ''Ik wilde je eigenlijk uit bed gooien net, maar ik heb liever dat je door gaat waar je mee bezig bent.''

''Geen probleem hoor, kleine,'' zegt hij. ''Ik dacht alleen dat je misschien wat meer inspiratie zou hebben voor je eindstuk.''

Het woord 'eindstuk' alleen al draait een knoop in mijn maag. Ik wil er helemaal nog niet aan denken. Ik wil het uitstellen tot op het laatste moment. Ik win de aanvullende beurs toch niet.

''Hmmm, nee, eigenlijk niet,'' zeg ik afstandelijk. ''Waarom dacht je dat?''

Jared's duim vindt onder de trui mijn rechterheup, waar hij zijn handpalm stil laat vallen. Als hij zo door gaat weet ik zeker dat ik dit bed niet meer uit ga komen.

''Liefde,'' zegt hij. ''Het is een van de beste muzen die er maar is. Heb ik je niet geïnspireerd dan?''

Ik duw zijn gezicht weg van mijn nek, zodat ik hem aan kan kijken en grinnik zachtjes om zijn grote lustvolle pupillen. Ik wist helemaal niet dat hij zo'n mannelijke kant had.

''Jij bent niet meer zo verlegen als eerst zie ik,'' merk ik op. ''Ik bedoel, ik vind het geen probleem hoor, maar gewoon dat je het weet. Ik had het niet bij je gezocht.''

Jared kust me zacht op mijn lippen en trekt me aan mijn ketting dichterbij, waardoor ik mijn hand automatisch naar zijn nek beweeg. Zijn lippen zijn zo ontzettend verslavend. Alsof ik hem nodig heb als tegengif.

Voetstappen op de gang doen mijn spieren verstijven, waardoor ik mijn lippen gelijk terugtrek. Straks is het Gerard. O nee! Hij kan iedere kamer in! Heeft die man dan geen leven tijdens de vakantie?!

''Dat komt omdat ik je –''

''Shht!'' sis ik, ten teken dat hij stil moet zijn.

Ik blijf gespannen naast hem liggen, zijn hand nu wel heel gevaarlijk afgedaald naar mijn achterste. Voor even is het stil, totdat de voetstappen stoppen voor mijn kamerdeur. Zou het Abby zijn? Gerard? Adam komt volgende week pas terug en ik weet niet wie het anders zou kunnen zijn.

''Helena Hartman! Doe die deur nu open jonge dame! We hebben een hartig woordje met elkaar te spreken en wel nu!''

Mijn hele lichaam raakt in pure shock bij het aanhoren van mijn moeders stem. Wat doet ze hier?! Hoe weet ze dat ik hier ben? Shit! Shit!

''Shit,'' mompel ik. ''Kut! Kut! Kut!''

''Ik weet dat je er bent Lena! Open de deur of ik haal de sleutel beneden!''

Mijn moeder klinkt zo boos dat ik wel weet hoe ver het is. Mijn dagen zijn geteld. Ze weet het. Ze weten het! Hoe weten ze het?! En nu dan ook, van alle momenten die ze hadden kunnen kiezen!

Jared merkt als snel op dat ik geen idee heb wat ik moet doen. Uit pure wanhoop klim ik mijn bed uit en trek ik snel een onderbroek aan. Ik werp Jared zijn ondergoed toe, zodat hij zich ook kan omkleden – voor het geval dat het echt uit de hand loopt.

''Vlug!'' zeg ik, terwijl ik een pyjamabroek van Abby van haar bed af haal om over mijn kont heen te trekken. Als ik in de spiegel kijk die op de deur voor me hangt bloos ik bijna van mezelf. Een gezonde rode blos vult mijn wangen op, terwijl mijn haren warrig, maar natuurlijk, over mijn schouders heen vallen en dergelijke plekjes van gisteravond bedekken. Ik zie eruit alsof ik net een volledige bootcamp achter de rug heb, alleen dan gezonder.

Ik kijk snel achterom om te zien dat Jared zijn onderbroek aangetrokken heeft en in Abby's bed springt, waarschijnlijk om de illusie op te wekken dat ik en Jer alleen maar goede vrienden zijn, als mijn moeder daar al meer om geeft dat het feit dat ik op de campus van de UVAK woon en geen rechten meer studeer.

''Lena!'' roept mijn moeder ongeduldig. ''Ik weet wat je gedaan hebt en je doet nu die deur open!''

Ik ben blij dat bijna alle studenten het pand uit zijn, aangezien ik me anders kapot geschaamd had voor de scene die mijn moeder uitspeelt op dit moment. En het kan alleen nog maar erger worden.

Met klamme, bibberende handen draai ik de sleutel een slag naar rechts om de deur te openen. Ik tril van top tot teen wanneer ik mijn moeder in de deuropening zie verschijnen. Haar gezicht is rood van haar opgekropte boosheid. Haar ogen kijken zo giftig dat je bijna zou denken dat ze me dood wilt hebben. Zelf als ze woedend is ziet ze er nog beeldschoon uit in haar mantelpakje met gouden knoopjes en opgestoken krullende haren.

''Mam, hej, kan ik je helpen?'' vraag ik, hopende dat ze niets weet en denkt dat ik alleen maar bij Abby op bezoek ben.

''Leg me nu uit wat dit is!'' roept ze fel.

In haar handen houdt ze een tijdschrift vast, aan de layout te zien is het de privé. Ze wijst naar een foto op de voorkant van de pagina. Ik schrik me dood als ik merk dat het een foto is van mij en Jared, zoenend op het dakterras van de Galerie. Ik wist dat de media ons niet alleen zouden laten!

''Oké sorry!'' zucht ik. ''Ik en Jared hadden een date en geen studiegroep! Ben je nou tevreden?'' vraag ik, hopende dat dat alles is wat ze van me wilt weten. Dag dag plan 'Jared is maar een vriend'.

''Dat zou je hopen madame! Dat je zoiets niet tegen ons wilt zeggen is maar een klein probleem, maar dat je liegt over je studie! Je studie Lena! Wat doe je jezelf aan!'' roept ze kwaad. ''In dit pand met een leven als dit?!''

Ik word bang van haar verhitte gezicht en het tijdschrift wat ze vast heeft. De media verpest al mijn hele leven de reputatie van mijn ouders. Lekker boeiend dat ik er in sta met Jared.

''Liegen? Ik had gewoon een voorkerst feestje hier met Abby! En sinds wanneer maakt het jullie wat uit wat ik doe?! Jullie zijn altijd aan het werken! Altijd! Lena's verjaardag? Hm, die vergeten we gewoon!'' zeg ik sarcastisch. ''En de kerstvakantie? Die is er niet hoor! Maar een jubileumfeest op de dag van mijn verjaardag? Mijn verjaardag. Ik heb geen felicitatie van jullie gehad!''

Mijn moeder kijkt me verrast aan wanneer ze ontdekt dat ze daadwerkelijk de verjaardag van haar eigen dochter vergeten is, maar het vuur wat in haar ogen aan staat brandt niet uit.

''Dat bedoel ik niet Helena, en schuif je smoesjes niet af op je ouders! Ik bedoel het feit dat je helemaal geen rechten meer studeert, maar.. maar op de UVAK begonnen bent!'' zegt ze, bijna pissiger dan seconden geleden. ''Heeft die jongen je daartoe aangezet?!''

Ik denk aan Jared, die nog steeds onopgemerkt op Abby's bed zit. Ik durf me niet om te draaien om te kijken of hij er nog ligt, dan weet ik zeker dat mijn moeder hem opmerkt.

''Die jongen? Mam, hij is er meer voor me geweest dan mijn hele fucking familie de afgelopen paar jaar!'' schiet ik terug. ''Begrijp dan dat ik het deed omdat ik hier blij ben. Omdat ik hier gelukkig ben!''

Mijn moeder laat zich niet kennen en doet een stap naar voren. Het tijdschrift in haar handen valt op de grond en laat zo ook de andere kant van het artikel zien. Mijn ogen worden er groot van. Hoe.. hoe kan dat nou? Jared.. hij.. nee, toch? Maar mijn ogen lezen het toch echt. Letter na letter.

Zoon van Acosta gespot met nieuwe liefde in Den Haag?

Zoon van Acosta? Maar hij heet Jared Vermeer? Huh? Ik begrijp er helemaal niets van. Mijn brein duizelt, verward van de woorden en hun betekenis. Jared is de zoon van Acosta? Maar hoe?

''Zoon van.. Acosta?'' mompel ik.

Mijn moeders woorden van beschuldiging gaan aan me voorbij wanneer het tot me doordringt dat Jared tegen me gelogen heeft over zijn identiteit. Nou ja, hij heeft niet gelogen, maar hij heeft het me nooit vertelt.. en nu weet mijn moeder van mijn studiewisseling. Een gevoel van verraad neemt het van me over wanneer ik de deur volledig open, zodat mijn moeder Jared wel moet zien.

''Hoor je me Helena? Lena! Waarom luister je niet naar wat ik –'' haar woordenstroom wordt onderbroken door een blik die ze achter me werpt. Een blik die écht kan doden. De blik die mijn moeder op tv ook altijd geeft richting haar oppositie. O god.

''Jij?!'' roept ze hard. ''Wat doe je.. waarom ben je.. hier? Waar is Abigail?'' vraagt ze verward, haar stem eindelijk wat rustiger dan voorheen. Haar mond vormt een 'o' wanneer ze door heeft wat ik en Jared vannacht uitgespookt hebben. ''Het zal toch niet...''

Zoveel vragen vliegen door mijn hoofd heen. Waarom heeft hij me niets vertelt? Hoe kan dit? Wie is hij dan wel? De antwoorden wil ik van hém krijgen, maar een intens gevoel van teleurstelling overspoelt mijn gedaante en laat mijn bloed koken van woede.

Ik weet dat het niet eerlijk is om mijn problemen op hem af te schuiven en hem de schuld ervan te geven, maar in mijn vlaag van woede is dat precies wat ik doe.

''Wie ben je?'' vraag ik woest. ''Wat is dit?!''

Ik smijt het tijdschrift zijn kant uit. Jared steekt zijn handen voor zich uit om me rustig te krijgen en stapt uit Abby's bed. Op zijn borst bevinden zich meerdere rode plekjes die me terug doen denken aan vannacht. Ik weet dat ik de tijdschriften niet moet geloven, maar de woorden 'nieuwe liefde' laten het overkomen alsof ik maar een of ander stuk wandelend vlees voor hem ben.

''Rustig aan, oké? Ik kan het allemaal uitleggen,'' zegt hij vlug.

Hij doet een paar stappen mijn kant uit, maar mijn vertrouwen in hem is in één keer de grond ingetrapt. Kapotgeslagen als een boksbal.

''Uitleggen? Jij legt mijn dochter niets uit! Jij bent de rede dat ze hier nu zit, is het niet? Je hebt haar overgehaald hier heen te komen zeker? Het is toch niet waar!'' beschuldigt mijn moeder de jongen voor me, die nu wel erg in de stress schiet.

''Jer?'' ik voel mijn stem breken.

Ik kan hem niet verdedigen tegenover mijn moeder, aangezien ik geen idee heb waarom ik dat zou doen. Mijn hart doet pijn van zijn verraad. Misschien komt het voor hem over als iets kleins, maar voor mij? Betekend vertrouwen dan niets voor hem?

Jared steekt zijn arm naar me uit, waarschijnlijk in een poging me naar hem toe te trekken, maar ik zet een stap terug, waardoor mijn rug de borst van mijn moeder raakt.

''Raak me niet aan,'' zeg ik zachtjes. ''Leg het uit.''

Mijn moeder lijkt haar geduld verloren te zijn, niet wetende wat er allemaal zo belangrijk is aan de relatie tussen mij en Jared.

''Ik weet niet wat hier allemaal gaande is, maar dit is het moment dat het allemaal stopt. Je gaat weer studeren en daar mee uit! Tot die tijd zal je van ons geen collegegeld kunnen verwachten!'' roept ze hard.

Haar woorden betekenen minder voor me op dit moment dan Jared's leugen. Ik geloof het gewoon niet. Dit kan niet echt zijn. Dit moet een droom zijn. Al het geluk wat ik heb wordt van me weggenomen in minder dan een paar minuten.

''Wat?!'' roep ik hard. ''Maar dan kan ik mijn derde jaar niet doen!'' verdedig ik mezelf. ''Mam, dat kan je niet maken!''

Mijn moeder stopt haar haren terug achter haar oren en geeft haar laatste oordeel. Het zijn de woorden die je nooit uit de mond van een van je ouders wilt horen komen.

''Dat kan ik wel,'' zegt ze. ''Want ik ben diep, héél diep in je teleurgesteld, Lena Hartman.  Denk daar maar eens over na.''

Ze draait zich van me weg, klaar om te vertrekken.

''Ik spreek je wel weer als je je eigen problemen opgelost hebt, want zo ken ik mijn dochter niet.''

Dan loopt ze weg. Ze laat me achter met een verschrikkelijk gevoel wat zich verspreid door mijn hele lichaam. Een gevoel wat nog erger is dan de angst die ik voor Michael gevoeld heb vorig jaar. Een gevoel dat ik bijna niet kan omschrijven.

''Lena?'' hoor ik Jared vragen. ''Lena, hoor je me?''

Ik kan zijn stem bijna niet vastleggen wanneer ik een eenzame traan langs mijn wang voel rollen. Ik voel zijn hand op mijn schouder, maar schud zijn contact direct van me af. Zijn trui op mijn lichaam voelt verkeerd. Zijn geur op mijn huid laat me wensen dat ik nooit opnieuw een relatie aan was gegaan. Zijn schuldige blik laat me van binnen koud.

''Raak me niet aan!'' zeg ik nog een keer.

Jared's gezicht staat volgeschreven met schrik wanneer hij twijfelend zijn hand terugtrekt.

''Ik ben Jared Acosta Vermeer, oké?'' geeft hij toe. ''Meer niet. Het hoeft niets te veranderen..''

Ik kan hem bijna wel in zijn gezicht slaan.

''Niets te veranderen?'' lach ik, de controle over mijn lichaam volledig verloren. ''Jared, ik vertrouwde je! En nu weten mijn ouders van mijn studie! Ik kan het volgende jaar niet eens beginnen straks, aangezien ik niet eens geld heb!'' roep ik, bang van mijn toekomstvooruitzicht.

Jared haalt zijn handen langs zijn gezicht en veegt zijn haren weg van zijn ogen.

''Wil je alsjeblieft niet huilen?'' vraagt hij zachtjes. ''Alsjeblieft?''

Ik veeg mijn tranen weg onder mijn ogen, maar ze blijven maar komen. Mijn lichaam doet volledig wat het zelf wil.

''Leen, alsjeblieft, ik kan je niet zo zien!'' roept hij hard.

De woeste ondertoon in zijn stem laat me alleen maar harder huilen. Ik houd er niet van als iemand tegen me schreeuwt. Het lijkt wel een herhaling van Michael's woorden, alleen dan in Jared's stem en uit Jared's mond. Jared slaat geschrokken zijn hand voor zijn mond.

''Sorry,'' zegt hij. ''Maar je moet me geloven als ik zeg dat ik dit niet wilde, oké? Ik wilde gewoon niet dat iedereen het wist en gelijk een vooroordeel over me zou hebben klaar liggen.''

Zijn woorden zeggen me niets. Ze doen me niets. Mijn emoties zijn leeg en mijn gedachten duizelen wanneer ik mijn ogen sluit, bang voor wat ik kan doen.

''Waarom maakt het je wat uit?'' vraag ik. ''Het maakt niemand ooit wat uit. Niemand..''

Mijn woordenstroom stopt wanneer ik me besef dat ik hier helemaal niet wil zijn. Ik wil weg, maar ik heb niemand. Abby en Adam zijn weg, ik kan Jared niet aankijken zonder dat ik na moet denken over van alles en nog wat en mijn ouders schamen zich kapot.

''Omdat ik van je houd! Lena! Ik dacht dat ik dat na vannacht wel héél duidelijk gemaakt had! Het doet pijn om je zo te zien. Wat kan ik doen om het beter te maken?'' smeekt hij. ''Alsjeblieft Leen?''

Zijn confessie maakt het gat in mijn hart alleen nog maar groter dan het voorheen al was. Ik weet wat ik voor hem voel en ik weet wat hij voor mij voelt, maar ik moet nadenken. Ik moet schilderen.

Ik wals de kamer in zonder Jared nog een blik waardig te geven. Ik schuif mijn voeten in mijn TOMS, die veel te koud zijn voor het weer buiten, maar ik doe het toch, aangezien dat de eerste schoenen zijn die ik zie en die ik in één keer aan mijn voeten kan zetten. Ik grijp het doosje waar mijn speciale kwast in zit van de kledingkast af en denk niet eens verder na over een jas als ik de deur uit storm.

Jared loopt natuurlijk achter me aan en roept me na, maar ik durf niet achterom te kijken. Ik kan niet achterom kijken. Ik moet schilderen en ik moet het nu.

''Lena! Lena! Wacht!''

Ik open de deur van het trappenhuis en ren zo snel als ik kan naar beneden en naar buiten, waar ik midden op straat zeker vier cameramannen en meerdere journaalbusjes zie staan. Het AD, de Telegraaf, de privé, de Margriet en nog veel meer.

Ik storm de deur uit en bedek mijn gezicht met mijn handen wanneer ik van de journalisten wegren.

''Helena Hartman! Dat was Helena Hartman! Helena!'' meerdere mensen die ik niet ken roepen hard mijn naam, maar ik ren door, zo snel als mijn benen me kunnen dragen. De sneeuw onder mijn voeten maakt mijn schoenen gelijk koud en nat. De koele winterlucht gaat zo door de stof van mijn pyjamabroek heen.

Als ik het hoofdgebouw van de UVAK binnen ren is het donker. Ik ren door en door en door totdat ik bij het atelier kom en gelijk een schoon canvas onder mijn arm steek. Ik trek het doek mee naar de voorraadkast, waarvan ik zeker weet dat ik de deur op slot kan doen.

Ik smijt het canvas tegen de muur aan, waarna mijn vingers de lichtschakelaar vinden en deze indrukken. Ik draai de deur achter me op slot en open het doosje in mijn handen om mijn kwast eruit te halen. Ik trek een tube verf uit het rek links van me, niets gevend om welke kleur het dan ook zal zijn en draai het dopje van de verftube af.

Ik stop wat verf op mijn hand, te lui om een schoon pallet te pakken uit het schap boven mijn hoofd en haal mijn schone kwast door de massa groene verf heen. Ik laat me op mijn knieën zakken voor mijn doek en weet gelijk wat ik moet doen. Ik weet welke lijn ik waar wil hebben en het doet me niets.

Ik voel zoveel verschillende emoties door mijn systeem heen gaan dat ik er niet gewoon maar een kan kiezen. Ik schilder uit angst, voor mijn toekomst en mijn ouders die me nooit meer zullen vergeven. Ik schilder uit egoïsme, dat ik Jared de schuld geef van al mijn problemen. Ik schilder uit pijn, aangezien mijn ouders mijn verjaardag vergeten zijn en me niet begrijpen.

Maar ik schilder een canvas niet zomaar vol. Nee. Het is een canvas vol liefde, maar ook haat en zorgen. De liefde die ik voel voor Jared, maar ook voor mijn vrienden.

En ik huil en ik huil, totdat mijn schilderij af is en ik uitgeput tegen de deur van de opslag in slaap val, mijn handen onder de verf en mijn geheugen op nul.

-

Ik ga even janken, ik zie jullie zo.

Voor de mensen die dit plot ECHT NIET zagen aankomen YOU WERE ALL FOOLED HEHE:

Hoofdstuk 21:

''Hoe weet ik zeker dat je niet liegt over wat je zegt?'' vraag ik achterdochtig.

   Jared haalt zijn schouders op en kijkt voor zich uit naar het zelfportret van Acosta, wat ons wel lijkt aan te staren als een soort vader die op zijn hoedde is dat zijn zoon wat uitspookt met het meisje van zijn klas. Het is een lachwekkend gezicht.

   ''Dat weet je nooit zeker. Bij niemand,'' zegt Jared. ''Dus je moet me maar geloven op mijn woord.''

x claire