''Pen! Honderd procent pen!'' roep ik luid.

Ik duizel wat wanneer ik probeer op te staan. Paniek! Zo veel paniek! Ik veeg met mijn vingers vluchtig mijn tranen onder mijn ogen vandaan en struikel akelig over mijn woorden.

''Wat, eh, sorry, maar heb je niet geluisterd naar wat ik je net verteld heb?!'' vraag ik verward.

Jared staat gelijk op wanneer ik dit aan hem vraag. Hij lijkt zo onthutst, alsof ik hem zojuist recht in zijn gezicht geslagen heb.

''Jawel,'' zegt Jared. ''Juist wel. Wat is het probleem?'' vraagt hij.

Hij reikt met zijn hand naar mijn pols, maar ik ben zo in de war van de vlinders die in mijn buik rondfladderen dat ik ze op dit moment het liefst plat trap. Ik beweeg rustig van Jared weg en zet een flinke stap achteruit. Heeft hij dan echt niet geluisterd?

''Probleem? Probleem! Ik vertel je net dat mijn beste vriend veranderd is in een monster en dan besluit je om – om dát te doen?!'' vraag ik hem.

Ik ben zo in de war van zijn intenties dat ik haast niet meer weet hoe ik normaal moet ademen. Mijn borstkas beweegt zo snel op en neer dat het net lijkt alsof ik een marathon gelopen heb. Jared blijft staan waar hij staat, in het midden van de kamer, en fronst opnieuw niets begrijpend met zijn wenkbrauwen.

''Om wát te doen? Ben je soms bang dat het opnieuw gebeurd?'' vraagt hij serieus. ''Lena, ik doe je niets, oké?''

Ik sla mijn armen over elkaar heen en kijk van hem weg.

''Ik weet het!'' roep ik hard. ''Ik weet het...''

Een tweede akelige stilte volgt, waarin geen van ons beide weet wat te doen. Om heel eerlijk te zijn ben ik te moe en te verward om hier op dit moment mee om te kunnen gaan. Ik heb hem net mijn diepst weggestopte geheim vertelt en hij doet alsof het niets is.

''Ik ben gewoon in de war, begrijp je?'' vraag ik. ''Uitgeput, mentaal en fysiek om niet te vergeten, en dan kan ik dit er écht niet bij hebben.''

Ik probeer mezelf kalm te houden en de warmte die ik voel in Jared's gezelschap te verbannen, maar dat gaat niet zo gemakkelijk als hij recht voor me staat. Jared veegt nu ook zijn eigen wangen droog en vrij van zijn tranen.

''Waarom heb je dat probleem dan alleen bij mij?'' vraagt hij begripvol. ''Waarom niet bij Abby? Of bij Adam? Of bij de rest? Waarom alleen bij mij?''

Hij stelt zijn vraag zo goed dat ik het hem wel uit moét leggen, maar ik wil dit niet ingewikkelder maken dan dat het eigenlijk is. Ik wil hem niet vertellen dat ik de vlinders in mijn onderbuik het liefst plat wil branden, elke keer als ik naar hem kijk. Allemaal omdat ik bang ben dat hij net als Michael verandert wanneer ik die vlinders juist liefdevol omarm.

''Ik weet het niet!'' lieg ik. ''Misschien omdat we elkaar te vaak zien? Misschien omdat we dit soort dingen met elkaar bespreken? Misschien omdat het gewoonweg aan mij ligt?''

Ik probeer te komen met oplossingen, maar Jared lijkt geen van hen te accepteren. Hij wéét wat ik voor hem voel – nou, in ieder geval dat ik iets voor hem voel – en ik kan er niet omheen draaien.

''Dat is bullshit Lena, totale onzin! Puras tonterías! Wat is de échte rede? Hm? Vertel het me gewoon! Ik sluit je niet buiten,'' maakt hij duidelijk.

Ik doe nog een stap achteruit, bang van zijn hardere stemgeluid, en houd mezelf vast aan de punt van zijn ladekast.

''Pen! Jared. Ik wil het er niet over hebben. We hadden een afspraak!''

Jared haalt zijn schouders op en schudt een paar keer met zijn hoofd heen en weer in een nee. Ik zet mijn hand vast in het hout van de kast en haal mijn andere hand langs mijn voorhoofd. Ik durf hem bijna niet recht in zijn ogen aan te kijken, sterker nog, ik durf het helemaal niet.

''Goed dan,'' zucht hij. ''Het spijt me. Sorry dat ik benieuwd ben naar je daadwerkelijke gevoelens, Lena.''

Hij haalt zijn kussentjes van de grond af en werpt ze op zijn bed. Ik weet niet of hij nu woedend lijkt of dat hij ook daadwerkelijk woedend is.

''Dat is het ding met gevoelens, Jared, ik voel ze. Ik kan ze niet uitleggen, alsof het een soort antwoorden zijn. Gevoelens houd je voor jezelf, die deel je niet zomaar met anderen,'' verdedig ik mezelf. ''Ik heb graag controle, maar gevoelens kan je niet controleren.''

Jared draait zich terug naar mij, volledig overdondert van mijn woorden. Na een korte stilte krijg ik eindelijk zijn antwoord.

''Ik kan haast niet onder woorden brengen hoe fout je zit,'' zegt hij serieus. ''Gevoelens deel je juist wel met anderen, die prop je niet weg in een hoekje van je hoofd. Je uit ze, je omarmt ze en je doet er wat mee. Wat zou het nut van ons bestaan anders zijn?''

Ik vind voor even de moed weer om hem recht in zijn ogen aan te kijken, waardoor de platgebrande vlinders in mijn buik gelijk uit hun as herrijzen. Net als de eerdere feniks die zich kort geleden nog op Jared's muur bevonden had, maar nu bedekt is met kleuterverf. Een herinnering van onze vriendschap.

''Nou, ik prop ze graag wel weg,'' ga ik tegen hem in. ''Omdat de laatste keer dat ik ze uitte, ik er niets anders aan overgehouden heb dan teleurgestelde ouders die mijn verjaardag vergeten, vrienden die mij niets meer durven te vertellen en een fucking psychopathisch vriendje!''

Ik mag het dan wel niet met Jared eens zijn, het voelt heerlijk om dat hardop te mogen toegeven.

''En ik ben nog niet klaar!'' schreeuw ik hard. ''Ik haat de wereld zoals deze is, vol oorlog en ingewikkelde kwesties waar ik niets aan kan veranderen! Ik haat het shit bedrijf van mijn ouders, waardoor ze me niet eens kunnen accepteren zoals ik ben. Ik haat gevoelens voor anderen, aangezien ze me altijd in de problemen brengen en ik háát, correctie, ik verafschuw familiefeesten!''

Als ik uitgeraasd ben kan ik eindelijk weer rustig ademen. Ik voel me langzaam aan weer tot mezelf komen, alsof ik voor even uit mijn comfortabele zone gestapt ben, en sluit mijn mond.

''Misschien is het beter als je gaat,'' zegt Jared zachtjes.

Hij vouwt zijn handen samen en gaat rustig op de rand van zijn bed zitten.

''We zien elkaar te vaak, dat zal het vast zijn,'' zegt hij afwezig. ''Ik um, ik haal je wel op, de avond dat we naar Acosta gaan. Die afspraak staat nog steeds, maar je moet in de tussentijd echt gaan nadenken of wat je zegt ook wel écht is wat je zelf wil.''

Ik kan mijn oren haast niet geloven. Hij denkt dat het verstandig is als ik ga? Ik dacht dat hij mijn redenen net nog bullshit genoemd had? Aarzelend trek ik mijn jas van zijn ladekast af en zet ik nog een stap dichterbij de deur van zijn kamer. Jared kijkt van me weg.

''Maar ik wilde –'' hij houdt zijn hand naar me op om me te onderbreken. Ik ben te ver gegaan.

''Maak je geen zorgen. Het is goed. Het is helemaal goed,'' zegt hij, alsof een emotieloze geest zijn brein overgenomen heeft. Deze woorden klinken niet als de Jared die ik ken.

Ik zeg niets meer tegen hem wanneer ik de deur van zijn kamer open en hem alleen achterlaat.

Ik denk niet meer aan hem wanneer ik in het trappenhuis vluchtig naar beneden loop en het studentenhuis verlaat.

En ik ga niet terug naar hem wanneer ik de regen gedachteloos mijn verhitte lichaam laat doorweken, mijn geest te beduusd om terug naar boven te lopen en mijn vergeten paraplu te halen.

Ik begrijp mijn eigen gevoelens net zo slecht als de wolken boven me. Ik heb geen idee waarom ze huilen, terwijl de zon tegelijkertijd toch altijd nog schijnt.

-

''Ik maak me zorgen Abbs. Ik heb hem sinds gisteravond al de hele dag niet meer tijdens mijn lessen gezien. Hij sms't me niet, hij luncht niet meer samen met me. Ik weet gewoon zeker dat het allemaal mijn schuld is,'' zeg ik gefrustreerd.

Ik breek met mijn vork een stukje van mijn bananencake af. Deze smaakt een stuk minder lekker als ik hem eet zonder dat Jared erbij is. Abby neemt een slok van haar cappuccino royale en knikt begrijpelijk.

''Aan schuld zal je niets hebben,'' zegt ze opgewekt. ''Je moet kijken wat je er nu aan kan doen.''

Ik denk dat ik begrijp wat ze bedoelt – Abby geeft meestal de beste adviezen over liefdesverdriet – maar ik ben de hele dag al afwezig omdat ik naar een oplossing zoek.

''Dat probeer ik ook!'' zeg ik gefrustreerd. ''Maar het maakt niet uit wat ik doe, Jezus, al bak ik een bananencake voor hem, ik heb geen idee waar hij mee zit.''

Abby slaat hard met haar hand op tafel, waardoor meerdere studenten om ons heen vreemd onze kant uit kijken.

''Stop!'' zegt ze. ''Piekeren heeft echt geen zin. En ik begrijp best waar hij mee zit hoor. Je hebt hem nu hoe vaak ook alweer afgewezen?''

Ik schuif mijn half opgegeten stuk bananencake Abby's kant op en bulk mijn handen tot vuisten.

''Alsof ik er wat aan kan doen! Je weet wat er met Michael gebeurd is vorig jaar. Wil je soms een herhaling?'' vraag ik pissig. Waarom begrijpt niemand mijn kant van het verhaal?

Abby spuugt bijna haar koffie uit wanneer ik dit zeg. Een klein straaltje van de lichte bruine vloeistof druipt al langs haar kin naar beneden. Ze pakt snel een servet van tafel af om de druppel te stoppen voordat het te laat is.

''Ha! Waarom zou je dat denken? Kijk naar Jared, kijk naar hem! Hij doet geen vlieg kwaad!'' zegt ze lacherig. ''Wat ik begrijp is dat je bang bent voor een herhaling, omdat je het meegemaakt hebt, maar niet iedereen is hetzelfde Lena.''

Ik staar naar het blauw van Abby's haren, hopende dat de kleur me wat kalmeert, maar ik word alleen maar nog bozer op mezelf.

''Ik weet het,'' zucht ik. ''Maar het is lastig om hem te vertrouwen.''

Abby leunt wat dichter naar me toe, zodat ze me recht in mijn ogen aan kan kijken, alsof haar boodschap dan beter over kan komen.

''Vertrouw je hem dan nog niet? Je hebt hem je grootste geheim toevertrouwt,'' zegt ze. ''Ik denk dat jullie elkaar allang vertrouwen. Hij heeft je tijdens jullie eerste date hier toch ook alles vertelt over zijn ouders?''

Ik knik een ja. Ik begrijp wat ze wil zeggen. Ik ben bang dat ik Jared niet kan vertrouwen, terwijl hij mij al vertrouwt sinds dag één, wanneer we samen in Chocoloco gezeten hadden.

''Dat was geen date, voor de duidelijkheid,'' corrigeer ik haar woorden. ''Maar je hebt wel gelijk.''

Abby lacht lief om mijn confessie. Ik weet zeker dat ik haar nu dagen aan dagen 'ik zei het toch' zal horen zeggen.

''Natuurlijk heb ik gelijk. Ik heb altijd gelijk. Wanneer had ik géén gelijk?'' vraagt ze verwaand.

Ik denk diep na om een moment op te kunnen halen, maar het is lastig, aangezien ze weldegelijk negenennegentig procent van de tijd gelijk heeft. Ik staar haar met open mond aan. Ze grijnst.

''Zie je wel, je kan niets bedenken.''

Ze pakt mijn half opgegeten cake van het servetje af en werkt de restjes in één hap naar binnen.

''Hoe zit het eigenlijk met je stuk?'' vraag ik. ''Ben je al een keer van het balkon af gevallen?''

Abby lacht nog breder wanneer ik dit vraag, aangezien ze vorige week van Botsma te horen heeft gekregen dat ze de hoofdrol van Julia dit jaar mag spelen.

''Nee joh, ze zijn nog bezig met het regelen van het decor,'' zegt ze teleurgesteld. ''Maar ze hebben nog tijd met kerst en oud en nieuw.''

Ik ben blij dat Abby's geluk me even af kan leiden van mijn eigen problemen.

''Wel shit dat Eros freaking Estevan de rol van Romeo gestolen heeft van Kell,'' zegt ze giftig. ''Man, ik haat hem zo erg, met zijn perfecte babyface en perfecte auditie.''

De manier waarop Abby over Eros praat is niet nieuw voor me. We weten dat Abby hem absoluut niet mag, maar iets in haar jaloerse gezeur geeft me toch het idee dat ze hem misschien wel helemaal niet zo erg haat.

''Abbs?'' vraag ik verbaasd.

Abby neemt nog een slok van haar cappuccino, zodat haar kopje volledig leeg is, en kijkt me afwachtend aan.

''Wat?'' vraagt ze verward.

''Misschien heb ik dit helemaal verkeerd hoor, sorry, maar.. vindt je hem leuk?'' vraag ik.

Abby barst in lachen uit. Een lach die me zegt dat ze mijn vraag niet eens serieus kan nemen.

''Ik?! En Eros Estevan? Ha! Nee,'' zegt ze door het lachen heen. ''Daarbij valt hij vast niet op stoere Julia's met blauw haar zoals ik.''

Ik lach om haar opmerking en draai aan het knopje van mijn broekpak. Eén van de twee knopjes heeft het gisteravond begeven, en is toen van de stof afgevallen, waardoor ik er nu nog maar eentje over heb. Lang leve veiligheidsspelden!

''Pas maar op,'' zeg ik grijnzend. ''Straks wordt je nog verliefd op zijn woorden. Romeo kan erg aantrekkelijk zijn hoor, vooral als je hem aan het einde van het stuk lekker mag zoenen.''

Abby steekt haar vinger in haar mond alsof ze wilt kotsen.

''Ugh, herinner me er niet aan,'' zegt ze, vies van het idee. ''Trouwens, ik en Adam hebben nog een vervroegd verjaardagscadeau voor je!''

Ik kan mijn vriendin op dit moment niet minder missen.

''Dat klopt helemaal, girls!''

Ik schrik me kapot als ik ineens een hand op mijn schouder voel. Ik weet echter gelijk wie het is.

''Ed!'' zeg ik enthousiast. ''Moet je niet werken?''

Ik had hem zeker niet verwacht vandaag, aangezien hij meestal werkt na zijn lessen. Adam haalt zijn schouders op en pakt er een extra stoel bij om bij ons aan tafel te komen zitten.

''Ik? Werken? Nooit meer!'' zegt hij blij. ''Nee grapje, ik heb vrij genomen bij de Mc vandaag. Ze missen me maar een dagje.''

Hij pakt de kaart van Chocoloco erbij om te kijken wat hij wilt bestellen.

''O, en Abigail,'' begint hij, terwijl hij de pagina met wijnen opent. ''We praten niet over het zoenen van jongens zonder dat ik erbij ben. Jullie hebben daar te weinig ervaring mee.''

Abby slaat Adam zachtjes op zijn hand wanneer hij dit zegt en opent daarna haar handtas om er een rechthoekig doosje uit te halen, ingepakt in felroze cadeaupapier en een gouden lint. Ze overhandigt me het cadeautje en glimlacht.

''Ik zal het onthouden, Edje'' zegt Abby sarcastisch. Ik houd van mijn vrienden.

Als ik het lint van het doosje af haal en het papier netjes open vouw merk ik al snel dat dit niet zomaar een klein cadeautje is. Dit is iets wat ik altijd al gewild heb.

''Holy shit. Jullie hebben een Mondriaan penseel voor me gekocht?'' vraag ik, volledig ontdaan van het dure cadeau.

Mijn vrienden knikken alsof het niets is, waarna ik zo voorzichtig mogelijk het penseel uit het doosje haal. Het is zo prachtig, volledig zilver en van super kwaliteit. Van kinds af aan droom ik al van deze kwast.

''Mijn moeder kent mensen uit de retail. Ze hebben hem speciaal voor je laten graveren in China,'' zegt Adam trots.

Als ik het penseel rustig ronddraai merk ik inderdaad dat ze mijn naam erin hebben laten zetten. Ik kan wel huilen van blijdschap.

''Bedankt jongens. Ik weet niet wat ik moet zeggen,'' mompel ik.

''Dankjewel is genoeg, Leen. Je bent bijna twintig en we willen dat je weet dat we er altijd voor je zullen zijn. Niet alleen in goede tijden, maar ook als je een keer niet weet welk broekpak je moet kiezen uit je kledingkast,'' grapt Adam.

Ik leg het penseel neer op tafel en kijk mijn vrienden dankbaar aan.

''Bedankt,'' zeg ik. ''Ik weet niet wat ik zonder jullie moet.''

Adam en Abby lachen lief naar me, waarna ik opsta om ze allebei van achteren te omhelzen.

''O, en we hebben een jurk voor je gekocht. Voor vrijdag avond, als je naar je familiediner moet. Ik heb het allemaal gehoord van Jared,'' zegt Adam oprecht. ''Dus laten we dat stuk stof wat je nu aan hebt die avond maar in je kast hangen.''

Ik haat jurken, maar ik heb er vertrouwen in dat het met het oog van mijn vrienden wel goed zit, qua modebewustzijn.

Wat moet ik toch zonder ze?

-

Vraag: Waarom denken jullie dat Lena haar vrienden zo belangrijk vind?

Snel een nieuwe update! <3