Ik heb zoenen altijd al iets raars gevonden. Toen ik jonger was begreep ik niet wat er nou fijn kon zijn aan het zoenen van een jongen; het uitwisselen van speeksel en het aanraken van iemands tong met die van jou. Blegh.

Tegenwoordig zie ik dat wel anders. Het probleem is alleen dat mensen er zo'n groot ding van maken en dat vind ik vervelend. Zo speciaal is het helemaal niet. Je sluit je ogen, je kantelt je gezicht en doet het gewoon, daar hoef je niet meer over na te denken. Maar je aller eerste zoen... mijn aller eerste zoen...

Ik was de enige uit mijn vriendengroep van de middelbare school die nog nooit gezoend had met een jongen, en dat zagen mijn vrienden als raar. Daarom was vijftienjarige Lena van plan om ook met een jongen te gaan zoenen. En niet met zomaar een jongen.

Daniël Martens. O ja, Daniël Martens.

Hij was 'het' idool van de school. Lekker ruig en een echte rebelse badboy die elke dag spijkerjasjes droeg. Oké, ik geef het toe, misschien was mijn plan niet heel erg haalbaar en had deze een slagingskans van misschien 0,1 procent, maar vijftienjarige – nog nooit gezoende – Lena had dromen. En wat was het een fout om ze waar te maken.

Daniël Martens was een lul en mijn 'beste vrienden' ook. Ik heb er niet één meer gesproken na de diploma-uitreiking. Zelfs Amber van het Zand liet me zitten! Mijn beste vriendin op de middelbare school... Toen ze nog een lief meisje was wat daadwerkelijk een hart had. Ik begrijp nog steeds niet zo goed waarom ze me haatte toen ik hier op de UVAK kwam.

Maar ja, mijn eerste zoen was dus met Daniël Martens, tijdens het kerstgala in mijn examenjaar. Hij haalde me op voor het feest, we dansten samen tot ver in de avond en daarna bracht hij me mee naar zijn huis. Ik vond het niet erg dat hij mijn hand vast hield of me mee naar boven droeg, naar zijn kamer, maar de seconde dat zijn lippen de mijne geraakt hadden en hij me zijn bed op geduwd had wist ik zeker dat hij de ware niet was voor mij.

Over het algemeen was het geen slechte avond geweest, totdat hij wel heel veel in één keer met me wilde doen. Pft, wat een eikel.

Natuurlijk is een kus niets in vergelijking tot seks. God, dat heb je ook nog; seks. Het begint onderling met wie als eerste een vriendje heeft, volgt met een knuffel en een kus op ieders mond, maar het eindigt altijd met seks. Je kan niets met een ander doen wat nog intiemer is dan dat... Hoop ik, maar ik wil niet overstappen op de 'dark side'.

Ik dacht dat ik gelukkig was toen ik Michael ontmoette en we samen niet veel later veel meer deden dan handjes vasthouden. Het komt er uiteindelijk nu eenmaal van als je écht verliefd bent op iemand, maar ik probeer er niet meer aan terug te denken. Michael is verleden tijd en ik mag niet bang zijn voor een herhaling.

Waarom ik Jared verteld heb van wel? Omdat het waar is. Ik ben bang en ik kan er niets aan doen.

Laten we het er maar op houden dat ik geen goede ervaringen gehad heb met daten in het algemeen. Ik sla altijd een eikel aan de haak, maar nooit eens 'de ware'. Ik ben al lang gestopt met het geloven in die theorie, al weet ik zeker dat er ergens diep in mijn hart nog een sprankje hoop overgebleven is.

-

Eindelijk wordt het kouder en kouder. De winter komt er aan en ik ben er klaar voor! Warme chocolademelk tijdens de colleges, truien dragen onder mijn broekpak en om niet te vergeten: sneeuw, al lijkt de weersvoorspelling niet in mijn voordeel te zijn deze week.

Zonder Jared is het moeilijk om feest te vieren. Ik heb hem de hele week niet meer gezien. Niet tijdens kunst, niet tijdens de lunches en zelfs niet in het atelier. Hij lijkt wel van de aardbodem verdwenen te zijn. Adam weet ook niet waar hij uithangt, ondanks dat ze in hetzelfde studentenhuis wonen. Ik weet niets van Jared, op ons korte sms gesprek na dan.

Het klinkt alsof onze ruzie over is, maar ik vind het raar dat hij een hele week lang niet bij zijn lessen is. Ik mis hem en het doet pijn. Het is een gemis wat ik lang niet meer gevoeld heb.

''Wat als hij niet komt?'' vraag ik bang, terwijl Adam mijn gekrulde haren opsteekt met een paar schuifspelden, waardoor ik amper durf te bewegen.

Ik speel zenuwachtig met mijn vingers terwijl ik doorpieker over de rest van de avond.

''Ik kan niet zonder hem! Hoe overleef ik een familiefeest?!'' roep ik radeloos.

Adam trekt net wat te hard aan een van mijn haarlokken, waardoor mijn hele hoofd naar achteren beweegt.

''Au!'' kraam ik uit. Adam grinnikt duivels.

''Sorry? Wat zei je? Ik was te druk met luisteren naar al dat gejammer voor me,'' zegt hij sarcastisch. ''Hoorde jij dat ook Abigail?''

Vanuit mijn ooghoeken kan ik zien dat Abby opstaat van haar bed en haar mode magazine opzij legt.

''Ja, dat gejammer is erg vervelend,'' zegt ze ''Maak je nou niet zoveel zorgen Leen. Hij heeft toch gezegd dat alles tussen jullie twee goed is nu?''

Abby's vraag is er eentje die ik mezelf de afgelopen week al vaak gesteld heb. Ik haal mijn schouders op.

''Ik weet het niet. Jij hebt hem niet zien huilen Abby. Jared huilde!'' zeg ik, alsof het allemaal ontzettend logisch is.

''Wat is daar erg aan? Een vent met een beetje emotie. Zijn ze tegenwoordig allemaal gay ofzo dat ze geen emoties mogen uiten?'' vraagt Abby ongelovig. ''No offence Adam.''

Adam lacht hard om haar woorden.

''None taken. Denk je dat het zo goed zit?'' vraagt Adam kritisch. Hij spuit wat extra haarlak op mijn kapsel.

''Wat zeg ik nou net Ed? Ik weet niet of het goed zit tussen ons!'' roep ik gefrustreerd.

Adam zucht diep en draait de bureaustoel waarop ik zit naar hem toe, zodat ik hem aan kan kijken.

''Nee zeurlelijk, je haar,'' lacht hij.

Ik probeer Abby's reactie te peilen, aangezien ik geen enkel idee heb wat Adam precies met mijn haar gedaan heeft.

Abby's ogen worden groot wanneer ze verbaasd haar mond opent en er vervolgens een Dorito in stopt.

''Heilige makrelen, waarom doe je dat nooit bij mij Ed?'' vraagt ze, helemaal van haar stuk gebracht door mijn waarschijnlijk prachtige haar.

''Omdat, Abigail, jouw haar me al afschrikt voordat ik het aanraak,'' zegt Adam gewaagd. ''En omdat je op dit moment stinkt naar vieze kaasdriehoekjes die jij Dowritoows noemt, in plaats van Dorito's.''

Adam articuleert het laatste woord zo overdreven dat ik spontaan in lachen uitbarst. Hij heeft het duidelijk over Abby's blauwe haarkleur, die hem 'afschrikt' elke keer als hij het ziet. Abby werkt Adam een woedende blik toe.

''O, fuck off, wil je?'' verdedigt Abby haarzelf. ''Ik kan ook makkelijk een dame zijn als ik dat wil.''

Adam lacht hard om die woorden en antwoord zo sarcastisch als hij zich kan veroorloven.

''Dame? Ha! Heel misschien een van de lelijke stiefzusters dan, in Disney perspectief.''

Ik sta op om naar de muur van mijn kamer te lopen, zodat ik in onze langwerpige spiegel mezelf kan bewonderen.

Als ik oogcontact maak met mezelf kan ik bijna niet geloven dat ik er uitzie als een kind van mijn moeder. Ik kan het gewoon niet bevatten.

Mijn haren zitten in een nette, maar toch speelse manier opgestoken in een Franse twist. Mijn voorste haarlokken vallen in sierlijke krullen naar beneden, waar ze tot net boven mijn kin blijven hangen. Het is bijna betoverend om mezelf zo te zien.

De jurk die mijn vrienden voor me uitgekozen hebben zit precies goed op de juiste plekken en laat mijn iets wat afwezige figuur goed uitkomen. Ik heb al heel mijn leven niet echt veel borsten gehad, maar deze jurk laat geen fantasieën achterwegen.

In het midden is deze diep uitgesneden, waar twee bandjes door lopen naar achteren over mijn schouders. De onderkant van de jurk bestaat uit zeker drie opgestapelde lagen van satijn en kant. Om mijn middel houdt een glimmende zilveren gesp, in de vorm van een schelp, mijn volledige jurk bij elkaar.

De diepgroene kleur van de jurk komt goed uit bij mijn donkere opgemaakte ogen. Ik zie er mysterieus uit, chique en gewild. Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit van mezelf zou kunnen denken.

''Wow, kunnen we dat broekpak van je dan nu verbranden?'' vraagt Adam, doodserieus. ''Je moet wel hakken aan Leen. Geen twijfel mogelijk.''

Abby en Adam verschijnen achter me in de spiegel. Hun blikken zegen genoeg: ik ben goedgekeurd voor vanavond.

''Ja, daar ben ik het mee eens en je weet dat Ed en ik het niet vaak eens zijn,'' lacht Abby. ''En je bent nog een beetje leeg. Wacht! Ik heb nog wel een goudgekleurde armband voor je.''

Terwijl Abby de armband ergens vandaan vist wrijft Adam wat laatste kreukels uit mijn jurk.

''Wat vind je er zelf van? Je bent zo stil,'' merkt Adam op.

Alles wat ik kan doen is knikken en een kort antwoord geven wat overkomt alsof ik in een soort droomwereld terecht gekomen ben.

''Ik, uhm, wauw.''

Ik zie Adam's mondhoeken oprekken in een glimlach. De lach bereikt zijn ogen en laat deze ondeugend glimmen. Ik ben blij dat hij weer zichzelf  is.

''Hier met die pols,'' zingt Abby blij.

Als ik me naar haar omdraai staat ze al klaar om een goudgekleurde slavenarmband over mijn pols heen te schuiven, welke mijn outfit helemaal af moet maken.

''Prachtig, helemaal perfect. Nu nog een paar hakken.''

Ik draai me weg van mijn vrienden en open de onderste la van de kledingkast die ik deel met Abby – we delen een kast omdat we anders te weinig ruimte hebben. Uit de onderste la haal ik twee doorschijnende 'glazen' muiltjes die ik twee jaar geleden tijdens mijn propedeuse uitreiking rechten van mijn moeder gehad heb.

''Holy shit, ik wist niet dat je die had,'' zegt Abby verwonderd. ''Mag ik die van je lenen na deze avond?''

Ik lach om haar vraag aangezien ik altijd degene ben die van haar spullen moet lenen om aan te trekken.

''Geen probleem. Ik draag ze nooit,'' lach ik. ''Ik hoop maar dat ik niet val vanavond met al die belangrijke mensen in de buurt.''

Ik ga weer aan de bureaustoel zitten om de hakken aan te trekken, maar Adam houdt me tegen.

''Wow! Even wachten assepoester. Dat is mijn taak!''

Hij snelt zich naar me toe om voor me neer te hurken en de hakken over mijn voeten heen te trekken als een echte gentleman. Ze zitten gelukkig als gegoten. Ik voel me net een prinses die naar het bal gaat. Alleen is het bal te vergelijken met mijn eigen hel vol bekakte familie.

Adam helpt me omhoog zodat ik weer kan staan. Ik heb lang geen hakken aangehad, dus voelt het vreemd om ze nu ineens wél weer te dragen.

''Zo, helemaal perfect,'' zegt Adam. ''Je bent prachtig.''

Ik bloos om zijn woorden, aangezien ik ze niet vaak hoor.

''Ze wordt niet voor niets twintig,'' zegt Abby, die haar plaats op haar bed weer inneemt en haar zak Dorito's er weer bij pakt.

''Waarom vier je het altijd precies om half twaalf?'' vraagt Abby verbluft. ''Ik bedoel, zeven November is zeven November.''

Ik lach hard, aangezien ik haast niet kan geloven dat ik het haar nog nooit verteld heb en haal tegelijkertijd mijn schoudertasje van mijn bureau af.

''De avond dat mijn ouders mijn verjaardag vergeten waren,'' maak ik duidelijk. ''Ik en Jeff liepen weg van huis die avond en precies om half twaalf kreeg ik een ongerust bericht van mijn moeder. Ik weet niet, het is gewoon een soort symbool geworden, zodat ik mijn ouders nooit vergeet.''

Abby vindt het nog steeds een beetje raar, maar knikt toch begrijpelijk op en neer met haar hoofd. Haar knot beweegt heftig heen en weer wanneer ze dit doet. Het is een lachwekkend gezicht.

''Kan ik niet gewoon mee met je, in plaats van Jared?'' smeekt Adam. ''Ik kleed me zo snel om dat je het niet eens zal merken.''

Ik lach naar mijn beste vriend en geef hem een klopje op zijn schouder.

''Sorry Ed, misschien de volgende –'' maar mijn hand valt stil.

Ik kan mijn zin niet eens afmaken, aangezien er op onze deur geklopt wordt. Ik val gelijk stil wanneer mijn zenuwen met de seconde erger worden en ik mezelf het liefst wil verstoppen in mijn kledingkast.

Uit angst dwing ik Adam om de deur te openen, aangezien ik zelf veel te zenuwachtig ben en Abby te druk bezig is met het eten van haar chips. Ik val bijna om door mijn hakken, aangezien ik voor even mijn evenwicht kwijt raak. O god.

Als Adam de deur opent zie ik Jared's gezicht gelijk vanachter Adam's brede bovenlichaam verschijnen. Holy moly damn.

Jared heeft ter gelegenheid van het feest zijn normaal krullende haren netjes opzij gekamd met wat gel, wat hem een zakenman effect meegeeft. Het staat hem zeer goed, tot mijn verbazing. Ik val bijna flauw als ik zie wat hij aan heeft getrokken. Een pak. Hij draagt een pak.

Wat nog wel het meeste opvalt is het groene strikje wat zich om zijn hals bevindt. Het is haast dezelfde kleur als de jurk die ik aan heb. Hoe zou hij dat weten? Wacht... Adam...

''Hej man, je ziet er echt heilig sexy uit vanavond, als je het niet erg vind dat ik het zeg, eh, sorry.''

Ik hoor Jared lachen en zie zijn sproetjes opnieuw, na een hele week weg te zijn geweest van zijn actieve aanwezigheid, van blijdschap op en neer dansen. Mijn hart smelt gelijk bij het zien van zijn serene blik. Hij is rustig en misschien zelfs iets wat onzeker wanneer hij praat.

''Geen probleem Ed. En eh, bedankt, denk ik?'' vraagt hij lacherig.

Adam geeft hem een kort mannelijk klopje op zijn schouder en lacht met hem mee. Het is geweldig om te zien dat ze zo goed met elkaar over weg kunnen.

''Bedankt is een understatement Jer. Ik ben blij dat je je wat beter voelt,'' antwoord Adam, blikkend op het feit dat hij de hele week 'ziek' was.

Abby maakt in de tussentijd oogcontact met mij en moedigt me aan om naar de twee toe te lopen. Het is al te laat, aangezien ik Jared simpelweg verrast hoor mompelen.

''Lena?'' hoor ik hem vragen. ''Te quiero.''

Ik heb geen kans meer om van hem weg te kijken, dus besluit ik snel mijn netste jas van mijn bureaustoel af te halen en me heel rustig naar hem om te draaien.

''Te ves hermoso. Cada día te quiero más que ayer y menos que mañana,'' zegt hij vlug. Ik kan hem amper volgen.

''Manjana?'' is het enige wat ik kan vragen.

''Oh mijn god, je wilt niet weten wat hij net gezegd heeft,'' fluistert Abby zachtjes, die vanwege haar tante een aardig woordje Spaans kan spreken.

Jared's wangen lopen gelijk rood aan. Ik weet niet wat hij net gezegd heeft over mij, maar ik weet zeker dat ik het later aan Abby ga vragen.

''Wa – wat? Is het erg? Vind je, uhm, vind je dit stom?'' vraag ik, terwijl ik wijs naar mijn outfit.

Jared's pupillen zijn zo groot dat het lichte grijs van zijn ogen begint weg te vallen. Hij lijkt weldegelijk écht onder de indruk te zijn van mijn outfit. Hij scant in een keer mijn hele lichaam af en probeert het beeld tegelijkertijd te verwerken. Waarom heb ik nou geen knoopjes waar ik aan kan draaien?

''Nee! O, nee. Zeker niet. Je bent.. prachtig,'' zegt hij. ''Dus, um, zullen we gaan?''

Wanneer hij de woorden zegt komen ze zo ontzettend anders over dan wanneer Adam ze zegt. Ik herken het gevoel maar al te goed. Ik had precies hetzelfde bij Michael gehad vorig jaar en zelfs bij Daniël Martens. Het gevoel bezorgt me gezonde zenuwen. Jared's wangen zijn zo rood als tomaten door al het bloed wat zich er nu bevindt.

''Ja, ja natuurlijk. Ik moet mijn ouders zeker niet laten wachten,'' zeg ik, waarna ik mijn jasje aantrek en dichter naar de deuropening toestap, waar Jared plaats voor me maakt.

Ik had verwacht dat het awkward zou zijn, aangezien we elkaar niet meer face to face gesproken hebben na onze soortvanbijna kus en onze soortvanruzie, maar het is alleen maar awkward om andere redenen.

''Veel plezier hè, prinsesje. Om klokslag half twaalf zal ik je een leuke sms sturen,'' fluistert Adam nog, vlak voordat Jared zijn arm naar me uitsteekt, zodat ik straks niet val in het trappenhuis.

Ik neem deze twijfelend van hem aan en pak hem stevig beet rond zijn onderarm. Hij straalt wanneer ik dit doe, alsof het echt is alsof we op een date gaan. Soms vraag ik me af waarom ik zo moeilijk doe over mijn gevoelens voor hem, maar dat komt gewoon echt omdat ik bang ben om hem te verliezen, terwijl hij hier nu naast me staat.

''Gefeliciteerd met je verjaardag hè,'' zegt Jared vriendelijk wanneer we allebei zwaaien naar Ed en Abby en dan de deur van de kamer achter ons sluiten.

''Bedankt,'' zeg ik.

Jared's uiterlijk leidt me zo ontzettend af dat ik me oprecht niet meer kan concentreren op mijn benen en bijna vergeet hoe ik normaal een gang door moet lopen. Ik struikel onhandig over mijn eigen voeten heen en val een klein stukje voorover. Jared pakt me gelijk stevig beet aan mijn bovenarm.

''Ho! Pas je wel op. Loop je op hakken?'' vraagt hij verbluft, terwijl ik beschaamd door loop en knik.

''Ja, ik doe het niet vaak,'' lach ik nerveus. ''Dus het spijt me als dit vanavond vaker gebeurd.''

Jared houdt me tegen vlak voordat we door de deuren richting het trappenhuis lopen en draait me naar hem om, zodat hij me recht in mijn ogen aan kan kijken. We staan zo dichtbij elkaar.

Mijn benen beven opnieuw. Jared beweegt zijn hand naar mijn gezicht toe om een van mijn losse haarplukjes achter mijn oor vast te zetten aan de rechter kant van mijn gezicht.

''Ik laat je niet vallen,'' zegt hij oprecht. Een intense blik doorboort mijn ogen en laat mijn hart wat sneller kloppen dan voorheen. ''Dat had ik toch al gezegd?''

Ik lach zenuwachtig, waardoor ik zelfs iets vaker knor dan normaal. Jared grijnst gelijk.

''Kom, Miss Piggy, we gaan.''

-

Oeh lala, wat verwachten we van het volgende hoofdstuk? Dit feest word hella fancy!

Vraag: Waarom denken jullie dan Jared en Lena nu zonder klagen zo gemakkelijk overweg kunnen gaan. En waarom was Jared een hele week ziek?

Snel weer een update! Details worden steeds belangrijker hihi